Η επιστροφή

«...κι ήρθ' ένας Αύγουστος ζεστός που ξαναγύρισα
χωρίς τα νιάτα μου που ξόδεψα στα μακρινά λιμάνια
κανείς δε με περίμενε
κι όσους βαθιά αγάπησα
για πάντα είχανε φύγει...»

(Μάνθος Αρμπελιάς, «Αμέρικα»)


Εχω ήδη πάρει σύνεργα τα Μάτια και την Καρδιά μου
κι έχω φύγει για τα Μεγάλα Ταξίδια
και ταξιδεύω θαλασσοδέρνοντας την ψυχή μου.

Θα 'ρθει κάποτε μια μέρα που θα γυρίσω
χωρίς να με περιμένει κανείς.
Θα πατήσω τα πόδια μου στο Χώμα που με γέννησε
και δε θα το αναγνωρίζω πια.

Οι δρόμοι δε θα 'ναι οι ίδιοι
οι διαβάτες θα είναι πρόσωπα άγνωστα
που, θαρρείς, μιλούν κάποια άλλη γλώσσα.
Σπίτια, μαγαζιά, λεωφόροι σε άλλες θέσεις.

Μα το πιο τρομαχτικό
θα είναι κοιτάζοντας ψηλά
όταν ο ίδιος ο Ήλιος
θα φαίνεται διαφορετικός.

Μα θα 'ναι όλα αυτά μόνο μια ψευδαίσθηση.
Γιατί τίποτα δε θα 'χει αλλάξει.
Μόνο μέσα μου θα έχει γκρεμιστεί
και ξαναχτιστεί ο κόσμος...