Αποκρουστικός

Πριν μερικές μέρες, βαδίζοντας στο δρόμο, είδα ένα παλιό συμμαθητή μου. Το συγκεκριμένο παιδί, από τότε είχε πρόβλημα βάρους. Θυμάμαι ότι έτρωγε πολύ και ήταν σχετικά παχύς. Σήμερα που τον είδα μετά από πολλά χρόνια όμως, ήταν αποκρουστικά παχύσαρκος.

Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που έχουν πολλά, ακόμα και πάρα πολλά κιλά παραπάνω. Δεν έχω πρόβλημα μ᾽ αυτούς, τους αγαπάω όπως είναι. Ετούτος εδώ όμως ήταν τόσο, που σχεδόν δε μπορούσε να περπατήσει, θα έλεγε κανείς ότι έσερνε το πάχος του στο δρόμο.

Δε γνωρίζω ποια ασθένεια, ορμονικό πρόβλημα ή ψυχικό ζήτημα μπορεί να φέρει κάποιον σε τέτοια κατάσταση. Νομίζω όμως, ότι όταν είσαι εκεί, έχεις χάσει ένα μεγάλο μέρος του αυτοσεβασμού σου. Και μαζί την ικανότητα να χαρείς τη ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι δεν του μίλησα. Σκέφτηκα μόνο: «Θεέ μου, χρειάζεται βοήθεια. Μα πώς μπορεί;» Κι έπειτα έγινα εγωιστής και ξανασκέφτηκα: «Να μη σταματήσω ποτέ να προσέχω τη Διατροφή, την Άσκηση και την Υγεία μου»


Νομίζετε ότι αυτή είναι μια ανάρτηση σχετικά με το βάρος; Κάνετε λάθος.


Μήπως δεν πρέπει να κολλάμε στα προβλήματα που φαίνονται με το μάτι; Υπάρχουν όμως κι αυτά που δε φαίνονται, γιατί είναι στο μυαλό μας.

Σαν άσκηση για το σπίτι, σκεφτείτε τα δικά σας θέματα τα οποία δε σας αφήνουν να χαρείτε τη ζωή. Και τι μπορείτε να κάνετε γι᾽ αυτά. Θα θέλατε, αν μπορούσε κάποιος να δει την ψυχική σας κατάσταση, να σκεφτόταν ότι σκεφτόμουν εγώ, βλέποντας τον παλιό συμμαθητή μου;

Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για τον εαυτό μου. Και, ως γνωστόν, όποιος σκαλίζει, ανακαλύπτει.

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #22

Η ζωή είναι ένα θάμα πολύ απλό, η ευτυχία βρίσκεται στην άκρη του χεριού μας, καμωμένη στα μέτρα του ανθρώπου· κρατάει μια στιγμή, κι έτσι πρέπει.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

Αλλάζοντας συνήθειες

Έχω ξαναμιλήσει γι' αυτό.

Εκείνο που με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι
ζωντανός, νέος, ότι δεν ξόφλησα ακόμα,
είναι το γεγονός
ότι ακόμα
μπορώ να αλλάζω
τις συνήθειές μου.

Από τις πιο απλές, καθημερινές
όπως η πρωινή ρουτίνα,
μέχρι τη στάση ζωής,
το πως κινούμαι
πως περπατάω
πως σκέφτομαι.

Απαιτεί προσπάθεια
είναι αλήθεια
μα σιγά-σιγά
βλέπεις την αλλαγή
και σε ανταμοίβει.

Καινούριες νευρικές συνάψεις
σε ένα ζωντανό μυαλό
ενός ζωντανού ανθρώπου.

Και μην ξεχνάτε
ότι αλλάζοντας συνήθειες
κατά προέκταση αλλάζεις
τον εαυτό σου
και τον κόσμο {σου}.

Η σελίδα 123

Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του.
Η παρούσα ανάρτηση, πολώνεται εξ επίτηδες πάνω στα μηδέν και στα ένα. (-:


Διάβασα σε ιστολόγια γνωστών το σχετικό παιχνίδι και ζήλεψα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή τη στιγμή είμαι στο γραφείο και το κοντινότερό μου έντυπο βιβλίο είναι το Inside Microsoft Sql Server 2005: Query tuning & optimization. Στη σελίδα 123 λοιπόν, η 6η, 7η και 8η φράση λένε τα εξής καταπληκτικά:

«We can only distinguish a normal clustered index seek from a bookmark lookup by checking for the Lookup property. In SQL Server 2005 SP2, a bookmark lookup in a graphical plan uses a new Key Lookup icon. This new icon makes the distinction between a normal clustered index seek and a bookmark lookup very clear.»


Θέλω να πω κάτι με όλα αυτά, πέρα από την πλάκα με μια ελαφριά δόση ειρωνείας, ίσως; Μπορεί. Μπορεί απλά να θέλω να θυμίσω σ' αυτούς που με διαβάζουν να μην ξεχνούν ότι ο γράφων περνάει σχεδόν όλη τη μέρα του χρησιμοποιώντας το τετράγωνο μυαλό του για να κάνει 100% λογικές, επαγωγικές σκέψεις και λιγότερα από μια ώρα την ημέρα για το κομματάκι της καρδιάς του που μιλάει πάνω στα συναισθήματα.


Με τη σειρά μου, ας προσκαλέσω τους spikon, charoulita, ντροπαλό, moukelis που υποψιάζομαι/έχω την πεποίθηση/θέλω να ελπίζω ότι με διαβάζουν από καιρού εις καιρόν.

Αισθήσεις και πραγματικότητα;

Έγραψα παλιότερα:
«αληθινό είναι μόνο ό,τι ονειρεύεσαι».

Γεγονός είναι ότι
-φιλοσοφικά- δεν είμαστε βέβαιοι
ότι ο κόσμος είναι
αυτό που παίρνουμε από τις αισθήσεις μας.

Το ερώτημα θα μπορούσε να γίνει:
«Υπάρχει ό,τι αισθανόμαστε
ή αιθανόμαστε ό,τι υπάρχει;»

Η απάντηση είναι απλή:
Μόνο με τις αισθήσεις,
είναι αδύνατο να τα ξεχωρίσουμε.

Η πραγματικότητα του καθένα μας
-άλλα και όλων μας μαζί-
δεν είναι παρά ένα υποσύνολο της
καθολικής πραγματικότητας.

Δεν είμαι σίγουρος
αν μπορούμε να κατανοήσουμε
το σύνολό της
όπως δε χωράει το πέλαγο στο ποτήρι...

Πρώτη Άνοίξη, πρώτο Φως

Το πρώτο της Άνοίξης Φως
το είδα σαν τώρα δα
πριν τριάντα έτη ακριβώς
μια κρύα, μα φωτεινή
μέρα του Μάρτη.

Από τη ζέστη, το σκοτάδι,
την προστασία της μήτρας
στους κινδύνους, στο κρύο
μα και στο Φως.

Αυτό ήταν και είναι
το πρώτο, το αξεπέρατο,
το μεγαλύτερο βάφτισμα.

Καλώς ήρθες στον αγώνα μικρε μας
το Φως σε περιμένει εκεί έξω.

Πίσω από τα σύννεφα...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #21

Η ουσιά του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα ετούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια, ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.

Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.

Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

Προς γνώση και συμμόρφωση

Έχετε ακούσει για το νησί του Πάσχα; Ο πολιτισμός που κατάφερε να λαξεύσει με μοναδικό τρόπο τα πασίγνωστα αγάλματα στο σκληρό ηφαιστειογενές πέτρωμα εξαφανίστηκε. Γιατί;

Στο απομονωμένο αυτό νησί του Ειρηνικού, οι κάτοικοι υπερεκμεταλλέυτηκαν το φυσικό περιβάλλον. Έκοβαν πολύ περισσότερα δέντρα για τις ανάγκες τους απ᾽ όσα ξαναφύτρωναν. Στο τέλος η βλάστηση του νησιού αφανίστηκε. Το έδαφος έγινε άγονο και δεν μπορούσε πια να τους συντηρήσει. Καθώς, λόγω της απομόνωσης, δεν ήρθε ποτέ βοήθεια απ᾽ έξω, οι κάτοικοι πέρασαν απ᾽ όλα τα στάδια του εμφυλίου και του λιμού, καθώς και του κανιβαλισμού, πριν χαθούν ως τον τελευταίο.

Τώρα βάλτε στη θέση του νησιού έναν παρόμοια απομονωμένο πλανήτη, συγκεκριμένα τον τρίτο του ηλιακού μας συστήματος.

Οι υπόλοιπες, σκέψεις δικές σας.

~~~

Disclaimer: Ό,τι γράφω εδώ, είναι απλά αφορμή για προβληματισμό και όχι απαραίτητα 100% σωστό. Ερευνήστε, ψάξτε, διασταυρώστε.

Στιγμές

(Ζήλεψα την paperflowers)

• Κράτα μου το χέρι την ώρα που περπατάμε στο χιόνι.


• Αγκάλιασέ με μια χουχουλιάρα νύχτα δίπλα στο τζάκι.


• Ξύπνησέ με μ᾽ ένα φιλί στο στόμα μια ηλιοφώτιστη Κυριακή.


• Άφησέ μου τη μυρωδιά σου στα σεντόνια τα μουντά Δευτεριάτικα πρωινά.


• Πάρε με τηλέφωνο στο γραφείο, πες μου «σ᾽ αγαπώ» και αμέσως κλείστο.


• Πριν χωριστούμε, χάρισέ μου για μια στιγμή εκείνο το βλέμμα που αξίζει εκατομμύρια λέξεις.

Μην πετάξεις τη ζωή σου

«...και μου λες, λοιπόν θυμήσου
μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά...»
(Υπόγεια Ρεύματα, «Φωτιά στο λιμάνι»)


«Το κομμάτι που λείπει
απ᾽ το σπασμένο καθρέφτη»
το ανακάλυψα μια νύχτα
κοουρασμένος κι απελπισμένος.

Ήταν το κομμάτι
που απεικόνιζε τα μάτια μας
κι είδα μέσα τους
τη Φωτιά να σιγοσβήνει.

Καύσιμό της
το Σθένος, η Ψυχή, η Αγρύπνια
η Αυταπάρνηση, η Λογική, η Σκέψη.

Καθώς τα καύσιμα
εξαφανίζονται,
η Φωτιά καπνίζει και σβήνει...

Ροή

Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι στην Ανατολή.
Από το Καλοκαίρι στο Χειμώνα και πάλι στο Καλοκαίρι.
Από τη νεότητα στο γήρας, μα ποτέ ξανά στη νεότητα.

Η ζωή
   περνάει τόσο, μα τόσο γρήγορα.
   ποτέ δεν είναι αρκετή.
   δεν είναι τίποτ' άλλο από στιγμές.

Κάθε πρωί που ξυπνάω, (προσ)εύχομαι:
"Ας μη χάνω αυτές τις στιγμές."

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #20

Χαρά μεγάλη να μπαίνεις σ' ένα χωριάτικο κρητικό σπίτι· όλα γύρα πατριαρχικά, αιώνια: το τζάκι, ένα λυχνάρι κρεμασμένο δίπλα στο τζάκι, πιθάρια με λάδι και γεννήματα και ζερβά ως μπαίνουμε, σ' ένα κούφωμα του τοίχου, στο σταμνοστάτη, το σταμνί με το δροσερό νερό, ταπωμένο με σταμναγκάθι. Στα δοκάρι κρέμουνται αρμαθιές κυδώνια και ρόδια και μυρωδάτα βότανα - φασκόμηλο, δυόσμο, δεντρολίβανο, θρούμπα. Στο βάθος, τρία τέσσερα σκαλοπάτια, κι ανεβαίνεις στο σοφά, όπου είναι το στριποδένιο κρεβάτι, κι από πάνω τ' άγια κονίσματα με το αναμμένο καντήλι. Το σπίτι σου φαίνεται αδειανό, κι όμως τα 'χει όλα· τόσο λίγα πράματα έχει ανάγκη ο σωστός άνθρωπος.

(Νίκος Καζαντζάκης, "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά")

[σ.σ. Δεν άντεξα να μη γράψω κάτι σχετικό με σπίτι q-:]

Μετακομίζοντας

Το 2008 έχει φέρει ήδη αλλαγές στη ζωή μου.

Αναμένονται κι άλλες.
Νέες πόρτες (σπιτιών (-:) ανοίγονται.
Με περιμένει πολύ τρέξιμο.

Καλό μου δρόμο...

Τα Ανόμοια

Όσο εκείνη μου έλεγε
για το Ψυχρό και το Σκοτάδι
εγώ σκεφτόμουν τους νόμους
της παγκόσμιας έλξης...

If You Tolerate This...

If You Tolerate This, Your Children Will Be Next τραγουδούσαν κάποτε οι Manic Street Preachers.

Ίσως είναι καιρός να σιγοτραγουδήσουμε κι εμείς.
Και να μη μείνουμε στο τραγούδι.

Πράγματα γίνονται γύρω μας και τα ανεχόμαστε.

> [...] Gravity keeps my head down
> Or is it maybe shame

Ας κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά.
Και το μυαλό σκεπτόμενο.
Ας διαθέσουμε χρόνο για σκέψη/προβληματισμό.

Αυτό για αρχή.
Τα άλλα θα έρθουν...

Ελπιδοφόρο

Στο σκοτεινό δωμάτιο
μπήκε από το φεγγίτη
μια ηλιαχτίδα
και φώτισε το πρόσωπό του.

Κι αυτός σκέφτηκε:
«Όσο υπάρχουν τέτοιες ηλιαχτίδες
δε χάθηκε η ελπίδα
απ᾽ τον κόσμο...»

Όλα Είναι Δρόμος

Σ᾽ εκείνους που δε φοβήθηκαν,
που τόλμησαν να αυτονομηθούν
που σήκωσαν κατάμονοι το σταυρό τους
που πάλεψαν με τις αντιξοότητες
που αψήφησαν τις πληγές τους
ένα μόνο έχω να πω:

Αξιοθαύμαστη η προσπάθειά σας
να χτίσετε κάτι δικό σας.
Μη λησμονήσετε ποτέ
ότι μέσα σας υπάρχουν
ανεξάντλητα αποθέματα
για να συνεχίζετε.


(Στη Δ.Κ. και σ΄ όλους τους αγωνιστές της ζωής)

~~~

(Ο τίτλος είναι από όμωνυμο τραγούδι των «Τρυπών»)

Κουρδισμένα ανθρωπάκια

Περπατούν σκυφτοί και σκυθρωποί.
Κατεβαίνουν τρέχοντας
τις σκάλες του μετρό.

Οδηγούν αλλοπρόσαλλα
τα αυτοκίνητά τους,
και κορνάρουν
όταν ανάψει πράσινο.

Τρέχουν να προφτάσουν
-κι αυτοί δεν ξέρουν τι-
μα δε σταματούν
αν δεν το πιάσουν (-Χ

Αγχώνονται,
ζορίζονται,
παθαίνουν καρκίνο,
τροχαία,
καρδιακά επεισόδια.

῀῀῀

Αυτά βλέπω μερικές φορές
όταν περπατώ στο δρόμο
χωρίς να βιάζομαι.

Τις υπόλοιπες
δε βλέπω κάτι
ίσως γιατί
είμαι μέρος τους...

Απολογισμός

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο
που τώρα φεύγει,
διένυσα χιλιόμετρα
στους δύο
και στους τέσσερεις τροχούς,

ξαναβρέθηκα με παλιούς
και νέους φίλους,

χάρηκα,
λυπήθηκα,
γοητεύτηκα,
ερωτεύτηκα,
απογοητεύτηκα,

είδα μέρη
που δε βλέπω συνήθως.

Πώς μπορεί το πρωί
μιας εργάσιμης Δευτέρας
να τα απαλείψει όλα αυτά;