Φως

Καλοκαίρι, για μένα, θα πει πρώτα απ' όλα ΦΩΣ.

Οι πρώτες πρωινές ακτίνες που τρυπώνουν από τα σκούρα του παραθύρου, εισβολείς που σε ξεσηκώνουν:
"Τιι; Μα ακόμα εδώ είσαι; Έξω ξημέρωσε ήδη άλλη μια καλοκαιρινή ημέρα. Τσακίσου και βγες να τη χαρείς."

Ανταύγειες.
Λάμψεις
Φωτοσκιάσεις

Τα πάντα λουσμένα στο καλοκαιρινό φως.
Ο ουρανός, ένα συνεχές διάφανο γαλάζιο πανί.

Φως ίσον θερμότητα.
Νιώθεις πάνω σου τη ζωογόνο εξίσωση.

Μέσα στη λαύρα και την ησυχία του μεσημεριού στην εξοχή,
θαρρείς πως μπορείς ν' ακούσεις τις ακτίνες του ήλιου να κατεβαίνουν.

Το απόγευμα, βράδυ, καθώς ο ήλιος γέρνει αποκαμωμένος πια, η φύση τον χαιρετάει νιώθοντας ακόμα τα σημάδια του πάνω της.

Το ηλιοβασίλεμα δεν είναι παρά μια όμορφη, μια πανέμορφη υπόσχεση:
"Φεύγω τώρα, μα θα ξανάρθω. Ραντεβού αύριο, πάλι στην Ανατολή".