...κι ήπια από δυνατά κρασιά...

» Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
» Στες απολαύσεις που μισό πραγματικές,
» μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
» επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
» Κ' ήπια από δυνατά κρασιά καθώς
» που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
(Κ.Π.Καβάφης, "Επήγα")

Αυτά μας γράφει ο Αλεξανδρινός ποιητής, εν έτει 1913, σχεδόν εκατό χρόνια πριν. Χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να κρύβεται. Και γιατί θα έπρεπε, άλλωστε;

Μακάριος εκείνος που στη ζωή θα γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του. καταλάβει τι πραγματικά θέλει και το επιδιώξει. Κάνει τις επιλογές του και τις επωμιστεί. Και στο τέλος μπορεί να πει: "Έκανα αυτό που πραγματικά ζητούσε η ψυχούλα μου. Δε δείλιασα ούτε στιγμή. Και δε μετανιώνω γι' αυτό."