Δίδαξέ με

"...πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη
ζήτησες πρωτομάρτυρα τον Ήλιο..."
(Οδυσσέας Ελύτης, «Ωδή στη Σαντορίνη»)

"...μεγάλωσαν τα σταυροθόλια της ψυχής
κι αγκάλιασαν το μάταιο..."
(Γιώτα Διέννη, «Θήρα»)


+

Δίδαξέ με
τον αιώνιο αγώνα.

Δίδαξέ με
πάνω στα ερείπια
να χτίζω την καινούρια Ζωή.

Δίδαξέ με
να βρίσκω δύναμη
να τρέφομαι απ' τη Φωτιά
την ίδια που απειλεί να με καταποντίσει.

Δίδαξέ με
πάνω στο ασταθές
στο κούφιο υπόστρωμα της Μοίρας
να χτίζω τα κάστρα μου από άμμο κι Ελπίδα
γιατί αυτά είναι τα μόνα υλικά ονείρων που διαθέτω.

Σε οπτασίες ανείπωτης ομορφιάς, Ωδές στο Άπειρο
να μεταμορφώνω, σε αέρινα παλάτια
τα ταπεινά μου υλικά,
διδάξέ με.

Να ζωγραφίζω την ομορφιά της Ζωής
με τα χρώματα του Θανάτου,
διδαξέ με.

Να μη σταματώ όσο ζω,
δίδαξέ με.

+


(Για 'κείνους που πάλεψαν με τις φωτιές.
Για 'κείνους που κάηκαν.
Για 'κείνους που ακόμα ελπίζουν.
Τούτο το καλοκαίρι,
το επίσης "πικρό", επίσης "δοκιμασμένο")