Οι παλιές αγάπες επιστρέφουν απ' τον Παράδεισο

...πάνε στον Παράδεισο.
Και μένουν εκεί για αιώνες,
θαμμένες,
ξεχασμένες στη Λήθη
και στην ομίχλη του Χρόνου.

Πληγές που αφού προξένησαν
ακατάσχετη αιμορραγία
κάποτε έγιαναν
κι άφησαν ένα αδιόρατο σημαδάκι.

Μα κάποια μέρα,
- τελείως τυχαία; -
επιστρέφουν.

Επιστρέφουν
κρατώντας τα δώρα του Χρόνου.
Τη Σοφία, την Πείρα, τη Φθορά.

Επιστρέφουν
και σου λένε
ότι δεν άλλαξες.

Μα εσύ ξέρεις
ότι σχεδόν όλα έχουν αλλάξει:

Οι ισορροπίες, η οπτική γωνία, οι αντοχές
οι συνθήκες, οι προσφορές, οι απαιτήσεις.
Το μέσα και το έξω.

Κι όμως πολύ βαθιά
σε κάποια -άλλοτε- κατάλευκη σελίδα της καρδιάς
έχει μείνει καταγεγραμμένο
κι ακόμα ζωντανό
ένα τσίμπημα,
ένα πρώτο σκίρτημα.

Αυτό δεν έχει αλλάξει.
Γιατί δε θα αλλάξει.
Ποτέ...