Συγνώμη γιαγιά...

Έχω μια συνήθεια όταν τρώω: Να καθαρίζω καλά το πιάτο μου. Όταν τελειώνω μαζί του, σχεδόν δε θέλει πλύσιμο (-;

Αυτή τη συνήθεια, λίγο-πολύ την είχα πάντα, απλά τα τελευταία χρόνια την εξασκώ με μεγαλύτερη ενδελέχεια. Είναι μια μικρή ιεροτελεστία που μου αρέσει, και το βρίσκω και λίγο σαν παιχνίδι.

Ταιριάζει στην όλη σκέψη/νοοτροπία και στάση μου απέναντι στη ζωή, το να εκτιμώ πόσο μπορώ να φάω και να βάζω στο πιάτο μου τη σωστή ποσότητα. Πιστεύω ότι η ορθολογική χρήση των πόρων (ενεργειακών, γαστρονομικών και όχι μόνο) βοηθάει στο να έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής, οικονομία, καθώς και λιγότερο επιβαρυμένο πλανήτη.

Οι ρίζες της συνήθειας πρέπει μάλλον να αναζητηθούν στην κρητικιά γιαγιά μου και στις ιστορίες από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Τότε που οι άνθρωποι έπρεπε από ανάγκη να καθαρίζουν το πιάτο τους. Κι όταν πέρασαν εκείνα τα χρόνια, οι παππούδες κι οι γιάγιάδες μας, διατηρώντας την ανάμνηση, φρόντιζαν να μη σπαταλούν φαγητό.

Και φυσικά, υπάρχει και το επιχείρημα: Φάε το φαγητό σου, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. Χαζό ίσως. Προσωπικά δε βλέπω σχέση μεταξύ των δύο περιπτώσεων. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο εύκολο να δώσω το φαγητό που δεν μπορώ/θέλω να φάω σ' εκείνους που πεινούν...

Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν πριν μερικές ημέρες, βγαίνοντας έξω για φαγητό, δεν μπόρεσα να καθαρίσω το πιάτο μου. Η ποσότητα φαγητού ήταν παραπάνω από αρκετή και προτίμησα να αφήσω τη διαδικασία ημιτελή, παρά να ζορίσω το στομάχι μου και να μη μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το βάρος. Ήταν μια μικρή παρασπονδία.

Συγνώμη γι' αυτή τη φορά, γιαγιά. Ελπίζω ότι θα με συγχωρέσεις από κει ψηλά που κοιτάς τώρα...