Ένα καθυστερημένο γράμμα

Αγαπητέ μου Αη Βασίλη
(λίγο καθυστερημένα βέβαια)

Κατ' αρχάς, όλοι μου λένε ότι δεν υπάρχεις.
Εγώ όμως, βαθιά μέσα μου ξέρω.
Ξέρω ότι όταν πιστεύουμε κάτι πραγματικά,
αυτό υπάρχει αληθινά -τουλάχιστον μέσα μας-.

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει
ότι ήμουν καλό παιδί όλο τον περασμένο χρόνο
-για την ακρίβεια, μάλλον το παράκανα κιόλας-.

Δε θα σου ζητήσω πολλά,
ένα πράγμα μόνο.
Στην αρχή πίστευα ότι δεν είναι ακριβό
μετά όμως συνειδητοποίησα ότι σήμερα
μπορεί να είναι από τα πιο ακριβά πράγματα.

Χρόνο θα ήθελα να μου φέρεις.
Χρόνο για τον εαυτό μου.
Χρόνο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα,
την οικογένειά μου, τους φίλους μου.
Χρόνο να έχω για το σπίτι, τη γειτονιά μου,
το δήμο, τη χώρα, και τελικά τον πλανήτη μου.
Χρόνο για να τον αφιερώνω
να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Κι επειδή ο χρόνος -δυστυχώς-
δε μπαίνει σε συσκευασία δώρου,
δώσε μου απλά τη δύναμη
να κυριαρχήσω πάνω του,
να τον υποτάξω
και να τον ρουφήξω
μέχρι την τελευταία στάλα του...