Κουρασμένος, απογοητευμένος, στενοχωρημένος
στο τραίνο της επιστροφής
από τον καθημερινό αγώνα,
με το τηλέφωνο στοργική μουσική συντροφιά.
Κατά την έξοδο από το βαγόνι
-κακιά ώρα-
μου φεύγει από το χέρι
και πέφτει προς το διάκενο τραίνου-αποβάθρας,
κρεμάμενο μόνο από το καλώδιο των ακουστικών.
Το βλέπω να οδεύει προς το βάραθρο
σαν σε αργή κίνηση
χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα,
και να πέφτει μέσα.
-Όοοοοχι!...
Κι ύστερα το τραίνο να ξεκινάει
με μεγάλη ταχύτητα.
Απομένω σα χαμένος στην αποβάθρα.
Το πλήθος είναι παντού γύρω μου
αλλά είναι σα να μην υπάρχει.
Τον είδα που ήρεμα πιο δίπλα χαμογελούσε,
νομίζοντας ότι περιγελά.
Ήρθε προς το μέρος μου όμως,
και μου είπε σε άπταιστα ελληνικά:
-Πιστεύετε στα θαύματα;
Δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω
όταν με ρωτάει ένας κουρελής ξανθός νεαρός
με μισοξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια
σε γλώσσα που δύσκολα συνδέεις μαζί του.
Πριν προλάβω να σκεφτώ περισσότερο,
απλώνει το χέρι του προς στις γραμμές
εμφανώς διαλογιζόμενος
και -ω του θαύματος-
η συσκευή ανυψώνεται στον αέρα
και καταλήγει ανέπαφη στο χέρι μου.
-"Θυμηθείτε,
τα πιο ενδιαφέροντα θαύματα
δεν είναι θεαματικά σαν αυτό,
αλλά γίνονται ήρεμα, κρυφά, μέσα μας!
Auf Wiedersehen!"
Είπε, χαμογέλασε ξανά
και χάθηκε την ίδια στιγμή,
σα να εξανεμίστηκε.
Απέμεινα εντελώς χαμένος
κυκλωμένος από το πλήθος,
που δεν είχε προσέξει τίποτα
σα να είμασταν κι οι δυο μας οπτασίες.
~
Δεν είμαι σίγουρος αν το έζησα
ή αν το ονειρεύτηκα,
όχι, δεν είμαι σίγουρος.
Αλλά μήπως κάνει διαφορά;
Altona, Hamburg.
27 Αυγούστου 2012
