Μολύβι για Πάντα

Από μικρός είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα μολύβια.

Έγραφα πάντα με μολύβι.
Απόφευγα, όσο μπορούσα, το μελάνι.
Δε μου άρεσε, ήταν πάντα τόσο κρύο,
τόσο απρόσωπο.

Περίβλημα από ξύλο
καρδιά από άνθρακα.
Ζωή μέσα σε ζωή.
Το περίβλημα ήταν κάποτε δέντρο.
Η καρδιά ήταν κι αυτή δέντρα ή ζώα.

Απ' έξω το κλασικό μαύρο
και να γράφει "Φάμπερ".
Τα παλιά ξύλινα μολύβια
είχαν τελείως άλλη αίσθηση.

Η μύτη μετά το ξύσιμο
με το σκληρό της τόνο.
Αργότερα ημερεύει
στρογγυλεύει
συμφιλιώνεται με το χαρτί.

Τα μολύβια μου
μου αρέσει να τα ξύνω μέχρι τέλος.
Μέχρι να γίνουν τόσα δα.
Να παίρνω όσα περισσότερα μπορώ
όπως κι απ' τη ζωή.

Τα ξύσματα τα δίναμε στα κορίτσια
κι αυτές τα έκαναν φουστίτσες
για τις παιδικές ζωγραφιές τους.

Η μυρωδιά, η μυρωδιά των ξυσμάτων
τόσο χαρακτηριστική των παιδικών χρόνων
ξυπνάει τις μνήμες.

Ακόμα και σήμερα
έχω πάντα ένα μολυβάκι στην τσέπη μου
παλιά καραβάνα, έμπιστο πολεμιστή
να σημειώνω τις σκέψεις.