Σκυτάλη

"...και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
κι οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυχτώνει σβήνουνε στο θάλαμο το φως..."

(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, «Τρύπιες σημαίες»)

Στην τράπουλα των Ταρώ (όπου υποτίθεται ότι κάθε χαρτί αντιστοιχεί σε έναν αιώνα της ανθρωπότητας), το χαρτί του 20ου αιώνα δείχνει έναν τρελό που βαδίζει ανέμελα κι απερίσκεπτα προς μιαν άβυσσο.

Πετυχημένη, θα έλεγα, αναπαράσταση του αιώνα που έφυγε. Ο άνθρωπος έγινε πραγματικά τρελός. Ποτέ οι πόλεμοι δεν έγιναν τόσο παράλογοι και τόσο καταστρεπτικοί, η δύναμη από τη γνώση δε χρησιμοποιήθηκε τόσο άτσαλα, βάρβαρα, ασυλλόγιστα. Ποτέ οι επεμβάσεις στη φύση δεν ήταν τόσο εκτεταμένες. Ποτέ οι πράξεις του δεν έγιναν με τόση άγνοια των συνεπειών για το αύριο...

Και κάποια στιγμή, όταν ήρθε η ώρα του, μισότρελος, εκατοχρονίτης, τυφλός κι ανήμπορος, με τις τύψεις και το βάρος των κακουργημάτων, μας άφησε. Μας άφησε μέσα σε φωταψίες και πυροτεχνήματα, ροή σαμπάνιας και ξεφάντωμα.

Και ήρθε να πάρει τη θέση του ο διάδοχός του, το αγνό κι αθώο μωράκι. Το μωράκι που κληρονόμησε τα κακά γονίδια των προγόνων του.

Το μωράκι που δεν πρόλαβε να γίνει δύο χρονών κι προσβλήθηκε από μια καινούρια τρομερή αρρώστια, την Τρομοκρατία (φορείς και ξενιστές της τα γνωστά παθογόνα μικρόβια της εξουσίας, των συμφερόντων, του φανατισμού και της χειραγώγησης των λαών), η οποία στιγμάτισε ανεπανόρθωτα το παιδικό κορμάκι του. Κι εκτός φυσικά από αυτή, νόσησε και νοσεί από τις ίδιες ασθένειες που προσέβαλαν και τον προκάτοχό του: Πόλεμους, Πείνα, Εκμετάλλευση. Ο δρόμος που ακολουθεί φαίνεται να είναι ο ίδιος που χάραξαν οι προηγούμενοί του.

Γιατί πού αλλού μπορεί να πέσει το μήλο, εκτός από κάτω απ' τη μηλιά;