25 χρόνια πριν

20 Ιουλίου 1982, ανήμερα του Προφήτη Ηλία. Είμαι τεσσάρων χρονών.

• Εν μέσω διακοπών, αρρωσταίνω ξαφνικά. Υποφέρω από οξύτατους πόνους στην κοιλιακή χώρα.
• Επιστρέφουμε άρον-άρον στην Αθήνα όπου γυρίζουμε τα νοσοκομεία.
• Οι γιατροί μας καθησυχάζουν, πως πρόκειται για μια απλή ίωση.
• Η μητέρα μου δεν ησυχάζει. Φοβάται για σκωληκοειδίτιδα.
• Οι γιατροί επιμένουν ότι δεν είναι τίποτα.
• Χτυπιέται και ικετεύει κλαίγοντας τους γιατρούς να με ξαναδούν.
• Με τα πολλά βρίσκεται ένας σωστός γιατρός που μόλις πιάνει την κοιλιά μου κάνει άμεση διάγνωση περιτονίτιδας.
• Πηγαίνω κατ' ευθείαν στο χειρουργείο.
• Μετά τη, δόξα τω Θεώ, επιτυχή κατάληξη, οι γιατροί παραδέχονται ότι προλάβαμε παρά τρίχα τη ρήξη της σκωληκοειδίτιδας.

Το ότι είμαι σήμερα ζωντανός το οφείλω μόνο στο ένστικτο της μητέρας μου.

Από τις πιο παλιές αναμνήσεις μου,
χωμένη βαθιά "στου μυαλού τ' αυλάκια",
μια θολή εικόνα ενός αυτοκινήτου που τρέχει μέσα στη νύχτα
κι εγώ στο πίσω κάθισμα να σφαδάζω από τους πόνους...