Νυχτερινή περιπλάνηση

Είναι βράδυ.
Κάθομαι στον υπολογιστή.
Γράφω.
Έξω βρέχει.

Ησυχία.
Δεν ακούγεται παρά μόνο η καλοκαιρινή μπόρα από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Αισθάνομαι την υγρασία.

Το σώμα κρατάει για λίγο ακόμα, μα ζητά την ξεκούραση.
Το μυαλό όμως επιμένει.
Τόσες σκέψεις που συνωστίζονται για να βρουν διέξοδο.
Και βρίσκουν στο ηλεκτρονικό χαρτί.

Άσπρα σημαδάκια σε μαύρη οθόνη [1].
Κομμάτια από το παζλ της ψυχής.
Τυχαία κομμάτια, ατάκτως εσπαρμένα.
Κομμάτια που αδυνατούν να περιγράψουν
μια συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα...


[1] Τέτοιες ώρες προτιμώ να γυρίζω σε γραμμή εντολών. Μόνο άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο. Σπαρτιάτικη πειθαρχία των λέξεων σε μινιμαλιστικό περιβάλλον. Τίποτα να μη διαταράσσει τη ροή των σκέψεων. Κανένα άλλο παράθυρο, καμία ενόχληση. Αστέρια σε νυχτερινό ουρανό να γεμίζουν όλο το οπτικό πεδίο...