Για την Αμαλία. Για τον κόσμο μας.

Έγραψα κι έσβησα πολλές φορές. Δε θέλω να είμαι κοινότυπος, ούτε μελοδραματικός. Κι ο συναισθηματικός / ψυχικός μου κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω αυτές τις μέρες.


Αντίο Αμαλία μας. Ξεκουράσου τώρα. Αρκετά υπόφερες.

Νομίζω ότι το προχθεσινό μου ποστ σχετικά με τις Πόλεις που πέφτουν αβοήθητες, παραμελημένες, καταδικασμένες από τη σιωπηρή συναίνεση όλων μας στα συνήθη εγκλήματα, ταιριάζει κουτί στην περίπτωση (με συγκλόνισε το πόσο πολύ). Είναι καιρός να αρχίσουμε να ακούμε τις φωνές. ΝΑΙ, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Κάθε τι στραβό, κάθε τι βρώμικο μπορεί να καταπολεμηθεί. Ο κάθε άνθρωπος με ζωντανή συνείδηση μπορεί να βάλει από ένα λιθαράκι. Ενημέρωση, μάτια ανοιχτά, μικρά μα σταθερά συνειδητοποιημένα βήματα. Αλλαγή πρώτα του ίδιου μας του εαυτού. Κι υπομονή, γιατί καθώς λέει κι ο ποιητής "για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολλή"...