Για τον κόσμο μας και πάλι

Με αφορμή την επικαιρότητα, τη φωτιά που κατέκαψε τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής.

Άλλη μια Πόλη έπεσε.
Απ' αυτές που πέφτουν κάθε μέρα.
Καταδικασμένη από την αδιαφορία μας.
Αφημένη στην τύχη της.
Προσπαθώντας μάταια να αποκρούσει τους βάρβαρους.


Ένα μήνα ακριβώς μετά την ημέρα μνήμης για την Αμαλία, οι φωνές δεν έχουν σταματήσει.

Οι φωνές ουρλιάζουν μέσα μου:

Υπεύθυνοι...
Είστε όλοι υπεύθυνοι...
Και πρώτος εσύ...
Όσο δεν παίρνετε την Τύχη στα χέρια σας...
Όσο συναινείτε σιωπηρά...
Όσο γύρω σας τα πάντα καταρρέουν ενώ εσείς ασχολείστε με πράγματα ασήμαντα, ευτελή.
Τα Εργαλεία τα έχετε μέσα στο μυαλό σας.
Tη Δύναμη την έχετε μέσα στην καρδιά σας.
Μα τι περιμένετε; Δεν ακούτε τις φωνές;