Στο φανάρι
Σε είδα χθες το απόγευμα στο φανάρι της οδού Τ.
Εγώ πάνω στο ποδήλατο κι εσύ στο καλογυαλισμένο ταξί σου, να πατάς τη διάβαση των πεζών. Με κοιτούσες σαν εξωγήινο (φταίει το κράνος, είναι κομματάκι ασυνήθιστο φαίνεται) κι ύστερα πέταξες αδιάφορα το τσιγάρο σου στο δρόμο.
Σε κοίταξα λίγο αυστηρά κι εσύ μετά από μερικά δευτερόλεπτα πάτησες το κουμπί και ανέβασες το τζάμι σου. Τι φοβήθηκες; Μην κατέβω, μαζέψω το τσιγάρο και στο πετάξω στη μάπα; Ομολογώ ότι μερικές φορές σε παρόμοιες περιστάσεις, το έχω σκεφτεί, αλλά στην τελική δεν έχω τίποτα να κερδίσω με το να σε νευριάσω.
Για 3'' σου χαμογέλασα και σε ξανακοίταξα λίγο έντονα. Κοίταξες μπροστά και όταν άναψε πράσινο έφυγες γρήγορα πατώντας γκάζι. Μου άφησες μια μικρή μελαγχολία, την οποία λησμόνησα μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αφοσιώνοντας την προσοχή μου στο δρόμο...
Πώς το λέει ο ποιητής;
"...για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή..."
Δυστυχώς...
4 σχόλια:
Ξέρεις κάτι τελευταία έχω αρχίσει και πιστεύω ότι "ο ήλιος δε γυρίζει". Και στο λέω εγώ που ανακυκλώνω τα πάντα από μπαταρίες μέχρι διαφημιστικά φυλλάδια (με ένα δωμάτιο που θυμίζει αποθήκη μέχρι να αδειάσουν οι κάδοι της γειτονιάς), που δεν πετάω σκουπίδια στους δρόμους, που σέβομαι τους άλλους οδηγούς αλλά κυρίως τους πεζούς, που δεν παρκάρω όπου με βολεύει ακόμα και αν σκοπεύω να κατέβω από το αυτοκίνητο για 2 λεπτά,που πιστεύω στην εθελοντική εργασία σε φορείς όπως το χαμόγελο του παιδιού (συγχωρέστε με αλλά μπορώ να ζήσω και χωρίς Ολυμπιακούς Αγώνες),που...
Παρόλα αυτά τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι τα όρια της υπομονής και της ανεκτικότητας μου έχουν μειωθεί αρκετά.Έχω την αίσθηση ότι είμαι μόνη μου εκεί έξω και προσπαθώ να φτιάξω αυτό που χαλάνε όλοι οι άλλοι.Και τότε με παίρνει από κάτω και νομίζω ότι όλα είναι μάταια. Ή μήπως όχι? Μήπως έτσι γίνομαι και εγώ ένας από αυτούς?
Τέλος πάντων... Προς το παρόν συνεχίζω, δε ξέρω για πόσο ακόμα αλλά συνεχίζω γιατί όπως είπε και κάποιος δάσκαλος πρόσφατα σε μια ομιλία του "Κακό το αποτυγχάνειν, Χείριστο το μη επιχειρείν"
> Έχω την αίσθηση ότι είμαι μόνη μου εκεί έξω
:-(
Μοιράζομαι κι εγώ τις ίδιες σκέψεις.
Απαισιόδοξα. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς. Κι η εντύπωση; Ίσως γιατί είναι περισσότεροι αυτοί που δε νοιάζονται, ίσως γιατί φαίνονται πιο πολύ (σκέψου ότι αν 99 άτομα σταθμεύουν σωστά και ένας λάθος, θα παρατηρήσουμε το λάθος).
Πραγματικά, δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο, με το σωστό πάντα τρόπο.
(Ενδεχομένως το πιο σημαντικό:) Μπορεί και τίποτα από αυτά να μην έχει νόημα, μπορεί ο πλανήτης να καταστραφεί από τον επόμενο πυρηνικό πόλεμο, ή η κλιματική αλλαγή να γίνει πολύ χειρότερη και να μας εξοντώσει. Το ουσιώδες είναι ότι κάνουμε αυτό που μας υπαγορεύει η συνείδησή μας. Και αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είναι που σε κάνει να νιώθεις καλά, ζωντανός, πλήρης...
Σε είδα χθες το απόγευμα στο φανάρι της οδού Τ.
Εγώ στο καλογυαλισμένο ταξί του αφεντικού μου το οποίο θα το δούλευα μέχρι τις 6:00 το πρωί. Μόλις είχα πετάξει το τσιγάρο μου στον δρόμο σκεπτόμενος πως έπρεπε να δουλέψω μέχρι τις 02 το βράδυ για να μπορέσω να καλύψω το ενοίκιο και μετά μέχρι τις 06 στους άδειους δρόμους να μεταφέρω κάθε καρυδιάς καρύδι με κίνδυνο της προσωπικής μου ασφάλειας μέχρι να μάσω το λίγο κέρδος μου.
Με κόίταξες λίγο αυστηρά και άρχισα να σκέφτομαι ... για κοίτα κάτι μαλάκες που έχουν τον χρόνο να ασχολούνται με το τσιγάρο μου και να το παίζουν κήνσορες στην ζωή μου. Σε κάθε φανάρι έχω να αντιμετωπίσω και έναν απο αυτούς. Όλους αυτούς τους μικροαστούς - μικροαστείους με τις δουλίτσες τους στα γραφεία που δεν έχουν νιώσει πραγματικό κάματο και έχουν ακόμη τον χρόνο να ασχολούνται με την αντίσταση πολυτελείας (οικολογία - μη κυβερνητικές οργανώσεις - εθελοντισμός στις οργανώσεις των πλουσίων), αυτούς που θέλουν να τους σέβομαι στον δρόμο την στιγμή που έτσι και αλλιώς δεν μπορώ να το κάνω γιατί πρέπει να τρέξω για να βγάλω παραπάνω κούρσες μήπως καταφέρω και βγάλω το καθημερινό τάληρο.
Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα ανέβασα το παράθυρο σκεφτόμενος ... "Τι μαλάκας είναι αυτός ..."
Δεν έχω χρόνο για μελαγχολίες ή για σκέψεις ... έχω μόνο το γκάζι μου για να αντιμετωπίσω την βαρβαρότητα αυτού του κόσμου!
Αν θέλεις να με βοηθήσεις ... κατέβα από το ποδήλατό σου και κοίτα να αγωνιστείς για να μπορώ να δουλεύω 8 ώρες, χωρίς άγχος, με ένσημα κτλ κτλ. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω ... το πρωί πρέπει να κοιμάμαι ... Μέχρι τότε θα πατάω τις διαβάσεις, και θα πετάω το τσιγάρο μου στον ήδη βρώμικο δρόμο σας ...
Δεν είμαι εγώ ο αδιάφορος φίλε μου ... εσύ είσαι που αδιαφορείς για τα προβλήματά μου, που νομίζεις ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος με το να κουδουνάς το ποδήλατό σου. Άνοιξε τα μάτια σου, το πρόβλημα του κόσμου είσαι εσυ !
Αρκετοί από τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου έχουν παρόμοια ή μεγαλύτερα προβλήματα. Απλώς δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Δεν τους εμποδίζουν δηλαδή να σέβονται τους γύρω τους, το περιβάλλον στο οποίο ζουν και τελικά τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν ξέρω που διαφέρετε, ίσως στην ανατροφή, ίσως στο χαρακτήρα, ίσως και στα δύο.
~
Είναι σχεδόν αστείο που ενώ ό,τι αναφέρεις για τη ζωή σου είναι προβληματικό, στο τέλος καταλήγεις ότι το πρόβλημα είναι ο άλλος... Τι είναι αυτό που σου φταίει πραγματικά; Το ότι η ζωή σου είναι χάλια και (νομίζεις ότι) δεν έχεις χρόνο όχι για να κάνεις κάτι, αλλά ούτε για να το σκεφτείς. Το λες και μόνος σου εξάλλου. Τι κάνεις γι' αυτό, αντί να κατηγορείς τους άλλους και να βγάζεις και αυθαίρετα συμπεράσματα;
Σκέψου λίγο γιατί πρέπει να δουλεύεις έτσι και τόσο. Σκέψου το πως έχεις οργανώσει τη ζωή σου. Σκέψου αν και πως μπορείς να βρεις καλύτερη δουλειά. Τι κάνεις γι' αυτό; Τι έκανες γι' αυτό όταν _έπρεπε_ (=στην ηλικία των 18+ δηλαδή;) Επίσης, πόσες "τεχνητές" ανάγκες έχεις να καλύψεις; Εξάλλου, αν δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, θα σου φταίνε οι άλλοι όταν θα αρχίσουν να σου σκάνε τα προβλήματα υγείας;
Είναι πολύ εύκολο να γκρινιάζεις και να μιζεριάζεις αλλά να μην κάνεις τίποτα. Κι ύστερα φταίνε πάντα οι άλλοι... Είναι μαλάκες, μικροαστοί, ενδεχομένως βολεμένοι, θέλεις βουτυρόπαιδα, καπιταλιστές και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Έκατσες ποτέ να κρίνεις τον εαυτό σου, αντί να το κάνεις για τους άλλους;
~
Κι όσο γι' αυτόν που σου γράφει εδώ, μπορεί να μεγαλώσατε μαζί, γείτονες στη γειτονιά και συμμαθητές στο σχολείο. Απλά κάποια (καίρια) στιγμή ενδιαφέρθηκε. Δούλεψε σκληρά για τα επαγγελματικά του και δουλεύει ακόμα εργαζόμενος και μελετώντας αδιάκοπα. Δούλεψε σκληρά για το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, διάβασε, άνοιξε τα μάτια και το μυαλό του. Αφιέρωσε και αφιερώνει χρόνο για την υγεία του και ανταμείβεται από τώρα γι' αυτό. Περιόρισε τις καναλωτικές ανάγκες του και αισθάνεται πλούσιος όχι γιατί βγάζει πολλά, αλλά γιατί ξοδεύει λίγα. Δούλεψε και δουλεύει _και_ για σένα με εκατό τρόπους: Πάει στις συνελεύσεις των σωματείων που εσύ δεν πας. Εξοικονομεί τα χρήματα που εσύ δίνεις για τσιγάρα και τα δίνει εκεί που θα πιάσουν τόπο για να βελτιωθούν οι συνθήκες και της δικής σου ζωής. Δαπανά χρόνο για να σκεφτεί ποιος μπορεί να είναι ο πολιτικός μπορεί να αλλάξει κάτι για όλους. Και τέλος, χάρη στο ποδήλατο που σου φταίει, _και_ εσύ ο ίδιος αναπνέεις κάπως καθαρότερο αέρα και πήζεις λιγότερο στην κίνηση.
Δημοσίευση σχολίου