...σε πόσες κινήσεις;
Σε πόσες κοιμισμένες πολιτείες;
Πιστεύετε ότι μπορεί
ένας άνθρωπος
να κάνει τη διαφορά;
Πιστεύετε
ότι μπορεί να είναι η αρχή
για την αφύπνιση ενός έθνους;
Ότι είναι αυτό που υπόσχεται;
Ότι θα έχει το σθένος
να παραμείνει;
Η ιστορία μέχρι τώρα
μας έχει διδάξει
να είμαστε επιφυλακτικοί.
Κι όμως,
οι ρομαντικοί
ποτέ δεν παύουν να ελπίζουν...
Συμμετείχα στο project αυτό του φίλτατου ZlatkoGR και πρέπει να ομολογήσω ότι ξαναθυμήθηκα σήμερα το απόγευμα ότι η ταινία με περίμενε.
Εξαιρετική ταινία. Θα βάλω 4 στα 5, zlatko, αν και με απέτρεψε από το να βγω έξω απόψε (-: Προσοχή, ακολουθεί spoiler.
Ημέρα προβληματισμού η σημερινή.
Προτείνω να σκεφτούμε
τι σημαίνει για μας
η λέξη Πατρίδα
κι αν την αγαπάμε
τι κάνουμε γι' αυτήν[1].
Γιατί εύκολα αναρτά κανείς
μια σημαία στο μπαλκόνι.
Εύκολα παρελαύνει ή έστω παρίσταται.
Εύκολα κάνει ωραίες δηλώσεις.
Δύσκολα όμως αλλάζει τρόπο σκέψης.
Δύσκολα ενδιαφέρεται.
Δύσκολα βρίσκει τη σωστή ψήφο.
Δύσκολα σκέφτεται και πράττει
για το καλό όλων.
Δύσκολα βλέπει την α-λήθεια
απεκδυόμενος τις παρωπίδες
με τις οποίες μας μεγάλωσαν.
Δύσκολο να μην κάνει παραχωρήσεις
να μην ασχημαίνει το σπίτι όλων μας
να κάνει ό,τι κάνει σωστά
παρά το κόστος.
Δύσκολο να ανοίξεις τα μάτια σου
να δεις
και να ανεβείς ένα σκαλί παραπάνω.
Ας ξαναπροσδιορίσουμε από σήμερα
τη λέξη πατριώτης
και ας την κάνουμε πράξη.
~
[1]
Αν η απάντηση είναι "αγαπώ την πατρίδα μου"
σας ζητώ να σηκωθείτε από τον υπολογιστή
και να αφιερώσετε 10' ειλικρινούς σκέψης.
Θυμηθείτε: Ο καθένας ξέρει μέσα του την αλήθεια
και μπορεί να κρυφτεί απ' όλους,
αλλά όχι από τον εαυτό του...
Πριν από πολλά χρόνια
έφτιαξα ένα σκριπτάκι
που κάθε μία ώρα
γέμιζε την οθόνη
με ένα άδειο παράθυρο
με τη λέξη "σήκω" στο κέντρο
με μεγάλα κόκκινα γράματα.
Για όταν ξεχνιόμουν
ώρες ατέλειωτες
μπροστά στην οθόνη.
Ώστε να σηκώνομαι
έστω και ένα λεπτό,
να ξεμουδιάσει το σώμα
και το πνεύμα.
Αν ξαναέφτιαχνα σήμερα
κάτι αντίστοιχο,
θα ήθελα να μπορούσα
να εμφανίσω ένα μήνυμα στο μυαλό μου.
Στο κέντρο του οπτικού πεδίου θα έγραφα:
"Τη χαίρεσαι αυτή τη στιγμή;"
Πρώτα γεννήθηκε η Συνείδηση.
Της πήρε βέβαια αρκετό χρόνο
να μεγαλώσει
και να καταλάβει.
Ύστερα γεννήθηκε η Οργή.
Γεννήθηκε κοιτώντας
τους ανθρώπους
στα μάτια.
Κανείς δεν μπορούσε να αντέξει
το βλέμμα της.
Το επόμενό μας κορίτσι
είναι η Κινητοποίηση.
Κυοφορείται.
Το περιμένουμε σύντομα.
Κάποια ήρεμα βράδια
Για να αλλάξουν κάποια πράγματα
πρέπει να αλλάξουμε
εμείς οι ίδιοι πρώτα
τρόπο ζωής.
Να απαρνηθούμε συνήθειες και βολές
να αλλάξουμε πρώτα τα μέσα μας.
Ύστερα από αυτό
το αν αλλάζει ο κόσμος
δεν έχει και τόση σημασία
Ακούστε αυτό την ώρα που διαβάζετε
~~~
Η Οδός Αμφ... είναι μια ανηφόρα
κάπου μέσα στο γκρίζο της πόλης.
Κάθε πρωί που πηγαίνω στο γραφείο
ανεβαίνω για λίγο ένα κομάτι της.
Εκατέρωθεν του δρόμου
βρίσκονται ψηλά γκρίζα κτίρια.
Στο τέρμα όμως της ανηφόρας
είναι ένα κομμάτι γαλάζιο...
Σήμερα σηκώθηκα πολύ πρωί.
Έκανα δουλειές σπίτι και ξεκίνησα νωρίς για το γραφείο.
Περνώντας γύρω στις 8 από την Οδό Αμφ...
αντίκρυσα ένα μικρό αριστούργημα:
Στο τέρμα της ανηφόρας βρισκόταν Αυτός:
Ο Βασιλιάς
Ο Ζωοδότης
Ο Ηλιάτορας.
Ανέβαινε πολύ αργά μα σταθερά
το γκρίζο της πόλης
δείχνοντας το δρόμο.
Και τον άκουσα να ουρλιάζει
τα λόγια που οι άνθρωποι δεν ακούν
γιατί δεν έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά:
"Ακτινοβολήστε τα νιάτα σας
μέχρι να τα κάψετε
μέχρι την τελευταία σταγόνα.
Μην τα τσιγκουνεύεστε.
Ζήστε τα όνειρά σας.
Κάντε τα πραγματικότητα
με το ίδιο το αίμα σας.
Καείτε μέσα τους
μέσα σε μια εκτυφλωτική λάμψη.
Το ίδιο κάνω κι εγώ.
Γιατί από το ίδιο υλικό είμαστε.
Φωτίστε μικρά μου αστέρια,
φωτίστε τον κόσμο με το αίμα σας
που τόσο ανάγκη το έχει..."
~~~
Αυτά για την ώρα.
Καλή σας μέρα.
Κι αν δε με διαβάζετε
πολύ συχνά πια
μην απορείτε.
Είμαι κάπου εκεί
ανάμεσά σας και ζω...
Επειδή άκουσες πως η γη
φωτιά κρύβει στα σπλάχνα της,
ξέρω να μη λες.
Μόνο αν κατοικείς
στην πλαγιά του ηφαιστείου,
τότε μονάχα ξέρεις.
(Μαρινέλλας Βλαχάκη, «Καθ' οδόν»)
Σημερινό θέμα: Τα λότο, πρότο, τζόκερ και λοιπά "κρατικά" τυχερά παιχνίδια. (Προαπαιτούμενα: Μαθηματικά του γυμνασίου)
Πώς δουλεύουν όλα αυτά; Συγκεντρώνεται ένα ποσό από τις συμμετοχές. Από αυτό το ποσό, ένα κομμάτι πηγαίνει στον οργανισμό (ΟΠΑΠ;) και το υπόλοιπο, (70%; 80%) δίνεται πίσω ως κέρδη. Συμπέρασμα: Για κάθε ευρώ που δίνεις, χάνεις κατά μέσον όρο γύρω στα 20 με 30 λεπτά.
Θα μου πείτε, τι αηδίες ειν' αυτές; Έχω μια πιθανότητα να κερδίσω τα πολλά λεφτά. Αυτό είναι που κυνηγάω: Το όνειρο. Θα απαντήσω. Χμμμ... Βάζεις 10 ευρώ; Κατά μέσο όρο τα 2-3 τα έχασες. Η πιθανότητα να κερδίσεις 10.000 ευρώ είναι κάτω από μια στις χίλιες. Η πιθανότητα να κερδίσεις ένα εκατομμύριο είναι κάτω από μια στις 100.000.
Γνωρίζετε πόσο μεγάλη είναι στατιστικά η πιθανότητα να πεθάνεις από καρκίνο πριν τα 60; Να σκοτωθείς ή να τραυματιστείς πολύ σοβαρά σε τροχαίο (τόσο ώστε να αλλάξει η ζωή σου προς το πολύ χειρότερο); Να έχεις κακή υγεία τώρα και πολύ χειρότερη αργότερα λόγω των καταχρήσεων και του τρόπου ζωής; Και αυτό δεν είναι πιθανότητα. Είναι βεβαιότητα. Πόσο τυχερό θεωρείτε λοιπόν τον εαυτό σας; Για τα όλα τα παραπάνω μπορείτε να κάνετε κάτι για να αλλάξουν οι πιθανότητες υπέρ σας. Για τα λαχεία δεν μπορείτε.
Θα μου ξαναπείτε: Καλά, καλά, τραγούδα. Σωζόμαστε με 10 ευρώ; Ίσως ναι, ίσως όχι. Και οι τόκοι της πιστωτικής που τρέχουν κάθε μήνα πόσα ευρώ είναι; Και τα ψώνια μας που θα κόστιζαν αρκετά λιγότερο αν ψάχναμε να βρούμε καλύτερα και πιο οικονομικά προϊόντα; Και ο λογαριασμός της βενζίνης και του συνεργείου αν παίρναμε πότε πότε και τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Και ο λογαριασμός του γιατρού για το αυχενικό επειδή καθόμαστε όλη μέρα και δεν περπατάμε ποτέ;
Και η εργασία μας; Μας γεμίζει, την κάνουμε με ευχαρίστηση; Έχουμε στόχους και φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο; Εκείνοι που τα έχουν και τα πράττουν αυτά, αργά η γρήγορα ανεβαίνουν και μισθολογικά ή ξεκινούν μια δική τους δουλειά. (Από τα χρήματα δεν αρχίσαμε;)
Τι θέλω να πω; Επενδύουμε στο άγνωστο, και δεν επενδύουμε στο γνωστό και σίγουρο. Στην προσωπική μας εργασία. Στην υγεία μας. Στους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Γιατί άραγε; Πού είναι το λάθος; Κυνηγάμε το φευγαλέο, το τεμπέλικο και το εύκολο κέρδος.
Κι όμως το εύκολο κέρδος δεν είναι τελικά και τόσο εύκολο. Το μόνο εύκολο είναι η ζημία. Και όχι μόνο στα χρήματα. Και στο μυαλό μας...
Λίγο παλιότερα έγραψα: Πραγματικά δικό μας είναι και πραγματική αξία έχει μόνο αυτό που κατακτήθηκε με κόπο.
(Σημείωση: Ναι, μεγαλώνω. Και γίνομαι παράξενος. Και καμιά φορά γκρινιάζω και λίγο. Αποδεχτείτε με, παρακαλώ. Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα για συζήτηση στα θέματα που παίρνει. Δεν κάνω κήρυγμα, ούτε υποχρεώνω κανένα για κάτι. Λέω μια άποψη)
Τι είναι αυτό
που διαφοροποιεί
τον άνθρωπο από τα ζώα;
Τι είναι αυτό
που διαφοροποιεί
τον "άνθρωπο" από τον άνθρωπο;
Η συνείδηση της ύπαρξης.
Η συνειδητοποίηση
ότι είμαστε εδώ
ότι υπάρχουμε,
ότι επιβιώνουμε.
Κι αμέσως μετά την επιβίωση
η συνειδητοποίηση
της ανάγκης να ζήσουμε.
Από τη μεσοαστρική ύλη
το κάθε αστέρι συλλέγει
και συμπυκνώνει τα υλικά του.
Κι όταν φτάσει στο κρίσιμο σημείο
αρχίζει να εκπέμπει το φως του.
Το φως που παράγει από την ύλη του
Την ίδια την ενέργεια της ψυχής του
Όσο υπάρχει αντίκρυσμα ύλης μέσα του
το αστέρι θα συνεχίσει να εκπέμπει.
Όταν κάποτε
τα πυρηνικά καύσιμά του σωθούν
το αστέρι θα σβήσει
-πιθανόν με μια έκρηξη καινοφανούς
διασκορπίζοντας τα απομεινάρια του-
στο αστρικό μεσοδιάστημα.
Από τα ίδια τα υλικά του
καινούρια αστέρια θα γεννηθούν
για να συνεχιστεί ο κύκλος...
Απόψε το βράδυ περιπλανήθηκα
σιγοβαδίζοντας τα σοκάκια της καρδιάς
διασχίζοντας τις λεωφόρους του μυαλού
ατενίζοντας τα δέντρα στις πλατείες της ψυχής.
Έψαξα να βρω τον παλιό μου εαυτό
και δεν τον βρήκα πουθενά.
Κι αυτό που κάποτε ήμουν
να χάθηκε άραγε
στη μετακόμιση της ψυχής;
Καινούριοι τόποι του μυαλού
καινούριοι άνθρωποι
καινούριες σκέψεις.
Κι όμως όλα αυτά
τα φωτίζει ο ίδιος ήλιος
και τα ίδια όνειρα θρέφει
με φως.
[Για λόγους ανωτέρας βίας, το ιστολόγιο θα σταματήσει για μερικές ημέρες. Μαζί ξανά κάπου μέσα στο Μάιο, από καινούρια έδρα]
Μια και είμαστε λίγο πριν το Πάσχα, δεν μπορώ να αντισταθώ να αντιγράψω τους αιώνιους στίχους του αγαπημένου υμνητή του γαλάζιου και των μελτεμιών:
«Είναι ωραίος ο ρομαντισμός
όταν δεν βιώνεις τις καταστάσεις
ή τις βιώνεις λίγες ημέρες τον χρόνο ως τουρίστας.»
γράφει εδώ ο ντροπαλός και έχει δίκιο.
Το επόμενο στοίχημα είναι:
Μπορούμε να κατανικήσουμε
την καθημερινότητα
και να βγάλουμε ρομαντισμό από κει;
Μποορύμε να μετατρέψουμε
τη ρουτίνα
σε κάτι συναρπαστικό;
Σκεφτείτε το πως.
Ο καθένας το ξέρει καλύτερα
για τον εαυτό του.
Έγραψα πιο παλιά αυτό. Να συμπληρώσω:
-Τι είναι πολύτιμο;
-Μόνο ό,τι κέρδισες με πόνο και μόχθο.
[...] όλο το μυστικό της αντριγιάς δεν είναι να 'χεις θεόρατο και δυνατό κορμί, παρά να 'χει η ψυχή σου τη δύναμη να παίρνει απόφαση. Μια αλογόμυγα που παίρνει απόφαση μπορεί να βάλει κάτω ένα αναποφάσιστο βόδι. Ψυχή 'ναι η αντριγιά, δεν είναι κορμί.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)
«Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι μας είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.»
(Ανδρέας Εμπειρίκος)
Σαν ποδηλάτης από χρόνια
δεν μπορώ
παρά να μη χαμογελάσω.
Στίλβον ποδήλατο.
Που μας ταξιδεύει
στους κακοτράχαλους δρόμους
του μέσα μας.
Μας εκπαιδεύει
μας θρέφει.
Οι δρόμοι έχουν περιεχόμενο
ομορφιά και πράματα να πουν
«αν έχεις μάτια να τα δεις,
αν έχεις χέρια να τ᾽ αγγίξεις»[1].
Κι η εκδρομή αυτή
σιγάει, μόνο όταν σιγήσει κι η καρδιά.
Γιατί όσο χτυπάει η καρδιά
θα ανασαίνει στίχους.
~~~
[1] Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα: «Το δώμάτιο»
σε ποίηση της Λένας Παππά.
Το ξέρατε ότι η πρύτανης της Σορβόνης
είναι Ελληνιδα;
Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
είναι από εκείνα τα θαυμαστά μυαλά
που διαπρέπουν στο εξωτερικό
τόσο με την αξία
όσο και με τη σεμνότητά τους.
«...στρατιώτες έρχονται πάνε
ρωτάνε γιατί πολεμήσαν...»
(Μάνου Λοίζου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Μη με ρωτάς»)
Μια επισήμανση
για όποιον
(νομίζει ότι) αγωνίζεται
για κάτι που αξίζει τον κόπο:
Έχε την καρδιά σου ανοιχτή
και το μυαλό «πάρα πόδας»
και πάντα στο νου σου
να γνωρίζεις το γιατί
και το πως πολεμάς.
Ας μην είναι ποτάμι ο αγώνας
να σε παρασύρει.
Ας είναι ανηφόρα
που ανεβαίνεις
με συνείδηση και προσπάθεια.
(Με αφορμή τη χθεσινή ποδηλατοπορεία στο κέντρο.
Ήμουν κι εγώ εκεί και σκεφτόμουν αν πολεμάω επί ματαίω...)
Σάββατο 29 Μαρτίου και ώρα 17:00, σε φανάρι προς είσοδο κεντρικής λεωφόρου.
Τροχονόμος έχει αποκλείσει την είσοδο προς τον κεντρικό, όπου η κυκλοφορία είναι ομαλή και αραιή. Σε λίγα λεπτά θα περάσει από κει η Ολυμπιακή Φλόγα.
Τα αυτοκίνητα στο φανάρι περιμένουν επί τουλάχιστον 15᾽ και έχουν σχηματίσει μια ουρά 500 μέτρων.
Σαν ποδηλάτης, φτάνω τελικά μπροστά-μπροστά, κάθομαι στο πλάι και περιμένω να μας αφήσει ο τροχονόμος να περάσουμε.
Κοιτώντας γύρω μου και δε μπορούσα να πιστέψω. Η παραφροσύνη σε όλο της το μεγαλείο.
Έχετε δει ανθρώπους να κορνάρουν ασταμάτητα όλοι μαζί, να βγαίνουν από τα αυτοκίνητά τους κόκκινοι από οργή, να τσακώνονται μαζί του και να εκστομίζουν βρισιές για τα θεία και την οικογένεια του τροχονόμου, ο οποίος, στην τελική, απλά εκτελεί εντολές;
Μερικές φορές, ντρέπομαι τόσο,
μα τόσο,
που είμαι Έλληνας...
Το Εγώ
πήρε ένα τσεκούρι
κι άρχισε να χτυπάει το Εμείς.
Δε σταμάτησε
παρά μόνο μετά
το φονικό χτύπημα.
Και σκέφτηκε:
«Επιτέλους, τώρα
θα είμαι μόνο Εγώ»
Μα πριν προλάβει να χαρεί
είδε το αίμα να τρέχει ποτάμι
κι από το ίδιο του το σώμα.
Δεν είχε καταλάβει
ότι τόση ώρα χτυπούσε
τον ίδιο του τον εαυτό.
Για πρωινό μου κάθε μέρα
η δροσιά
που αργοκρυστάλλωνε
όλο το βράδυ
στα φύλλα των δέντρων
η καθαρή αύρα
της αυγής
και μια γερή μερίδα
ζεστές ηλιαχτίδες
φρεσκοψημένες
στο φούρνο του Ήλιου.
Πλήρης αγωγή.
Πριν μερικές μέρες, βαδίζοντας στο δρόμο, είδα ένα παλιό συμμαθητή μου. Το συγκεκριμένο παιδί, από τότε είχε πρόβλημα βάρους. Θυμάμαι ότι έτρωγε πολύ και ήταν σχετικά παχύς. Σήμερα που τον είδα μετά από πολλά χρόνια όμως, ήταν αποκρουστικά παχύσαρκος.
Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που έχουν πολλά, ακόμα και πάρα πολλά κιλά παραπάνω. Δεν έχω πρόβλημα μ᾽ αυτούς, τους αγαπάω όπως είναι. Ετούτος εδώ όμως ήταν τόσο, που σχεδόν δε μπορούσε να περπατήσει, θα έλεγε κανείς ότι έσερνε το πάχος του στο δρόμο.
Δε γνωρίζω ποια ασθένεια, ορμονικό πρόβλημα ή ψυχικό ζήτημα μπορεί να φέρει κάποιον σε τέτοια κατάσταση. Νομίζω όμως, ότι όταν είσαι εκεί, έχεις χάσει ένα μεγάλο μέρος του αυτοσεβασμού σου. Και μαζί την ικανότητα να χαρείς τη ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι δεν του μίλησα. Σκέφτηκα μόνο: «Θεέ μου, χρειάζεται βοήθεια. Μα πώς μπορεί;» Κι έπειτα έγινα εγωιστής και ξανασκέφτηκα: «Να μη σταματήσω ποτέ να προσέχω τη Διατροφή, την Άσκηση και την Υγεία μου»
Νομίζετε ότι αυτή είναι μια ανάρτηση σχετικά με το βάρος; Κάνετε λάθος.
Μήπως δεν πρέπει να κολλάμε στα προβλήματα που φαίνονται με το μάτι; Υπάρχουν όμως κι αυτά που δε φαίνονται, γιατί είναι στο μυαλό μας.
Σαν άσκηση για το σπίτι, σκεφτείτε τα δικά σας θέματα τα οποία δε σας αφήνουν να χαρείτε τη ζωή. Και τι μπορείτε να κάνετε γι᾽ αυτά. Θα θέλατε, αν μπορούσε κάποιος να δει την ψυχική σας κατάσταση, να σκεφτόταν ότι σκεφτόμουν εγώ, βλέποντας τον παλιό συμμαθητή μου;
Το ίδιο θα κάνω κι εγώ για τον εαυτό μου. Και, ως γνωστόν, όποιος σκαλίζει, ανακαλύπτει.
Η ζωή είναι ένα θάμα πολύ απλό, η ευτυχία βρίσκεται στην άκρη του χεριού μας, καμωμένη στα μέτρα του ανθρώπου· κρατάει μια στιγμή, κι έτσι πρέπει.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)
Έχω ξαναμιλήσει γι' αυτό.
Εκείνο που με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι
ζωντανός, νέος, ότι δεν ξόφλησα ακόμα,
είναι το γεγονός
ότι ακόμα
μπορώ να αλλάζω
τις συνήθειές μου.
Από τις πιο απλές, καθημερινές
όπως η πρωινή ρουτίνα,
μέχρι τη στάση ζωής,
το πως κινούμαι
πως περπατάω
πως σκέφτομαι.
Απαιτεί προσπάθεια
είναι αλήθεια
μα σιγά-σιγά
βλέπεις την αλλαγή
και σε ανταμοίβει.
Καινούριες νευρικές συνάψεις
σε ένα ζωντανό μυαλό
ενός ζωντανού ανθρώπου.
Και μην ξεχνάτε
ότι αλλάζοντας συνήθειες
κατά προέκταση αλλάζεις
τον εαυτό σου
και τον κόσμο {σου}.
Κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του.
Η παρούσα ανάρτηση, πολώνεται εξ επίτηδες πάνω στα μηδέν και στα ένα. (-:
Διάβασα σε ιστολόγια γνωστών το σχετικό παιχνίδι και ζήλεψα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή τη στιγμή είμαι στο γραφείο και το κοντινότερό μου έντυπο βιβλίο είναι το Inside Microsoft Sql Server 2005: Query tuning & optimization. Στη σελίδα 123 λοιπόν, η 6η, 7η και 8η φράση λένε τα εξής καταπληκτικά:
«We can only distinguish a normal clustered index seek from a bookmark lookup by checking for the Lookup property. In SQL Server 2005 SP2, a bookmark lookup in a graphical plan uses a new Key Lookup icon. This new icon makes the distinction between a normal clustered index seek and a bookmark lookup very clear.»
Θέλω να πω κάτι με όλα αυτά, πέρα από την πλάκα με μια ελαφριά δόση ειρωνείας, ίσως; Μπορεί. Μπορεί απλά να θέλω να θυμίσω σ' αυτούς που με διαβάζουν να μην ξεχνούν ότι ο γράφων περνάει σχεδόν όλη τη μέρα του χρησιμοποιώντας το τετράγωνο μυαλό του για να κάνει 100% λογικές, επαγωγικές σκέψεις και λιγότερα από μια ώρα την ημέρα για το κομματάκι της καρδιάς του που μιλάει πάνω στα συναισθήματα.
Με τη σειρά μου, ας προσκαλέσω τους spikon, charoulita, ντροπαλό, moukelis που υποψιάζομαι/έχω την πεποίθηση/θέλω να ελπίζω ότι με διαβάζουν από καιρού εις καιρόν.
Έγραψα παλιότερα:
«αληθινό είναι μόνο ό,τι ονειρεύεσαι».
Γεγονός είναι ότι
-φιλοσοφικά- δεν είμαστε βέβαιοι
ότι ο κόσμος είναι
αυτό που παίρνουμε από τις αισθήσεις μας.
Το ερώτημα θα μπορούσε να γίνει:
«Υπάρχει ό,τι αισθανόμαστε
ή αιθανόμαστε ό,τι υπάρχει;»
Η απάντηση είναι απλή:
Μόνο με τις αισθήσεις,
είναι αδύνατο να τα ξεχωρίσουμε.
Η πραγματικότητα του καθένα μας
-άλλα και όλων μας μαζί-
δεν είναι παρά ένα υποσύνολο της
καθολικής πραγματικότητας.
Δεν είμαι σίγουρος
αν μπορούμε να κατανοήσουμε
το σύνολό της
όπως δε χωράει το πέλαγο στο ποτήρι...
Το πρώτο της Άνοίξης Φως
το είδα σαν τώρα δα
πριν τριάντα έτη ακριβώς
μια κρύα, μα φωτεινή
μέρα του Μάρτη.
Από τη ζέστη, το σκοτάδι,
την προστασία της μήτρας
στους κινδύνους, στο κρύο
μα και στο Φως.
Αυτό ήταν και είναι
το πρώτο, το αξεπέρατο,
το μεγαλύτερο βάφτισμα.
Καλώς ήρθες στον αγώνα μικρε μας
το Φως σε περιμένει εκεί έξω.
Πίσω από τα σύννεφα...
Η ουσιά του Θεού μας είναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Μέσα στον αγώνα ετούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια, ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα.
Το ανηφόρισμα, ο πόλεμος με το αντίδρομο ρέμα, γεννάει τον πόνο. Μα ο πόνος δεν είναι ο απόλυτος μονάρχης. Η κάθε νίκη, η κάθε προσωρινή ισορρόπηση στο ανηφόρισμα γιομώνει χαρά το κάθε ζωντανό, που αναπνέει, θρέφεται, ερωτεύεται και γεννάει.
Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)
Έχετε ακούσει για το νησί του Πάσχα; Ο πολιτισμός που κατάφερε να λαξεύσει με μοναδικό τρόπο τα πασίγνωστα αγάλματα στο σκληρό ηφαιστειογενές πέτρωμα εξαφανίστηκε. Γιατί;
Στο απομονωμένο αυτό νησί του Ειρηνικού, οι κάτοικοι υπερεκμεταλλέυτηκαν το φυσικό περιβάλλον. Έκοβαν πολύ περισσότερα δέντρα για τις ανάγκες τους απ᾽ όσα ξαναφύτρωναν. Στο τέλος η βλάστηση του νησιού αφανίστηκε. Το έδαφος έγινε άγονο και δεν μπορούσε πια να τους συντηρήσει. Καθώς, λόγω της απομόνωσης, δεν ήρθε ποτέ βοήθεια απ᾽ έξω, οι κάτοικοι πέρασαν απ᾽ όλα τα στάδια του εμφυλίου και του λιμού, καθώς και του κανιβαλισμού, πριν χαθούν ως τον τελευταίο.
Τώρα βάλτε στη θέση του νησιού έναν παρόμοια απομονωμένο πλανήτη, συγκεκριμένα τον τρίτο του ηλιακού μας συστήματος.
Οι υπόλοιπες, σκέψεις δικές σας.
~~~
Disclaimer: Ό,τι γράφω εδώ, είναι απλά αφορμή για προβληματισμό και όχι απαραίτητα 100% σωστό. Ερευνήστε, ψάξτε, διασταυρώστε.
(Ζήλεψα την paperflowers)
«...και μου λες, λοιπόν θυμήσου
μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά...»
(Υπόγεια Ρεύματα, «Φωτιά στο λιμάνι»)
«Το κομμάτι που λείπει
απ᾽ το σπασμένο καθρέφτη»
το ανακάλυψα μια νύχτα
κοουρασμένος κι απελπισμένος.
Ήταν το κομμάτι
που απεικόνιζε τα μάτια μας
κι είδα μέσα τους
τη Φωτιά να σιγοσβήνει.
Καύσιμό της
το Σθένος, η Ψυχή, η Αγρύπνια
η Αυταπάρνηση, η Λογική, η Σκέψη.
Καθώς τα καύσιμα
εξαφανίζονται,
η Φωτιά καπνίζει και σβήνει...
Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι στην Ανατολή.
Από το Καλοκαίρι στο Χειμώνα και πάλι στο Καλοκαίρι.
Από τη νεότητα στο γήρας, μα ποτέ ξανά στη νεότητα.
Η ζωή
περνάει τόσο, μα τόσο γρήγορα.
ποτέ δεν είναι αρκετή.
δεν είναι τίποτ' άλλο από στιγμές.
Κάθε πρωί που ξυπνάω, (προσ)εύχομαι:
"Ας μη χάνω αυτές τις στιγμές."
Χαρά μεγάλη να μπαίνεις σ' ένα χωριάτικο κρητικό σπίτι· όλα γύρα πατριαρχικά, αιώνια: το τζάκι, ένα λυχνάρι κρεμασμένο δίπλα στο τζάκι, πιθάρια με λάδι και γεννήματα και ζερβά ως μπαίνουμε, σ' ένα κούφωμα του τοίχου, στο σταμνοστάτη, το σταμνί με το δροσερό νερό, ταπωμένο με σταμναγκάθι. Στα δοκάρι κρέμουνται αρμαθιές κυδώνια και ρόδια και μυρωδάτα βότανα - φασκόμηλο, δυόσμο, δεντρολίβανο, θρούμπα. Στο βάθος, τρία τέσσερα σκαλοπάτια, κι ανεβαίνεις στο σοφά, όπου είναι το στριποδένιο κρεβάτι, κι από πάνω τ' άγια κονίσματα με το αναμμένο καντήλι. Το σπίτι σου φαίνεται αδειανό, κι όμως τα 'χει όλα· τόσο λίγα πράματα έχει ανάγκη ο σωστός άνθρωπος.
(Νίκος Καζαντζάκης, "Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά")
[σ.σ. Δεν άντεξα να μη γράψω κάτι σχετικό με σπίτι q-:]
Το 2008 έχει φέρει ήδη αλλαγές στη ζωή μου.
Αναμένονται κι άλλες.
Νέες πόρτες (σπιτιών (-:) ανοίγονται.
Με περιμένει πολύ τρέξιμο.
Καλό μου δρόμο...
Όσο εκείνη μου έλεγε
για το Ψυχρό και το Σκοτάδι
εγώ σκεφτόμουν τους νόμους
της παγκόσμιας έλξης...
If You Tolerate This, Your Children Will Be Next τραγουδούσαν κάποτε οι Manic Street Preachers.
Ίσως είναι καιρός να σιγοτραγουδήσουμε κι εμείς.
Και να μη μείνουμε στο τραγούδι.
Πράγματα γίνονται γύρω μας και τα ανεχόμαστε.
> [...] Gravity keeps my head down
> Or is it maybe shame
Ας κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά.
Και το μυαλό σκεπτόμενο.
Ας διαθέσουμε χρόνο για σκέψη/προβληματισμό.
Αυτό για αρχή.
Τα άλλα θα έρθουν...
Στο σκοτεινό δωμάτιο
μπήκε από το φεγγίτη
μια ηλιαχτίδα
και φώτισε το πρόσωπό του.
Κι αυτός σκέφτηκε:
«Όσο υπάρχουν τέτοιες ηλιαχτίδες
δε χάθηκε η ελπίδα
απ᾽ τον κόσμο...»
Σ᾽ εκείνους που δε φοβήθηκαν,
που τόλμησαν να αυτονομηθούν
που σήκωσαν κατάμονοι το σταυρό τους
που πάλεψαν με τις αντιξοότητες
που αψήφησαν τις πληγές τους
ένα μόνο έχω να πω:
Αξιοθαύμαστη η προσπάθειά σας
να χτίσετε κάτι δικό σας.
Μη λησμονήσετε ποτέ
ότι μέσα σας υπάρχουν
ανεξάντλητα αποθέματα
για να συνεχίζετε.
(Στη Δ.Κ. και σ΄ όλους τους αγωνιστές της ζωής)
~~~
(Ο τίτλος είναι από όμωνυμο τραγούδι των «Τρυπών»)
Περπατούν σκυφτοί και σκυθρωποί.
Κατεβαίνουν τρέχοντας
τις σκάλες του μετρό.
Οδηγούν αλλοπρόσαλλα
τα αυτοκίνητά τους,
και κορνάρουν
όταν ανάψει πράσινο.
Τρέχουν να προφτάσουν
-κι αυτοί δεν ξέρουν τι-
μα δε σταματούν
αν δεν το πιάσουν (-Χ
Αγχώνονται,
ζορίζονται,
παθαίνουν καρκίνο,
τροχαία,
καρδιακά επεισόδια.
῀῀῀
Αυτά βλέπω μερικές φορές
όταν περπατώ στο δρόμο
χωρίς να βιάζομαι.
Τις υπόλοιπες
δε βλέπω κάτι
ίσως γιατί
είμαι μέρος τους...
Κι αυτό το Σαββατοκύριακο
που τώρα φεύγει,
διένυσα χιλιόμετρα
στους δύο
και στους τέσσερεις τροχούς,
ξαναβρέθηκα με παλιούς
και νέους φίλους,
χάρηκα,
λυπήθηκα,
γοητεύτηκα,
ερωτεύτηκα,
απογοητεύτηκα,
είδα μέρη
που δε βλέπω συνήθως.
Πώς μπορεί το πρωί
μιας εργάσιμης Δευτέρας
να τα απαλείψει όλα αυτά;
Αν με ρωτήσετε ποιος είναι
ο πιο μεγάλος κανόνας
για τη βελτίωση
του κόσμου γύρω μας
θα σας πω:
"Μη συντηρείς ο ίδιος
ότι σε χαλάει
στο μυαλό και στην καρδιά".
Τα υπόλοιπα
είναι απλώς λόγια
και περιττές αναλύσεις.
Πρώτοι εμείς αλλάζουμε τον κόσμο.
Αρχίζοντας από μέσα μας.
Αρχίστε από σήμερα...
Υ.Γ. Μην αρχίσετε από σήμερα,
αρχίστε από τώρα...
Τις μέρες αυτές, οργιάζουν οι φήμες για επικείμενους σεισμούς. Γενικά, οι φήμες είναι κάτι το αναξιόπιστο.
Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως για τέτοια ενδεχόμενα; Μήπως είναι καιρός να ασχοληθούμε σε επίπεδο πρόληψης;
Αποφασισμένοι
φορούν τις πανοπλίες τους
και ξεκινούν για τόπους μακρινούς
να εκπληρώσουν ένα ιερό Χρέος
και να γυρίσουν πίσω με το Θείο Τρόπαιο.
Μπαίνουν στα καράβια τους
και ξαμολιούνται
και δεν ξαναγυρίζουν πια ποτέ.
Δίνοντας τη ζωή τους
γι᾽ αυτό που πιστεύουν
μα χωρίς να γνωρίζουν
κι οι ίδιοι τι πιστεύουν.
Σταυροφόροι χωρίς Σταυρό
βρίσκονται παντού γύρω μου
και πάντα έτρεμα
μήπως γίνω ένας από αυτούς...
῀῀῀
(Ο τίτλος της ανάρτησης είναι -ελαφρώς παραφρασμένος- τίτλος μυθιστορήματος του Arthur Koestler
Τον τελευταίο καιρό, προσπαθώντας να αξιοποιήσω καλύτερα τις ώρες που περνάω στοδρόμο -συνήθως επί δύο «οικολογικών» τροχών-, ψάχνω για ενδιαφέροντα ακούσματα για το φορητό μου ραδιοφωνάκι.
Έπεσα λοιπόν στην ιστοσελίδα του σταθμού Σκάι, απ᾽ όπου μπορείς να ακούσεις εκπομπές από το αρχείο τους.
Στάθηκα στην εκπομπή της Μαριάννας Κορομηλά, Επιστρέφοντας στην Ανατολή. Εξαιρετική η παραγωγός. Μια καταπληκτική φωνή, ταιριασμένη με μουσική που από μόνη της σε ταξιδεύει. Κι οι αφηγήσεις, περιπλανήσεις στην Ανατολή σε αλλοτινούς ή και πιο πρόσφατους καιρούς.
Σημειωτέον, ότι η Μαριάννα Κορομηλά εκδιώχθηκε άδικα και γραφειοκρατικά από την ΕΡΑ, ύστερα από πάνω από τριάντα χρόνια εκπομπών (Το γνωστό μας πια όνειδος του ελληνικού δημοσίου). Προφανώς, από τότε ψάχνει για νέα στέγη για τις εξαιρετικές εκπομπές της...
«Να ΄χεις μάτια κι αυτιά, έλεγα μέσα μου, τι ευτυχία! Να βλέπεις, ν' ακούεις αυτή την υπέροχη φαντασμαγορία, τον κόσμο. Να τρέχεις από το λίκνο στον τάφο ρίχνοντας αχόρταστες ματιές δεξά και ζερβά!
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)
+
Σε βλέπω
μέρα τη μέρα
να κερδίζεις έδαφος.
+
Και περιμένω
κείνη τη μέρα του Μάρτη
που θα ισοφαρίσεις το γέρο Χειμώνα.
+
Σα ν᾽ ακούω τα μπουμπούκια
ν᾽ αργοσαλεύουν κάτω από το χιόνι
και ξέρω πως κάτι θαυμαστό γίνεται εκεί μέσα.
+
Λίγη ακόμα υπομονή
ώσπου να ᾽ρθει ο καιρός
να ξαναγεμίσουν οι μέρες μας
φ ω ς...
«...με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά,
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους...»
(Κ.Π.Καβάφης, «Ιθάκη»)
Κάθε πρωτοειδωμένο λιμάνι
μια πρόκληση.
Να κατακτήσεις τα νερά του
να περπατήσεις στα σοκάκια του
να γνωρίσεις τους ανθρώπους του
να ρουφήξεις τον αέρα του
να βάλεις μέσα σου τον παλμό του.
Κι αφού φορτώσεις κι εκφορτώσεις
τα πολύτιμα εμπορεύματα
να σηκώσεις και πάλι την άγκυρα
γι᾽ αλλού,
ένα βήμα πιο κοντά στην Ιθάκη σου...
(Καλειδοσκόπιο σκόρπιών σκέψεων
μιας χιονισμένης Κυριακής)
~~~
Στροβιλίζονται
στις ορέξεις του ανέμου
από τον ουρανό στη γή
από τα νέφη στο χώμα
χωρίς να μπορούν
να κάνουν αλλιώς...
~~~
Δε θυμάμαι που διάβασα το:
«Έχει βρει όλα τα χρώματα μές στο λευκό».
~~~
Από την αγκάλη του χιονιού
θα βγουν οι πιο κόκκινες
παπαρούνες της Άνοιξης...
~~~
Φύλαξα ένα κρύσταλλο χιονιού
μέσα στην καρδιά μου
για τις δύσκολες ώρες.
Τον έβαλα δίπλα
στις Αυγουστιάτικες ηλιαχτίδες
που βρίσκονται εκεί
για τον ίδιο λόγο...
Πάνω στο γύρισμα
της σελίδας
ήρθε κι έκατσε
ένα περιστέρι.
Και είπε:
"Το παρελθόν
πέτάξε ήδη μακριά.
Ασχολήσου με το παρόν
πριν γίνει κι αυτό παρελθόν
και πετάξει ομοίως."
Δεν είπε τίποτ᾽ άλλο
μόνο άνοιξε
τα φτερά του
και χάθηκε...
Είμαι τακτικός τύπος.
Καθετί που θέλω να κάνω
αλλά δεν πρόλαβα ακόμα
το σημειώνω σε λίστα.
Ιεραρχώ τις προτεραιότητες
και βγάζω κάθε φορά
μια λίστα με πράγματα
προς διεκπεραίωση.
Μόνο που η ουρά αναμονής
μεγαλώνει απειλητικά,
δυσανάλογα
με το διαθέσιμο χρόνο.
Είμαι τακτικός τύπος.
Τα βάζω κάτω
και ψάχνω να βρω
τι φταίει...
(Συνεχίζεται...)
Φυσική πειραματική:
Πάρτε μερικούς κόκκους γύρη
και ρίξτε τους σ᾽ ένα δοχείο με νερό.
Κατόπιν με ένα δυνατό μεγεθυντικό φακό
ή μικροσκόπιο
παρατηρήστε την κίνηση των κόκκων
στο νερό.
Φαίνονται σα να κινούνται ακανόνιστα
προς όλες τις κατευθύνσεις
με ατέλειωτα ζιγκ-ζαγκ
χωρίς πορεία και νόημα.
Η κίνηση αυτή λέγεται κίνηση Brown
και οφείλεται στα μικρότερα μόρια του νερού
που χτυπούν απ᾽ όλες τις κατευθύνσεις
τους μεγαλύτερους κόκκους γύρης.
Το ίδιο συμβαίνει και με -όχι λίγους- ανθρώπους.
Ατέρμονη κίνηση Brown η ζωή τους...
Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας. Να νιώθεις το χώμα ν' ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν' απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα.
Ποιος είναι ο σκοπός σου; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σα φύλλο είτε σαν άνθος είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν' ανανεώνεται και ν' αναπνέει ολάκερο το δέντρο.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)
-Μα πες μου εσύ που όλα τα ξέρεις:
Ποιος ειν᾽ ο δρόμος για τ᾽ αστέρια[1];
Της είπα και γέλασε.
Και μου απάντησε:
-Πάλι γι᾽ αστέρια μου λες;
Μα δεν κοιτάς ποτέ χαμηλά, πού πατάς;
-Κάποτε το έκανα.
Μα τώρα το φως απ᾽ το δικό σου αστέρι
δεν αφήνει τίποτ᾽ άλλο στο οπτικό πεδίο...
~~~
[1] Από το «Μάρκος και Άννα» των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα
(Από τη «Γλώσσα μου για την ΣΤ᾽ Δημοτικού»)
Παιδικά κολυβογραμματάκια.
Σκόρπια λόγια, πολλά νοήματα.
Το βιβλίο είναι ακριβώς 20 χρονών.
Σκονιζόταν στη βιβλιοθήκη μου μέχρι χθες.
ανδρείος-αντρειωμένος,
ελπίζω-ελπίδα,
περιπλανιέμαι,
καταγής-κατάκαρδα,
ελευθερία, ελεύθερος,
αισθάνομαι, αίσθηση, αίσθημα,
ολοένα βία, βιασύνη,
επιθυμώ, επιθύμησα...
Αλλάζουν.
Μεταλάσσονται.
Τα μηδέν και τα ένα
κάποτε γυρίζουν σελίδα.
Έτσι κι εγώ
καλωσορίζω σιγά-σιγά
τα καινούρια μου μηδέν και ένα
σε μια νέα εργασιακή σελίδα.
Άλλαξα τις τηλεπικοινωνίες
με το γεω-γραφείν.
Προσδοκώντας πάντα το καλύτερο
θα πορεύομαι,
θα εκπαιδεύομαι
χωρίς να ξεχάσω
τη φορητότητα της καρδιάς μου.
«Ποιος ξέρει τι θα φέρει το αύριο;» [1]
῀῀῀
[1] Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα»
Η πέτρα σώζεται αν τη σηκώσουμε από τη λάσπη και τη χτίσουμε σ' ένα σπίτι ή αν σκαλίσουμε απάνω της το πνέμα.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)
«...θέλει νεκροί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί
να δίνουν το αίμα τους...»
Πολύ βαριά, πολύ αιώνια,
τα λόγια του Αθάνατου μας Ποιητή.
Μεγάλη, ασύλληπτη η αδράνεια του κόσμου.
Ωκεανοί προσπαθειας για να μετακινηθεί.
Μα αξίζει κάθε προσπάθεια
και κάθε νέο λιθαράκι που μπαίνει σωστά
μεγάλο κέρδος είναι.
Και μια τρίχα μόνο
αν γυρίσει ο ήλιος,
εμφανής θα είναι η διαφορά
στον ουρανό,
στις καρδιές μας...
"Στο πλοίο για τη Σαντορίνη
μια αχτίδα φωτός
με περιμένει
για να μου ζεστάνει το κορμί".
Το βασανισμένο καλοκαίρι που μας πέρασε, μου έμελλε να πραγματοποιήσω το παλιό αυτό όνειρο. Να επισκεφτώ το νησί των ανέμων, των αντιθέσεων, της αιώνιας δημιουργίας και καταστροφής.
Πιστή στο ραντεβού της, εκείνη η αχτίδα φωτός ήταν πράγματι εκεί και πολύ πριν πατήσω το πόδι μου στο νησί, με έλουσε, με ζέστανε, με προετοίμασε γι' αυτό που επρόκειτο να συμβεί στις μέρες που θ' ακολουθούσαν.
Μοναδική η ομορφιά της Σαντορίνης, μοναδική και ανείπωτη. Ο ξερός βράχος, οι παραλίες με τη μαύρη άμμο, τα απόκρημνα ηφαιστειακά βουνά, τα άσπρα σπιτάκια χτισμένα στην άκρη του απείρου. Οι αμέτρητες εκκλησίες με τους γαλάζιους τρούλους που θαρρείς πασχίζουν να συμφιλιώσουν Γη και Ουρανό, Ζωή και Θάνατο, Ιερό και Ολέθριο. Τα ξερικά αμπέλια που δίνουν το υπέροχο κρασί της. Η απόκοσμη εικόνα του ηφαιστείου, κεφάλι ενός υποχθόνιου γίγαντα που ποτέ δεν κοιμάται. Που κρατάει το Έρεβος σφιχτά στην αγκάλη του και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να το εξαπολύσει. Οι γραφικοί οικισμοί με τα στενά δρομάκια τους. Οι νωχελείς γατες πάνω στους ασβεστωμένους τοίχους.
Δε χορταίνεται τούτο το νησί με μια μόνο επίσκεψη. Θα ξαναγυρίσω. Να ξαναεντρυφήσω στο "δοκιμασμένο" τούτο βράχο...
Σημείωση:
Έχουν περάσει τέσσερεις μήνες που τελείωσαν οι διακοπές μου στη Σαντορίνη.
Γιατί περίμενα τόσο για να ξαναγράψω κάτι;
Ίσως γιατί ήθελα να δω πόση εντύπωση μου έκανε τούτος ο τόπος.
Και ναι, τον έχω ακόμα μέσα μου ολοζώντανο.
«Ερωτηθείς [ο Θαλής] τι δύσκολον,
έφη, το εαυτόν γνώναι.»
Ακόμα αναζητώ την α-λήθεια
μα τα τοπία
μέσα στα ίδια μου τα μάτια
αλλάζουν συνεχώς
στα βάθη του καθρέφτη...
Μετεξεταστέα
Σαράντα δύο χρόνια
και δεν έμαθα
πως θα μπορούσα ν᾽ αφαιρέσω
τις υγρές λέξεις
απ᾽ το ποίημα.
Ν᾽ ανοίξω μια τρύπα
να το φουσκώνει ο άνεμος.
Να το κάνει πανί
για μεγάλα ταξίδια.
Δεν έμαθα ακόμη
πως ν᾽ αγαπάω.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»)
Έξι
χιλιάδες
είναι τα χιλιόμετρα
που έκανα μέσα σε ένα χρόνο
-έκλεισε μόλις πριν λίγες μέρες-
από την αγορά του τωρινού μου ποδήλατου.
Οι άνθρωποι με κοιτούν παράξενα όταν τους λέω ότι εκτελώ το 95% των μετακινήσεών μου με ποδήλατο. Κι όμως, δεν είναι κάτι συγκλονιστικό. Είναι απλά μια συνήθεια, μια ευχάριστη συνήθεια, και γυμναστική και οικολογία μαζί. Και φιλοσοφία ίσως. (Βλέπεις κάποια πράγματα που δεν τα βλέπεις χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο).
Έχω ξαναμιλήσει γι' αυτό εδώ, εδώ κι εδώ.
Το μόνο που έχω να προσθέσω μετά από αυτή την «ψυχολογική» επέτειο είναι:
Δυνατόν.
Αρκεί να δουλεύει το μυαλουδάκι.
Νέες λύσεις, νέες προσεγγίσεις...
«Είμαστε οι αναμνήσεις μας»
(πού να το είδα άραγε γραμμένο αυτό;)
Και ένα σταγονίδιο παρόντος
κι ένα αχνό σύννεφο μέλλοντος,
θα πρόσθετα....
«Όσα δε φέρνει ο χρόνος
τα φέρνει η στιγμή»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, «Το ᾽69»)
Πολύ άτιμη -θα πείτε- αυτή η στιγμή.
Μα δε φταίει εκείνη
αλλά εμείς που αφήνουμε
τις πιθανότητες εναντίον μας.
Δε θέλει παρά λίγο μόνο
παραπάνω προσπάθεια
ώστε οι πράξεις μας
να λαμβάνουν υπ᾽ όψη
το απροσδόκητο.
Και κάτι «τέτοιες» στιγμές
είναι που φαίνεται
η ανάγκη αυτή...
-Κύριε, πες μου σε παρακαλώ. Τι είναι Αληθινό;
-Μόνο ό,τι ονειρεύεσαι.
-Κύριε, πες μου. Τι είναι Ιερό;
–Μόνο ο,τι νιώθεις.
-Κύριε πες μου. Τι είναι Όμορφο;
-Ό,τι βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς σου.
-Πες μου Κύριε. Τι είναι Αιώνιο;
-Μόνο ό,τι κάνεις για τους αγαπημένους σου.
-Και Ζωντανό; Τι είναι Ζωντανό, Κύριε;
-Ό,τι αισθάνεται πόνο.
-Και τέλος, Κύριε μου. Τι είναι Λεύτερο;
-Ό,τι δεν είναι στάσιμο...
Καλλιεργητής
Στη δεντροφυτεμένη πλευρά του εαυτού μου
ποτίζω και σκαλίζω καθημερινά.
Μου λένε συχνά
πως τέτοια ομοιότητα στο είδος των φυτών
είναι κουραστική.
Μα εγώ επιμένω να καλλιεργώ
το ακριβό είδος της αγάπης
πληρώνοντας σαν τίμημα
τον άλλο μισό εαυτό μου.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»
Από παλιά μου άρεσε να λέω
ότι «εξάρτηση» είναι
ό,τι σου αφαιρεί τη χαρά της ζωής
είτε είναι ουσίες, πράγματα, ή και διαδικασίες.
Χείριστο πράγμα οι κακές συνήθειες
και ατέρμονη η προσπάθεια
απεμπλοκής από αυτές...
Κοίταξα τα μάτια της
και της είπα:
«Από ποιο αστέρι
είναι αυτό το Φως;»
Κι εκείνη μου απάντησε:
«Δεν είναι από αστέρι μακρινό,
είναι απλά το καθρέφτισμα
του δικού σου Φωτός.»
Δοξάζω τη στιγμή
που ανυψώνεται,
που μετουσιώνεται
σε Θείο, σε Αιώνιο.
Γι' αυτή τη στιγμή
μονάχα
αξίζει όλη η υπόλοιπη ζωή...
Σε είδα χθες το απόγευμα στο φανάρι της οδού Τ.
Εγώ πάνω στο ποδήλατο κι εσύ στο καλογυαλισμένο ταξί σου, να πατάς τη διάβαση των πεζών. Με κοιτούσες σαν εξωγήινο (φταίει το κράνος, είναι κομματάκι ασυνήθιστο φαίνεται) κι ύστερα πέταξες αδιάφορα το τσιγάρο σου στο δρόμο.
Σε κοίταξα λίγο αυστηρά κι εσύ μετά από μερικά δευτερόλεπτα πάτησες το κουμπί και ανέβασες το τζάμι σου. Τι φοβήθηκες; Μην κατέβω, μαζέψω το τσιγάρο και στο πετάξω στη μάπα; Ομολογώ ότι μερικές φορές σε παρόμοιες περιστάσεις, το έχω σκεφτεί, αλλά στην τελική δεν έχω τίποτα να κερδίσω με το να σε νευριάσω.
Για 3'' σου χαμογέλασα και σε ξανακοίταξα λίγο έντονα. Κοίταξες μπροστά και όταν άναψε πράσινο έφυγες γρήγορα πατώντας γκάζι. Μου άφησες μια μικρή μελαγχολία, την οποία λησμόνησα μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αφοσιώνοντας την προσοχή μου στο δρόμο...
Πώς το λέει ο ποιητής;
"...για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή..."
Δυστυχώς...
Προστασία
Οι ποιητές
βρίσκονται στην πρώτη
και την τελευταία γραμμή
του αγώνα.
Ανάμεσά τους ο Κόσμος
να ζεσταίνεται.
(Στέλλας Καραμολέγκου, «Αόρατη θέα»)
(Πολύ όμορφο. Επίσης, μου θυμίζει κάτι αντίστοιχο δικό μου)
Το αληθινά μοναδικό,
αληθινά ξεχωριστό πάνω του
ήταν ότι μπορούσε να αλλάζει.
Να αλλάζει τα πάντα μέσα του
κι ύστερα να το εκπέμπει
για να συμβεί το ίδιο γύρω του...
Στο τσίρκο συνήθως δένουν τα ελεφαντάκια όταν είναι μωρά σε έναν πάσσαλο μέ ένα χοντρό σκοινί. Το ελεφαντάκι προσπαθεί να ξεφύγει αλλά δεν τα καταφέρνει.
Τα χρόνια περνούν και το ελεφαντάκι μεγαλώνει. Όμως έχει πιστέψει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει.
Έτσι παραμένει, παρότι είναι πια ένας τεράστιος ελέφαντας πολλών τόνων, στη θέση του καρτερικά, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να ξεφύγει.
Έχει εκπαιδευτεί επιτυχώς.
(Αναστάσης Μαρασλής, "Λύκος ή πρόβατο")
Αγαπητέ μου Αη Βασίλη
(λίγο καθυστερημένα βέβαια)
Κατ' αρχάς, όλοι μου λένε ότι δεν υπάρχεις.
Εγώ όμως, βαθιά μέσα μου ξέρω.
Ξέρω ότι όταν πιστεύουμε κάτι πραγματικά,
αυτό υπάρχει αληθινά -τουλάχιστον μέσα μας-.
Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει
ότι ήμουν καλό παιδί όλο τον περασμένο χρόνο
-για την ακρίβεια, μάλλον το παράκανα κιόλας-.
Δε θα σου ζητήσω πολλά,
ένα πράγμα μόνο.
Στην αρχή πίστευα ότι δεν είναι ακριβό
μετά όμως συνειδητοποίησα ότι σήμερα
μπορεί να είναι από τα πιο ακριβά πράγματα.
Χρόνο θα ήθελα να μου φέρεις.
Χρόνο για τον εαυτό μου.
Χρόνο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα,
την οικογένειά μου, τους φίλους μου.
Χρόνο να έχω για το σπίτι, τη γειτονιά μου,
το δήμο, τη χώρα, και τελικά τον πλανήτη μου.
Χρόνο για να τον αφιερώνω
να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Κι επειδή ο χρόνος -δυστυχώς-
δε μπαίνει σε συσκευασία δώρου,
δώσε μου απλά τη δύναμη
να κυριαρχήσω πάνω του,
να τον υποτάξω
και να τον ρουφήξω
μέχρι την τελευταία στάλα του...
