Η δύσκολη εφηβεία των ΚΘ'

«...βαθιά παραφυλάει / η δύσκολη εφηβεία των 29...»
(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, "Σήματα μορς")

Κάτι ήξεραν οι Κατσιμιχαίοι...

Σα να περνάω άλλη εφηβεία αισθάνομαι.

Νιώθω να αλλάζει γύρω μου και μέσα μου ο κόσμος. («...αλλάζουνε εντός μου, τα σύνορα του κόσμου...»)

Πότε αισθάνομαι υπέροχα και πότε απαίσια.

Ενώ νόμιζα ότι ήξερα πια τι θέλω, τώρα έχω μεγάλες αμφιβολίες.

Δε με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, δε με καταλαβαίνω ούτε ο ίδιος πολλές φορές.

Κουραστικό και επίπονο να ξαναχαράσσεις την προσωπική πορεία σου σε νέους δρόμους.

Βασανιστικό να αναζητάς μέσα σου την άκρη των σκέψεών σου. Παχνιδιάρικο το κουβάρι του μυαλού και σα να χάθηκε η άκρη του.


Μεταβατική κι αυτή η περίοδος. Μα θα περάσει. Θα κάτσει η σκόνη και θα φανεί ξεκάθαρο το τοπίο ενός πιο ώριμου μυαλού...

Ταξιδιωτικοί προορισμοί

Κατ' αρχάς, ευχαριστώ τον αγαπητό Spikon για την πρόσκληση.

Θα έλεγα ότι τα έχω πει όλα εδώ, όμως ας ξαναπροσπαθήσω:

Μέρη που θα ήθελα να πάω. Δεν εξετάζω ήδη αυτά που έχω πάει. Σειρά: αυθαίρετη. Η κατάταξη δεν είναι εύκολη.

• Σαντορίνη: Ένα μικρό όνειρο, όχι και τόσο δύσκολο, ίσως πραγματοποιηθεί φέτος.


• Πετρούπολη: Έχω μισοερωτευτεί ήδη αυτή την πόλη για την ιστορία της, τα αξιοθέατά της, το "κλίμα" της, τους ανθρώπους της.


• Σκανδιναβία: Για πολλούς λόγους.


• Άπω ανατολή: Ναι. Επιζητούμε το διαφορετικό, το εξωτικό, σωστά;


• Και επειδή είμαι και εγώ της σχολής των ...οικολογικών δικύκλων, κάποια σχετικά μακρινή διαδρομή πάνω σ' αυτό. 3-4 μέρες ας πούμε. Καλοκαίρι Με λίγα απαραίτητα στη σχάρα. Με τον άνεμο συνοδό τις μέρες. Με τον ουρανό προσκέφαλο τις νύχτες..

Μα τα ταξίδια δεν τελειώνουν εδώ.
Ένα ταξίδι δεν είναι και όλη η ζωή;

Και τι γίνεται, επίσης, με τα ταξίδια του νου;
Της ψυχής;
Της καρδιάς;


Με τη σειρά μου, ας πετάξω κι εγώ το μπαλάκι στους paperflowers, Jangel, nam3l3ss, justelene που υποψιάζομαι (-;) ότι με διαβάζουν...

Όλα λάθος;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όλα γύρω μου είναι λάθος...

• Οι άνθρωποι:
Δε σκέφτονται παρά μόνο τον εαυτό τους. Δεν έχουν μάθει ούτε να ακούν τους άλλους. Δε θέλουν να αλλάξουν προς το καλύτερο καμιά πτυχή του
εαυτού τους. Δεν δέχονται να θυσιάσουν ούτε ένα κομματάκι του χρόνου τους, της βολής τους για τους άλλους, για το σύνολο, για τον κόσμο μας.


• Το κράτος:
(Ποιο κράτος;) Οργάνωση μηδέν. Υποδομή υπό το μηδέν. Ένα μεγάλο χάος όλα. Πατρίδα, σ' όποια γωνιά σου και να ταξιδέψω, με πληγώνεις.


• Οι νόμοι:
Αυτοί που κανένας δε σέβεται. Που πρώτοι οι πολιτικοί παραβιάζουν. Η καθυστερημένη νομοθεσία. Η γραφειοκρατία. Ο κρατικός μηχανισμός που δουλεύει (όταν δουλεύει) με απόδοση 10% και διαχέει το υπόλοιπο της ενέργειας (των χρημάτων όλων μας) στην ατμόσφαιρα υπό μορφή ...θερμότητας.


• Ο ίδιος, πολλές φορές:
Δεν προλαβαίνω να ανακαλύπτω απαράδεκτες συνήθειες και κόμπλεξ που μου κληροδότησαν το περιβάλλον και οι δικοί μου.

Και τι να πρωτοαλλάξει κάποιος που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο, όταν όπου και να γυρίσει το μάτι του βλέπει κακώς κείμενα, απαράδεκτες καταστάσεις και αδιαφορία;

Προσπαθεί σκληρά κάθε στιγμή να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του προς το καλύτερο κι ύστερα να ακτινοβολήσει θετική ενέργεια στους γύρω του.

Μεγάλη η αδράνεια του κόσμου, δύσκολη δουλειά το να "γυρίσει ο ήλιος".

Ατέλειωτη προσπάθεια, η οποία αντίκρυσμα θα έχει μόνο όταν η νέα γενιά καταλάβει. Γιατί για την παλιά δε γίνεται πια τίποτα.

Κουράγιο.

Σύντομο

Ισως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Δυτικού πολιτισμού είναι το γεγονός ότι δε σ' αφήνει το χρόνο να γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου...

Συνταγή

Σ' ένα παμπάλαιο βιβλίο ζαχαροπλαστικής βρήκα την παρακάτω συνταγή:


Συστατικά:

1 ανθρώπινη Ψυχή
1 1/2 κιλό Μοναξιάς, καλά ζυμωμένη
2 φλυτζάνια τσαγιού Επιθυμία
1 βαζάκι Απορρίψεις
2 φλυτζάνια τσαγιού Μελαγχολία
1 κουταλιά της σούπας Απελπισία
1 κουταλάκι του γλυκού Ελπίδα σε σκόνη
[Στο σημείο αυτό, λόγω κακής κατάστασης του χειρογράφου τα υπόλοιπα υλικά δε διαβάζονταν]

Εκτέλεση:

Πιάνουμε την Ψυχή και τη ζυμώνουμε προσεκτικά για πολλά χρόνια μαζί με τη Μοναξιά και την Επιθυμία, προσθέτοντας κάθε τόσο από μιαν Απόρριψη.

(Έχουμε από πριν ζεστάνει τη Μελαγχολία, να μαλακώσει και να γίνει υγρή. Εκεί προσθέτουμε την Απελπισία).

Παράλληλα με τις Απορρίψεις, ρίχνουμε προοδευτικά μέσα και το μείγμα της Υγρής Μελαγχολίας με την Απελπισία.

Το μείγμα ήδη θα έχει σκληρύνει αρκετά. Προσθέτουμε με μεγάλη προσοχή την Ελπίδα για να διατηρηθεί και να μη μας κόψει.

Προθερμαίνουμε το Φούρνο του Χρόνου στους 180 πάνω-κάτω και βάζουμε να ψηθεί. Όταν ροδίσει καλά [...]


Δυστυχώς, ούτε το τέλος της συνταγής φαινόταν καθαρά. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει το υπόλοιπο να επικοινωνήσει μαζί μου...

Anonimo XIV sec: Trionfo della Morte

Πάρε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο. Ο μεγάλος χάρτης σκισμένος. Η γεωγραφία χαμένη ανάμεσα σε άχρηστα βιβλία. Ο εξάντας δίχως φακούς. Τους βγάλαμε για ν' ανάψουμε τσιγάρα. Σπασμένο το παλινώριο. Η ρίγλα ζαβωμένη. Το βελόνι της πυξίδας τρελάθηκε και τρεκλίζει. Την μπαρκέτα την έκοψε κυνηγός, μπορεί και σκυλόψαρο. Μετζαρόλι, μα ο άμμος δε βολεί να περάσει. Ας μετρήσουμε τον ήλιο με τα δάχτυλα. Ποιον απ' όλους;

-Λίγη γαλέτα;
-Πάρε... Γιατί φτύνεις;
-Νερό.
-Σώθηκε.
-Είπες πως για μένα θ' ανοίξεις τη φλέβα σου.
-Δες. Την άνοιξα. Δεν τρέχει στάλα. [...] Φυσάει. Είναι κόντρα. Αλαργεύουμε.
Βρέχει. Πιες. Κοιμήσου, θα σε φυλάω.
-Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.
-Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου. ¶σε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.
-Όχι.
-Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Πού είσαι; Έχω καινούρια tattoo να σου δείξω.
Μην ξυπνάς... Έτσι όπως είσαι θα σε βάλω φιγούρα σε πλώρη... Κοριτσάκι. Πιάσε με
απ' το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
-Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος...

(Νίκος Καββαδίας, «Βάρδια»)

Νυχτερινός ουρανός

Καλοκαιρινή νύχτα.
Στην ταράτσα του σπιτιού.

Ζεστές ακόμα οι πλάκες από τη φωτιά της ημέρας.

Μουσικό χαλί στη σιωπή της νύχτας η δροσερή αύρα.

Απόμακροι, απόκοσμοι οι ήχοι των γειτόνων.
Δεν καταφέρνουν να ταράξουν τη σιωπή.

Να κοιτάζω ψηλά τον ουρανό και να βλέπω αστέρια.

Μαγική εικόνα ο ουρανός: Όσο πιο πολύ κοιτάς, τόσο πιο πολλά αστέρια βλέπεις.

Να μην υπάρχει άλλο από τη σιωπή και τ' αστέρια...

...όσο η νύχτα το πρωί...

«...πες μου πως μ' αγάπησες
όσο η νύχτα το πρωί...»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, "Η ώρα του stuff".)

-Ήρθες κι απόψε καλό μου... Κάθε φορά φοβάμαι μήπως δεν έρθεις, μήπως με εγκαταλείψεις... Μήπως σβήσω χωρίς να αναστήσω τη δική σου παρουσία... Χωρίς να γίνει το σκοτάδι φως. Τότε που μια ατέλειωτη νύχτα θα σκεπάσει τον κόσμο...

Έλα κοντά μου. Αγκάλιασέ με σφιχτά, να πάρεις τη λίγη δύναμη που μου έμεινε και να την κάνεις φως, να την κάνεις καινούρια μέρα... Το φεγγάρι, δασκαλεμένο από μένα, θα σου κρατήσει για λίγο ακόμα συντροφιά, όταν εγώ θα έχω φύγει...

Τι κρίμα που συναντιόμαστε μόνο τόσο λίγο κάθε φορά... Τι κρίμα να μη μπορούμε να ζήσουμε απερίσπαστα την αγάπη μας...

-Σώπα! Μη μιλάς άλλο. Άφησε τις λίγες αυτές στιγμές να κυλήσουν με σιωπή. Ταιριάζει η σιωπή στη νύχτα... Δεν υπάρχουν, άλλωστε, λόγια να περιγράψουν αυτό που αισθανόμαστε τώρα...

Σε λίγο, το κίτρινο αστέρι θα υψωθεί ολόλαμπρο... Οι δυνατές αχτίδες θα φωτίσουν τη μέρα κι οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν μουδιασμένοι. Μόνο οι μαύροι κύκλοι στα μάτια των Εραστών θα μείνουν, τεκμήριο της φλόγας που έκαψε...

-...την ώρα που εγώ θα βρίσκομαι πολύ μακριά, στην άλλη άκρη της υδρογείου, να σε κυνηγάω μέχρι ν' ανταμώσουμε ξανά μικρό μου... Είμαστε τόσο διαφορετικοί. Γι' αυτό και ταιριάζουμε τόσο...

Οι κτητικές αντωνυμίες

Όχι, δεν πρόκειται για μάθημα γραμματικής. Εξ' άλλου, υποτίθεται πως είμαι της "άλλης" κατεύθυνσης...

Μου, σου, του, μας, σας, των.

Τι περιγράφουν οι κτητικές αντωνυμίες;

Ότι κάτι είναι δικό μας, κτήμα μας. Σωστά;

Κάποιος φίλος, πριν λίγο καιρό, είπε την εξής μεγάλη κουβέντα: "Τίποτα δεν είναι εξ ολοκλήρου δικό μας, παρά μόνο τα πράγματα που έχουμε μέσα μας. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά, οι εμπειρίες και τα βιώματά μας".

Όλα τ' άλλα δεν είναι παρά προσωρινά γύρω μας. Αρκεί ένα φύσημα του ανέμου για να τα πάρει μακριά. Κι άλλο ένα για να τα ξαναφέρει. Άνθρωποι, υλικά αγαθά, υγεία, ομορφιά, έρχονται και παρέρχονται. Κάθε άλλο παρα "μας" είναι. Είναι απλά ελεύθερα να συνεχίσουν τ ην πορεία τους.

Νυχτερινή περιπλάνηση

Είναι βράδυ.
Κάθομαι στον υπολογιστή.
Γράφω.
Έξω βρέχει.

Ησυχία.
Δεν ακούγεται παρά μόνο η καλοκαιρινή μπόρα από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Αισθάνομαι την υγρασία.

Το σώμα κρατάει για λίγο ακόμα, μα ζητά την ξεκούραση.
Το μυαλό όμως επιμένει.
Τόσες σκέψεις που συνωστίζονται για να βρουν διέξοδο.
Και βρίσκουν στο ηλεκτρονικό χαρτί.

Άσπρα σημαδάκια σε μαύρη οθόνη [1].
Κομμάτια από το παζλ της ψυχής.
Τυχαία κομμάτια, ατάκτως εσπαρμένα.
Κομμάτια που αδυνατούν να περιγράψουν
μια συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα...


[1] Τέτοιες ώρες προτιμώ να γυρίζω σε γραμμή εντολών. Μόνο άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Σπαρτιάτικη πειθαρχία των λέξεων σε μινιμαλιστικό περιβάλλον. Τίποτα να μη διαταράσσει τη ροή των σκέψεων. Κανένα άλλο παράθυρο, καμία ενόχληση. Αστέρια σε νυχτερινό ουρανό να γεμίζουν όλο το οπτικό πεδίο...

Σημείο αναφοράς

Σ' έναν κόσμο που αλλάζει, μέσα κι έξω σου και που ποτέ δε σταματά, που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που τα πάντα αμφισβητούνται, το φλέγον ερώτημα είναι ένα;

Ποιο είναι το σημείο αναφοράς;


Γιατί όταν θέλεις να χτίσεις κάτι στέρεο, χρειάζεσαι, ευτυχώς ή δυστυχώς, ένα σταθερό σημείο, ένα σημείο αναφοράς.

Κι απάντηση είναι ότι τα σημεία αναφοράς είναι ελάχιστα. Όλα καταρρέουν γύρω σου κι όλα ορθώνονται ξανά την επόμενη στιγμή. Με άλλα πρόσωπα, με άλλη υφή. Διαφορετικά κάθε τόσο.

Για μένα, δύο είναι τα σημεία αναφοράς. Δύο είναι τα μεγάλα, πραγματικά και αληθινά σημεία, γύρω από τα οποία περιστρέφεται όλος ο κόσμος μου.

Το ένα είναι τα συναισθήματά μου, αυτό που αισθάνομαι κάθε στιγμή. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, όχι μέσω των αισθήσεων, αλλά μέσω της καρδιάς μου. Κι αυτός φυσικά, κάθε άλλο παρά σταθερός είναι συν τω χρόνω, δεν παύει όμως να αποτελεί έναν οδηγό για το παρόν.

Το άλλο είναι ο ουρανός... Ο ουρανός που με θρέφει από μικρό παιδί. Το γαλανό που βύζαξα για να μεγαλώσω. Η αρχέγονη φλόγα που εγγυάται τη συνέχιση της ζωής. Όσο υπάρχει αυτή, θα μπορώ να ξυπνάω ξανά κάθε πρωί και να παίρνω ενέργεια, σα να ξαναρχίζω από την αρχή τη ζωή μου.


Αναρωτηθήκατε ποτέ, ποια είναι τα δικά σας σημεία αναφοράς; Προσέξτε πολύ όμως... Πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου δεδομένα...

Πάντα ρει

Τις τελευταίες εβδομάδες, αισθάνομαι ότι αλλάζω απίστευτα γρήγορα. Καινούρια πρόσωπα έρχονται στις παρέες, καθώς και στο γραφείο. Νιώθω, επίσης, ότι ξαναγνωρίζω από την αρχή τα παλιά. Παλιές συνήθειες ξεφτίζουν, καινούριες έρχονται. Μαθαίνω νέα πράγματα, νέες νευρικές συνάψεις του μυαλού. Βλέπω με άλλα μάτια την ομορφιά και την ασχήμια, (δυστυχώς η ασχήμια και τα κακώς κείμενα που ανακαλύπτω γύρω μου είναι πολύ περισσότερα). Περπατάω και νομίζω πως δεν πατάω στην ίδια γη που πατούσα χθες. Αμφισβητώ τα πάντα, μέσα μου και έξω μου.

Πολύ πιο έντονα από ότι αισθανόμουν παλιότερα, βλέπω ότι ο κόσμος γύρω μου αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κυλά όχι σαν ποτάμι, μα σαν καταρράκτης. Νιώθω να με σπρώχνει με το δυνατό του ρεύμα. Κι όλοι γύρω μου κινούνται σαν κι εμένα, σαν βότσαλα που τα σπρώχνει το ρεύμα. Τρίβονται μεταξύ τους, αναποδογυρίζουν, λειαίνονται.

Θα μπορούσαν να είναι κακά όλα αυτά; Ίσως. Καλό είναι στο ταξίδι σου, να σταματάς που και που και να αναλογίζεσαι. Ή, πρέπει που και που να πηγαίνεις και κόντρα στο ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εναλλακτικοί τρόποι μετακίνησης

Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα. Όχι άλλα αυτοκίνητα.

Ωραίο πράγμα το αυτοκίνητο. Σύμβολο δύναμης, (και φαλλική προέκταση φυσικά). Πολλά λεφτά η υπόθεση. Αυτοκινητοβιομηχανίες, το κράτος ρουφάει φόρους και τέλη, οι καταναλωτές πληρώνουν αδρά για το τετράτροχο όνειρο της ζωής τους, -συχνά ένα θηρίο πολλών χιλιάδων κυβικών- και τελικά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Ή μάλλον έτσι νομίζουν...

Ο τεράστιος αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορεί στην Αθήνα είναι ένας από τους βασικούς λόγους της υποβάθμισης της ζωής μας. Αυτοκίνητα παντού. Ξεχειλίζουν οι δρόμοι. Τραγική κυκλοφοριακή συμφόρηση. Φυσικά δεν έχουν που να σταθμεύσουν, γι' αυτό και χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια! Κι οι πεζοί που θα πάνε; Ε, στο δρόμο φυσικά. Οι συγκοινωνίες μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά. Τα λεωφορεία και τα τρόλει φρακάρουν από τα αυτοκίνητα που κινούνται ή που παρκάρουν (παράνομα) στις λεωφορειολωρίδες. Η λειτουργία του μετρό κάτι έκανε, αλλά θέλει καιρό ακόμα για να επεκταθεί όσο πραγματικά χρειάζεται. Κακές συγκοινωνίες έχουμε, αφού χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητα και χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητα γιατί έχουμε κακές συγκοινωνίες. Φαύλος κύκλος...

Κι όμως, υπάρχουν λύσεις. Και μιλάω για λύσεις του "εδώ και τώρα" που μπορεί να εφαρμόσει ο καθένας μας για τον εαυτό του πρώτα.

• Πόδια: Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν να πάρουν το αυτοκίνητο για μια απόσταση που με τα πόδια είναι 5-10' και να το σταθμεύν και παράνομα, κάπου που εμποδίζει την κυκλοφορία ή/και τους πεζούς; Επίσης, η μή χρήση των ποδιών συνεπάγεται συνήθως επικίνδυνη αύξηση της κοιλιακής περιφέρειας...


• Ποδήλατο: Προσωπικά, το αγαπημένο μου μέσο. Απλό, φτηνό, οικολογικό, βολικό στη στάθμευση και στη μεταφορά. Για μικρές αποστάσεις, μέχρι 3-4 χιλιόμετρα δηλαδή, ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί ποδήλατο, για τα ψώνια ή τις δουλειές του. Μην ξεχνάτε: Ταχύτητα 3-4 τουλάχιστον φορές μεγαλύτερη από του πεζού, άριστη αερόβια γυμναστική, μεταφέρει και μικρά φορτία με σχετική ευκολία


• Παρεμπιπτόντως, πριν λίγο καιρό, πέτυχα αυτό το site, στο οποίο οι τύποι πουλάνε ηλεκτροκίνητα ποδήλατα. Πηγαίνουν με μπαταρία, η οποία βγαίνει και φορτίζεται με ρεύμα στο σπίτι. Αυτονομία: 40 χιλιόμετρα. Ταχύτητα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, όσο και ένα κανονικό ποδήλατο. Τιμές από 500 ευρώ, λίγο πιο ακριβό από ένα μέτριο ποδήλατο δηλαδή. Δεν χρειάζεται άδεια κυκλοφορίας, καίει πολύ λιγότερο από ένα μηχανάκι. Και γιατί όχι δηλαδή;


• Πατίνια: [Τι; Είμαι τρελός; Μπορεί. Σχετικό είναι κι αυτό...] Για δείτε εδώ. (Το www.ilsa.gr είναι προσωρινά μη διαθέσιμο.) Τα πατίνια εφαρμόζουν στα παπούτσια σας. Μπαίνουν και βγαίνουν εύκολα και μπορεί κανείς να συνδυάσει τη μετακίνησή του και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ταχύτητα όση περίπου και του ποδηλάτου. Κόστος ομοίως.


• ΜΜΜ: Κι όμως, συμφέρουν. Σε πολλές περιπτώσεις. Το μετρό ειδικά είναι τρομερή ευκολία. Κυρίως για τη συνέπεια και τη συχνότητα των δρομολογίων του. Και μετά απ' αυτό το τρένο. Μπορόυμε να τα χρησιμοποιούμε. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, έχει κανείς και το μυαλό του ελεύθερο, να ακούσει μουσική, να διαβάσει, να κουβεντιάσει άνετα. Κι αν οι στάσεις δεν είναι και τόσο κοντά, μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς κάποιο άλλο εναλλακτικό μέσο μέχρι την πιο κοντινή στάση.


• Λιγότερα αυτοκίνητα: Κι αν πρέπει σώνει και καλά να πάρουμε αυτοκίνητο για κάπου και είμαστε πάνω από ένα άτομο, μπορούμε να συννενοηθούμε μεταξύ μας ώστε να πάμε με ένα αυτοκίνητο κι όχι με τόσα όσα και οι άνθρωποι.
  

Όπως ξαναείπα, τα παραπάνω βελτιώνουν από την πρώτη στιγμή τη δική μας ζωή και σιγά-σιγά του συνόλου (δεν τίθεται δηλαδή θέμα "θυσίας" ή κάτι παρόμοιο). Αν ο κόσμος χρησιμοποιέι περισσότερο τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα φροντίσει η πολιτεία να βάλει περισσότερα δρομολόγια. Αν κυκλοφορούν πολλοί ποδηλάτες, θα γίνουν περισσότεροι ποδηλατόδρομοι. Αν παίρνουμε λιγότερο το αυτοκίνητο, θα αποσυμφορηθούν οι δρόμοι και τα λίγα αυτοκίνητα θα κυκλοφορούν καλύτερα.

...κι ήπια από δυνατά κρασιά...

» Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
» Στες απολαύσεις που μισό πραγματικές,
» μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
» επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
» Κ' ήπια από δυνατά κρασιά καθώς
» που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
(Κ.Π.Καβάφης, "Επήγα")

Αυτά μας γράφει ο Αλεξανδρινός ποιητής, εν έτει 1913, σχεδόν εκατό χρόνια πριν. Χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να κρύβεται. Και γιατί θα έπρεπε, άλλωστε;

Μακάριος εκείνος που στη ζωή θα γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του. καταλάβει τι πραγματικά θέλει και το επιδιώξει. Κάνει τις επιλογές του και τις επωμιστεί. Και στο τέλος μπορεί να πει: "Έκανα αυτό που πραγματικά ζητούσε η ψυχούλα μου. Δε δείλιασα ούτε στιγμή. Και δε μετανιώνω γι' αυτό."

Πέντε πράγματα που δεν ξέρετε για μένα

1. Όταν ήμουν παιδάκι, (4η-5η Δημοτικού), είχα την τρελή φοβία ότι θα όταν πεθάνω θα αισθάνομαι τα σκουλήκια να με καταβροχθίζουν και φυσικά μου φαινόταν απίστευτα αηδιαστικό!

2. Με ηδόνιζαν πάντα οι ήχοι και το παιχνίδι των λέξεων. Έτσι από πολύ μικρός, έπλαθα δικές μου λέξεις που μου ηχούσαν περίεργα (Μόνο λέξεις και φυσικά χωρίς νόημα. Δε μιλάμε για ολόκληρη γλώσσα, να μην παρεξηγούμαστε). Επίσης, έφευρα κι ένα πολύ απλό φθογγολογικό σύστημα, κάτι σαν κρυπτογραφικό αλφάβητο για να τις γράφω. Χρησιμοποιώντας το αλφάβητο αυτό έχω κρατήσει και ημερολόγιο(!) για λίγο καιρό.

3. Το βρίσκω αρκετά ευχάριστο να τρίβω με το χέρι μου τη μύτη ή το λοβό του αυτιού, περισσότερο του αριστερού. Αν με προσέξετε, το κάνω συχνά την ώρα που μιλάω ή προσπαθώ να σκεφτώ.

4. Ξυρίζω τις μασχάλες μου, γιατί νομίζω ότι έτσι μυρίζουν λιγότερο όταν ιδρώνω κάνοντας γυμναστική. (-:

5. Ήμουν πάντα καλός στην αποστήθιση. Κάποτε ξεκίνησα να αποστηθίζω τον Ερωτόκριτο... Έφτασα μόνο μέχρι τον 300ο στίχο όμως...

Ποδηλατικός απολογισμός

Πριν λίγες εβδομάδες συμπλήρωσα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα ...πτήσης με το καινούριο (από τον Ιανουάριο) ποδηλατάκι μου.

Το νούμερο φαίνεται απίστευτα μεγάλο, αλλά δεν είναι αν αναλογιστούμε ότι μόνο για πήγαινε κι έλα στο γραφείο κάνω 17 χιλιόμετρα την ημέρα. Πολλαπλασιάστε επί 22 εργάσιμες το μήνα επί 4+ μήνες και το νούμερο που βγαίνει είναι αρκετά κοντά στο 2000.

2000 χιλιόμετρα:

• τα οποία διένυσα στους δρόμους με τη βοήθεια των ποδιών μου και μόνο. Χωρίς σταγόνα βενζίνη. Χωρίς την έκλυση ίχνους ρύπων ή καυσαερίων.


• άριστης αερόβιας γυμναστικής. Σε πολλά από αυτά ανάπνευσα οξυγόνο, σε άλλα δυστυχώς καυσαέριο των αυτοκινήτων.


• χωρίς να φοβάμαι το κυκλοφοριακό και το πήξιμο των δρόμων.


• ανεξαρτήτως καιρού. Και με ήλιο και βροχή, το ποδήλατο εκεί (-: Διαθέτω αδιάβροχο μπουφάν και παντελόνι, καθώς και προστατευτικά φτερά για τη λάσπη.


• ανεξαρτήτως ώρας, μέρα και νύχτα, με τα φωτάκια μου και τους ανακλαστήρες.


• σε κοντινές και μακρινές διαδρομές. Ξεκινώντας από Χαλάνδρι, έχω φτάσει μέχρι και Καλλιθέα!


• με το ακουστικό από το ραδιοφωνάκι στο ένα αυτί, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, που κάνει τη διαδρομή απολαυστική.


• με την ευκολία της στάθμευσης, έχω κάνει άπειρες δουλειές, να κατέβω στα μαγαζιά, να ψωνίσω, κλπ.


• με ελάχιστα έξοδα συντήρησης.


• με τα (αρκετά δυστυχώς) προβλήματα από την έλλειψη σωστής υποδομής των δρόμων, την κακή συμπεριφορά των οδηγών αλλά και των πεζών.


• με απίστευτα μεγάλη προσοχή για ατυχήματα, λόγω των ελλείψεων και της κακής συμπεριφοράς.
  

Συμπέρασμα: Έχω βρει το δικό μου μικρό Παράδεισο στο απλό και οικολογικό αυτό μέσο μεταφοράς. Όσο και όπου μπορώ θα το προτιμώ για τις μετακινήσεις και την αναψυχή μου.

Στο τέλος της ημέρας

Μια όμορφη στιγμή της ημέρας είναι συχνά το τέλος της. Όταν όλες οι δουλειές έχουν γίνει, η υπερένταση έχει καταλαγιάσει και μπορώ πλέον να διαθέσω λίγο χρόνο αποκλειστικά για μένα. Να κάνω ένα μπανάκι με ηρεμία, να χαλαρώσω, να γράψω ένα ποστ (σαν κι αυτό (-;) στον υπολογιστή, να διαβάσω λίγο στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ.

Είναι οι στιγμές που επιβραβεύουν ολόκληρη τη μέρα. Ένα όμορφο κλείσιμο, που σου δίνει κουράγιο για την επόμενη. Είναι αυτό που κάνει το "καληνύχτα" να βγει από τα χείλη σου και να το εννοείς πραγματικά.

Οι στόχοι

Τι είναι η ζωή; Ένας ατέλειωτος ανήφορος, ένας ατέλειωτος αγώνας, μια ανηφόρα χωρίς κορφή. Και τι είναι αυτό που μας δίνει κουράγιο να προχωρήσουμε;

Ο καθένας βρίσκει το δικό του στόχο/στόχους στη ζωή. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό. Αυτό είναι που σου δίνει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσεις. Δεν έχει σημασία το πόσο απόμακρος και δύσκολος στην επίτευξή του είναι ο στόχος. Σημασία έχει να είναι κανείς αποφασισμένος. Και φυσικά, όπως είπε κι ο ποιητής, πολύ σημαντικη είναι η πορεία προς την επίτευξη του στόχου.

Το να βαδίζεις χωρίς στόχο σημαίνει ότι τελικά η ζωή σου είναι μια άσκοπη περιπλάνηση.

Φαντάσματα

Άλλη μια Νύχτα.
Νύχτα με Φαντάσματα
Φαντάσματα από Αγάπες.
Αγάπες που πεθαναν.
Πέθαναν χωρίς να γεννηθούν.

Γιατί δεν τις ξεγέννησες.
Δεν άπλωσες τα χέρια σου
να τους χαρίσεις το φως του ήλιου.
Τις άφησες να κυοφορήσουν
ώσπου άλλοι τις ξεγέννησαν.

Και τώρα να τες.
Να μπουσουλούν, να περπατούν.
Να λένε σε άλλους τα πρώτα λόγια.
Να αγκαλιάζουν, να κλαίνε, να γελάνε.
Κι εσύ να κοιτάς από μακριά...

Για την Αμαλία. Για τον κόσμο μας.

Έγραψα κι έσβησα πολλές φορές. Δε θέλω να είμαι κοινότυπος, ούτε μελοδραματικός. Κι ο συναισθηματικός / ψυχικός μου κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω αυτές τις μέρες.


Αντίο Αμαλία μας. Ξεκουράσου τώρα. Αρκετά υπόφερες.

Νομίζω ότι το προχθεσινό μου ποστ σχετικά με τις Πόλεις που πέφτουν αβοήθητες, παραμελημένες, καταδικασμένες από τη σιωπηρή συναίνεση όλων μας στα συνήθη εγκλήματα, ταιριάζει κουτί στην περίπτωση (με συγκλόνισε το πόσο πολύ). Είναι καιρός να αρχίσουμε να ακούμε τις φωνές. ΝΑΙ, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Κάθε τι στραβό, κάθε τι βρώμικο μπορεί να καταπολεμηθεί. Ο κάθε άνθρωπος με ζωντανή συνείδηση μπορεί να βάλει από ένα λιθαράκι. Ενημέρωση, μάτια ανοιχτά, μικρά μα σταθερά συνειδητοποιημένα βήματα. Αλλαγή πρώτα του ίδιου μας του εαυτού. Κι υπομονή, γιατί καθώς λέει κι ο ποιητής "για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολλή"...