Για την Πόλη. Για την κάθε Πόλη

Εάλω.

Το πιο τραγικό δεν είναι ότι έπεσε η Πόλη.
Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι κάθε μέρα που περνάει, πέφτει κι από μια Πόλη.
Την αφήνουν να πέσει.
Την αφήνουμε να πέσει.
Την παραδίδουμε μόνοι μας.
Σιωπηρά.
Αναίσχυντα.
Με την αδιαφορία μας.
Φορώντας τις παρωπίδες της καθημερινότητάς μας.
Αδυνατώντας να δούμε τον Κίνδυνο δίπλα στα μάτια μας.

Ασώματος κεφαλή πια η Πόλη. Ένα φάντασμα, μια σκιά.

Και έρχεται το πλήρωμα του Χρόνου. Ο νεαρός φιλόδοξος σουλτάνος κατασκηνώνει με το ασκέρι του έξω από τα τείχη.

Τραγική φιγούρα κι οι τελευταίοι υπερασπιστές. Τραγικός κι ο στερνός αυτοκράτορας. Οι Θερμοπύλες Θα ξαναζήσουν.

Εγκαταλειμμένη στην τύχη της η Πόλη, φάντασμα του εαυτού της. Εγκαταλειμμένη κι από τη Δύση, κι από συμμάχους, κι από όλους.

Στις επάλξεις του από χιλιετίας ασυντήρητου τείχους, οι πυροβολητές σέρνουν τα λιγοστά πυρομαχικά τους.

Σε μυστικά υπόγεια, οι Μυημένοι ετοιμάζουν για τελευταία φορά το Υγρό Πυρ.

Στην Υπέρλαμπρη Εκκλησιά, ο πατριάρχης λειτουργεί για τελευταία φορά. Οι πιστοί ικετεύουν την "Υπέρμαχο Στρατηγό" να κάνει το θαύμα της για άλλη μια φορά.

-Μα κανένα Θαύμα γι' αυτούς που καταδίκασαν οι ίδιοι τον εαυτό τους.-

Και να που, Μαγιού ξημέρωμα, το γιουρούσι αρχίζει. Το ασκέρι ορμάει προς την Πόλη.

Το μεγάλο πυροβόλο σφυροκοπά και πληγώνει τα γέρικα τείχη. Από τώρα πένθιμη καμπάνα οι εκρήξεις του.

Οι υπερασπιστές σταυροκοπιούνται.
Ζητούν βοήθεια.
Βοήθεια που δεν θα 'ρθει ποτέ.
Γιατί δεν τους ακούς;
Γιατί δεν τους ακούς;
Γιατί κλείνεις ο ίδιος τα μάτια και τ' αυτιά σου;
Γιατί αφήνεις τη Φλόγα να σβήσει;
Γιατί αφήνεις κάθε μέρα που περνά, μια Πόλη να πέφτει;
Στα χέρια των Βαρβάρων. Με τη δική σου σιωπηρή συναίνεση.