Τα Πιο Μεγάλα Μυστικά
Κάποια νύχτα επέστρεφα κουρασμένος σπίτι.
Ποδηλατούσα στον ανήφορο και ήμουν στεναχωρημένος
γιατί πίστευα ότι κάποια πράγματα στη ζωή μου
δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.
Ώσπου ξαφνικά, "κάτι" έγινε.
Οι Νεράιδες της Νύχτας με λυπήθηκαν.
Με πλησίασαν, αόρατες,
κι άρχισαν να μου ψιθυρίζουν στ' αυτί.
«Θα σου πούμε τώρα Τα Πιο Μεγάλα Μυστικά:
Σου δόθηκε το Δώρο της Ζωής
κι εσύ τι κάνεις;
Μην είσαι αχάριστος.
Το άνοιξες; Το ξετύλιξες;
Άρχισες να το χρησιμοποιείς;
Βάλε τους στόχους σου.
Χάραξε την πορεία σου
Ακολούθα τη.
Το πιο σημαντικό στη πορεία αυτή
είναι να μπορείς να συνεχίζεις
αψηφώντας προβλήματα κι εμπόδια.
Άλλαξε τον εαυτό σου
κι έπειτα τον κόσμο.
Μπορείς. Ναι, μπορείς. (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ!!!)
Να εκπέμπεις γενναιόδωρα το δικό σου Φως
κι ας χάνεται στο Άπειρο.
Μήπως και τ' αστέρια, το ίδιο δεν κάνουν;
Κι όμως, κάποια μάτια θα το δουν αυτό το Φως...
Μάθε τους Ανθρώπους.
Κοίταξε βαθιά μέσα στα Μάτια τους
μέχρι την Καρδιά τους
κρατήστε μαζί απ' το χέρι ό,τι πιο Αληθινό.
Περπάτα με γυμνά πόδια στο Χώμα.
Νιώσε τις προαιώνιες δονήσεις.
Πάρε δύναμη από τη Γη και τον Ουρανό.
Λάτρεψε κάθε τι το Ζωντανό.
Τραγούδα τη Ζωή.»
Αυτά μου είπαν οι Νεράιδες της Νύχτας στο αυτι
κι εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Έκλαιγα.
3 σχόλια:
Είναι πολύ όμορφα όσα γράφεις!
Αυτό το τελευταίο ειδικά με συγκίνησε πολύ κι έγινε η αφορμή για να σου στείλω το πρώτο μου σχόλιο.Νομιζω πως αυτή είναι η πιο περίεργη μορφή επικοινωνίας που είχα ποτέ με κάποιον "αγνωστο".
Θα συνεχίσω να σε διαβάζω...
Σ' ευχαριστώ!
Δεν ήταν προφανές από την αρχή, αλλά το να σου λέει κάποιος άγνωστος "μου αρέσει αυτό που σκέφτεσαι / γράφεις" είναι ένα πολύ όμοφρο συναίσθημα, κάτι σαν μια ουρανοκατέβατη ευχάριστη έκπληξη...
Έντονα ποιητική η διάθεση.. Με πιάνουν και εμένα τα κλάματα γιατί θυμάμαι όταν με πλησίαζαν κι εμένα οι δικές μου νεράιδες και με χάιδευαν στοργικά, με παρηγορούσαν μες στη θλίψη μου και στον πόνο μου... Ώσπου ήρθε η ίδια η ζωή και με αντάμοιψε και είπα χαλάλι για τον πόνο,έτσι τώρα η χαρά είναι ακόμα πιο έντονη...Κλείνω με τη φράση πολυαγαπημένου μου προσώπου: << Ο Θεός μπορεί να αργεί, μα δε λησμονεί...>> :-)
Δημοσίευση σχολίου