Καταναλωτικό όνειρο

Σημερινό θέμα: Τα λότο, πρότο, τζόκερ και λοιπά "κρατικά" τυχερά παιχνίδια. (Προαπαιτούμενα: Μαθηματικά του γυμνασίου)

Πώς δουλεύουν όλα αυτά; Συγκεντρώνεται ένα ποσό από τις συμμετοχές. Από αυτό το ποσό, ένα κομμάτι πηγαίνει στον οργανισμό (ΟΠΑΠ;) και το υπόλοιπο, (70%; 80%) δίνεται πίσω ως κέρδη. Συμπέρασμα: Για κάθε ευρώ που δίνεις, χάνεις κατά μέσον όρο γύρω στα 20 με 30 λεπτά.

Θα μου πείτε, τι αηδίες ειν' αυτές; Έχω μια πιθανότητα να κερδίσω τα πολλά λεφτά. Αυτό είναι που κυνηγάω: Το όνειρο. Θα απαντήσω. Χμμμ... Βάζεις 10 ευρώ; Κατά μέσο όρο τα 2-3 τα έχασες. Η πιθανότητα να κερδίσεις 10.000 ευρώ είναι κάτω από μια στις χίλιες. Η πιθανότητα να κερδίσεις ένα εκατομμύριο είναι κάτω από μια στις 100.000.

Γνωρίζετε πόσο μεγάλη είναι στατιστικά η πιθανότητα να πεθάνεις από καρκίνο πριν τα 60; Να σκοτωθείς ή να τραυματιστείς πολύ σοβαρά σε τροχαίο (τόσο ώστε να αλλάξει η ζωή σου προς το πολύ χειρότερο); Να έχεις κακή υγεία τώρα και πολύ χειρότερη αργότερα λόγω των καταχρήσεων και του τρόπου ζωής; Και αυτό δεν είναι πιθανότητα. Είναι βεβαιότητα. Πόσο τυχερό θεωρείτε λοιπόν τον εαυτό σας; Για τα όλα τα παραπάνω μπορείτε να κάνετε κάτι για να αλλάξουν οι πιθανότητες υπέρ σας. Για τα λαχεία δεν μπορείτε.

Θα μου ξαναπείτε: Καλά, καλά, τραγούδα. Σωζόμαστε με 10 ευρώ; Ίσως ναι, ίσως όχι. Και οι τόκοι της πιστωτικής που τρέχουν κάθε μήνα πόσα ευρώ είναι; Και τα ψώνια μας που θα κόστιζαν αρκετά λιγότερο αν ψάχναμε να βρούμε καλύτερα και πιο οικονομικά προϊόντα; Και ο λογαριασμός της βενζίνης και του συνεργείου αν παίρναμε πότε πότε και τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Και ο λογαριασμός του γιατρού για το αυχενικό επειδή καθόμαστε όλη μέρα και δεν περπατάμε ποτέ;

Και η εργασία μας; Μας γεμίζει, την κάνουμε με ευχαρίστηση; Έχουμε στόχους και φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο; Εκείνοι που τα έχουν και τα πράττουν αυτά, αργά η γρήγορα ανεβαίνουν και μισθολογικά ή ξεκινούν μια δική τους δουλειά. (Από τα χρήματα δεν αρχίσαμε;)

Τι θέλω να πω; Επενδύουμε στο άγνωστο, και δεν επενδύουμε στο γνωστό και σίγουρο. Στην προσωπική μας εργασία. Στην υγεία μας. Στους ανθρώπους που μας κάνουν ευτυχισμένους. Γιατί άραγε; Πού είναι το λάθος; Κυνηγάμε το φευγαλέο, το τεμπέλικο και το εύκολο κέρδος.

Κι όμως το εύκολο κέρδος δεν είναι τελικά και τόσο εύκολο. Το μόνο εύκολο είναι η ζημία. Και όχι μόνο στα χρήματα. Και στο μυαλό μας...

Λίγο παλιότερα έγραψα: Πραγματικά δικό μας είναι και πραγματική αξία έχει μόνο αυτό που κατακτήθηκε με κόπο.

(Σημείωση: Ναι, μεγαλώνω. Και γίνομαι παράξενος. Και καμιά φορά γκρινιάζω και λίγο. Αποδεχτείτε με, παρακαλώ. Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα για συζήτηση στα θέματα που παίρνει. Δεν κάνω κήρυγμα, ούτε υποχρεώνω κανένα για κάτι. Λέω μια άποψη)