1/2/08

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #17

Η πέτρα σώζεται αν τη σηκώσουμε από τη λάσπη και τη χτίσουμε σ' ένα σπίτι ή αν σκαλίσουμε απάνω της το πνέμα.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η πετρα σωζεται..
τους εαυτους μας πως θα τους σωσουμε???

την καληνυχτα μου

zero2one είπε...

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.
Συνεχίζω τον προβληματισμό:

Αυτό που θέλει να τονίσει ο Καζαντζάκης εδώ, (όπως το ερμηνεύω εγώ δηλαδή), είναι η αξία του να υπηρετείς ένα σκοπό.

Πιο ποιητικά: Μια πέτρα μπορεί να είναι απλά μια πέτρα σ' ένα νταμάρι, μπορεί όμως να είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος της Αγιάς Σοφιάς. Για να γίνει τέτοιος, πρέπει να πελεκηθεί, να τοποθετηθεί με τέχνη -και ευλάβεια ίσως- στη σωστή θέση και λοιπά, και λοιπά.

Αυτό που θέλω λοιπόν κι εγώ να πω, και το έχω ξαναπεί είναι να βαδίζουμε στη ζωή με κάποιους στόχους κι όχι όπου μας πάει ο άνεμος. Εκείνος που ξέρει τι θέλει και εργάζεται για να το αποκτήσει, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο κοντά στην Ευτυχία, ακόμα κι αν ΔΕΝ τα καταφέρει.

Nathalie είπε...

Tι να πω για τον Καζαντζάκη.. Αξεπέραστος..

Καλό σου μήνα γλυκέ μου!

Ανώνυμος είπε...

Με κάτι τέτοια αποσπάσματα ξυπνάει η εκπαιδευτικός μέσα μου. Τι καλύτερο να βρεις να πεις στα παιδιά, στους γονείς και στους δασκάλους. Τίποτα και κανείς δεν χάνεται αν δεν τον αφήσουμε εμείς οι ίδιοι να χαθεί. Αν καταφέρω κάποια στιγμή και μπω σε τάξη ξέρω τι θα ήθελα να δω κρεμασμένο στον τοίχο...