«...θέλει νεκροί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί
να δίνουν το αίμα τους...»
Πολύ βαριά, πολύ αιώνια,
τα λόγια του Αθάνατου μας Ποιητή.
Μεγάλη, ασύλληπτη η αδράνεια του κόσμου.
Ωκεανοί προσπαθειας για να μετακινηθεί.
Μα αξίζει κάθε προσπάθεια
και κάθε νέο λιθαράκι που μπαίνει σωστά
μεγάλο κέρδος είναι.
Και μια τρίχα μόνο
αν γυρίσει ο ήλιος,
εμφανής θα είναι η διαφορά
στον ουρανό,
στις καρδιές μας...
"Στο πλοίο για τη Σαντορίνη
μια αχτίδα φωτός
με περιμένει
για να μου ζεστάνει το κορμί".
Το βασανισμένο καλοκαίρι που μας πέρασε, μου έμελλε να πραγματοποιήσω το παλιό αυτό όνειρο. Να επισκεφτώ το νησί των ανέμων, των αντιθέσεων, της αιώνιας δημιουργίας και καταστροφής.
Πιστή στο ραντεβού της, εκείνη η αχτίδα φωτός ήταν πράγματι εκεί και πολύ πριν πατήσω το πόδι μου στο νησί, με έλουσε, με ζέστανε, με προετοίμασε γι' αυτό που επρόκειτο να συμβεί στις μέρες που θ' ακολουθούσαν.
Μοναδική η ομορφιά της Σαντορίνης, μοναδική και ανείπωτη. Ο ξερός βράχος, οι παραλίες με τη μαύρη άμμο, τα απόκρημνα ηφαιστειακά βουνά, τα άσπρα σπιτάκια χτισμένα στην άκρη του απείρου. Οι αμέτρητες εκκλησίες με τους γαλάζιους τρούλους που θαρρείς πασχίζουν να συμφιλιώσουν Γη και Ουρανό, Ζωή και Θάνατο, Ιερό και Ολέθριο. Τα ξερικά αμπέλια που δίνουν το υπέροχο κρασί της. Η απόκοσμη εικόνα του ηφαιστείου, κεφάλι ενός υποχθόνιου γίγαντα που ποτέ δεν κοιμάται. Που κρατάει το Έρεβος σφιχτά στην αγκάλη του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να το εξαπολύσει. Οι γραφικοί οικισμοί με τα στενά δρομάκια τους. Οι νωχελείς γατες πάνω στους ασβεστωμένους τοίχους.
Δε χορταίνεται τούτο το νησί με μια μόνο επίσκεψη. Θα ξαναγυρίσω. Να ξαναεντρυφήσω στο "δοκιμασμένο" τούτο βράχο...
Σημείωση:
Έχουν περάσει τέσσερεις μήνες που τελείωσαν οι διακοπές μου στη Σαντορίνη.
Γιατί περίμενα τόσο για να ξαναγράψω κάτι;
Ίσως γιατί ήθελα να δω πόση εντύπωση μου έκανε τούτος ο τόπος.
Και ναι, τον έχω ακόμα μέσα μου ολοζώντανο.
«Ερωτηθείς [ο Θαλής] τι δύσκολον,
έφη, το εαυτόν γνώναι.»
Ακόμα αναζητώ την α-λήθεια
μα τα τοπία
μέσα στα ίδια μου τα μάτια
αλλάζουν συνεχώς
στα βάθη του καθρέφτη...
Μετεξεταστέα
Σαράντα δύο χρόνια
και δεν έμαθα
πως θα μπορούσα ν᾽ αφαιρέσω
τις υγρές λέξεις
απ᾽ το ποίημα.
Ν᾽ ανοίξω μια τρύπα
να το φουσκώνει ο άνεμος.
Να το κάνει πανί
για μεγάλα ταξίδια.
Δεν έμαθα ακόμη
πως ν᾽ αγαπάω.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»)
Έξι
χιλιάδες
είναι τα χιλιόμετρα
που έκανα μέσα σε ένα χρόνο
-έκλεισε μόλις πριν λίγες μέρες-
από την αγορά του τωρινού μου ποδήλατου.
Οι άνθρωποι με κοιτούν παράξενα όταν τους λέω ότι εκτελώ το 95% των μετακινήσεών μου με ποδήλατο. Κι όμως, δεν είναι κάτι συγκλονιστικό. Είναι απλά μια συνήθεια, μια ευχάριστη συνήθεια, και γυμναστική και οικολογία μαζί. Και φιλοσοφία ίσως. (Βλέπεις κάποια πράγματα που δεν τα βλέπεις χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο).
Έχω ξαναμιλήσει γι' αυτό εδώ, εδώ κι εδώ.
Το μόνο που έχω να προσθέσω μετά από αυτή την «ψυχολογική» επέτειο είναι:
Δυνατόν.
Αρκεί να δουλεύει το μυαλουδάκι.
Νέες λύσεις, νέες προσεγγίσεις...
«Είμαστε οι αναμνήσεις μας»
(πού να το είδα άραγε γραμμένο αυτό;)
Και ένα σταγονίδιο παρόντος
κι ένα αχνό σύννεφο μέλλοντος,
θα πρόσθετα....
«Όσα δε φέρνει ο χρόνος
τα φέρνει η στιγμή»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, «Το ᾽69»)
Πολύ άτιμη -θα πείτε- αυτή η στιγμή.
Μα δε φταίει εκείνη
αλλά εμείς που αφήνουμε
τις πιθανότητες εναντίον μας.
Δε θέλει παρά λίγο μόνο
παραπάνω προσπάθεια
ώστε οι πράξεις μας
να λαμβάνουν υπ᾽ όψη
το απροσδόκητο.
Και κάτι «τέτοιες» στιγμές
είναι που φαίνεται
η ανάγκη αυτή...
-Κύριε, πες μου σε παρακαλώ. Τι είναι Αληθινό;
-Μόνο ό,τι ονειρεύεσαι.
-Κύριε, πες μου. Τι είναι Ιερό;
–Μόνο ο,τι νιώθεις.
-Κύριε πες μου. Τι είναι Όμορφο;
-Ό,τι βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς σου.
-Πες μου Κύριε. Τι είναι Αιώνιο;
-Μόνο ό,τι κάνεις για τους αγαπημένους σου.
-Και Ζωντανό; Τι είναι Ζωντανό, Κύριε;
-Ό,τι αισθάνεται πόνο.
-Και τέλος, Κύριε μου. Τι είναι Λεύτερο;
-Ό,τι δεν είναι στάσιμο...
Καλλιεργητής
Στη δεντροφυτεμένη πλευρά του εαυτού μου
ποτίζω και σκαλίζω καθημερινά.
Μου λένε συχνά
πως τέτοια ομοιότητα στο είδος των φυτών
είναι κουραστική.
Μα εγώ επιμένω να καλλιεργώ
το ακριβό είδος της αγάπης
πληρώνοντας σαν τίμημα
τον άλλο μισό εαυτό μου.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»
Από παλιά μου άρεσε να λέω
ότι «εξάρτηση» είναι
ό,τι σου αφαιρεί τη χαρά της ζωής
είτε είναι ουσίες, πράγματα, ή και διαδικασίες.
Χείριστο πράγμα οι κακές συνήθειες
και ατέρμονη η προσπάθεια
απεμπλοκής από αυτές...
Κοίταξα τα μάτια της
και της είπα:
«Από ποιο αστέρι
είναι αυτό το Φως;»
Κι εκείνη μου απάντησε:
«Δεν είναι από αστέρι μακρινό,
είναι απλά το καθρέφτισμα
του δικού σου Φωτός.»
Δοξάζω τη στιγμή
που ανυψώνεται,
που μετουσιώνεται
σε Θείο, σε Αιώνιο.
Γι' αυτή τη στιγμή
μονάχα
αξίζει όλη η υπόλοιπη ζωή...
Σε είδα χθες το απόγευμα στο φανάρι της οδού Τ.
Εγώ πάνω στο ποδήλατο κι εσύ στο καλογυαλισμένο ταξί σου, να πατάς τη διάβαση των πεζών. Με κοιτούσες σαν εξωγήινο (φταίει το κράνος, είναι κομματάκι ασυνήθιστο φαίνεται) κι ύστερα πέταξες αδιάφορα το τσιγάρο σου στο δρόμο.
Σε κοίταξα λίγο αυστηρά κι εσύ μετά από μερικά δευτερόλεπτα πάτησες το κουμπί και ανέβασες το τζάμι σου. Τι φοβήθηκες; Μην κατέβω, μαζέψω το τσιγάρο και στο πετάξω στη μάπα; Ομολογώ ότι μερικές φορές σε παρόμοιες περιστάσεις, το έχω σκεφτεί, αλλά στην τελική δεν έχω τίποτα να κερδίσω με το να σε νευριάσω.
Για 3'' σου χαμογέλασα και σε ξανακοίταξα λίγο έντονα. Κοίταξες μπροστά και όταν άναψε πράσινο έφυγες γρήγορα πατώντας γκάζι. Μου άφησες μια μικρή μελαγχολία, την οποία λησμόνησα μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αφοσιώνοντας την προσοχή μου στο δρόμο...
Πώς το λέει ο ποιητής;
"...για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή..."
Δυστυχώς...
Προστασία
Οι ποιητές
βρίσκονται στην πρώτη
και την τελευταία γραμμή
του αγώνα.
Ανάμεσά τους ο Κόσμος
να ζεσταίνεται.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»)
(Πολύ όμορφο. Επίσης, μου θυμίζει κάτι αντίστοιχο δικό μου)
Το αληθινά μοναδικό,
αληθινά ξεχωριστό πάνω του
ήταν ότι μπορούσε να αλλάζει.
Να αλλάζει τα πάντα μέσα του
κι ύστερα να το εκπέμπει
για να συμβεί το ίδιο γύρω του...
Στο τσίρκο συνήθως δένουν τα ελεφαντάκια όταν είναι μωρά σε έναν πάσσαλο μέ ένα χοντρό σκοινί. Το ελεφαντάκι προσπαθεί να ξεφύγει αλλά δεν τα καταφέρνει.
Τα χρόνια περνούν και το ελεφαντάκι μεγαλώνει. Όμως έχει πιστέψει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει.
Έτσι παραμένει, παρότι είναι πια ένας τεράστιος ελέφαντας πολλών τόνων, στη θέση του καρτερικά, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να ξεφύγει.
Έχει εκπαιδευτεί επιτυχώς.
(Αναστάσης Μαρασλής, "Λύκος ή πρόβατο")
Αγαπητέ μου Αη Βασίλη
(λίγο καθυστερημένα βέβαια)
Κατ' αρχάς, όλοι μου λένε ότι δεν υπάρχεις.
Εγώ όμως, βαθιά μέσα μου ξέρω.
Ξέρω ότι όταν πιστεύουμε κάτι πραγματικά,
αυτό υπάρχει αληθινά -τουλάχιστον μέσα μας-.
Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει
ότι ήμουν καλό παιδί όλο τον περασμένο χρόνο
-για την ακρίβεια, μάλλον το παράκανα κιόλας-.
Δε θα σου ζητήσω πολλά,
ένα πράγμα μόνο.
Στην αρχή πίστευα ότι δεν είναι ακριβό
μετά όμως συνειδητοποίησα ότι σήμερα
μπορεί να είναι από τα πιο ακριβά πράγματα.
Χρόνο θα ήθελα να μου φέρεις.
Χρόνο για τον εαυτό μου.
Χρόνο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα,
την οικογένειά μου, τους φίλους μου.
Χρόνο να έχω για το σπίτι, τη γειτονιά μου,
το δήμο, τη χώρα, και τελικά τον πλανήτη μου.
Χρόνο για να τον αφιερώνω
να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Κι επειδή ο χρόνος -δυστυχώς-
δε μπαίνει σε συσκευασία δώρου,
δώσε μου απλά τη δύναμη
να κυριαρχήσω πάνω του,
να τον υποτάξω
και να τον ρουφήξω
μέχρι την τελευταία στάλα του...
