Επί δύο (οικολογικών) τροχών

Χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια για τις μετακινήσεις μου στην πόλη ένα μάλλον ασυνήθιστο όχημα: Ποδήλατο.

Τα 17 χιλιόμετρα που κάνω καθημερινά από και προς το γραφείο, μπορεί να φαίνονται πολλά, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Η διαδρομή είναι περίπου μισής ώρας και σιγά-σιγά συνηθίζει κανείς, γυμνάζεται κι αποκτά αντοχή. Αν βάλουμε και την κυκλοφοριακή συμφόρηση, τελικά πάω με την ίδια μέση ταχύτητα που θα πήγαινα και με το αυτοκίνητο. Χωρίς νεύρα, κάνοντας και λίγο καλό στο περιβάλλον, κάνοντας και λίγη οικονομία. Δε με σταματάει ούτε το κρύο, ούτε η βροχή, είμαι ποδήλατο παντός καιρού (-;.

Ναι, είναι επικίνδυνο, αν λογαριάσουμε τις ελλείψεις των δρόμων και την κακή παιδεία των οδηγών. Όμως η ίδια η ζωή είναι ένας κίνδυνος. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό και να κάνεις ό,τι μπορείς: πολλή προσοχή στο δρόμο, κράνος, φωτάκια κι ανακλαστήρες, καθρεφτάκι.

Ο κύριος λόγος που το κάνω είναι το ότι μου αρέσει. Γουστάρω το αεράκι που μου χαιδεύει το πρόσωπο. Ενθουσιάζομαι με το αίσθημα ελευθερίας που μου προσφέρει το δίκυκλο. Χαίρομαι για την καλής ποιότητας αερόβια γυμναστική που κάνω και την ευκολία με την οποία ξεγλιστράω στο μποτιλιάρισμα, καθώς και την εύκολη στάθμευση.

Ναι, πολλές φορές, οι άνθρωποι στο δρόμο με κοιτούν σαν αξιοπερίεργο. Τους καταλαβαίνω. Δεν έχουν συνηθίσει. Δεν πειράζει, θα συνηθίσουν... Ο κόσμος βελτιώνεται σιγά-σιγά, νομίζω ότι βλέπω τώρα περισσότερα ποδήλατα παρά πριν δύο χρόνια. Και ελάχιστοι -για δείγμα-, ποδηλατόδρομοι υπάρχουν πια στην Αθήνα. Θα γίνουν ακόμα περισσότεροι... Και στον ΗΣΑΠ επιτρέπεται -εστω και με εξευτελιστικούς όρους- η επιβίβαση ποδηλάτων. Ο αγώνας συνεχίζεται. Θα επιτραπεί και στο μετρό, που θα πάει...

Παραπομπές:
podilates.gr
Cyclist Friends