Για το περιβάλλον

Καβαλάς ένα άλογο και το βάζεις να τρέξει.
Τρέχει γρήγορα, μα είσαι άπληστος.
Το φορτώνεις κι άλλο
και το σπηρουνίζεις να τρέξει πιο γρήγορα.
Κι εκείνο, το καημένο, κάνει ό,τι μπορεί.
Λαχανιασμένο, ξελιγωμένο, πληγωμένο.
Δίνει την ψυχή του, μα δε θ' αντέξει για πολύ.

Κι εσύ δεν ακούς τον σφυγμό του.
Δε νιώθεις την αγωνία του.
Δε σε νοιάζει για τον πόνο του.
Το φορτώνεις κι άλλο, κι άλλο.
Το σπηρουνίζεις ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή θα φτάσει στο έσχατο όριό του.
Θα σωριαστεί κάτω
και μαζί του κι ΕΣΥ.

Καλά, πόσο ανόητος είσαι;
ΞΥΠΝΑ!
Άλλαξε τρόπο, συνήθειες, νοοτροπία
πριν να είναι αργά.
Το άλογο ήδη τρεκλίζει.
Δεν το νιώθεις;