Η πομπή του Θανάτου

Πριν λίγο καιρό, σε μουσείο του εξωτερικού, μου έκανε ιδιαιτερη εντύπωση ένας πίνακας. Απεικόνιζε μια θλιβερή πομπή.

Οδηγός της ο Θάνατος αυτοπροσώπως, αποκρουστικός σκελετός, ντυμένος με μακριά κάπα.

Πίσω του, ατέλειωτο ετερόκλιτο πλήθος: Νέοι, γέροι, πατέρες, μάνες, παιδιά, γεροί και άρρωστοι, φτωχοί και πλούσιοι, χωρικοί και βασιλιάδες, απλοί μοναχοί κι επίσκοποι. Κι όλοι ανεξαιρέτως να κλαίνε και να οδύρονται. Κανείς δε θέλει το Θάνατο...

Από το πλήθος ξεχωρίζει ένας χτυπημένος σε μάχη στρατιώτης. Τον ακολουθεί η αγαπημένη του. Μα γρήγορα θα κουραστεί.

Μια γριά, βασανισμένη, ντυμένη με κουρέλια, παρακαλεί το Θάνατο να την πάρει μαζί της. Εκείνος την αγνοεί. Η ώρα της δεν έχει έρθει ακόμα.

Το πλήθος προχωρεί κι από κάθε χωριό που περνάει μαζεύει κι όλο μαζεύει καινούριους...