Η ξένη μουσική και οι παρωπίδες

Οι φίλοι μου, που με γνωρίζουν καλά έχουν διαπιστώσει κάτι περίεργο: Όποτε μιλάνε για ξένοι μουσική, εγώ τους ακούω σαν χαζός, μην καταλαβαίνοντας τίποτα.

Ποτέ δεν άκουγα ξένη μουσική, είναι αλήθεια. Μεγάλωσα με έντεχνο και λαικό ελληνικό τραγούδι, τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μου. Μεγαλώνοντας, "άνοιξα" φυσικά τα ακούσματά μου, πάντα όμως στα πλαίσια του ελληνικού ρεπερτορίου.

Είναι και η εμμονή που έχω στο στίχο, σε συνδυασμό με τον έρωτά μου για τη γλώσσα μας. Πολύ δύσκολα θα "μιλήσει" μέσα μου ο ξένος στίχος. Γι' αυτό και τα ξενόγλωσσα μουσικά μου ακούσματα είναι ελάχιστα.

Με προβλημάτιζε και με προβληματίζει αυτό το γεγονός. Είναι σα να κρατώ μέσα μου ένα ζευγάρι παρωπίδες, ένα φίλτρο που αφήνει να περάσουν μόνο συγκεκριμένα ερεθίσματα, αγνοώντας το υπόλοιπο κομμάτι του κόσμου.

Άκουγα και ακούω τους ίδιους σταθμούς εδώ και χρόνια (κυρίως Μελωδία και Δεύτερο προγραμμα), οι οποίοι προφανώς ανα αναμασούν το ίδιο και το ίδιο ρεπερτόριο.

Δεν είναι σα να έχεις στον κήπο σου μόνο ένα είδος λουλουδιού; Πόσο πιο όμορφος δε θα ήταν γεμάτος χρώματα και διαφορετικές μυρωδιές;


Φυσικά, στο χέρι μου είναι να τα αλλάξω όλα αυτά σιγά-σιγά. Οι πόρτες είναι πάντα εκεί, κλειστές, και περιμένουν το χέρι μου να τις ανοίξει και να ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο πίσω τους.