Project: Film Watching: The Visitor

Συμμετείχα στο project αυτό του φίλτατου ZlatkoGR και πρέπει να ομολογήσω ότι ξαναθυμήθηκα σήμερα το απόγευμα ότι η ταινία με περίμενε.

Εξαιρετική ταινία. Θα βάλω 4 στα 5, zlatko, αν και με απέτρεψε από το να βγω έξω απόψε (-: Προσοχή, ακολουθεί spoiler.

• Ο απόμακρος και αποστειρωμένος καθηγητής που έχει χάσει το νόημα της ζωής: Ο ίδιος προς το τέλος, το παραδέχεται ωμά: "I am just pretending". Από μια σύμπτωση όμως, η ζωή του πρόκειται να αλλάξει. Σημείωσα τη στιγμή που παίζουν με τον Τάρεκ στο πάρκο μαζί με διάφορους άλλους. Είναι η πρώτη στιγμή που ο καθηγητής χαμογελάει πραγματικά, σπάζοντας τη μάσκα του. Θα ακουλουθήσουν κι άλλες με αποκορύφωμα τον επίλογο στο μετρό, όπου τα δίνει όλα στη μουσική, βγάζοντας την πίκρα του.
  


• Ο Τάρεκ: Ο συμπαθής Σύριος οργανοπαίχτης, απλός και άμεσος, γεμάτος καλοσύνη και από τη σύλληψή του και μετά γεμάτος απορία γιατί να του συμβαίνουν όλα αυτά.
  


• Η μαυρούκα που αδυνατώ να συγκρατήσω το όνομά της: Αφοσιωμένη στον Τάρεκ, αλλά απίστευτα αγχωμένη και αμυντική, καθώς επίσης και λίγο γκρινιάρα (-: Ποιος ξέρει πόσα έχει δει και τραβήξει.
  


• Ο αχώνευτός στην υποδοχή του Detention. Δύο από αυτούς, για την ακρίβεια και ας προσθέσουμε και τους NYPD που μπουζουριάζουν το φτωχό Τάρεκ, σχεδόν χωρίς λόγο: Δεν είναι αναγκαστικά κακοί, τους έχει διαβρώσει η θέση τους και το αδιάκοπο καθημερινό βιώμα τέτοιων καταστάσεων. Ολοφάνερο το πως αυτές οι καταστάσεις στερούν τους ανθρώπους από την ανθρωπιά τους, τους κάνουν σχεδόν κυνικούς. Μην παραγνωρίζετε τη δική τους τραγική θέση, θεωρώ ότι είναι ένα όχι ασήμαντο κομμάτι στα τελικά μας διδάγματα.
  


• Η μαμά: Μεσόκοπη ανατολίτικη ομορφιά, με αποτυπωμένη την απώλεια και τον πόνο γύρω από τα μάτια της. Έχασε ήδη τον άντρα της, δε θα αντέξει να δει κάτι κακό να συμβαίνει και στο παιδί της. Το αίσθημα με τον καθηγητή, πρώτα απ' τη μεριά του κι ύστερα αμοιβαία, εξελίσσεται σχετικά γρήγορα. Αργότερα που εκείνη πρέπει να φύγει για να πάει κοντά στο παιδί της, η κατάσταση είναι απίστευτα τραγική.

Χαμογέλασα με το επεισόδιο που ο εστιάτορας φλερτάρει τη μαμά. Σε κάποια στιγμή ο εστιάτορας αποφαίνεται: "It's a bad place. I am lucky to have a green card..."

Σημειώστε ακόμα τους παρακάτω μονολόγους:

• Τάρεκ, στο επισκεπτήριο της φυλακής: "This is not fair. I am not a criminal. I have committed no crime. What do they think? I'm a terrorist? There are no terrorists in here. [στη φυλακή που βρίσκεται, εννοεί] The terrorists have money. They have support. This is just not fair..."
  


• Καθηγητής, μόλις έμαθε την απέλαση του Τάρεκ και ο υπάλληλος τον αντιμετωπίζει σχεδόν σα να πρόκειται για ένα χαλασμένα αυτοκίνητα κι όχι για ανθρώπους: "You can't just take people away like that. Do you hear me? He was a good man, a good person. It's not fair! We are not just helpless children..."

Συμπεράσματα: Η.Π.Α., μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Απλοί άνθρωποι θύματα καταστάσεων που δεν τους αφήνουν να κάνουν πράξη τα μικρά πεπερασμένα όνειρά τους. Αντιμέτωποι με την αδικιά, οι άνθρωποι εξαγριώνονται, αναρωτιούνται "γιατί", αλλά τελικά μένουν ανήμποροι.

Εξαιρετική ταινία, επαναλαμβάνω. Θα σημειώσω να δω και την πρώτη του ίδιου σκηνοθέτη, το The Station Agent. Ευχαριστούμε ZlatkoGR για την όλη εμπειρία!