Πάντα ρει

Τις τελευταίες εβδομάδες, αισθάνομαι ότι αλλάζω απίστευτα γρήγορα. Καινούρια πρόσωπα έρχονται στις παρέες, καθώς και στο γραφείο. Νιώθω, επίσης, ότι ξαναγνωρίζω από την αρχή τα παλιά. Παλιές συνήθειες ξεφτίζουν, καινούριες έρχονται. Μαθαίνω νέα πράγματα, νέες νευρικές συνάψεις του μυαλού. Βλέπω με άλλα μάτια την ομορφιά και την ασχήμια, (δυστυχώς η ασχήμια και τα κακώς κείμενα που ανακαλύπτω γύρω μου είναι πολύ περισσότερα). Περπατάω και νομίζω πως δεν πατάω στην ίδια γη που πατούσα χθες. Αμφισβητώ τα πάντα, μέσα μου και έξω μου.

Πολύ πιο έντονα από ότι αισθανόμουν παλιότερα, βλέπω ότι ο κόσμος γύρω μου αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κυλά όχι σαν ποτάμι, μα σαν καταρράκτης. Νιώθω να με σπρώχνει με το δυνατό του ρεύμα. Κι όλοι γύρω μου κινούνται σαν κι εμένα, σαν βότσαλα που τα σπρώχνει το ρεύμα. Τρίβονται μεταξύ τους, αναποδογυρίζουν, λειαίνονται.

Θα μπορούσαν να είναι κακά όλα αυτά; Ίσως. Καλό είναι στο ταξίδι σου, να σταματάς που και που και να αναλογίζεσαι. Ή, πρέπει που και που να πηγαίνεις και κόντρα στο ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.