Χαμενος για λιγο

Αυτές τις μέρες
πήρα άδεια από τη δουλειά
έκλεισα διακόπτες
σταμάτησα διαδικασίες.

Εκτελούνται έργα εντός.

Του "ύπνου ο πολύχρωμος κύκνος[1]"
ανέλαβε να γιατρέψει το σώμα
από τους μαύρους κύκλους από κούραση μηνών.

Εργάτες στήσαν σκαλωσιές του νου
ανεβήκαν πάνω
και κόβουν, ράβουν
επισκευάζουν, συντηρούν.

Το Δέλτα Σίγμα συνεδριάζει από μέρες
κι αποτιμά, κρίνει
αξιολογεί, σχεδιάζει.


Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά
αυτό που θα αποκαλυφθεί
πόσο θα θυμίζει άραγε
αυτό που καλύφτηκε;

~~~
[1] Στίχος από το "Όνειρο ήτανε" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, όπως και ο τίτλος της ανάρτησης

Το Εφήμερο και το Αιώνιο

"Για μένα,
δεν υπάρχει αύριο.
Για σένα, οι αιώνες
δεν είναι
παρά ασήμαντες τελίτσες
σε άσπρο φόντο.
Τιμή μου να γίνει από αύριο τροφή σου
το νεκρό μου σώμα"
είπε το ροδοπέταλο
πέφτοντας στα πόδια της σεκόιας
παρασυρμένο
από την πρωινή αύρα.

"Δική μου τιμή
να στολίσεις για λίγο
τις ρίζες μου
με τη δροσιά,
το χρώμα
και το άρωμά σου
κι ύστερα
να γίνεις στήριγμα
για να ψηλώσω
έναν πόντο παραπάνω"
του είπε η σεκόια
και το αγκάλιασε.

Γιορτινό

Ο χρόνος λίγο πριν
μια μεγάλη γιορτή
είναι πάντα ιερός
και πολύτιμος
σαν χρόνος συντήρησης
και αποκατάστασης
του μυαλού
των σκέψεων
των στόχων
των προσδοκιών
και των διαδικασιών μας.

Ας απέχουμε όσο γίνεται
από το καταναλωτικό όργιο
κι ας σμίξουμε
τις καρδιές μας.

Χρόνια πολλά σε όλους μας.

Μαθητευόμενος

Σήμερα έμαθε
να ζωγραφίζει
με το κόκκινο.

Αύριο θα μάθει
το πράσινο,
ύστερα το κίτρινο,
και ούτω καθεξής.

Κι όμως
ήδη από σήμερα
και μόνο με κόκκινο,
ξεφυτρώσαν στον καμβά
παπαρούνες,
κοριτσίστικα μάγουλα
και Αη Βασίληδες.

Και κάθε νέο χρώμα
θα προσθέτει κι από μια
καθοριστική πινελιά
στο δισδιάστατο αυτό όνειρο...

Τέλος εποχής;

Όταν κάτι παλιό και αγαπητό
πάψει να υπάρχει
ένα αίσθημα μελαγχολίας είναι
ίσως το πιο φυσικό.

Κι όμως
κάθε μέρα, κάθε ώρα,
κάθε στιγμή που περνάει,
κάτι μοναδικό
κάτι αναντικατάστατο πεθαίνει.

Κι ζωή μας αποτελείται από πολλά
μικρά τέτοια πράγματα
τα οποία συχνά
αφήνουμε αβίαστα να χαθούν...

Υπενθύμιση

Μια ανάσα πριν τα τριάντα
αρχίζουν δειλά-δειλά και πολλαπλασιάζονται
οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά.

Και κάθε μια απ' αυτές
σα να ψιθυρίζει:

Θυμίσου: Ο χρόνος για να κάνεις
όλα αυτά που πάντα ήθελες να κάνεις
αρχίζει να μετρά αντίστροφα.

Ό,τι είναι να κάνεις
κάνε το
πριν να 'ναι αργά...

Σταγόνες ποίησης, γ'

Ω Θεά της έμπνευσης πάρε με.
δε με καταλαβαίνουν.
Μόνο εσύ ξέρεις το κέλυφος
που με την αγωνία των λέξεων
σπάω κάθε φορά.
Πουλιά οι στίχοι μου ζητούν φως
για να Ζήσουν.

(Στέλλας Καραμολέγκου, «Σπασμένα αγάλματα»

Περί αίματος και Φόβου

Λεει εδώ ο αγαπητός spikon για την εμπειρία του της αιμοδοσίας.

Εγώ πάλι, εθελοντής αιμοδότης που έχει δώσει πάνω από 10 φορές τα τελευταία 4 χρόνια, δηλώνω ότι είμαι φοβιτσιάρης. Κάθε φορά που πάω, οι σφυγμοί μου είναι αρκούντως αυξημένοι. Στο τρύπημα για τον αιματοκρίτη, στο βάλε και στο βγάλε της βελόνας, κατά τη ροή του αίματος...

Πηγαίνω όμως. Όπως λεει κι η ποίητριά μας:

"Ξεχνιέται άραγε ο φόβος
με συστηματική προσπάθεια;"

Φυσικό πράγμα ο φόβος, όπως κι ο πόνος. Είναι σήματα κινδύνου. Χρέος τους είναι να μας κάνουν πιο προσεκτικούς, να μας αφυπνίσουν. Το μυαλό όμως επεξεργάζεται τα σήματα κι αποφασίζει ανάλογα. Έχει τη δύναμη να νικά το φόβο...

Η ιστορία δεν περιμένει

Το ξανάκουσα σήμερα
-που το ράδιο δε βγάζει παρά μόνο νότες-
και πρόσεξα καλά αυτή τη φορά τους στίχους.

Ιστορία, σε παρακαλώ,
δάνεισέ μου λίγο χώρο
κι ένα πενόφτερο
να γράψω το δικό μου
κεφαλαίο γράμμα
με κόκκινη μελάνη
σε μια μικρή γωνιά
του βιβλίου σου...



Όταν κάτι περιμένεις να γίνει
τότε περνάει έτσι ο καιρός
το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι
που δεν ψάχνουν γιατί και πώς
η Ευτυχία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη.

Όταν κάτι περιμένεις ν' αλλάξει
καθισμένος αναπαυτικά
οι εφιάλτες σου γίνονται πράξη
και το γνωρίζουν κάποιοι καλά
η Ιστορία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη.

Μα η αλήθεια ταξιδεύει στο νότο
εκεί που ο ήλιος είναι ψηλά
ο ουρανός είναι γαλάζιος εκεί κάτω
κι η φύση όμορφη όπως παλιά
κι όσοι κατάφεραν εκεί να φτάσουν
μπορούν να θυμηθούν και να ξεχάσουν
ότι περίμεναν να έχει γίνει
ότι δεν άλλαξαν πάντως ποτέ
το χρόνο προφτάσαν εκείνοι
που έλεγαν "τώρα"
που είπανε "ναι"
η Ιστορία είναι γραμμένη
κι η Ευτυχία δεν περιμένει.

Η Ιστορία κι η Ευτυχία
η ίδια η Ιστορία
κι η Ευτυχία
έρχονται τώρα
τώρα ξανά
τώρα
τώρα ξανά.

(Μαρίας Βουμβάκη: "Η ιστορία κι η ευτυχία")

Με οικονομικούς όρους

Ο στρατηγικός επενδυτής διαθέτει ένα μικρό χαρτοφυλάκιο.

Ξέρει ότι για κάθε επένδυση που κάνει, θα πάρει κάποια απόδοση. Αυτό μπορεί να είναι είτε μακροπρόθεσμα, είτε από το πρώτο λεπτό.

Γνωρίζει καλά ότι με το χαρτοφυλάκιό του, μόνο περιορισμένες επενδύσεις μπορεί να πραγματοποιήσει και σίγουρα όχι κάθε πρόγραμμα που κυκλοφορεί στην αγορά. Άρα, πρέπει να κάνει τις επιλογές του.

Πρόθεσή του είναι λοιπόν, να αξιοποιήσει το χαρτοφυλάκιό του, κάνοντας τις σωστές επενδύσεις, συλλογιζόμενος τα πιθανά κέρδη, το εκάστοτε ρίσκο, αλλά και τη διαθεσιμότητα ή μη των κεφαλαίων του. Βάζει επενδυτικούς στόχους και προσπαθεί να τους πραγματοποιήσει.

Αν σας ξένισα ελαφρώς μέχρι τώρα, να διευκρινίσω:

Το κεφάλαιό του επενδυτή είναι ακριβώς 24 ώρες για κάθε ημέρα.
Οι στόχοι του είναι το τι επιδιώκει από τη ζωή του, υγεία, οικογένεια. χρήματα, καριέρα, εμπειρίες ζωής και άλλα.

Οι προτεραιότητες που θέτει στους στόχους του, θα καθορίσουν την ποσότητα χρόνου που θα επενδύσει σε καθέναν από αυτούς...

Μετάλλαξη

Οι φωνές ξαναήρθαν σήμερα το πρωί και είπαν:

"Το Σαββατοκύριακό σου πήγε χαμένο αν στο τέλος του είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν στην αρχή του..."

Σταγόνες ποίησης, β'

Από συνήθεια

Πόσες φορές θα μπει στο χειρουργείο της ζωής;
Δεν το γνωρίζει.
Γι' αυτό συνήθισε γυμνός.
Ναν' έτοιμος για την επέμβαση.

(Στέλλας Καραμολέγκου, «Σπασμένα αγάλματα»)

Συμβιβασμός

Από τη στιγμή που κατάλαβε
ότι αδυνατεί να κατανοήσει
την απεραντοσύνη του Ωκεανού
κι αφέθηκε να αρμενίζει
στις γαλάζιες του εκτάσεις
βρήκε την Ευτυχία...

Μη αναστρέψιμο

Την ξαναείδα απόψε
και της είπα:

«Κορίτσι μου,
βλέπω στα μάτια σου
το όνειρό σου να σβήνει
μέρα με τη μέρα.

Γιατί το αφήνεις να σβήσει;
Ζήσε το.
Κάντο σάρκα και γεύσου το.
Και στο τέλος, θάψε το.»

Κι αυτή κοίταζε το πουθενά
με τα υγρά της
κουρασμένα μάτια
και δε μιλούσε...

Απολογισμός

Στο τέλος της ημέρας, χρήσιμος είναι ένας σύντομος απολογισμός:

Τι λάθη κάναμε σήμερα;
Τι καινούριο μάθαμε;
Τι τοπία αγναντέψαμε μέσα στα μάτια των ανθρώπων;
Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε χειριστεί καταστάσεις;

Ας κλείσουν τα μάτια με μια υπόσχεση
για το αύριο:
Να γίνει Σοφία το κάθε σημερινό δίδαγμα...

Οξύμωρο

Η Ελπίδα για το Μέλλον του Κόσμου
είναι κάτι
τόσο βαρύ κι ασήκωτο, τόσο φλέγον,
που μόνο τα τρυφερά χεράκια των βρεφών
μπορούν να κρατήσουν
με σιγουριά και ασφάλεια...

Σταγόνες ποίησης

Σκοτεινός θάλαμος

Μαύρο, άσπρο.
Σκοτάδι, φως.
Φωτογραφία η ζωή.
Χρειάζεσαι την αλήθεια
για να την εμφανίσεις.

(Στέλλας Καραμολέγκου, «Σπασμένα αγάλματα»)

Μέρες του 2007

Πέρναγε τις μέρες του
χτίζοντας πέτρα-πέτρα τα όνειρά του.

Πέρναγε τις νύχτες του
κάνοντας νέα όνειρα...

Μέριμνα

Γύρισε και της είπε:

«Ας βρουν τα σώματά μας
έτσι γυμνά και σφιχταγκαλιασμένα
χιλιάδες χρόνια μετά
όταν θα έχει πια εκλείψει η Αγάπη
από τον κόσμο
για να έχουν κάτι να ασχολούνται
οι δύστυχοι...»

Με την αρρώστια

Λόγια ενός ανθρώπου ο οποίος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να κάνει πράγματα στη ζωή του, να είναι ενεργός, να δραστηριοποιείται, να εργάζεται:

«Ζω με την αρρώστια κι όχι για την αρρώστια»

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #16

-Δε φοβάσαι;

-Αν φοβηθώ, χάθηκα!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

Οι διαδικασίες

Οι διαδικασίες είναι κάτι χρήσιμο
που μας βοηθάει να βάλουμε μια τάξη
στα απλά, καθημερινά, απτά πράγματα της ζωής.

«Κάνε αυτό και μετά αυτό και μετά αυτό
και θα έχεις ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.
Έτσι είναι το σωστό και το λογικό.»

Μα τα πιο όμροφα πράγματα στη ζώη
είναι αυτά που δε θέλουν
και δε μπορούν να περιγραφούν από διαδικασίες.

Ο έρωτας, τα όνειρα
η ελπίδα, οι προσδοκίες,
η τέχνη...

Οι ήρωες

Οι ήρωες
είναι οι απλοί
καθημερινοί μας συνάνθρωποι
οι οποίοι, πολύ απλά,
κάτω από δραματικές συνθήκες
άφησαν για λίγο πίσω τους
κάθε σταγόνα λογικής
και προσπάθησαν το Άπιαστο.

Τα έδωσαν όλα για το Άπιαστο.
Τα έχασαν όλα για το Άπιαστο.

Κι αυτό είναι το μεγάλο
το ασύλληπτο τους κατόρθωμα
για το οποίο η Ιστορία
θα τους μνημονεύει
μεσα στους αιώνες...

Παραμένουν κλειστές

Ας ήταν μόνο για μια μέρα.

Να παραμείνουν κλειστές
οι οθόνες όλου του κόσμου.

Κι οι άνθρωποι
που κρύβουν
τα μάτια και το γέλιο τους
πίσω από αυτές,
να τα χαρίσουν
ο ένας στον άλλο...

Χαμογελάστε παρακαλώ

Περιμένοντας στο ταμείο κάποιου καταστήματος, πρόσεξα ένα χαρτονάκι κολλημένο στο πίσω μέρος της οθόνης (το μέρος που βλέπει ο πελάτης δηλαδή).

Το χαρτάκι έγραφε: «Χαμογελάστε παρακαλώ».

Δεν είναι όμορφο, απλά όμορφο;

Χαμογέλασα και μου αντι-χαμογέλασε και η ταμίας.

Καλή μας εβδομάδα...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #15

[...] πήγες σ' ένα ξακουσμένο ασκητή, που ασκήτευε στην κορφή ενός δέντρου: «Δώσ' μου συμβουλή, πάτερ άγιε!» του φώναξες. Κι αυτός, από την κορφή του δέντρου, σου αποκρίθηκε: «Φτάσε όπου μπορείς! -Δώσ΄ μου ακόμα κι άλλη συμβουλή, πάτερ άγιε!» του ξαναφώναξες. -Φτάσε όπου δεν μπορείς!» σου αποκρίθηκε.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)

Οι επαναστάσεις

Οι πιο μεγάλες,
οι πιο βίαιες,
οι πιο ανατρεπτικές,
οι πιο αιματοβαμμένες,
οι πιο αποτελεσματικές επαναστάσεις,

είναι αυτές που συντελούνται
αποκλειστικά στην καρδιά
και στο μυαλό των ανθρώπων...

Οι βασανιστές

Σε μια έρευνα αφιερωμένη στα βασανιστήρια, που είχε κάνει πριν χρόνια ο εξαιρετικός Στέλιος Κούλογλου στο «Ρεπορταζ χωρίς σύνορα», ένα θύμα βασανιστηρίων την εποχή της δικτατορίας έλεγε στην κατακλείδα της εκπομπής κάτι περίπου σαν το παρακάτω:

«Εκείνος που επέζησε από τα βασανιστήρια, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αποδείξει ότι είναι κατά πολύ δυνατότερος από τους βασανιστές του. Δεν αισθάνομαι οργή ή ανάγκη εκδίκησης απέναντι σ' εκείνους που με βασάνισαν. Τους λυπάμαι, γιατί απλά απέτυχαν στο θλιβερό τους έργο να προξενήσουν πόνο. Η ζωή είναι πολύ όμορφη κι εγώ είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός και γεμάτος όρεξη να τη χαρώ και να αγωνιστώ ξανά γι' αυτή.»

Πάρε το τιμόνι

Οι Φωνές ξαναγύρισαν κι απόψε.
Πιο δυνατές και πιο ενοχλητικές από ποτέ.
Σχεδον σαν Ερινύες.
Αποφασισμένες να μη με αφήσουν σε ησυχία.


«Μήπως αρμενίζεις με τον αυτόματο πιλότο;
Αν μάθαινες ότι σε ένα μήνα θα πέθαινες, θα συνέχιζες αυτή τη ζωή;

Κάνεις αυτά που πραγματικά η καρδιά σου ζητάει;

Η ζωή δε γυρίζει πίσω. Το ποτάμι κυλάει.
Πιες από τη δροσιά του...»

Πατριώτες και «Πατριώτες»

Άσκηση για τον αναγνώστη: Το καθένα από τα παρακάτω, είναι θετικό, αρνητικό ή αδιάφορο όσον αφορά στο πόσο αγαπάει κάποιος ουσιαστκά την πατρίδα του;

• Αναρτώ τη σημαία στο μπαλκόνι μου στις εθνικές γιορτές
  
• Αναζητώ την ιστορική αλήθεια προσπαθώντας να ξεπεράσώ τις παγιωμένες προκαταλήψεις με τις οποίες μας μεγάλωσαν όλους
  
• Αντιπαθώ και βαριέμαι τη δουλειά μου. Την κάνω όσο πιο γρηγορα και άτσαλα μπορώ, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα
  
• Δε χάνω ευκαιρία να διακηρύξω τι καταπληκτικοί τύποι ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και το πόσο απειλούμαστε από τους μετανάστες
  
• Εκτιμώ τις οικονομικές μου δυνατότητες και κάνω τη ζωή που μου επιτρέπουν. Δε ζω με δανεικά
  
• Είμαι καταναλωτικά ευαισθητοποιημένος. Προτιμώ, όσο γίνεται, τα εγχώρια προϊόντα. Αναζητώ το ποιοτικό και ταυτόχρονα οικονομικό. Απεχθάνομαι τις αλόγιστες σπατάλες
  
• Είμαι περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένος. Φυτεύω δέντρα στον κήπο μου. Ανακυκλώνω. Περιορίζω τα προϊόντα μιας χρήσης. Δε σπαταλώ τους φυσικούς πόρους. Δεν κάνω κατάχρηση του αυτοκινήτου
  
• Είμαι περήφανος που υπηρέτησα στον Ελληνικό Στρατό. Είναι το καύχημα του Έθνους μας. Γίνεται φοβερά καλή δουλειά εκεί όσον αφορά την αποτελεσματική και άριστα οργανωμένη άμυνά μας.
  
• Ενδιαφέρομαι κυρίως πως να κάνω την «αρπαχτή» και να βρω κάποιον εύκολο τρόπο να τα οικονομήσω γρήγορα με νόμιμα ή παράνομα μέσα
  
• Ενημερώνομαι ενεργά για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα. Προσπαθώ να μη γίνονται πράγματα «για μένα χωρίς εμένα». Ψηφίζω κατά συνείδηση κι όχι από συνήθεια
  
• Μεγαλώνω σωστά τα παιδιά μου, επενδύοντας πρώτα από όλα χρόνο και τα κάνω κι αυτά σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες
  
• Ναι, η τηλεόραση είναι γεμάτη σκουπίδια. Η κατάσταση αυτή είναι απαράδεκτη! Παρ' όλα αυτά, τα παρακολουθώ ανελλιπώς όλα για να είμαι πάντα ενήμερος για τις εξελίξεις
  
• Πληρώνω τους φόρους που μου αναλογούν, χωρίς να κλέβω: στο ΦΠΑ, στις αποδείξεις, στο εισόδημά μου
  
• Σέβομαι τους δημόσιους χώρους και τη δημόσια περιουσία
  
• Στηρίζω τις ελπίδες της ζωής μου στα λαχεία, στα τυχερά παιχνίδια και στις κληρώσεις για σπίτια και αυτοκίνητα
  
• Συμμετέχω / παρακολουθώ με μεγάλη συγκίνηση τις παρελάσεις στις εθνικές γιορτές

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #14

Ο μούστος έβραζε στα βαρέλια, - ποιος θα πιει το κρασί, αναρωτιόνταν οι Κρητικοί, ποιος θα ζυμώσει ψωμί απ' τη φετεινή σοδειά, ποιος θα ζει να κάμει Χριστούγεννα; Οι μανάδες κοίταζαν τους λεβέντες τους γιους τους, οι γυναίκες τους άντρες τους, οι αδερφάδες τ' αδέρφια, τους κοίταζαν κι έβλεπαν πίσω από τους ώμους τους το Χάρο· μα δε μιλούσαν. Το 'ξεραν, Κρητικοί 'ναι, γι' αυτό γεννήθηκαν, να σκοτωθούν για την Κρήτη.

Δυνατόν

Κάποτε είπε κάποιος,
αναφερόμενος στην ατομική βόμβα:

«Πώς είναι δυνατόν
σε ένα κιλό μετάλλου
να υπάρχει τόση ενέργεια
που να καταστρέψει
μια όλόκληρη πόλη;»

Κι εγώ ρωτάω:

Πώς είναι δυνατόν
σε μια ανθρώπινη ψυχή
να υπάρχει τόση δύναμη
ώστε να αγωνίζεται
για το Άπιαστο;

Πώς είναι δυνατόν
σε ένα ανθρώπινο μυαλό
να χωράνε θεωρίες και κόσμοι
πέρα από το γνωστό Σύμπαν
και πέρα απ' το Χρόνο;

Πώς είναι δυνατόν
σε μια ανθρώπινη καρδιά
να χωράει τόση αγάπη
που να συγχωρεί, να υπομένει
και να αγκαλιάζει;

Ζωντανοί

Τι είναι αυτό που κάνει ένα μυαλό ζωντανό;
Τι είναι αυτό που μας αποδεικνύει
ότι είμαστε ακόμα ενεργοί, ικανοί;

Κατά τη γνώμη μου,
είναι το πόσο εύκολα αλλάζουμε συνήθειες.
Πόσο εύκολα απεκδυόμαστε τις παλιές
και υιοθετούμε καινούριες.

Πόσο εύκολα ξεκολλάμε
και κοιτάμε ευθεία μπροστά
αλλάζοντας εν πτήσει
κομμάτια ενός δυναμικού συστήματος...

Εκεί που είσαι ήμουνα...

Ποιο είναι το πιο άσχημο πράγμα στη ζωή;

Ίσως το να είσαι γέρος, άρρωστος και μόνος.

Και ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι είναι και τα τρία ανίατα...

Φθινοπωρινό

"Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία"
(Άλκη Αλκαίου, «Φθινοπωρινό»)

Ίσως ναι, ίσως όχι.

Φθινόπωρο θα πει
να συμφιλιώνεσαι
μ' αυτό που έφυγε
μα [ελπίζεις ότι] θα ξανάρθει.

Θα πει βροχή στο από μήνες διψασμένο χώμα.
Να ξεπλυθούν οι δρόμοι από τη γλίτσα,
να ξεπλυθεί ο αέρας,
να ξεπλυθούν κι οι σκέψεις.

Θα πει καινούρια σχέδια
καινούρια όνειρα
καινούριοι αγώνες
μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα.

Θα πει αλλαγή.
Στα πλαίσια
της αιώνιας (εν)αλλαγής
της οποίας είσαι αναπόσπαστο κομμάτι...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #13

-Βίρα! Βίρα! φώναζε στους εργάτες· ομπρός, παιδιά, να φάμε το βουνό! Άνθρωποι είμαστε, μεγάλα θεριά, ο Θεός μας βλέπει και τον πιάνει τρομάρα. Εσείς Κρητικοί, εγώ Μακεδόνας, θα φάμε το βουνό, δε θα μας φάει! Την Τουρκιά, μωρέ, τη φάγαμε, και το βουναλάκι αυτό θα φοβηθούμε; Βίρα!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)

Οι φίλοι είναι...

...σαν τ' αστέρια.

Την ημέρα δεν τα βλέπεις.

Μα σαν λείψει το φως
είναι εκεί...

Απολογισμός

"Είμαστε ακόμα εδώ
ψάχνοντας στα τυφλά
καινούριους τρόπους..."
(Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, «Είμαστε ακόμα εδώ»)


Να 'μαστε και πάλι σε ένα στρογγυλό νούμερο.
Εκατόν εικοσι οκτώ αναρτήσεις.
Εξηντατέσσερεις από τον τελευταίο απολογισμό.
Έξι μήνες από τη στιγμή που βγήκε αυτό το ιστολόγιο στον αέρα.

Και είμαι ακόμα εδώ.
Με τις σκέψεις μου,
τους προβληματισμούς μου,
τα κολλήματά μου.
Άλλοτε χαρούμενος,
άλλοτε μελαγχολικός.

Και με τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο μου.
Δυστυχώς, εδώ και μερικές εβδομάδες, έχω σταματήσει να διαβάζω άλλα ιστολόγια, ελλείψει χρόνου.
Το google reader περιμένει με ένα σωρό αναρτήσεις.
Ελπίζω σύντομα να ξεπήξω και να επιστρέψω.
Μου λείπουν οι σκέψεις των ...συναδέλφων (-:

Εξακολουθώ να γράφω τα κείμενά μου τα βράδια.
Με ησυχία, στο ασπρόμαυρό μου xterm.
Έχοντας πρώτα από μέρες (ή και εβδομάδες) βάλει σε τάξη νοερά τις σκέψεις.
Έχοντας προετοιμάσει το έδαφος, ώστε όταν έρθει η ώρα, οι σκέψεις κυλάνε σα νερό στο πληκτρολόγιο.
Και μετατρέπονται σε ψηφιακά δεδομένα, σε μηδέν και ένα...

Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ όσους είναι ακόμα εδώ και διαβάζουν.
Το google analytics διατείνεται, ότι αν και λίγοι, είστε σχετικά σταθερό ...κοινό.

Η πορεία μας θα συνεχίσει.
Με άγνωστο προορισμό.
Με προσήλωση στο ωραίο ταξίδι.

Βίρα, λοιπόν...

Κυτταρικός θάνατος

Διάβαζα πριν λίγο καιρό για το πως αντιμετωπίζουν κάποια συγκεκριμένα φυτά τους εισβολείς που δε μπορούν να εξοντώσουν.
Τα φυτικά κύτταρα που βρίσκονται γύρω από το προσβεβλημένο απονεκρώνονται και σχηματίζουν με συγκεκριμένη διαδικασία ένα αδιαπέραστο τείχος προστασίας.
Έτσι ο εισβολέας απομονώνεται και δε μπορεί να μολύνει κι άλλα κύτταρα του φυτού.

Η αυταπάρνηση των λίγων σώζει το σύνολο.
Χωρίς παράπονα και γκρίνιες.
Χωρίς υπεκφυγές και «παραθυράκια».
Κάνουν απλά το χρέος τους
στο βαθμό που θα χρειαστεί
τη στιγμή που θα ζητηθεί
για το καλό όλων...

Η ενδεκάτη εντολή

Αν με ρωτούσε κάποιος, ποια θα θεωρούσα για μένα την ενδεκάτη εντολή, (χωρίς να σχολιάσω την ύπαρξη των πρώτων δέκα και/ή το Χριστιανισμό κλπ, αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης), τότε θα του απαντούσα χωρίς δισταγμό:

Ου λησμονήσεις.

• Εκείνους που θυσιάστηκαν, ελπίζοντας ότι η θυσία τους δε θα πάει χαμένη.
  
• Εκείνους που καθημερινά προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, προσδοκώντας παραγραφή κακουργημάτων από τη Λήθη.
  
• Την υπόσχεση προς τα αγέννητα παιδιά μας, να παραδώσουμε κάτι καλύτερο από αυτό που λάβαμε.

Και άλλα πολλά, κατά συνείδηση και ελεύθερη σκέψη πάντα.

Ου λησμονήσεις...

Τα αποσιωπητικά

"Με τα αποσιωπητικά (...) δείχνουμε ότι αποσιωπούμε κάτι από συγκίνηση ή γιατί δε θέλουμε να το πούμε."
(Από τη νεοελληνική γραμματική)

Επαυξάνω:

Καθώς και όταν
αυτά που θέλουμε να πούμε
που έχουμε στο μυαλό μας
αισθανόμαστε
ότι είναι πολύ περισσότερα
απ' όσα μπορούν να εκφραστούν
με λέξεις...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #12

-Μωρέ, τι μηχανή είναι ο άνθρωπος! Της βάζεις ψωμί, κρασί, ψάρια, ραπανάκια, και βγαίνουν αναστεναγμοί, γέλια κι ονείρατα. Εργοστάσιο! Μέσα στο κεφάλι μας είναι, θαρρώ, ένας κινηματογράφος από κείνους που μιλούνε.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)

Το έγκλημα

Το μεγαλύτερο έγκλημα
που κάνουν οι άνθρωποι
είναι το να μη σκέφτονται.

Να μη χρησιμοποιούν το μυαλό τους,
να κλείνουν τα μάτια
να βουλώνουν τ' αφτιά.

Να μη γεύονται το σάπιο.
Να μη μυρίζουν την αποφορά.

Να αγγίζουν και να μην αντιλαμβάνονται
την άρρωστη σάρκα.

Όχι γιατί δεν μπορούν,
αλλά γιατί δε θέλουν...

Αδερφωση

Μακάριος αυτός
που όταν θα 'ρθει η ώρα
ν' αντικρύσει το Χάροντα,
θα τον κοιτάξει στα μάτια
και θα του πει:

"Δε σε φοβάμαι.
Είσαι ο αδερφός μου.
Θα σε φιλήσω στο στόμα
κι ύστερα θα σ' ακολουθήσω.
Να περπατήσουμε πλάι-πλάι
σαν ίσος προς ίσο."

Για το περιβάλλον

Ας πω κι εγώ τη μικρή μου κουβέντα σήμερα, μέρα που έιναι...

Έγραψα πριν λίγο καιρό σαν σχόλιο στην αγαπητή SilentSoul, η οποία προέτρεπε για αλλαγή νοοτροπίας όσον αφορά το περιβάλλον:


Πολλοί άνθρωποι λένε διαβάζοντας αυτές ή παρόμοιες συμβουλές: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ μ' όλα αυτά. Έχω χιλιάδες άλλα πράγματα να κάνω..."

Πόσο άδικο έχουν... Ακριβώς αυτή η διαδικασία της ευαισθητοποίησης και της δημιουργίας συνείδησης είναι που σε αλλάζει, που σε κάνει να βρίσκεις -όταν θέλεις- χρόνο και περιβαλλοντικά ευαίσθητος να είσαι, και να απορείς κάποια στιγμή με το πως η καταναλωτική σκέψη είχε φθείρει το μυαλό σου, και να βλέπεις τις απλές ομορφιές της ζωής και της φύσης και να αγανακτείς με την κακοποίηση και των δύο...

Είναι ένα ταξίδι, ένα μαγικό ταξίδι. Οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται να ξεκουνήσουν. Κάθε ταξίδι, όσο μεγάλο κι αν είναι, αρχίζει όμως με ένα μικρό βήμα... Κάντε το τώρα λοιπόν. Αποφασίστε το. Και η διαδρομή θα σας δείξει τη συνέχεια...

Μέσα από φωτιά

Ο σιδηρουργός εργάζεται.
Ετοιμάζει το κράμα.
Χύνει στο καλούπι το ρευστό μέταλλο.
Σαν στερεοποιηθεί, είναι όμως ακόμα μαλακό, σφυρηλατεί.
Κι ύστερα, το δουλεύει με τη φωτιά.
Πρώτα στη φωτιά κι ύστερα κατ' ευθείαν στο ψυχρό νερό.
Για να σκληρύνει.
Για να αντέχει την καταπόνηση.
Ελαστικότητα και σκληρότητα στη σωστή αναλογία.
Αντοχή στη σκουριά.

Ζωτική η προετοιμασία της Φωτιάς...

Κενό

Μετά την απώλεια
το πρώτο συναίσθημα είναι το Κενό.
Απόλυτο Κενό.

Χωρίς ήχους.
Χωρίς εικόνες.
Χωρίς σκέψεις.
Χωρίς καν θλίψη.
Μόνο Κενό.
Βασανιστικό Κενό...

(Για τον Κ.Φ. που έφυγε πρόωρα,
χτυπημένος από την Επάρατη νόσο)

Οι παλιές αγάπες επιστρέφουν απ' τον Παράδεισο

...πάνε στον Παράδεισο.
Και μένουν εκεί για αιώνες,
θαμμένες,
ξεχασμένες στη Λήθη
και στην ομίχλη του Χρόνου.

Πληγές που αφού προξένησαν
ακατάσχετη αιμορραγία
κάποτε έγιαναν
κι άφησαν ένα αδιόρατο σημαδάκι.

Μα κάποια μέρα,
- τελείως τυχαία; -
επιστρέφουν.

Επιστρέφουν
κρατώντας τα δώρα του Χρόνου.
Τη Σοφία, την Πείρα, τη Φθορά.

Επιστρέφουν
και σου λένε
ότι δεν άλλαξες.

Μα εσύ ξέρεις
ότι σχεδόν όλα έχουν αλλάξει:

Οι ισορροπίες, η οπτική γωνία, οι αντοχές
οι συνθήκες, οι προσφορές, οι απαιτήσεις.
Το μέσα και το έξω.

Κι όμως πολύ βαθιά
σε κάποια -άλλοτε- κατάλευκη σελίδα της καρδιάς
έχει μείνει καταγεγραμμένο
κι ακόμα ζωντανό
ένα τσίμπημα,
ένα πρώτο σκίρτημα.

Αυτό δεν έχει αλλάξει.
Γιατί δε θα αλλάξει.
Ποτέ...

Κακάσχημη μεγαλούπολη

Γυρνώντας αυτό το καλοκαίρι από τις διακοπές, η Αθήνα μου φαινόταν διαφορετική. Μου φαινόταν άσχημη.
Οι δρόμοι, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια-κουτιά.
Το νέφος, η μόλυνση. Κυκλοφορώ στο δρόμο και μου βρωμάει.
Οι άνθρωποι τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν τι;
Μαζικός παραλογισμός, κοινή τρέλα.

Πώς ζούμε εδώ, πώς το συνηθίσαμε, πώς το πήραμε για δεδομένο αυτό το συλλογικό έγκλημα;

Όταν χτυπά...

Οι γιατροί μας λένε ότι
για να είσαι ζωντανός
πρέπει να χτυπάει η καρδιά σου.

Οι Ποιητές όμως
που ξέρουν πιο καλά
ν' ακούν την καρδιά,
μας λένε ότι για να είσαι
αληθινά ζωντανός,
πρέπει η καρδιά να χτυπάει
πιο δυνατά, πιο ακανόνιστα,
και να μονοπωλεί μυαλό και σώμα
με τις προσταγές της...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #10

-Πέθανε, παπα-Γιάνναρε, του φώναξε, πέθανε κι αυτό, άε να το πεις του αφεντικού σου! Δεν είχε, μωρέ, ένα κομματάκι ψωμί να του δώσει; Δεν είναι, λέει, Παντοδύναμος, δεν έιναι, λέει, Πανάγαθος, δεν είχε ένα κομματάκι ψωμί να του δώσει;

Ο παπα-Γιάνναρος δε μιλούσε· κοίταζε το χλωμοπράσινο μικρό κορμάκι, με την πρησμένη τούμπανο κοιλιά, με το σκελεθρωμένο λαιμουδάκι, με το τεράστιο όλο κόκκαλα κεφάλι...

(Νίκου Καζαντζάκη, «Οι αδερφοφάδες»)

Τι είσαι;

Οι Φωνές ξαναγύρισαν απόψε.

-Τι είσαι;

-Φυσαλίδα Φωτός που προσπαθεί να αναδυθεί. Φυσική της τάση, μα δεν είναι εύκολο. Πολλά τα εμπόδια, μεγάλη η προσπάθεια για να γνωρίσει το μητρικό Φως του Ήλιου.

-Ξανά. Τι είσαι;

-Συναισθήματα που πέρασαν από ένα ψηφιακό ζωνοπερατό φίλτρο και επιβίωσαν αλώβητα, ίσως και διδαγμένα από τους μετασχηματισμούς.

-Εξακολούθει. Τι είσαι;

-Τροχός 700'' από μέταλλο και καουτσούκ. Σχεδιάστηκε για να κυλάει και αυτό κάνει. Αψηφάει τον κακοτράχαλο δρόμο, τις λακκούβες και τα τετράτροχα μεγαθήρια που το απειλούν και ανεβαίνει την ανηφόρα του.

-Δε με έπεισες ακόμα. Τι είσαι;

-Σκουλήκι, από τα αμέτρητα που σέρνονται σε ένα φύλλο αιωνόβιου δέντρου. Ξεχώρισα γιατί κοίταξα από την άκρη του φύλλου για μια στιγμή το Άπειρο. Από τότε, το φύλλο δε με χωράει...

Φθινοπωρινή Ισημερία

Η ώρα για την τελετή έφτασε:
Το μυριοσκάλιστο κασελάκι περιμένει καθαρό
ντυμένο με κάτασπρο λινό ύφασμα.

Μάζεψε το Καλοκαίρι,
συρρικνώθηκε.
Τώρα θα μπει στο κρεβάτι του
θα κοιμηθεί για έξι μήνες,
θα τραφεί με το χιόνι του Χειμώνα
ώσπου να θεριέψει ξανά.

Το κασελάκι κλείνει.
Θα ξανανοίξει όταν θα είναι ο καιρός του.
Απο δω και μπρος
οι μέρες θα είναι μικρότερες.
Το Σκοτάδι θα πάρει τη θέση του Φωτός.
Η παγωνιά θ' αντικαταστήσει τη ζέστη.

Μα δεν ανησυχούμε.
Βαθιά μέσα στο πλουμιστό κασελάκι,
το Καλοκαίρι προετοιμάζεται αθόρυβα
για την επόμενη στέψη Του...

Για το περιβάλλον

Καβαλάς ένα άλογο και το βάζεις να τρέξει.
Τρέχει γρήγορα, μα είσαι άπληστος.
Το φορτώνεις κι άλλο
και το σπηρουνίζεις να τρέξει πιο γρήγορα.
Κι εκείνο, το καημένο, κάνει ό,τι μπορεί.
Λαχανιασμένο, ξελιγωμένο, πληγωμένο.
Δίνει την ψυχή του, μα δε θ' αντέξει για πολύ.

Κι εσύ δεν ακούς τον σφυγμό του.
Δε νιώθεις την αγωνία του.
Δε σε νοιάζει για τον πόνο του.
Το φορτώνεις κι άλλο, κι άλλο.
Το σπηρουνίζεις ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή θα φτάσει στο έσχατο όριό του.
Θα σωριαστεί κάτω
και μαζί του κι ΕΣΥ.

Καλά, πόσο ανόητος είσαι;
ΞΥΠΝΑ!
Άλλαξε τρόπο, συνήθειες, νοοτροπία
πριν να είναι αργά.
Το άλογο ήδη τρεκλίζει.
Δεν το νιώθεις;

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #9

-Φράτε Λεόνε, μου 'πε, εφτά πατωσιές έχει η γης, εφτά πατωσιές ο ουρανός και το Θεό δεν τον χωρούνε· μα η καρδιά του ανθρώπου τον χωράει· το νου σου λοιπόν, φράτε Λεόνε, μην πληγώσεις την καρδιά του ανθρώπου, γιατί μπορεί να πληγώσεις το Θεό.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)

Πριγκιπέσσα

(Σωκράτης Μάλαμας)

Λατρεμένοι στίχοι, ταξιδιάρικη μουσική.
Αφιερωμένο σε μια Πριγκιπέσσα
που ποτέ δεν κάθισε στο Θρόνο της...


Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω
Έλεγα περνούν τα χρόνια, θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
Τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
Μέσα σ' αυτό το σπίτι, πριγκηπέσσα μου
Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, κι έφτασα ως εδώ
Λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό
Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά
Πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
Μέσα σ' αυτό το σπίτι, πριγκηπέσσα μου
Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...

Το Ποτέ και το Πάντα

Το Ποτέ και το Πάντα
ήταν λέει δίδυμα αδέφια
που το καθένα από τα δυο
δολοφόνησε άγρια το άλλο.

Το Ποτέ και το Πάντα
ήταν λέει το Μηδέν και το Ένα
δύο διαφορετικές εκφάνσεις
του Απόλυτου.

Το Ποτέ και το Πάντα
ήταν λέει το Άσπρο και το Μαύρο.
Κάποιος κοίταξε το Άσπρο και τυφλώθηκε από το πολύ φως
κάποιος ζούσε στο Μαύρο και τυφλώθηκε από την έλλειψη φωτός.

Το Ποτέ και το Πάντα
ήταν λέει δυο βάραθρα
στις άκρες των οποίων βρίσκονται άβυσσοι
κι ανάμεσά τους σου μένει να χτίσεις τη ζωή σου.

Ιεροσυλία

Μια φορά κι έναν καιρό,
από έναν τόπο μαγεμένο, από ένα σπήλαιο ιερό,
περνούσαν ταξιδιώτες, περνούσαν προσκυνητές.

Παρατήρησαν, λοιπόν, σε κάποιο σημείο ενός βράχου
μια υπέροχη δημιουργία της φύσης
ένα δάσος από λαμπυρίζοντες κρυστάλλους
με ένα υπέροχο κίτρινο χρώμα.

Μαγεμένοι από την ομορφιά
δε δίστασαν να βάλουν στις τσέπες τους
από μερικούς κρύσταλλους ο καθένας.

Έναν-έναν, λοιπόν, πήραν όλους τους κρύσταλλους
κι άφησαν το βράχο τελείως γυμνό.

Μα σαν έφτασαν σπίτι τους,
διαπίστωσαν με λύπη και τρόμο
ότι οι κρύσταλλοι είχαν πάψει να λαμπυρίζουν
κι είχαν μάλιστα γίνει σκόνη,
απλή, ξερή, πεζή σκόνη στις τσέπες τους.

~~

Ωραίο παραμυθάκι ε;
Κι όμως, η βάση της ιστορίας είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Ανεβαίνοντας το μονοπάτι της Νέας Καμένης
προς τον κρατήρα του ηφαιστείου της Σαντορίνης
η ξεναγός μας έδειξε το σημείο
που βρίσκονταν οι κρύσταλλοι
πριν οι τουρίστες τους τσεπώσουν.

Μακριά από τις σταθερές κι ιδανικές συνθήκες
θερμοκρασίας και υγρασίας
το πέτρωμα είχε χάσει τις ιδιότητες
καθώς και τη σκληρότητά του.


Τα συμπεράσματα αφήνονται στον αναγνώστη...

Τα Όνειρα των Στερημένων

«Όταν πεθάνω, δε θέλω αυτές οι ζωγραφιές να σβήσουν.
Θέλω να γίνουν αμπαζούρ, να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων»

(Νίκος Καββαδίας, αναφερόμενος στα τατουάζ του)

Το νερό

"Το νερό δεν αντιστέκεται. Το νερό ρέει. Όταν βυθίζεις το χέρι σου μέσα του, το μόνο που νιώθεις είν' ένα χάδι. Το νερό δεν είναι στέρεος τοίχος και δεν σε σταματάει. Όμως πηγαίνεις όπου θέλει να πάει και τίποτα στο τέλος δεν μπορεί να του αντισταθεί. Το νερό είναι υπομονετικό. Το νερό που στάζει μπορεί να σκάψει ένα βράχο. Να το θυμάσει αυτό. Να θυμάσαι πως είσαι σε μεγάλο ποσοστό φτιαγμένος από νερό. Αν δεν μπορείς να υπερνικήσεις ένα εμπόδιο, παράκαμψέ το. Κάνε αυτό που κάνει το νερό..."

(Από την "Πηνελοπιάδα" της Μάργκαρετ Άτγουντ)

Απελπισμένο

Τη νύχτα αυτή
η ψυχή μου εξερράγη,

Ηφαίστειο που λύγισε
από την πίεση της υποχθόνιας φωτιάς.

Κι αυτά που διαβάζετε τώρα
η καυτή λάβα τα 'γραψε...

Δεν είναι λόγια η Ποίηση

Κατηγορείτε τους ποιητές ότι κλείνονται στον γυάλινο πύργο τους αντί να βγουν ν' αγωνιστούν στον πραγματικό κόσμο.
Ότι ασχολούνται με στίχους με λέξεις, με λόγια κι όχι με έργα.


Μα δεν είναι λόγια η Ποίηση
είναι φωτιά και σίδερο.

Άρματα βαριά είναι οι στίχοι
και ματωμένες επάλξεις οι στροφές.

Δάκρυα κι αίμα
πόνος και θάνατος
και υπεράνθρωπη προσπάθεια.

Κι οι Ποιητές πολεμιστές
ενάντια στο σκοτάδι.

Σε μια κόλαση Πολέμου
απώλειες είναι οι συνειδήσεις.

Με την Αγρύπνια στα μάτια
και τον πόνο στο κορμί.

Χρόνια τώρα στις θέσεις τους
υπερασπίζονται το Όνειρο.

Χύνουν μελάνι το αίμα τους
κι οπλίζουν την πένα τους.

Γεμίζουν τα κανόνια
μόνο με Ψυχή
και σημαδεύουν το Φόβο...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #8

Ό,τι εμείς οι άνθρωποι λέμε πόλεμο για την πίστη και την πατρίδα, τα κοράκια το λένε φαγοπότι· κι ό,τι εμείς λέμε ήρωα, τα κοράκια το λένε νόστιμο κρέας.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Οι αδερφοφάδες»)

Μάσκα δεν έχω να γυρνώ

«Μάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο...»
(Θανάσης Παπακωσταντίνου, «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι»)


Μάσκα δεν έχω να φορώ
κι ούτε ποτέ είχα.

Πάντα κυκλοφορούσα
με το πρόσωπο γυμνό
εκτεθειμένο.

Μές στα μάτια μου πάντα είχα
τα αισθήματά μου προφανή
τις σκέψεις μου ολοκάθαρες.

Μα για κάποιο λόγο
οι άνθρωποι τρόμαζαν
όταν τους κοίταζα στα μάτια.

Γιατί στα δικά τους μάτια
δεν είχαν παρά μόνο σκοτάδι
και καταχωνιασμένες σκέψεις
στα βάθη της ακάθαρτης ψυχής τους.

Κι έτσι κι εγώ έπαψα
να κοιτώ στα μάτια τους ανθρώπους.
Μ' από τότε κάποιο θολό σύννεφο
σκίασε και τα δικά μου μάτια.

Κι αναρωτιέμαι τώρα
καθώς οι άνθρωποι
πια δεν φοβούνται τα μάτια μου
μήπως απόκτησα κι εγώ
τη δική μου μάσκα...

Προεκλογικό

Πολλές φορές, αναμνήσεις από τον παιδική ηλικία ξαναζωντανεύουν.

Έτσι, πριν από μερικούς μήνες μου ήρθε στο μυαλό η παρακάτω ανάμνηση, την οποία ξαναθυμήθηκα πρόσφατα με την ευκαιρία των εκλογών:


Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, πρόσεξα στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που πήγαινα, ότι ένας συμμαθητής μου φορούσε ένα διαφημιστικό ρολόι κάποιου κόμματος.

Το ρολόι είχε το χρώμα του κόμματος και στην πλάκα αντί για δείκτές και αριθμούς, είχε το έμβλημα του κόμματος σε ένα φόντο που αναβόσβηνε.

Μπορεί και να ήταν περίοδος εκλογών, δε θυμάμαι. Πρέπει να ήμουν αρκετά μικρούλης. Ίσως να ήταν το '85.


Μου έκανε κάποια εντύπωση τότε, - γι' αυτό άλλωστε και το θυμάμαι.

Ξανασκεπτόμενος, και έχοντας τα ενήλικά μου μάτια, αισθάνομαι ότι ήταν κάτι πολύ άσχημο.

Εγώ ποτέ δε θα έκανα -νομίζω- το χέρι του παιδιού μου διαφήμιση των πολιτικών μου πεποιθήσεων.


Γενικότερα, αυτές τις προεκλογικές ώρες, η λογική χάνεται, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Το προεκλογικό κλίμα επισκιάζει τα πάντα. Αφίσες, συγκεντρώσεις παντού. Και να μη βλέπεις τηλεόραση, και να μην συμμετέχεις καθόλου. Παρ' όλα αυτά, το νιώθεις. Είναι παντού.

Μια φιέστα χωρίς νόημα.
Πόση ενέργεια, πόσα από τα χρήματά μας
σπαταλιούνται σ' όλα αυτά;

Τα όνειρα της μέρας

Διαβάζοντας την elgalla σε κάποια ανάρτηση σχετικά με το Υλικό Ονείρων, αναρωτήθηκα από τι να φτιάχνονται τα δικά μου όνειρα.

Κι ύστερα προσπάθησα να θυμηθώ πρόσφατα όνειρά μου.
Και συνειδητοποίησα ότι έχω πολύ καιρό να δω όνειρα
στον ύπνο μου.

Ίσως φταίει ότι παραμεγάλωσα (;) πια
και τα όνειρά μου από υποσυνείδητα γίναν συνειδητά
γι' αυτό όλα τα όνειρά μου πια
τα βλέπω με τα μάτια ανοιχτά.

Κάθε μέρα πλάι μου,
γύρω μου
και παλεύω για να Τα πιάσω...

Το έτερον ήμισυ

Σε κάποια ανάρτησή της, η αγαπητή iliaxtida αναφέρεται στο άλλο μας μισό.

Έχω αναρωτηθεί κι εγώ πολλές φορές -αναζητώντας το- αν υπάρχει τέτοιο.

Σκεπτόμενοι ορθολογικά θα πούμε ότι ανάμεσα στο ανθρώπινη πλημμύρα που κυκλοφορεί γύρω μας, σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να ταιριάξουμε.

Το ζήτημα είναι να έρθει κανείς σε επαφή με αυτούς και εφαρμόζοντας τα κριτήρια του νου και της καρδιάς του να επιλέξει τη στιγμή που θεωρεί σωστή, εκείνον που θεωρεί πιο κατάλληλο.

Τόσο απλό; Ίσως.
Η θητεία μου στα μηδέν και τα ένα με δίδαξε να βλέπω τα πράγματα όσο πιο απλά μπορώ, αλλά και ταυτόχρονα, όσο διεξοδικά χρειάζεται.

Κι αν για χρόνια το αποτέλεσμα είναι μηδέν;
Τότε, μπορεί απλά να αυξήσει κανείς τις πιθανότητές του, συναναστρεφόμενος περισσότερους ανθρώπους.
Το να οργανώνει κανείς δραστηριότητες, να γνωρίζει νέους ανθρώπους, να κάνει νέους φίλους, να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα για τον εαυτό του, να περνάει καλά, να ΖΕΙ, εκτός από αυτόσκοπός, σίγουρα βοηθάει και σ' αυτό τον τομέα.
Όταν έχεις με το μέρος σου τις πιθανότητες, αρκεί να είσαι χαλαρός και να περιμένεις να ενεργήσουν...

Δίδαξέ με

"...πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη
ζήτησες πρωτομάρτυρα τον Ήλιο..."
(Οδυσσέας Ελύτης, «Ωδή στη Σαντορίνη»)

"...μεγάλωσαν τα σταυροθόλια της ψυχής
κι αγκάλιασαν το μάταιο..."
(Γιώτα Διέννη, «Θήρα»)


+

Δίδαξέ με
τον αιώνιο αγώνα.

Δίδαξέ με
πάνω στα ερείπια
να χτίζω την καινούρια Ζωή.

Δίδαξέ με
να βρίσκω δύναμη
να τρέφομαι απ' τη Φωτιά
την ίδια που απειλεί να με καταποντίσει.

Δίδαξέ με
πάνω στο ασταθές
στο κούφιο υπόστρωμα της Μοίρας
να χτίζω τα κάστρα μου από άμμο κι Ελπίδα
γιατί αυτά είναι τα μόνα υλικά ονείρων που διαθέτω.

Σε οπτασίες ανείπωτης ομορφιάς, Ωδές στο Άπειρο
να μεταμορφώνω, σε αέρινα παλάτια
τα ταπεινά μου υλικά,
διδάξέ με.

Να ζωγραφίζω την ομορφιά της Ζωής
με τα χρώματα του Θανάτου,
διδαξέ με.

Να μη σταματώ όσο ζω,
δίδαξέ με.

+


(Για 'κείνους που πάλεψαν με τις φωτιές.
Για 'κείνους που κάηκαν.
Για 'κείνους που ακόμα ελπίζουν.
Τούτο το καλοκαίρι,
το επίσης "πικρό", επίσης "δοκιμασμένο")

Περί τηλεοπτικής πολιτικής αντιπαράθεσης

Ανάλωσα χθες βράδυ τρεις περίπου ώρες από τη ζωή μου για την παρακολούθηση της τηλεοπτικής πολιτικής αντιπαράθεσης (αντιπαθώ, γενικά, τους ξένους όρους όπως "debate") εν όψει των εκλογών.

Οι εκπρόσωποι των κομμάτων συμφώνησαν σ' αυτό τον τρόπο της τηλεοπτικής εμφάνισης. Διάλογος δεν υπήρξε, μονόλογοι στη σειρά ήταν στην ουσία. Οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων αρνήθηκαν και την τηλεοπτική μονομαχία των δυο τους. Κατ' εμέ, αφ' ενός επειδή φοβούνται, αφ' ετέρου επειδή απλά δεν έχουν τίποτα καινούριο/διαφορετικό/ουσιαστικό να πουν.

Πολιτική στη χώρα μας είναι λοιπόν, να μη συμμορφώνεσαι με τους όρους της αντιπαράθεσης για την οποία συμφώνησες. Να υπερβαίνεις το χρόνο. Να διακόπτεις. Να σε ρωτάνε και να ΜΗΝ απαντάς, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων. (Σύμφωνοι, ο χρόνος είναι λίγος, αλλά εδώ σας θέλω: κάντε το επιγραμματικά, αν μπορείτε). Να κατηγορείς, να προτείνεις "πρέπει -πολύ γενικά- να γίνει αυτό και αυτό" χωρίς να λες όμως αν και πότε και σε ποιο βαθμό μπορούν να γίνουν και τελικά τι θα κάνεις ΕΣΥ. Γενικά να είσαι στον κόσμο σου σκεπτόμενος νοερά "Εγώ λαέ σε κοροιδεύω, σου πουλάω αέρα κοπανιστό κι αυτή τη στιγμή στον διαφημίζω. Και θα πουλήσουμε καλά κι αυτή την τετραετία...".

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι αντιπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο στη "δημοκρατία" μας; Σ' αυτόυς εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για ένα καλύτερο μέλλον; Λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι πάρα πολύ. Τα θερμά μου συλληπητήρια σε όλους τους Έλληνες.

Καλούμαι, λοιπόν, σε εννιά ημέρες από τώρα να διαλέξω εκείνον που θα κάνει το λιγότερο κακό... Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα. Απαιτεί ψυχραιμία, ενημέρωση, κρίση, σκέψη, διορατικότητα. Ίσως αυτό που δεν κάνει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Θα προσπαθήσω να μην είμαι αυτή τη φορά μέσα σ' αυτούς. Ελπίζω το ίδιο για όσο περισσότερους ψηφοφόρους γίνεται...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #7

-Χριστέ μου, φώναξε δυνατά, γιατί ήθελε να φτάσει η φωνή του στον ουρανό, Χριστέ μου, ως πότε ο αρχηγός των ανθρώπων θα 'ναι ο Αντίχριστος; Ως πότε ο άνθρωπος θα κοιτάζει τον άνθρωπο και δε θα του 'χει εμπιστοσύνη; Κιντυνεύουν οι τίμιοι στη γης, πόσοι είναι; λίγοι - γιατί δεν τους λυπάσαι; Γιατί τους δίνεις μονάχα την αγάπη, την αρετή, την ταπεινοσύνη, και δεν τους δίνεις και τη δύναμη; Αυτούς πρέπει ν' αρματώσεις, αυτούς κι όχι τους άλλους. Λύκοι είναι οι άλλοι, έχουν δόντια, νύχια, δύναμη· μα τα πρόβατα; Αυτά ν' αρματώσεις, Χριστέ μου, να μην τα φαν οι λύκοι. Κι αν είναι να κατεβείς ξανά στη γης, μην κατεβείς πια σαν αρνί, κατέβα σαν αγαθό λιοντάρι...

(Νίκου Καζαντζάκη, «Οι αδερφοφάδες»)

Κοιτώντας απ' το παράθυρο

Σαν ήμουνα μικρός
και ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο
μου άρεσε να καρφώνω το βλέμμα
στο πλαινό παράθυρο.

Να κοιτάω τα άλλα αυτοκίνητα
τους οδηγούς, τους επιβάτες
-Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι
όταν κοιτάς κάποιον, συνήθως
γυρνάει κι εκείνος και σε κοιτάει; -

Το δρόμο να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση
τις άσπρες λωρίδες της διαγράμμισης.
Το τοπίο στο βάθος με τα δέντρα
τα βουνά, τους γκρεμούς
τη θάλασσα.

Κι έτσι κοιτώντας
μεγάλωσα κι εγώ
κοντά τριάντα πια
και τώρα πια δεν μπορώ να κοιτάω το παράθυρο
γιατί οδηγώ ο ίδιος...

Μολύβι για Πάντα

Από μικρός είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα μολύβια.

Έγραφα πάντα με μολύβι.
Απόφευγα, όσο μπορούσα, το μελάνι.
Δε μου άρεσε, ήταν πάντα τόσο κρύο,
τόσο απρόσωπο.

Περίβλημα από ξύλο
καρδιά από άνθρακα.
Ζωή μέσα σε ζωή.
Το περίβλημα ήταν κάποτε δέντρο.
Η καρδιά ήταν κι αυτή δέντρα ή ζώα.

Απ' έξω το κλασικό μαύρο
και να γράφει "Φάμπερ".
Τα παλιά ξύλινα μολύβια
είχαν τελείως άλλη αίσθηση.

Η μύτη μετά το ξύσιμο
με το σκληρό της τόνο.
Αργότερα ημερεύει
στρογγυλεύει
συμφιλιώνεται με το χαρτί.

Τα μολύβια μου
μου αρέσει να τα ξύνω μέχρι τέλος.
Μέχρι να γίνουν τόσα δα.
Να παίρνω όσα περισσότερα μπορώ
όπως κι απ' τη ζωή.

Τα ξύσματα τα δίναμε στα κορίτσια
κι αυτές τα έκαναν φουστίτσες
για τις παιδικές ζωγραφιές τους.

Η μυρωδιά, η μυρωδιά των ξυσμάτων
τόσο χαρακτηριστική των παιδικών χρόνων
ξυπνάει τις μνήμες.

Ακόμα και σήμερα
έχω πάντα ένα μολυβάκι στην τσέπη μου
παλιά καραβάνα, έμπιστο πολεμιστή
να σημειώνω τις σκέψεις.

Πίσω στον αγώνα

Πέρασαν οι μέρες.
Και να 'μαι πάλι πίσω.
Ξεκούραστος και με τις μπαταρίες γεμάτες.
Ολότελα διαφορετικός, όπως πάντα μετά από κάθε ταξίδι.
Έχοντας γνωρίσει/ζήσει τοπία, ανθρώπους, εμπειρίες.

Ενώ εδώ πίσω, οι τραγικές εξελίξεις έτρεξαν.
Οι πυρκαγιές μας κατέκαψαν.
Η χώρα σε εθνικό πένθος.
Οι πολιτικάντηδες αναλώνονται σε υποσχέσεις και αλληλομομφές.
Οι πολίτες οικτρά απογοητευμένοι.

Βουνά δουλειάς με περιμένουν στο γραφείο.
Βουνά δουλειάς και στην προσωπική μου ζωή.

Μα δε φοβάμαι, δε φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά.
Ας ανασκουμπωθώ σιγά-σιγά
για να ξαναρχίσω να αλλάζω
τον εαυτό μου και τον κόσμο.

Καλώς σας ξαναβρίσκω...

Διακόπτοντας

«Μακριά εκεί ο ορίζοντας παύει πια να ορίζει
και γίνεται ένα θαλασσα και ουρανός»

(Νίκος Παπάζογλου, «Σύνεργα»)


Μ' αυτό το μοτίβο θα σας αποχαιρετήσω για λίγες μέρες.
Ξεκούρασης, φυγής, γαλήνης, ψυχικής αναγέννησης.

Ραντεβού ξανά στις αρχές Σεπτεμβρίου, με μπόλικο Ήλιο στις αποσκευές...

Κοιτάζοντας την αιωνιότητα

Αν κοιτάξουμε ένα πίνακα
που ζωγραφίστηκε στην Αναγέννηση
θα δούμε στα μάτια των ανθρώπων
τις ίδιες ανησυχίες
τα ίδια συναισθήματα
που βλέπουμε και σήμερα.

Άνθρωποι που έζησαν πριν εκατοντάδες χρόνια
με τα ίδια προβλήματα
τους ίδιους φόβους
τις ίδιες μεταφυσικές ανησυχίες.
Να χαίρονται, να απογοητεύονται
να ερωτεύονται, να πονούν
να ζουν, να πεθαίνουν.

Μ' αρέσει να κοιτάω αυτά τα μάτια
Μ' αρέσει να κοιτάω απ' ευθείας την αιωνιότητα
και να την οικτίρω:
"Δεν είσαι παρά μια χίμαιρα.
Δεν πέρασαν αιώνες.
Οι άνθρωποι αυτοί είμαι Εγώ.
Ζουν μέσα μου, ζουν ακόμα."

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #6

-Είχα κι έκρυβα εδώ κοντά, σε μια σπηλιά, ένα λιάπη που τον κυνηγούσαν οι νιζάμηδες. Το παιδί μου δεν είχε να φάει, αυτός είχε· το παιδί μου δεν είχε να σκεπαστεί, αυτός είχε. Μπήκε σπίτι μου ένας μουλιαζίμης με τους νιζάμηδές του. «Θα σκοτώσω το μοναχογιό σου, μωρή Κουμπελίνα, αν δε μου παραδώσεις το λιάπη, μου κάνει. -Δεν τον παραδίνω, αποκρίθηκα, κάμε ό,τι θες· μα να ξέρεις, εγώ η γριά Κουμπελίνα σου το λέω, και να μου το θυμάσαι, ο πόνος της Κρήτης θα φάει την Τουρκιά, βάζω την κεφαλή μου. Βάζεις στοίχημα; Εγώ βάζω την κεφαλή μου!» Λύσσαξε ο σκύλος. Την ώρα εκείνη -Θεού κατάρα!- έμπαινε ο γιος μου στο σπίτι· τον άρπαξαν οι νιζάμηδες, τον κόλλησαν στον τοίχο. Σήκωσαν τα τουφέκια, με κοίταξε ο μουλιαζίμης. «Μην τον προδώσεις μάνα!, μου φώναξε ο γιος μου. -Δεν τον προδίνω και μη φοβάσαι παιδί μου, έχε γεια!» Τον σκότωσαν· έβαλαν φωτιά στο παντέρμο μου κι έφυγαν.

-Γιατί το 'καμες αυτό, κυρούλα; φώναξε ο Κοσμάς και σηκώθηκε απάνω, δεν τον χωρούσαν τα χαλάσματα ετούτα.

-Το 'καμα, αποκρίθηκε ήσυχα η γριά, γιατί κάτεχα πως πέρα, σ' ένα χωριό της Ρούμελης, είχε κι ο λιάπης αυτός μάνα· και κατέχω τι θα πει πόνος μάνας.

Το πρωί που σηκώθηκαν κι αποχαιρετούσαν, η γριά έσκυψε, ξεσφήνωσε από την αυλή μια πέτρα, γεμάτη κόκκινα πιτσιλίσματα, την έδωκε στον Κοσμά.

-Άλλο ρεγάλο δεν έχω να σου κάμω, είπε· να, πάρε αυτή την πέτρα, να θυμάσαι. Να θυμάσαι την Κρήτη.

Και δείχνοντας τις μαυροκόκκινες βούλες¨

-Τα αίματα του γιου μου...

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Γιατί ψάχνεις την α-λήθεια;

-Γεια σου.
Είμαστε Οι Φωνές...
Ήρθαμε να σε ανησυχήσουμε και πάλι.

Πες μας γιατί ψάχνεις την α-λήθεια*.
Δεν το ξέρεις ότι η α-λήθεια
είναι ένα πράγμα πολύ επικίνδυνο;
Η α-λήθεια μπορεί να σε σκοτώσει.

Η α-λήθεια είναι μια πόρτα
που πίσω της υπάρχει
φωτιά, άβυσσος
μυρωδιά σαπίλας
πνιγμένα ουρλιαχτά.

Η α-λήθεια είναι ένα κλειστό κουτί της Πανδώρας
που εσύ προσπαθείς να παραβιάσεις.
Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να φανταστείς
τι θα βρεις εκεί μέσα.

Πες μας,
γιατί θέλεις να προσθέσεις και τη δική σου ψυχή
στις ψυχές εκείνων που πέθαναν για την α-λήθεια;



* Αλήθεια άλφα στερητικό + λήθη.
Όταν θυμόμαστε την πραγματική κατάσταση,
το ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει.
Όλα αυτά, δηλαδή που έχουν φροντίσει να ξεχάσουμε...

Σημείο Ισορροπίας

Αυτή τη φορά, κατ' εξαίρεση, ας ασχοληθούμε με τα μηδέν και τα ένα και τη στάση μου απέναντί τους, όπως και το αντίστροφο.

Ξανά για το θέμα της δουλειάς.
Ας μονολογήσω για άλλη μια φορά γεγονότα.
(Με ηδονίζει, τελικά, αυτός ο τρόπος γραφής... :-ρ)

• Διάλεξα μόνος μου το δρόμο της πολλής δουλειάς, επιλέγοντας τις νέες προκλήσεις από την ηρεμία.
  
• Η δουλειά με έβαλε να κολυμπήσω στα βαθιά, όπως λέει κι η Charoulita εδώ και νομίζω ότι τα κατάφερα και δεν πνίγηκα. Κολυμπάω. Λίγο άχαρα, αλλά κολυμπάω.
  
• Μου αρέσει η δουλειά μου. Έτσι απλά. Αυτός είναι ένας λόγος που κάθομαι ακόμα. Ο άλλος είναι ότι πληρώνουν καλά (-;
  
• Σε μια καινούρια εταιρεία, αυτό που λείπει είναι η υποδομή. Και ο λόγος της πολλής δουλειάς είναι να δημιουργηθεί μια υποδομή ώστε να αναγνωριστεί η αξία (των τόννων) της δουλειάς μου, που αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δε φαίνεται.
  
• Όταν δουλεύεις τόσο όμως, τη μια "πωρώνεσαι" και την άλλη τσαντίζεσαι, γιατί κόβει από τη ζωή σου.
  
• Είναι και καλοκαίρι, όχι η κατάλληλη εποχή για να είσαι χωμένος σ' ένα γραφείο.
  
• ...
  
• Τελικά τι θέλω; Μήπως δεν το ξέρω; Μήπως να το αποφασίσω και να ξανάρθω με τον ...κηδεμόνα μου;
  
• Οι φωνές ψιθυρίζουν: "Χρυσή Τομή... Βρές τη Χρυσή Τομή... Ψάξε και βρες Τη... Βρες το δικό σου σημείο ισορροπίας..."
  

Και πράγματι, αυτή είναι η λύση.

Φυσικά, το σημείο ισορροπίας είναι διαφορετικό για τον καθένα και είναι και συνάρτηση του χρόνου. Η ισορροπία είναι δηλαδή μια δυναμική ισορροπία, που συνεχώς μεταβάλλεται.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που δεν έζησα

Τρία χρόνια πέρασαν κιόλας από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.
Τους Ολυμπιακούς που δεν είδα, δεν έζησα, δεν πήρα καν μυρωδιά.

Δεν το επέλεξα αυτό, μου επεβλήθη.
Υπηρετούσα τη θητεία μου στην (κατά τα άλλα :-ρ) όμορφη Ξάνθη.
Λίγες μέρες άδειας στα τέλη Ιουλίου, απλά δεν ήταν αρκετές.

Και ήρθε ο καιρός των αγώνων.
Και πέρασε ο καιρός των αγώνων.
Και σ' εμάς εκεί πάνω,
ανάμεσα στη στρατιωτική ρουτίνα, υπηρεσίες, αγγαρίες, εξόδους,
δεν έφτασε παρά μόνο ένας μακρινός απόηχος.

Λυπάμαι πολύ,
είπα τότε -εκ των υστέρων, όταν κατάλαβα τι έχασα-
και το ξαναλέω τώρα.
Λυπάμαι πολύ που δεν ήμουν εδώ.
Που έχασα το Μεγάλο Πανηγύρι.

Τους νόμους να εφαρμόζονται στην Ελλάδα (έστω και ελέω αστυνόμευσης).
Το Ωραίο, το Μεγάλο και τ' Αληθινό (κι ας πουλάει καλά για τους Χορηγούς).
Την πολιτισμική πανσπερμία που κατέκλυσε την Αθήνα.
Το κλίμα των ημερών.

Εν ολίγοις, αυτό που ύστερα από 108 χρόνια επέστρεψε για λίγο
κάτι που, πολύ πιθανό να μην ξανασυμβεί όσο ζεί η γενιά μας.

Μια που δεν έχω λοιπόν τίποτα να θυμηθώ
ξεκινάω αυτή τη στιγμή ένα παιχνίδι
για να προκαλέσω τις δικές σας αναμνήσεις.
Γράψτε ό,τι νομίζετε ότι είναι άξιο λόγου για την περίοδο των Ολυμπιακών
και παραδώστε τη σκυτάλη παραπέρα.

Τίτλος: "Αθήνα 2004, τρία χρόνια μετά: Οι αναμνήσεις"
Ο αφέτης μόλις πυροβόλησε.
Οι θεατές αγωνιούν στο κατάμεστο στάδιο.
Το αγώνισμα ξεκινάει με τους αθλητές charoulita, ντροπαλό, nam3l3ss, severin, nakupenda

Το συρτάρι του Κάποτε

Με αφορμή κάποια ανάρτηση της elgalla

Κάπου εκεί μέσα, βαθιά
βρίσκεται το Συρτάρι του Κάποτε.

Κλειδωμένο.
Αραχνιασμένο.
Ξεχασμένο.

Έχει μέσα ό,τι θέλησες
να λησμονήσεις
να απωθήσεις
να σβήσεις.

Μα πότε-πότε
το συρτάρι ξεκλειδώνει
κι ανοίγει τρίζοντας.

Ώσπου η αποφορά από την αποσύνθεση
σε αναγκάσει να το κλείσεις...

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #5

Πού βρίσκονται λοιπόν τόσοι κόσμοι σιγής και γαλήνης που πλένε και χαμογελούν στα μάτια Σου τα μεγάλα; Σκύβω απάνω των και κοιτάζω. Οι σκέψεις Σου σαν ήμερα κρίνα γέρνουν και συλλογούνται στις ατάραχτες λίμνες των ματιών Σου. Παράξενοι ουρανοί χωρίς βροντές και νέφαλα μόνο γεμάτοι φως και αρμονία - γεμάτοι Θεό - καθρεφτίζονται και κρυφομιλούν στα νερά των ματιών Σου.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Όφις και κρίνο»)

Τα Πιο Μεγάλα Μυστικά

Κάποια νύχτα επέστρεφα κουρασμένος σπίτι.

Ποδηλατούσα στον ανήφορο και ήμουν στεναχωρημένος
γιατί πίστευα ότι κάποια πράγματα στη ζωή μου
δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.

Ώσπου ξαφνικά, "κάτι" έγινε.
Οι Νεράιδες της Νύχτας με λυπήθηκαν.
Με πλησίασαν, αόρατες,
κι άρχισαν να μου ψιθυρίζουν στ' αυτί.

«Θα σου πούμε τώρα Τα Πιο Μεγάλα Μυστικά:

Σου δόθηκε το Δώρο της Ζωής
κι εσύ τι κάνεις;
Μην είσαι αχάριστος.
Το άνοιξες; Το ξετύλιξες;
Άρχισες να το χρησιμοποιείς;

Βάλε τους στόχους σου.
Χάραξε την πορεία σου
Ακολούθα τη.

Το πιο σημαντικό στη πορεία αυτή
είναι να μπορείς να συνεχίζεις
αψηφώντας προβλήματα κι εμπόδια.

Άλλαξε τον εαυτό σου
κι έπειτα τον κόσμο.
Μπορείς. Ναι, μπορείς. (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ!!!)

Να εκπέμπεις γενναιόδωρα το δικό σου Φως
κι ας χάνεται στο Άπειρο.
Μήπως και τ' αστέρια, το ίδιο δεν κάνουν;
Κι όμως, κάποια μάτια θα το δουν αυτό το Φως...

Μάθε τους Ανθρώπους.
Κοίταξε βαθιά μέσα στα Μάτια τους
μέχρι την Καρδιά τους
κρατήστε μαζί απ' το χέρι ό,τι πιο Αληθινό.

Περπάτα με γυμνά πόδια στο Χώμα.
Νιώσε τις προαιώνιες δονήσεις.
Πάρε δύναμη από τη Γη και τον Ουρανό.

Λάτρεψε κάθε τι το Ζωντανό.
Τραγούδα τη Ζωή.»

Αυτά μου είπαν οι Νεράιδες της Νύχτας στο αυτι
κι εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Έκλαιγα.

Κύκλος

Χώμα

Σώμα
Φώς <----- Βρίσκεστε εδώ
Χρώμα

Χώμα...

Η επιστροφή

«...κι ήρθ' ένας Αύγουστος ζεστός που ξαναγύρισα
χωρίς τα νιάτα μου που ξόδεψα στα μακρινά λιμάνια
κανείς δε με περίμενε
κι όσους βαθιά αγάπησα
για πάντα είχανε φύγει...»

(Μάνθος Αρμπελιάς, «Αμέρικα»)


Εχω ήδη πάρει σύνεργα τα Μάτια και την Καρδιά μου
κι έχω φύγει για τα Μεγάλα Ταξίδια
και ταξιδεύω θαλασσοδέρνοντας την ψυχή μου.

Θα 'ρθει κάποτε μια μέρα που θα γυρίσω
χωρίς να με περιμένει κανείς.
Θα πατήσω τα πόδια μου στο Χώμα που με γέννησε
και δε θα το αναγνωρίζω πια.

Οι δρόμοι δε θα 'ναι οι ίδιοι
οι διαβάτες θα είναι πρόσωπα άγνωστα
που, θαρρείς, μιλούν κάποια άλλη γλώσσα.
Σπίτια, μαγαζιά, λεωφόροι σε άλλες θέσεις.

Μα το πιο τρομαχτικό
θα είναι κοιτάζοντας ψηλά
όταν ο ίδιος ο Ήλιος
θα φαίνεται διαφορετικός.

Μα θα 'ναι όλα αυτά μόνο μια ψευδαίσθηση.
Γιατί τίποτα δε θα 'χει αλλάξει.
Μόνο μέσα μου θα έχει γκρεμιστεί
και ξαναχτιστεί ο κόσμος...

Κυριακάτικο

Κυριακή βράδυ.
Από εκείνα τα ήρεμα βράδια Κυριακής.
Μια παράξενη ησυχία πλανάται.

Από το παράθυρο ακούγονται
οι ήχοι της γειτονιάς,
εκείνοι που δεν προσέχεις τις καθημερινές.

Ο αέρας θροίζει τα φύλλα των δέντρων
και φέρνει στα χείλη μου στίχους του Μάλαμα:
"...έξω φυσάει αγέρας κι όμως μέσα μου..."

Το σώμα είναι χορτασμένο ξεκούραση από το Σαββατοκύριακο.
Θα φάω κάτι ελαφρύ και θα πέσω νωρίς.
Θα διαβάσω καμιά ώρα στο κρεβάτι
και ξέρω ότι δε θα με πάρει ο ύπνος από την κούραση
όπως μου συμβαίνει μεσοβδόμαδα.

Κι από αύριο πάλι το εξαντλητικό ωράριο του γραφείου.
Δεν αισθάνομαι όμως κάποιο κόμπο στο λαιμό γι' αυτό.
Θαρρώ πως επιτέλους έχω συμφιλιωθεί με τα Κυριακάτικα βράδια...

25 χρόνια πριν

20 Ιουλίου 1982, ανήμερα του Προφήτη Ηλία. Είμαι τεσσάρων χρονών.

• Εν μέσω διακοπών, αρρωσταίνω ξαφνικά. Υποφέρω από οξύτατους πόνους στην κοιλιακή χώρα.
• Επιστρέφουμε άρον-άρον στην Αθήνα όπου γυρίζουμε τα νοσοκομεία.
• Οι γιατροί μας καθησυχάζουν, πως πρόκειται για μια απλή ίωση.
• Η μητέρα μου δεν ησυχάζει. Φοβάται για σκωληκοειδίτιδα.
• Οι γιατροί επιμένουν ότι δεν είναι τίποτα.
• Χτυπιέται και ικετεύει κλαίγοντας τους γιατρούς να με ξαναδούν.
• Με τα πολλά βρίσκεται ένας σωστός γιατρός που μόλις πιάνει την κοιλιά μου κάνει άμεση διάγνωση περιτονίτιδας.
• Πηγαίνω κατ' ευθείαν στο χειρουργείο.
• Μετά τη, δόξα τω Θεώ, επιτυχή κατάληξη, οι γιατροί παραδέχονται ότι προλάβαμε παρά τρίχα τη ρήξη της σκωληκοειδίτιδας.

Το ότι είμαι σήμερα ζωντανός το οφείλω μόνο στο ένστικτο της μητέρας μου.

Από τις πιο παλιές αναμνήσεις μου,
χωμένη βαθιά "στου μυαλού τ' αυλάκια",
μια θολή εικόνα ενός αυτοκινήτου που τρέχει μέσα στη νύχτα
κι εγώ στο πίσω κάθισμα να σφαδάζω από τους πόνους...

Μουσικά όργανα

Τι νομίζετε ότι είναι ένα μουσικό οργανο;
Ένα άψυχο αντικείμενο, φτιαγμένο από ξύλο ή μέταλλο;

Λάθος.

Είναι ένα άκρως μαγικό πράγμα φτιαγμένο από υλικό ονείρων.

Είναι συμπυκνωμένη ουσία, από αυτή που έχουμε μέσα μας.

Είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να μετατρέψει τα συναισθήματά του σε ήχους.

Είναι προέκταση της ψυχής, δονείται συντονιζόμενο πάνω της και δακρύζει νότες.

Η ξένη μουσική και οι παρωπίδες

Οι φίλοι μου, που με γνωρίζουν καλά έχουν διαπιστώσει κάτι περίεργο: Όποτε μιλάνε για ξένοι μουσική, εγώ τους ακούω σαν χαζός, μην καταλαβαίνοντας τίποτα.

Ποτέ δεν άκουγα ξένη μουσική, είναι αλήθεια. Μεγάλωσα με έντεχνο και λαικό ελληνικό τραγούδι, τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μου. Μεγαλώνοντας, "άνοιξα" φυσικά τα ακούσματά μου, πάντα όμως στα πλαίσια του ελληνικού ρεπερτορίου.

Είναι και η εμμονή που έχω στο στίχο, σε συνδυασμό με τον έρωτά μου για τη γλώσσα μας. Πολύ δύσκολα θα "μιλήσει" μέσα μου ο ξένος στίχος. Γι' αυτό και τα ξενόγλωσσα μουσικά μου ακούσματα είναι ελάχιστα.

Με προβλημάτιζε και με προβληματίζει αυτό το γεγονός. Είναι σα να κρατώ μέσα μου ένα ζευγάρι παρωπίδες, ένα φίλτρο που αφήνει να περάσουν μόνο συγκεκριμένα ερεθίσματα, αγνοώντας το υπόλοιπο κομμάτι του κόσμου.

Άκουγα και ακούω τους ίδιους σταθμούς εδώ και χρόνια (κυρίως Μελωδία και Δεύτερο προγραμμα), οι οποίοι προφανώς ανα αναμασούν το ίδιο και το ίδιο ρεπερτόριο.

Δεν είναι σα να έχεις στον κήπο σου μόνο ένα είδος λουλουδιού; Πόσο πιο όμορφος δε θα ήταν γεμάτος χρώματα και διαφορετικές μυρωδιές;


Φυσικά, στο χέρι μου είναι να τα αλλάξω όλα αυτά σιγά-σιγά. Οι πόρτες είναι πάντα εκεί, κλειστές, και περιμένουν το χέρι μου να τις ανοίξει και να ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο πίσω τους.

Ο πρωταγωνιστής της ζωής

Ένας ξάδερφός μου κάποτε, την ώρα που τάιζε το τρίχρονο κοριτσάκι του, είπε κάτι πολύ σοφό.

Είπε: "Από τη στιγμή που κάνεις ένα παιδί, δεν είσαι πια ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, είναι εκείνο."

Συν-ποδηλάτρες

Πριν λίγο καιρό, μέσω των "σύντεκνων" αγαπημένων bookcrossers στα Χανιά έπεσα πάνω σ΄ αυτό το ιστολόγιο.

Οι συγγραφείς είναι μια ομάδα που ονομάζει τον εαυτό της ποδηλάτρες και οργανώνουν διάφορες δραστηριότητες και κινητοποιήσεις σχετικές τα ποδήλατα στα Χανιά και γενικότερα στην Κρήτη.

Καθώς γνωρίζω (και γνωρίζετε κι εσείς) τη νοοτροπία του κόσμου και των οδηγών στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Κρήτη, που ευτυχώς ή δυστυχώς είναι και τόπος καταγωγής μου, οι ποδηλάτρες έχουν μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Αυτό φαίνεται εξ' άλλου και από τις δυσκολίες που καταγράφουν στο ιστολόγιό τους.

Τους εύχομαι από εδώ που βρίσκομαι τα καλύτερα και στέλνω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου (ή μάλλον τα αγωνιστικά κουδουνίσματά μου (-:).

Κυριακάτικο

Μέρα

• ηρεμίας
  
• ξεκούρασης
  
• απολογισμού

Ξεδιπλώνεις το Μεγάλο Χάρτη, στο Επιτελικό Γραφείο του Μυαλού σου.
Ξαναχαράσσεις Πορεία, κάνοντας μικρές ή μεγάλες διορθώσεις.
Σημειώνεις λάθη στρατηγικής, μάχες, απώλειες, εφεδρίες που απομένουν.

Κι από αύριο, πίσω στην Πρώτη Γραμμή...

Το τρίτο μάτι

Θα έχετε, φαντάζομαι, ακούσει για το τρίτο μάτι που λένε που μπορούν και ενεργοποιούν κάποιοι Βουδιστές μοναχοί.

Λένε ότι όποιος το ανοίξει, καταφέρνει να δει τους ανθρώπους όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως φαίνονται.

Κι εγώ σκέφτομαι: Για ποιο λόγο να θέλει κανένας να το κάνει κάτι τέτοιο;

Θα πρέπει να είναι δυσβάσταχτο φορτίο να μπορείς να βλέπεις έτσι μές στην ψυχή των ανθρώπων. Πόση ασχήμια, πόσον εγωισμό, πόσες κακές σκέψεις θα μπορεί να βλέπει ο "τυχερός" υποψήφιος...

Ars magna...

(Αφιερωμένο στον κ. Π.Μ., προϊστάμενό μου στο γραφείο)

Αν πιστεύετε πως δεν είναι Τέχνη:

• να μετατρέπεις σε Υποδομή το Απόλυτο Χάος
  
• να επικοινωνείς
  
• να συντονίζεις
  
• να ανακαλύπτεις τη Χαμένη Πληροφορία
  
• να βρίσκεις γρήγορες αλλά αποτελεσματικές λύσεις
  
• να ιεραρχείς το βουνό από υποχρεώσεις
  
• να βρίσκεις χρόνο για όλους και για όλα
  
• να κάνεις τη δουλειά σου παιχνίδι
  
• να έρχεσαι στις 6 το πρωί για να δουλέψεις τρεις ώρες με ησυχία
  
• να έχεις και μια οικογένεια από πίσω

μάλλον κάνετε λάθος (-;

Φως

Καλοκαίρι, για μένα, θα πει πρώτα απ' όλα ΦΩΣ.

Οι πρώτες πρωινές ακτίνες που τρυπώνουν από τα σκούρα του παραθύρου, εισβολείς που σε ξεσηκώνουν:
"Τιι; Μα ακόμα εδώ είσαι; Έξω ξημέρωσε ήδη άλλη μια καλοκαιρινή ημέρα. Τσακίσου και βγες να τη χαρείς."

Ανταύγειες.
Λάμψεις
Φωτοσκιάσεις

Τα πάντα λουσμένα στο καλοκαιρινό φως.
Ο ουρανός, ένα συνεχές διάφανο γαλάζιο πανί.

Φως ίσον θερμότητα.
Νιώθεις πάνω σου τη ζωογόνο εξίσωση.

Μέσα στη λαύρα και την ησυχία του μεσημεριού στην εξοχή,
θαρρείς πως μπορείς ν' ακούσεις τις ακτίνες του ήλιου να κατεβαίνουν.

Το απόγευμα, βράδυ, καθώς ο ήλιος γέρνει αποκαμωμένος πια, η φύση τον χαιρετάει νιώθοντας ακόμα τα σημάδια του πάνω της.

Το ηλιοβασίλεμα δεν είναι παρά μια όμορφη, μια πανέμορφη υπόσχεση:
"Φεύγω τώρα, μα θα ξανάρθω. Ραντεβού αύριο, πάλι στην Ανατολή".

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #4

-Ε κακομοίρη άνθρωπε, είπε δυνατά, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις· το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, με 'ναι πια πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μια φωνή, μπορεί να μας ακούσουν!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Τα πιο όμορφα πράσινα μάτια

Τα πιο όμορφα πράσινα μάτια του κόσμου είναι αυτά που αντίκρυσα μαζί με το πρώτο φως της ημέρας.

Είναι τα μάτια της μάνας μου, που με κοιτούσαν, με κοιτούν και θα με κοιτούν μέσα από έναν ωκεανό μητρικής αγάπης.

Κανείς δεν είναι τέλειος φυσικά. Πολλές φορές, αγαπάω, σημαίνει παιδεύω, κουράζω με την αγάπη μου.

Είμαι σίγουρος όμως, ότι όσα της προσάπτω μερικές φορές, θα τα βρω στο ακέραιο από τα δικά μου παιδιά. Τι πιο φυσικό από το να είναι η νέα γενιά τελείως διαφορετική από την παλιά;

Όμορφά μου μάτια, που δε διαβάζετε ιστολόγια, ούτε καν έχετε ιδέα τι θα πει αυτός ο όρος, να ξέρετε ότι ένα μικρό δάκρυ στα δικά μου μάτια καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είναι ένας ελάχιστος, συμβολικό φόρος τιμής απέναντί σας.

Κατοικία ή φυλακή;

Κατοικία:

• Χρειάζεται αρκετό κόπο και χρόνο για να χτιστεί, αλλά κρατάει πολύ, σχεδόν για μια ζωή.
  
• Πολλές φορές δεν τη διαλέγουμε, μας προσφέρεται και δεν έχουμε επιλογή, πρέπει να την αποδεχτούμε, με τα όποια μειονεκτήματα/ ελλατώματά της.
  
• Περνάμε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
  
• Μας προσφέρει ένα καταφύγιο, μια ζεστή γωνιά το χειμώνα που μας προφυλάσσει από τον καιρό.
  
• Τη διαμορφώνουμε όπως εμείς θέλουμε, ώστε να μας είναι ευχάριστο να ζούμε εκεί μέσα.
  
• Είναι στο χέρι μας να τη φροντίζουμε, να την έχουμε όμορφη, περιποιημένη, σε καλή κατάσταση, πράγμα που είναι προφανώς καλό για την υγεία μας.
  
• Ταυτόχρονα είναι και μία δέσμευση. Παρά τα όσα μας προσφέρει, μας στερεί ένα κομμάτι ελευθερίας, πράγμα που συχνά το αποδεχόμαστε.

Τα ίδια ισχύουν για το σώμα και την ψυχή.
Το σώμα είναι κατοικία, αλλά και φυλακή της ψυχής.
Προσφέρει ένα απάγκιο, ένα καταφύγιο, ταυτόχρονα όμως περιορίζει το πνεύμα.
Το πνεύμα ζητάει την ελευθερία του.

Αναρωτιέμαι αν το πνεύμα βρίσκει την ελευθερία του όταν εγκαταλείπει το σώμα.
Θα το μάθουμε ίσως όταν έρθει εκείνη η ώρα;

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #3

-Όσο υπάρχουν στον κόσμο λουλούδια και παιδιά και πουλιά, μη φοβάσαι, φράτε Λεόνε, μου 'πε μια φορά· όλα θα πάνε καλά.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)

Η κατσαρίδα και το οικοσύστημα

Ένα βράδυ πριν όχι και πολύ καιρό, είδα μια κατσαρίδα κάτω από το κρεβάτι μου. Πιθανόν να είχε μπει από το μπαλκόνι. Τι έκανα λοιπόν; Έκλεισα την πόρτα και το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και ψέκασα καλά κάτω από το κρεβάτι με κατσαριδοκτόνο. Φυσικά δεν κοιμήθηκα εκεί το βράδυ.

Το επόμενο πρωί, η κατσαρίδα βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι με τα πόδια προς τα πάνω, ψόφια. Άνοιξα καλά τα παράθυρα και το ίδιο βράδυ κοιμήθηκα ήσυχος στο κρεβατάκι μου.

Μετά όμως, κάθησα και σκέφτηκα λίγο. Ω, ναι, το έχω αυτό το τρομερό ελλάτωμα, χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να σκέφτομαι...

Όλοι γνωρίζουμε πόσο ανθεκτικά ζώα είναι οι κατσαρίδες. Έλλειψη νερού, τροφής, ούτε η ραδιενέργεια δεν τις πτοεί. Μπορούν να ζήσουν ακόμα και χωρίς κεφάλι για αρκετό καιρό.

Κι όμως, το κατσαριδοκτόνο τις σκοτώνει. Πόσο ισχυρά τοξικά χημικά να έχει, ώστε να καταφέρνει να τις κάνει να ψυχορραγούν;

Έχετε σκεφτεί ποτέ τη δράση του εντομοκτόνου στην τροφική αλυσίδα; Επεμβαίνει και αφαιρεί βάρβαρα έναν ολόκληρο κρίκο της. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα και σκέψη.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα πει "οικοσύστημα"; Ένα σύνολο από ζώα και φυτά που εξαρτάται το ένα από το άλλο. ΑΝΤΙπαράδειγμα: η ανθρώπινη κατοικία. Το μόνο ζωντανό ον που επιτρέπεται εκεί είναι ο άνθρωπος. Έχουμε συνηθίσει να θέλουμε τις κατοικίες μας αποστειρωμένες.

Θα μου πείτε τι να κάνουμε; Να κάνουμε τα σπίτια μας ζούγκλες;

Όχι, αλλά μια παντόφλα αντί για εντομοκτόνο, μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε... Αυτό κάνω κι εγώ από εκείνο το συμβάν και μετά. (-:

Ερωταπόκριση

-Ποιος είμαι;
Από που έρχομαι;
Πού πάω;
Ποιο το νόημα;

-Είσαι μια πεταλούδα
από κείνες που ζουν μια μέρα
μονάχα.

Πέτα στον κάμπο
με τα πολύχρωμα λουλούδια
πριν τελειώσει η μέρα σου.

Disclaimer

Επ' ευκαιρίας των 64 ποστ (στρογγυλός αριθμός), είπα να αναρτήσω το disclaimer μου...

• Για την έλλειψη φωτογραφιών: Δεν έχετε δει μέχρι τώρα καμιά φωτογραφία σ' αυτό το ιστολόγιο κι ούτε θα δείτε. Δεν είναι παράλειψη. Είναι επιλογή. Ταιριάζει ίσως και στη μινιμαλιστική μου ιδιοσυγκρασία. Λένε ότι μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, εγώ λέω όμως ότι υπό προϋποθέσεις, λίγες λέξεις μπορεί να είναι ισοδύναμες με χιλιάδες εικόνες.


• Για το μικρό μέγεθος των ποστ: Προτιμώ τα σύντομα ποστ, που λένε ότι έχουν να πουν εν συντομία και διαβάζονται εύκολα. Αυτό ξεκινάει κι από μενα τον ίδιο, αφού μην έχοντας πολύ χρόνο σαν αναγνώστης, με κουράζουν τα μεγάλα ποστ. Με αυτή τη λογική, προσπαθώ κι εγώ να μην κουράζω τους (όποιους) αναγνώστες μου.


• Για το "ποιητικό" κλίμα που επικρατεί: Όπως έχω ξαναγράψει στο πρώτο-πρώτο ποστ, αυτό το ιστολόγιο βγάζει προς τα έξω τις (ουκ ολίγες, θέλω να πιστεύω) ευαισθησίες ενός τετράγωνου, μαθηματικού μυαλού. Ενός μυαλού που την υπόλοιπη μέρα ασχολείται με το να κωδικοποιεί την πληροφορία του πραγματικού κόσμου σε στοιχειώδη 0 και 1 τα μόνα που μπορεί να καταλάβει μια ντετερμινιστική μηχανή, ένας υπολογιστής. Ενός μυαλού που έχει χρόνια τρέλα με κάθε είδους μαθηματικά, που συχνά αναλώνεται στο να αναλύει μέχρι αηδίας την κάθε λεπτομέρεια των πραγμάτων. (Σ' αυτό το σημείο, κάποιο "γκρινιάρικο" προσωπάκι που αρχίζει από Α. σίγουρα θα χαμογελάει (-;)


• Για την έμπνευση και τη θεματολογία: Οι ιδέες που έχω για ποστ είναι πάρα πολλές. Έρχονται πότε σε σχετικές, πότε σε άσχετες στιγμές. Πολλές καλές ιδέες μου έχουν έρθει κάνοντας ποδήλατο και ακούγοντας αγαπημένη μουσική (ταξιδεύει το μυαλό). Άλλες με αφορμή κάποια συζήτηση με φίλους ή γνωστούς. Άλλες από την επικαιρότητα.


• Για το χρόνο συγγραφής σε σχέση με το χρόνο δημοσίευσης: Από τη στιγμή που θα μου έρθει μια ιδέα, τη δουλεύω νοερά κι όταν είναι σχετικά έτοιμη και έχω και χρόνο, κάθομαι στον υπολογιστή και την καταγράφω. Συνήθως, λόγω έλλειψης χρόνου, κάθομαι 1-2 φορές την εβδομάδα, όταν βρω λίγο χρόνο και γράφω αρκετά ποστ, τα οποία παίρνουν σειρά και τα δημοσιεύω αρκετές μέρες αργότερα.


• Για το περιβάλλον συγγραφής: Γράφω στο λινουξάκι μου, αυστηρά και μόνο σε vi (-; και πολύ συχνά σε γραμμή εντολής, όπως έχω ήδη δηλώσει και εδώ


• Για τη λίστα με τους συν-ιστολόγους αναφέρονται εδώ: Ναι, τους διαβάζω όλους αυτούς και θεωρώ ότι όποιος με διαβάζει μπορεί να τους βρει επίσης ενδιαφέροντες. Για τον ίδιο λόγο, βάζω πρώτους στη λίστα εκείνους που διάβασα πιο πρόσφατα ή/και μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ότι είμαστε λίγο-πολύ μια κλίκα, είναι ήδη γνωστό έτσι κι αλλιώς.


• Για την αναγνωσιμότητα: Τα νούμερα δε με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (αλήθεια (-;) Ξέρω οτί υπάρχετε και με διαβάζετε (μου σπιουνεύει και ο Google Analytics), σας ευχαριστώ όσοι κι αν είστε. Ελπίζω να σας ανοίγω κάποιες πόρτες του μυαλού σας, όπως κι εμένα μου ανοίγουν αυτοί που διαβάζω.


• Τελικά: Το ότι έχω κάπου να βάζω τις σκέψεις μου με κάνει να αισθάνομαι όμορφα για πολλούς λόγους. Όταν τελειώνω τη συγγραφή των ποστ αισθάνομαι πιο ανάλαφρος. Σα να φεύγει ένα βάρος, σα να καθαρίζει προσωρινά το μυαλό και η ψυχή μου από σκέψεις, ανανεωμένο για να ξαναγεννήσει αργότερα με καινούρια όρεξη.

Ήλιε μου

Αφιερωμένο:

Σ' εκείνες τις νύχτες του Σαββάτου που τόσο γρήγορα περνούν...
Στις παρέες, στις κιθάρες, στα τσιγάρα και στα ποτά.
Στ' αστέρια που όσο τα κοιτάς στον ουρανό, τόσο περισσότερα βλέπεις.

Στα υγρά μάτια,
στις σκόρπιες νότες.
Στα πουλιά που κοροιδεύουν τα κλουβιά.
Στις σκέψεις που χωρίζουν,
στα φιλιά, στις ανάσες, στα χείλη, στις καρδιές.

Στον Τσάρλι των Poll που πρόωρα μας άφησε.

Και τέλος, φυσικά, στον Ήλιο μας,
που τραγουδάμε πιο όμορφα γι' Αυτόν, με την απουσία Του.

~~~

Ήλιε μου (Poll)

Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει,
τα φύλλα ξερά.
Υγρά τα μάτια μου είναι,
νομίζω πως θέλω να κλάψω.
Με λίγες νότες τραγούδι έχω γράψει
να σου τραγουδώ.
Όταν θα βλέπεις πουλιά μακριά σου
να φεύγουν στον ήλιο.
Κοροιδεύουν τα κλουβιά.

Είναι καιρός που φέρνει τον έναν
στον άλλον κοντά.
Είναι καιρός που χωρίζουν οι σκέψεις
και μένουμε μόνοι.
Πόσο ανάγκη έχω τώρα
από ένα δικό σου φιλί.
Πόσο μου λείπει η ζεστή σου ανάσα
που χειλή θεριεύει.
Ζωντανεύει τη καρδιά.

Ήλιε μου, ήλιε μου...
Έλα ήλιε μου...
Ήλιε μου, ήλιε μου...
Έλα ήλιε μου...

Δυστύχημα

Ο πατέρας ενός συναδέλφου από το γραφείο, καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό του ένα βράδυ, συγκρούστηκε με μια μηχανή. Κάνω απλή καταγραφή γεγονότων:

• Η μηχανή πήγαινε κατά μήκος μιας λεωφόρου με κόκκινο, ενώ το αυτοκίνητο διέσχιζε τη λεωφόρο από έναν κάθετο δρόμο, έχοντας πράσινο.


• Η μηχανή έτρεχε με τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα την ώρα (εκτίμηση της Τροχαίας).


• Η μηχανή είχε πάνω τρεις επιβάτες.


• Κανένας από αυτούς δεν φορούσε κράνος.


• Τα φώτα της μηχανής ήταν σβηστά.


• Ο οδηγός της μηχανής δεν είχε δίπλωμα.



• Ο οδηγός του αυτοκινήτου, και δε με εκπλήσσει ιδιαίτερα αυτό, δεν είδε τη μηχανή να έρχεται.



• Στην ανάκριση που διεξήγε αργότερα η Τροχαία, ένας από τους επιβάτες της μηχανής είπε ότι είχαν σβηστά τα φώτα για να μην τους δει η Τροχαία, αφού δεν είχαν δίπλωμα.



• Και οι τρεις επιβάτες της μηχανής μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο τραυματισμένοι σοβαρά.


• Ένας από αυτούς εξέπνευσε ύστερα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική σε κώμα.


• Οι άλλοι δύο επέζησαν με σοβαρά κατάγματα.



• Ο πατέρας του συναδέλφου έπαθε τεράστιο σοκ, από το οποίο δεν έχει συνέλθει ακόμα.



• Το δικαστήριο για το δυστύχημα θα γίνει, κατά τα γνωστά, μετά από μερικά χρόνια.

Κανένα δικαστήριο όμως δε θα φέρει πίσω τη ζωή που χάθηκε.

Κανένα περαιτέρω σχόλιο.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Παίζοντας με τις έλξεις

Η έλξη.
Απλά μια λέξη.
Που έχουμε διαλέξει.
Για να περιγράψει μια έξη.

Έρωτα αγόνου. [παθογόνου;]
βάσει Αντιστρόφου Τετραγώνου.
Θεμελιώδες το φυσικό μέγεθος του πόνου.

~~~

Η αμοιβαία έλξη.
Μια αμφίδρομη θέλξη.
Μια απλή, συμμετρική σχέση.

Έρωτα γόνιμου.
Επιλύσιμου κι επώνυμου.
Και με το Άπιαστο συνώνυμου.

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #2

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

Το κυπαρίσι και η Αόρατη Ομορφιά

Περπατώντας κάποιο βράδυ στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου πολύ κοντά στο σπίτι μου, πρόσεξα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια: Ένα πανύψηλο, θεόρατο κυπαρίσι. Είναι πανέμορφο. Είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί. Περνάω πολύ συχνά, ποτέ όμως δεν είχα σηκώσει το βλέμμα μου για να δω πόσο ψηλά φτάνει.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές, πόσο τυφλοί είμαστε και δεν το ξέρουμε;
Πόσα πράγματα είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπουμε;
Πόση ομορφιά παραβλέπουμε κοιτώντας χαμηλά;

Σε σένα

Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε σένα.

Σε σένα, λουλουδάκι ανθισμένο.
Που άνθισες κι ομόρφυνες.
Και στο ολάνθιστο λιβάδι που βρίσκεσαι, ξεχωρίζεις καλά πια.

Ακούω ήδη τα ξένοιαστα ζουζούνια να στριφογυρίζουν γύρω σου
να ρουφήξουν τους χυμούς σου.

Μη φοβηθείς τον ήλιο, μη φοβηθείς τον άνεμο,
μη φοβηθείς να σκορπίσεις τη γύρη σου,
μη φοβηθείς, αφέσου.

Φωνή βοώντος...

Είμασταν εκεί. Ναι, είμασταν εκεί.
Και είδαμε. Και είδαμε τον κόσμο να συρρέει κατά χιλιάδες.
Τον αγανακτισμένο κόσμο.
Να φωνάζει αποδοκιμαστικά, να σφυρίζει, να διαμαρτύρεται.

Κοιτούσα το Άπειρο κι αναρωτιόμουν:
Μπορεί να αλλάξει μια τρίχα μόνο αυτού του κόσμου;
Μπορεί αυτή η "φωνή βοώντος" να είναι μια μικρή αρχή;

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι,
όταν θα πάνε σπίτια τους να μην ξεχάσουν
αυτό που έγινε απόψε στο κέντρο της Αθήνας;

Είναι δυνατό να το θυμούνται;
Να το θυμούνται και αύριο και κάθε αύριο;
Να έχουν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά τους;
Να πάψουν να ανέχονται;

Να έρθουν αντιμέτωποι με το Θηρίο.
Με τακτική κι επιμονή. Με αρετή και τόλμη.
Να του κόβουν σιγά-σιγά τα κεφάλια
μέχρι να το ρίξουν κάτω;

Είναι δυνατόν;
Πείτε μου.
Είναι δυνατόν;

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον

-Παππού, είπε, πιάνοντας το χέρι του γέρου, έχω ακουστά, έζησες σαν το μεγάλο δρυ, έφαες μπόρες, πόνεσες, χάρηκες, πολέμησες, δούλεψες εκατό χρόνια. Πώς σου φάνηκες η ζωή, παππού, στα εκατό τούτα χρόνια;

-Σαν ένα ποτήρι κρύο νερό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο γέρος.

-Και διψάς ακόμα παππού;

Σήκωσε αψηλά το μπράτσο του ο γέρος, έπεσε το φαρδύ μανίκι του πουκαμίσου και ξεσκέπασε, ως τον ώμο, το κοκαλιάρικο κουφαλιασμένο μπράτσο.

-Ανάθεμά τον, είπε, με βαριά φωνή σα να καταριόταν, ανάθεμά τον που ξεδίψασε!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Αφιερωμένο

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους σιωπηρούς επι ερειπίων αγωνιστές του πικρού τούτου κόσμου...


Σταύρος Ξαρχάκος - Νίκος Γκάτσος
Με την ασύλληπτη φωνή του -συγχωρεμένου- Τάκη Μπίνη:

Στης Σαλαμίνας τα νερά
καράβι ταξιδεύει
κι ένα κορίτσι στη στεριά
τη μάνα του γυρεύει.

Ρίχνει σταυρό στη θάλασσα
πετροβολάει το χώμα
δώδεκα χρόνια πέρασαν
και τη θυμάται ακόμα.

Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνεια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη.

Στης Σαλαμίνας τα νερά
κοιμάται το φεγγάρι
κι ένα κορίτσι στη στεριά
για τ' όνειρο σαλπάρει.

Βλέπει της Σμύρνης τη φωτιά
του Κορδελιού τη στάχτη
κι ένα λουλούδι που άνθιζε
στου κήπου τους τον φράχτη.

Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνεια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη...

Παιδικές φωτογραφίες

Σ' έναν τοίχο της κουζίνας της -συγχωρεμένης πια- γιαγιάς μου, υπάρχουν δυο φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος.

Τραβήχτηκαν πριν τριάντα περίπου χρόνια και εικονίζουν τις δυο ξαδέρφες μου σε παιδική ηλικία.

Δυο μικρά κοριτσάκια, περίπου 5-7 χρονών, κοιτάζουν το φακό φορώντας βυσσινί καλοκαιρινά φανελάκια. Στα παιδικά μάτια τους η αθωότητα (ή τέλος πάντων, αυτό που νομίζουμε αθωότητα, γιατί, καθώς φαίνεται, κι αυτό ένας μύθος είναι). Στα χείλη τους ένα αδιόρατο αινιγματικό χαμόγελο, σαν αυτό της Μόνα Λίζα.

Πολλές φορές, περνώντας από το δωμάτιο, έχω σταθεί και παρατηρήσει για αρκετή ώρα τα κάδρα.

Τι να προσπαθούν να μου πουν άραγε τα δυο αυτά κοριτσάκια, απαθανατισμένα σ' αυτό το παιδικό στιγμιότυπο από το φωτογραφικό φακό;

Σκυτάλη

"...και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
κι οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυχτώνει σβήνουνε στο θάλαμο το φως..."

(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, «Τρύπιες σημαίες»)

Στην τράπουλα των Ταρώ (όπου υποτίθεται ότι κάθε χαρτί αντιστοιχεί σε έναν αιώνα της ανθρωπότητας), το χαρτί του 20ου αιώνα δείχνει έναν τρελό που βαδίζει ανέμελα κι απερίσκεπτα προς μιαν άβυσσο.

Πετυχημένη, θα έλεγα, αναπαράσταση του αιώνα που έφυγε. Ο άνθρωπος έγινε πραγματικά τρελός. Ποτέ οι πόλεμοι δεν έγιναν τόσο παράλογοι και τόσο καταστρεπτικοί, η δύναμη από τη γνώση δε χρησιμοποιήθηκε τόσο άτσαλα, βάρβαρα, ασυλλόγιστα. Ποτέ οι επεμβάσεις στη φύση δεν ήταν τόσο εκτεταμένες. Ποτέ οι πράξεις του δεν έγιναν με τόση άγνοια των συνεπειών για το αύριο...

Και κάποια στιγμή, όταν ήρθε η ώρα του, μισότρελος, εκατοχρονίτης, τυφλός κι ανήμπορος, με τις τύψεις και το βάρος των κακουργημάτων, μας άφησε. Μας άφησε μέσα σε φωταψίες και πυροτεχνήματα, ροή σαμπάνιας και ξεφάντωμα.

Και ήρθε να πάρει τη θέση του ο διάδοχός του, το αγνό κι αθώο μωράκι. Το μωράκι που κληρονόμησε τα κακά γονίδια των προγόνων του.

Το μωράκι που δεν πρόλαβε να γίνει δύο χρονών κι προσβλήθηκε από μια καινούρια τρομερή αρρώστια, την Τρομοκρατία (φορείς και ξενιστές της τα γνωστά παθογόνα μικρόβια της εξουσίας, των συμφερόντων, του φανατισμού και της χειραγώγησης των λαών), η οποία στιγμάτισε ανεπανόρθωτα το παιδικό κορμάκι του. Κι εκτός φυσικά από αυτή, νόσησε και νοσεί από τις ίδιες ασθένειες που προσέβαλαν και τον προκάτοχό του: Πόλεμους, Πείνα, Εκμετάλλευση. Ο δρόμος που ακολουθεί φαίνεται να είναι ο ίδιος που χάραξαν οι προηγούμενοί του.

Γιατί πού αλλού μπορεί να πέσει το μήλο, εκτός από κάτω απ' τη μηλιά;

Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;

Από τα συγκλονιστικότερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2007 ήταν το περί τυφλότητας του βραβευμένου με νόμπελ Ζοζέ Σαραμάγκου

Η υπόθεση:

Μια παράξενη και άγνωστη ασθένεια που τυφλώνει αστραπιαία κυκλοφορεί.

Με τα πρώτα κρούσματα, το Κράτος θορυβείται και μαντρώνει τους πρώτους ασθενείς σε κάποιο εγκαταλειμένο ψυχιατρείο. Εκεί είναι τελείως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και τελείως μόνοι τους. Η έξοδος τιμωρείται με θάνατο. Το μόνο που έρχεται απ' έξω είναι φαγητό -σε μη επαρκείς- ποσότητες και όλο και περισσότεροι ασθενείς. Η έλλειψη των στοιχειωδών και οι τραγικές συνθήκες τους αποκτηνώνουν σιγά-σιγά.

Κάποια στιγμή, το κτίριο καίγεται και όσοι έγκλειστοι επιζούν βγαίνουν επιτέλους έξω. Ο κόσμος με τον οποίο έρχονται σε επαφή είναι ένα χάος. Ολόκληρος ο πληθυσμός έχει τυφλωθεί. Ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε έχει σχεδόν καταρρέυσει. Χιλιάδες πεινασμένοι τυφλοί σέρνουν το βήμα τους στους δρόμους, ανάμεσα σε βουνά από σκουπίδια, ακαθαρσίες και πτώματα μισοφαγωμένα από σκυλιά και γιγάντιους αρουραίους σε αναζήτηση τροφής.

Προσπαθούν πρώτα να κρατηθούν ζωντανοί κι ύστερα απ' αυτό προσπαθούν να κρατηθούν άνθρωποι.

Η συνέχεια επί των ...σελιδών. Δε θέλω να γράψω περισσότερα, γιατί ήδη είμαι στα όρια του spoiler.


Η σύντομη κριτική:

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναλύει μία-μία τις συνέπειες της τραγωδίας στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι άνθρωποι υπό αυτές τις συνθήκες αντιδρούν σύμφωνα με το χαρακτήρα και τα βιώματα και φυσικά τα ένστικτά τους.

Η γραφή του είναι σχεδόν ψυχρή, σχεδόν μαθηματική η πλοκή. Μου θύμισε το δικό μας -έξοχο- Σαμαράκη.

Για τον κόσμο μας και πάλι

Με αφορμή την επικαιρότητα, τη φωτιά που κατέκαψε τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής.

Άλλη μια Πόλη έπεσε.
Απ' αυτές που πέφτουν κάθε μέρα.
Καταδικασμένη από την αδιαφορία μας.
Αφημένη στην τύχη της.
Προσπαθώντας μάταια να αποκρούσει τους βάρβαρους.


Ένα μήνα ακριβώς μετά την ημέρα μνήμης για την Αμαλία, οι φωνές δεν έχουν σταματήσει.

Οι φωνές ουρλιάζουν μέσα μου:

Υπεύθυνοι...
Είστε όλοι υπεύθυνοι...
Και πρώτος εσύ...
Όσο δεν παίρνετε την Τύχη στα χέρια σας...
Όσο συναινείτε σιωπηρά...
Όσο γύρω σας τα πάντα καταρρέουν ενώ εσείς ασχολείστε με πράγματα ασήμαντα, ευτελή.
Τα Εργαλεία τα έχετε μέσα στο μυαλό σας.
Tη Δύναμη την έχετε μέσα στην καρδιά σας.
Μα τι περιμένετε; Δεν ακούτε τις φωνές;

Η δύσκολη εφηβεία των ΚΘ'

«...βαθιά παραφυλάει / η δύσκολη εφηβεία των 29...»
(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, "Σήματα μορς")

Κάτι ήξεραν οι Κατσιμιχαίοι...

Σα να περνάω άλλη εφηβεία αισθάνομαι.

Νιώθω να αλλάζει γύρω μου και μέσα μου ο κόσμος. («...αλλάζουνε εντός μου, τα σύνορα του κόσμου...»)

Πότε αισθάνομαι υπέροχα και πότε απαίσια.

Ενώ νόμιζα ότι ήξερα πια τι θέλω, τώρα έχω μεγάλες αμφιβολίες.

Δε με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, δε με καταλαβαίνω ούτε ο ίδιος πολλές φορές.

Κουραστικό και επίπονο να ξαναχαράσσεις την προσωπική πορεία σου σε νέους δρόμους.

Βασανιστικό να αναζητάς μέσα σου την άκρη των σκέψεών σου. Παχνιδιάρικο το κουβάρι του μυαλού και σα να χάθηκε η άκρη του.


Μεταβατική κι αυτή η περίοδος. Μα θα περάσει. Θα κάτσει η σκόνη και θα φανεί ξεκάθαρο το τοπίο ενός πιο ώριμου μυαλού...

Ταξιδιωτικοί προορισμοί

Κατ' αρχάς, ευχαριστώ τον αγαπητό Spikon για την πρόσκληση.

Θα έλεγα ότι τα έχω πει όλα εδώ, όμως ας ξαναπροσπαθήσω:

Μέρη που θα ήθελα να πάω. Δεν εξετάζω ήδη αυτά που έχω πάει. Σειρά: αυθαίρετη. Η κατάταξη δεν είναι εύκολη.

• Σαντορίνη: Ένα μικρό όνειρο, όχι και τόσο δύσκολο, ίσως πραγματοποιηθεί φέτος.


• Πετρούπολη: Έχω μισοερωτευτεί ήδη αυτή την πόλη για την ιστορία της, τα αξιοθέατά της, το "κλίμα" της, τους ανθρώπους της.


• Σκανδιναβία: Για πολλούς λόγους.


• Άπω ανατολή: Ναι. Επιζητούμε το διαφορετικό, το εξωτικό, σωστά;


• Και επειδή είμαι και εγώ της σχολής των ...οικολογικών δικύκλων, κάποια σχετικά μακρινή διαδρομή πάνω σ' αυτό. 3-4 μέρες ας πούμε. Καλοκαίρι Με λίγα απαραίτητα στη σχάρα. Με τον άνεμο συνοδό τις μέρες. Με τον ουρανό προσκέφαλο τις νύχτες..

Μα τα ταξίδια δεν τελειώνουν εδώ.
Ένα ταξίδι δεν είναι και όλη η ζωή;

Και τι γίνεται, επίσης, με τα ταξίδια του νου;
Της ψυχής;
Της καρδιάς;


Με τη σειρά μου, ας πετάξω κι εγώ το μπαλάκι στους paperflowers, Jangel, nam3l3ss, justelene που υποψιάζομαι (-;) ότι με διαβάζουν...

Όλα λάθος;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι όλα γύρω μου είναι λάθος...

• Οι άνθρωποι:
Δε σκέφτονται παρά μόνο τον εαυτό τους. Δεν έχουν μάθει ούτε να ακούν τους άλλους. Δε θέλουν να αλλάξουν προς το καλύτερο καμιά πτυχή του
εαυτού τους. Δεν δέχονται να θυσιάσουν ούτε ένα κομματάκι του χρόνου τους, της βολής τους για τους άλλους, για το σύνολο, για τον κόσμο μας.


• Το κράτος:
(Ποιο κράτος;) Οργάνωση μηδέν. Υποδομή υπό το μηδέν. Ένα μεγάλο χάος όλα. Πατρίδα, σ' όποια γωνιά σου και να ταξιδέψω, με πληγώνεις.


• Οι νόμοι:
Αυτοί που κανένας δε σέβεται. Που πρώτοι οι πολιτικοί παραβιάζουν. Η καθυστερημένη νομοθεσία. Η γραφειοκρατία. Ο κρατικός μηχανισμός που δουλεύει (όταν δουλεύει) με απόδοση 10% και διαχέει το υπόλοιπο της ενέργειας (των χρημάτων όλων μας) στην ατμόσφαιρα υπό μορφή ...θερμότητας.


• Ο ίδιος, πολλές φορές:
Δεν προλαβαίνω να ανακαλύπτω απαράδεκτες συνήθειες και κόμπλεξ που μου κληροδότησαν το περιβάλλον και οι δικοί μου.

Και τι να πρωτοαλλάξει κάποιος που ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο, όταν όπου και να γυρίσει το μάτι του βλέπει κακώς κείμενα, απαράδεκτες καταστάσεις και αδιαφορία;

Προσπαθεί σκληρά κάθε στιγμή να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του προς το καλύτερο κι ύστερα να ακτινοβολήσει θετική ενέργεια στους γύρω του.

Μεγάλη η αδράνεια του κόσμου, δύσκολη δουλειά το να "γυρίσει ο ήλιος".

Ατέλειωτη προσπάθεια, η οποία αντίκρυσμα θα έχει μόνο όταν η νέα γενιά καταλάβει. Γιατί για την παλιά δε γίνεται πια τίποτα.

Κουράγιο.

Σύντομο

Ισως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Δυτικού πολιτισμού είναι το γεγονός ότι δε σ' αφήνει το χρόνο να γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου...

Συνταγή

Σ' ένα παμπάλαιο βιβλίο ζαχαροπλαστικής βρήκα την παρακάτω συνταγή:


Συστατικά:

1 ανθρώπινη Ψυχή
1 1/2 κιλό Μοναξιάς, καλά ζυμωμένη
2 φλυτζάνια τσαγιού Επιθυμία
1 βαζάκι Απορρίψεις
2 φλυτζάνια τσαγιού Μελαγχολία
1 κουταλιά της σούπας Απελπισία
1 κουταλάκι του γλυκού Ελπίδα σε σκόνη
[Στο σημείο αυτό, λόγω κακής κατάστασης του χειρογράφου τα υπόλοιπα υλικά δε διαβάζονταν]

Εκτέλεση:

Πιάνουμε την Ψυχή και τη ζυμώνουμε προσεκτικά για πολλά χρόνια μαζί με τη Μοναξιά και την Επιθυμία, προσθέτοντας κάθε τόσο από μιαν Απόρριψη.

(Έχουμε από πριν ζεστάνει τη Μελαγχολία, να μαλακώσει και να γίνει υγρή. Εκεί προσθέτουμε την Απελπισία).

Παράλληλα με τις Απορρίψεις, ρίχνουμε προοδευτικά μέσα και το μείγμα της Υγρής Μελαγχολίας με την Απελπισία.

Το μείγμα ήδη θα έχει σκληρύνει αρκετά. Προσθέτουμε με μεγάλη προσοχή την Ελπίδα για να διατηρηθεί και να μη μας κόψει.

Προθερμαίνουμε το Φούρνο του Χρόνου στους 180 πάνω-κάτω και βάζουμε να ψηθεί. Όταν ροδίσει καλά [...]


Δυστυχώς, ούτε το τέλος της συνταγής φαινόταν καθαρά. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει το υπόλοιπο να επικοινωνήσει μαζί μου...

Anonimo XIV sec: Trionfo della Morte

Πάρε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο. Ο μεγάλος χάρτης σκισμένος. Η γεωγραφία χαμένη ανάμεσα σε άχρηστα βιβλία. Ο εξάντας δίχως φακούς. Τους βγάλαμε για ν' ανάψουμε τσιγάρα. Σπασμένο το παλινώριο. Η ρίγλα ζαβωμένη. Το βελόνι της πυξίδας τρελάθηκε και τρεκλίζει. Την μπαρκέτα την έκοψε κυνηγός, μπορεί και σκυλόψαρο. Μετζαρόλι, μα ο άμμος δε βολεί να περάσει. Ας μετρήσουμε τον ήλιο με τα δάχτυλα. Ποιον απ' όλους;

-Λίγη γαλέτα;
-Πάρε... Γιατί φτύνεις;
-Νερό.
-Σώθηκε.
-Είπες πως για μένα θ' ανοίξεις τη φλέβα σου.
-Δες. Την άνοιξα. Δεν τρέχει στάλα. [...] Φυσάει. Είναι κόντρα. Αλαργεύουμε.
Βρέχει. Πιες. Κοιμήσου, θα σε φυλάω.
-Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.
-Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου. ¶σε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.
-Όχι.
-Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Πού είσαι; Έχω καινούρια tattoo να σου δείξω.
Μην ξυπνάς... Έτσι όπως είσαι θα σε βάλω φιγούρα σε πλώρη... Κοριτσάκι. Πιάσε με
απ' το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.
-Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος...

(Νίκος Καββαδίας, «Βάρδια»)

Νυχτερινός ουρανός

Καλοκαιρινή νύχτα.
Στην ταράτσα του σπιτιού.

Ζεστές ακόμα οι πλάκες από τη φωτιά της ημέρας.

Μουσικό χαλί στη σιωπή της νύχτας η δροσερή αύρα.

Απόμακροι, απόκοσμοι οι ήχοι των γειτόνων.
Δεν καταφέρνουν να ταράξουν τη σιωπή.

Να κοιτάζω ψηλά τον ουρανό και να βλέπω αστέρια.

Μαγική εικόνα ο ουρανός: Όσο πιο πολύ κοιτάς, τόσο πιο πολλά αστέρια βλέπεις.

Να μην υπάρχει άλλο από τη σιωπή και τ' αστέρια...

...όσο η νύχτα το πρωί...

«...πες μου πως μ' αγάπησες
όσο η νύχτα το πρωί...»
(Παύλος Σιδηρόπουλος, "Η ώρα του stuff".)

-Ήρθες κι απόψε καλό μου... Κάθε φορά φοβάμαι μήπως δεν έρθεις, μήπως με εγκαταλείψεις... Μήπως σβήσω χωρίς να αναστήσω τη δική σου παρουσία... Χωρίς να γίνει το σκοτάδι φως. Τότε που μια ατέλειωτη νύχτα θα σκεπάσει τον κόσμο...

Έλα κοντά μου. Αγκάλιασέ με σφιχτά, να πάρεις τη λίγη δύναμη που μου έμεινε και να την κάνεις φως, να την κάνεις καινούρια μέρα... Το φεγγάρι, δασκαλεμένο από μένα, θα σου κρατήσει για λίγο ακόμα συντροφιά, όταν εγώ θα έχω φύγει...

Τι κρίμα που συναντιόμαστε μόνο τόσο λίγο κάθε φορά... Τι κρίμα να μη μπορούμε να ζήσουμε απερίσπαστα την αγάπη μας...

-Σώπα! Μη μιλάς άλλο. Άφησε τις λίγες αυτές στιγμές να κυλήσουν με σιωπή. Ταιριάζει η σιωπή στη νύχτα... Δεν υπάρχουν, άλλωστε, λόγια να περιγράψουν αυτό που αισθανόμαστε τώρα...

Σε λίγο, το κίτρινο αστέρι θα υψωθεί ολόλαμπρο... Οι δυνατές αχτίδες θα φωτίσουν τη μέρα κι οι άνθρωποι θα ξυπνήσουν μουδιασμένοι. Μόνο οι μαύροι κύκλοι στα μάτια των Εραστών θα μείνουν, τεκμήριο της φλόγας που έκαψε...

-...την ώρα που εγώ θα βρίσκομαι πολύ μακριά, στην άλλη άκρη της υδρογείου, να σε κυνηγάω μέχρι ν' ανταμώσουμε ξανά μικρό μου... Είμαστε τόσο διαφορετικοί. Γι' αυτό και ταιριάζουμε τόσο...

Οι κτητικές αντωνυμίες

Όχι, δεν πρόκειται για μάθημα γραμματικής. Εξ' άλλου, υποτίθεται πως είμαι της "άλλης" κατεύθυνσης...

Μου, σου, του, μας, σας, των.

Τι περιγράφουν οι κτητικές αντωνυμίες;

Ότι κάτι είναι δικό μας, κτήμα μας. Σωστά;

Κάποιος φίλος, πριν λίγο καιρό, είπε την εξής μεγάλη κουβέντα: "Τίποτα δεν είναι εξ ολοκλήρου δικό μας, παρά μόνο τα πράγματα που έχουμε μέσα μας. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά, οι εμπειρίες και τα βιώματά μας".

Όλα τ' άλλα δεν είναι παρά προσωρινά γύρω μας. Αρκεί ένα φύσημα του ανέμου για να τα πάρει μακριά. Κι άλλο ένα για να τα ξαναφέρει. Άνθρωποι, υλικά αγαθά, υγεία, ομορφιά, έρχονται και παρέρχονται. Κάθε άλλο παρα "μας" είναι. Είναι απλά ελεύθερα να συνεχίσουν τ ην πορεία τους.

Νυχτερινή περιπλάνηση

Είναι βράδυ.
Κάθομαι στον υπολογιστή.
Γράφω.
Έξω βρέχει.

Ησυχία.
Δεν ακούγεται παρά μόνο η καλοκαιρινή μπόρα από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Αισθάνομαι την υγρασία.

Το σώμα κρατάει για λίγο ακόμα, μα ζητά την ξεκούραση.
Το μυαλό όμως επιμένει.
Τόσες σκέψεις που συνωστίζονται για να βρουν διέξοδο.
Και βρίσκουν στο ηλεκτρονικό χαρτί.

Άσπρα σημαδάκια σε μαύρη οθόνη [1].
Κομμάτια από το παζλ της ψυχής.
Τυχαία κομμάτια, ατάκτως εσπαρμένα.
Κομμάτια που αδυνατούν να περιγράψουν
μια συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα...


[1] Τέτοιες ώρες προτιμώ να γυρίζω σε γραμμή εντολών. Μόνο άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Σπαρτιάτικη πειθαρχία των λέξεων σε μινιμαλιστικό περιβάλλον. Τίποτα να μη διαταράσσει τη ροή των σκέψεων. Κανένα άλλο παράθυρο, καμία ενόχληση. Αστέρια σε νυχτερινό ουρανό να γεμίζουν όλο το οπτικό πεδίο...

Σημείο αναφοράς

Σ' έναν κόσμο που αλλάζει, μέσα κι έξω σου και που ποτέ δε σταματά, που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που τα πάντα αμφισβητούνται, το φλέγον ερώτημα είναι ένα;

Ποιο είναι το σημείο αναφοράς;


Γιατί όταν θέλεις να χτίσεις κάτι στέρεο, χρειάζεσαι, ευτυχώς ή δυστυχώς, ένα σταθερό σημείο, ένα σημείο αναφοράς.

Κι απάντηση είναι ότι τα σημεία αναφοράς είναι ελάχιστα. Όλα καταρρέουν γύρω σου κι όλα ορθώνονται ξανά την επόμενη στιγμή. Με άλλα πρόσωπα, με άλλη υφή. Διαφορετικά κάθε τόσο.

Για μένα, δύο είναι τα σημεία αναφοράς. Δύο είναι τα μεγάλα, πραγματικά και αληθινά σημεία, γύρω από τα οποία περιστρέφεται όλος ο κόσμος μου.

Το ένα είναι τα συναισθήματά μου, αυτό που αισθάνομαι κάθε στιγμή. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, όχι μέσω των αισθήσεων, αλλά μέσω της καρδιάς μου. Κι αυτός φυσικά, κάθε άλλο παρά σταθερός είναι συν τω χρόνω, δεν παύει όμως να αποτελεί έναν οδηγό για το παρόν.

Το άλλο είναι ο ουρανός... Ο ουρανός που με θρέφει από μικρό παιδί. Το γαλανό που βύζαξα για να μεγαλώσω. Η αρχέγονη φλόγα που εγγυάται τη συνέχιση της ζωής. Όσο υπάρχει αυτή, θα μπορώ να ξυπνάω ξανά κάθε πρωί και να παίρνω ενέργεια, σα να ξαναρχίζω από την αρχή τη ζωή μου.


Αναρωτηθήκατε ποτέ, ποια είναι τα δικά σας σημεία αναφοράς; Προσέξτε πολύ όμως... Πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου δεδομένα...

Πάντα ρει

Τις τελευταίες εβδομάδες, αισθάνομαι ότι αλλάζω απίστευτα γρήγορα. Καινούρια πρόσωπα έρχονται στις παρέες, καθώς και στο γραφείο. Νιώθω, επίσης, ότι ξαναγνωρίζω από την αρχή τα παλιά. Παλιές συνήθειες ξεφτίζουν, καινούριες έρχονται. Μαθαίνω νέα πράγματα, νέες νευρικές συνάψεις του μυαλού. Βλέπω με άλλα μάτια την ομορφιά και την ασχήμια, (δυστυχώς η ασχήμια και τα κακώς κείμενα που ανακαλύπτω γύρω μου είναι πολύ περισσότερα). Περπατάω και νομίζω πως δεν πατάω στην ίδια γη που πατούσα χθες. Αμφισβητώ τα πάντα, μέσα μου και έξω μου.

Πολύ πιο έντονα από ότι αισθανόμουν παλιότερα, βλέπω ότι ο κόσμος γύρω μου αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κυλά όχι σαν ποτάμι, μα σαν καταρράκτης. Νιώθω να με σπρώχνει με το δυνατό του ρεύμα. Κι όλοι γύρω μου κινούνται σαν κι εμένα, σαν βότσαλα που τα σπρώχνει το ρεύμα. Τρίβονται μεταξύ τους, αναποδογυρίζουν, λειαίνονται.

Θα μπορούσαν να είναι κακά όλα αυτά; Ίσως. Καλό είναι στο ταξίδι σου, να σταματάς που και που και να αναλογίζεσαι. Ή, πρέπει που και που να πηγαίνεις και κόντρα στο ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εναλλακτικοί τρόποι μετακίνησης

Αυτοκίνητα, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα. Όχι άλλα αυτοκίνητα.

Ωραίο πράγμα το αυτοκίνητο. Σύμβολο δύναμης, (και φαλλική προέκταση φυσικά). Πολλά λεφτά η υπόθεση. Αυτοκινητοβιομηχανίες, το κράτος ρουφάει φόρους και τέλη, οι καταναλωτές πληρώνουν αδρά για το τετράτροχο όνειρο της ζωής τους, -συχνά ένα θηρίο πολλών χιλιάδων κυβικών- και τελικά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Ή μάλλον έτσι νομίζουν...

Ο τεράστιος αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορεί στην Αθήνα είναι ένας από τους βασικούς λόγους της υποβάθμισης της ζωής μας. Αυτοκίνητα παντού. Ξεχειλίζουν οι δρόμοι. Τραγική κυκλοφοριακή συμφόρηση. Φυσικά δεν έχουν που να σταθμεύσουν, γι' αυτό και χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια! Κι οι πεζοί που θα πάνε; Ε, στο δρόμο φυσικά. Οι συγκοινωνίες μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά. Τα λεωφορεία και τα τρόλει φρακάρουν από τα αυτοκίνητα που κινούνται ή που παρκάρουν (παράνομα) στις λεωφορειολωρίδες. Η λειτουργία του μετρό κάτι έκανε, αλλά θέλει καιρό ακόμα για να επεκταθεί όσο πραγματικά χρειάζεται. Κακές συγκοινωνίες έχουμε, αφού χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητα και χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητα γιατί έχουμε κακές συγκοινωνίες. Φαύλος κύκλος...

Κι όμως, υπάρχουν λύσεις. Και μιλάω για λύσεις του "εδώ και τώρα" που μπορεί να εφαρμόσει ο καθένας μας για τον εαυτό του πρώτα.

• Πόδια: Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν να πάρουν το αυτοκίνητο για μια απόσταση που με τα πόδια είναι 5-10' και να το σταθμεύν και παράνομα, κάπου που εμποδίζει την κυκλοφορία ή/και τους πεζούς; Επίσης, η μή χρήση των ποδιών συνεπάγεται συνήθως επικίνδυνη αύξηση της κοιλιακής περιφέρειας...


• Ποδήλατο: Προσωπικά, το αγαπημένο μου μέσο. Απλό, φτηνό, οικολογικό, βολικό στη στάθμευση και στη μεταφορά. Για μικρές αποστάσεις, μέχρι 3-4 χιλιόμετρα δηλαδή, ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί ποδήλατο, για τα ψώνια ή τις δουλειές του. Μην ξεχνάτε: Ταχύτητα 3-4 τουλάχιστον φορές μεγαλύτερη από του πεζού, άριστη αερόβια γυμναστική, μεταφέρει και μικρά φορτία με σχετική ευκολία


• Παρεμπιπτόντως, πριν λίγο καιρό, πέτυχα αυτό το site, στο οποίο οι τύποι πουλάνε ηλεκτροκίνητα ποδήλατα. Πηγαίνουν με μπαταρία, η οποία βγαίνει και φορτίζεται με ρεύμα στο σπίτι. Αυτονομία: 40 χιλιόμετρα. Ταχύτητα γύρω στα 20 χιλιόμετρα, όσο και ένα κανονικό ποδήλατο. Τιμές από 500 ευρώ, λίγο πιο ακριβό από ένα μέτριο ποδήλατο δηλαδή. Δεν χρειάζεται άδεια κυκλοφορίας, καίει πολύ λιγότερο από ένα μηχανάκι. Και γιατί όχι δηλαδή;


• Πατίνια: [Τι; Είμαι τρελός; Μπορεί. Σχετικό είναι κι αυτό...] Για δείτε εδώ. (Το www.ilsa.gr είναι προσωρινά μη διαθέσιμο.) Τα πατίνια εφαρμόζουν στα παπούτσια σας. Μπαίνουν και βγαίνουν εύκολα και μπορεί κανείς να συνδυάσει τη μετακίνησή του και με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ταχύτητα όση περίπου και του ποδηλάτου. Κόστος ομοίως.


• ΜΜΜ: Κι όμως, συμφέρουν. Σε πολλές περιπτώσεις. Το μετρό ειδικά είναι τρομερή ευκολία. Κυρίως για τη συνέπεια και τη συχνότητα των δρομολογίων του. Και μετά απ' αυτό το τρένο. Μπορόυμε να τα χρησιμοποιούμε. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, έχει κανείς και το μυαλό του ελεύθερο, να ακούσει μουσική, να διαβάσει, να κουβεντιάσει άνετα. Κι αν οι στάσεις δεν είναι και τόσο κοντά, μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς κάποιο άλλο εναλλακτικό μέσο μέχρι την πιο κοντινή στάση.


• Λιγότερα αυτοκίνητα: Κι αν πρέπει σώνει και καλά να πάρουμε αυτοκίνητο για κάπου και είμαστε πάνω από ένα άτομο, μπορούμε να συννενοηθούμε μεταξύ μας ώστε να πάμε με ένα αυτοκίνητο κι όχι με τόσα όσα και οι άνθρωποι.
  

Όπως ξαναείπα, τα παραπάνω βελτιώνουν από την πρώτη στιγμή τη δική μας ζωή και σιγά-σιγά του συνόλου (δεν τίθεται δηλαδή θέμα "θυσίας" ή κάτι παρόμοιο). Αν ο κόσμος χρησιμοποιέι περισσότερο τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα φροντίσει η πολιτεία να βάλει περισσότερα δρομολόγια. Αν κυκλοφορούν πολλοί ποδηλάτες, θα γίνουν περισσότεροι ποδηλατόδρομοι. Αν παίρνουμε λιγότερο το αυτοκίνητο, θα αποσυμφορηθούν οι δρόμοι και τα λίγα αυτοκίνητα θα κυκλοφορούν καλύτερα.

...κι ήπια από δυνατά κρασιά...

» Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
» Στες απολαύσεις που μισό πραγματικές,
» μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
» επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
» Κ' ήπια από δυνατά κρασιά καθώς
» που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
(Κ.Π.Καβάφης, "Επήγα")

Αυτά μας γράφει ο Αλεξανδρινός ποιητής, εν έτει 1913, σχεδόν εκατό χρόνια πριν. Χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να κρύβεται. Και γιατί θα έπρεπε, άλλωστε;

Μακάριος εκείνος που στη ζωή θα γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του. καταλάβει τι πραγματικά θέλει και το επιδιώξει. Κάνει τις επιλογές του και τις επωμιστεί. Και στο τέλος μπορεί να πει: "Έκανα αυτό που πραγματικά ζητούσε η ψυχούλα μου. Δε δείλιασα ούτε στιγμή. Και δε μετανιώνω γι' αυτό."

Πέντε πράγματα που δεν ξέρετε για μένα

1. Όταν ήμουν παιδάκι, (4η-5η Δημοτικού), είχα την τρελή φοβία ότι θα όταν πεθάνω θα αισθάνομαι τα σκουλήκια να με καταβροχθίζουν και φυσικά μου φαινόταν απίστευτα αηδιαστικό!

2. Με ηδόνιζαν πάντα οι ήχοι και το παιχνίδι των λέξεων. Έτσι από πολύ μικρός, έπλαθα δικές μου λέξεις που μου ηχούσαν περίεργα (Μόνο λέξεις και φυσικά χωρίς νόημα. Δε μιλάμε για ολόκληρη γλώσσα, να μην παρεξηγούμαστε). Επίσης, έφευρα κι ένα πολύ απλό φθογγολογικό σύστημα, κάτι σαν κρυπτογραφικό αλφάβητο για να τις γράφω. Χρησιμοποιώντας το αλφάβητο αυτό έχω κρατήσει και ημερολόγιο(!) για λίγο καιρό.

3. Το βρίσκω αρκετά ευχάριστο να τρίβω με το χέρι μου τη μύτη ή το λοβό του αυτιού, περισσότερο του αριστερού. Αν με προσέξετε, το κάνω συχνά την ώρα που μιλάω ή προσπαθώ να σκεφτώ.

4. Ξυρίζω τις μασχάλες μου, γιατί νομίζω ότι έτσι μυρίζουν λιγότερο όταν ιδρώνω κάνοντας γυμναστική. (-:

5. Ήμουν πάντα καλός στην αποστήθιση. Κάποτε ξεκίνησα να αποστηθίζω τον Ερωτόκριτο... Έφτασα μόνο μέχρι τον 300ο στίχο όμως...

Ποδηλατικός απολογισμός

Πριν λίγες εβδομάδες συμπλήρωσα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα ...πτήσης με το καινούριο (από τον Ιανουάριο) ποδηλατάκι μου.

Το νούμερο φαίνεται απίστευτα μεγάλο, αλλά δεν είναι αν αναλογιστούμε ότι μόνο για πήγαινε κι έλα στο γραφείο κάνω 17 χιλιόμετρα την ημέρα. Πολλαπλασιάστε επί 22 εργάσιμες το μήνα επί 4+ μήνες και το νούμερο που βγαίνει είναι αρκετά κοντά στο 2000.

2000 χιλιόμετρα:

• τα οποία διένυσα στους δρόμους με τη βοήθεια των ποδιών μου και μόνο. Χωρίς σταγόνα βενζίνη. Χωρίς την έκλυση ίχνους ρύπων ή καυσαερίων.


• άριστης αερόβιας γυμναστικής. Σε πολλά από αυτά ανάπνευσα οξυγόνο, σε άλλα δυστυχώς καυσαέριο των αυτοκινήτων.


• χωρίς να φοβάμαι το κυκλοφοριακό και το πήξιμο των δρόμων.


• ανεξαρτήτως καιρού. Και με ήλιο και βροχή, το ποδήλατο εκεί (-: Διαθέτω αδιάβροχο μπουφάν και παντελόνι, καθώς και προστατευτικά φτερά για τη λάσπη.


• ανεξαρτήτως ώρας, μέρα και νύχτα, με τα φωτάκια μου και τους ανακλαστήρες.


• σε κοντινές και μακρινές διαδρομές. Ξεκινώντας από Χαλάνδρι, έχω φτάσει μέχρι και Καλλιθέα!


• με το ακουστικό από το ραδιοφωνάκι στο ένα αυτί, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, που κάνει τη διαδρομή απολαυστική.


• με την ευκολία της στάθμευσης, έχω κάνει άπειρες δουλειές, να κατέβω στα μαγαζιά, να ψωνίσω, κλπ.


• με ελάχιστα έξοδα συντήρησης.


• με τα (αρκετά δυστυχώς) προβλήματα από την έλλειψη σωστής υποδομής των δρόμων, την κακή συμπεριφορά των οδηγών αλλά και των πεζών.


• με απίστευτα μεγάλη προσοχή για ατυχήματα, λόγω των ελλείψεων και της κακής συμπεριφοράς.
  

Συμπέρασμα: Έχω βρει το δικό μου μικρό Παράδεισο στο απλό και οικολογικό αυτό μέσο μεταφοράς. Όσο και όπου μπορώ θα το προτιμώ για τις μετακινήσεις και την αναψυχή μου.