Κυριακάτικο

Κυριακή βράδυ.
Από εκείνα τα ήρεμα βράδια Κυριακής.
Μια παράξενη ησυχία πλανάται.

Από το παράθυρο ακούγονται
οι ήχοι της γειτονιάς,
εκείνοι που δεν προσέχεις τις καθημερινές.

Ο αέρας θροίζει τα φύλλα των δέντρων
και φέρνει στα χείλη μου στίχους του Μάλαμα:
"...έξω φυσάει αγέρας κι όμως μέσα μου..."

Το σώμα είναι χορτασμένο ξεκούραση από το Σαββατοκύριακο.
Θα φάω κάτι ελαφρύ και θα πέσω νωρίς.
Θα διαβάσω καμιά ώρα στο κρεβάτι
και ξέρω ότι δε θα με πάρει ο ύπνος από την κούραση
όπως μου συμβαίνει μεσοβδόμαδα.

Κι από αύριο πάλι το εξαντλητικό ωράριο του γραφείου.
Δεν αισθάνομαι όμως κάποιο κόμπο στο λαιμό γι' αυτό.
Θαρρώ πως επιτέλους έχω συμφιλιωθεί με τα Κυριακάτικα βράδια...