...όσο η νύχτα το πρωί...

«...πες μου πως μ' αγάπησες
όσο η νύχτα το πρωί...»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, "Η ώρα του stuff".)

-Ήρθες κι απόψε καλό μου... Κάθε φορά φοβάμαι μήπως δεν έρθεις, μήπως με εγκαταλείψεις... Μήπως σβήσω χωρίς να αναστήσω τη δική σου παρουσία... Χωρίς να γίνει το σκοτάδι φως. Τότε που μια ατέλειωτη νύχτα θα σκεπάσει τον κόσμο...

Έλα κοντά μου. Αγκάλιασέ με σφιχτά, να πάρεις τη λίγη δύναμη που μου έμεινε και να την κάνεις φως, να την κάνεις καινούρια μέρα... Το φεγγάρι, δασκαλεμένο από μένα, θα σου κρατήσει για λίγο ακόμα συντροφιά, όταν εγώ θα έχω φύγει...

Τι κρίμα που συναντιόμαστε μόνο τόσο λίγο κάθε φορά... Τι κρίμα να μη μπορούμε να ζήσουμε απερίσπαστα την αγάπη μας...

-Σώπα! Μη μιλάς άλλο. Άφησε τις λίγες αυτές στιγμές να κυλήσουν με σιωπή. Ταιριάζει η σιωπή στη νύχτα... Δεν υπάρχουν, άλλωστε, λόγια να περιγράψουν αυτό που αισθανόμαστε τώρα...

Σε λίγο, το κίτρινο αστέρι θα υψωθεί ολόλαμπρο... Οι δυνατές αχτίδες θα φωτίσουν τη μέρα κι οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν μουδιασμένοι. Μόνο οι μαύροι κύκλοι στα μάτια των Εραστών θα μείνουν, τεκμήριο της φλόγας που έκαψε...

-...την ώρα που εγώ θα βρίσκομαι πολύ μακριά, στην άλλη άκρη της υδρογείου, να σε κυνηγάω μέχρι ν' ανταμώσουμε ξανά μικρό μου... Είμαστε τόσο διαφορετικοί. Γι' αυτό και ταιριάζουμε τόσο...