Γαλάζιο

Γαλάζιο.

Το γαλάζιο της θάλασσας. Το γαλάζιο του ουρανού. Αχνογάλάζα βουνά ή νησάκια που ίσα ξεχωρίζουν στο βάθος. Κι η γραμμή του ορίζοντα, άπιαστο σύνορο ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό.

Κι ο ήλιος πότε στην Ανατολή, πότε μεσουρανώντας, πότε στη Δύση, να δίνει αποχρώσεις στο γαλάζιο: Πότε ανοίγει, πότε σκουραίνει, πότε προσθέτει πινελιές από κόκκινο ή χρυσό. Και στη θάλασσα, να διακόπτεται από αφρισμένες δαντέλες η γαλανή συνέχεια.

Ποτέ δεν το χόρτασα αυτό το γαλάζιο. Ποτέ, όσο κι αν, μικράκι, άπλωνα τα χέρια μου να πιάσω τον ουρανό, όσο κι αν έριχνα το κορμί μου στη θάλασσα και τη ρουφούσα. Το γαλάζιο ήταν πάντα εκεί, ατέλειωτο, απέραντο, γαλήνιο, μια αιωνιότητα και μια σοφία.

Το γαλάζιο πάντα με καλούσε. Να μπω μέσα του, να μπει μέσα σε κάθε κύτταρό μου, να με διαποτίσει και να με εξαγνίσει περνώντας μέσα από την ψυχή μου. Να γίνουμε ένα εγώ κι αυτό. Να μην υπάρχει τίποτα εκτός από γαλάζιο, μόνο ομορφιά και γαλήνη στον κόσμο.

Κι εγώ από τη μεριά μου, δεν το πρόδωσα ποτέ το γαλάζιο. Ξέρω πως ένα κομματάκι του βρίσκεται πάντα μέσα μου κι ακτινοβολεί. Φωτίζει τους χειμώνες και προσμένει την άνοιξη, να ενωθεί και πάλι με το μητρικό στοιχείο...