Σαν το σκυλάκι...
Την περασμένη Κυριακή το πρωί πήγα να ταΐσω το σκυλάκι της αδερφής μου, η οποία έλειπε για το Σαββατοκύριακο σε εκδρομή.
Το καημένο το σκυλάκι ήταν μόνο του από το μεσημέρι του Σαββάτου. Μόλις με είδε έκανε κάτι χαρές... Πηγαινοερχόταν εδώ κι εκεί και κουνούσε την ουρά του τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα ξεκολλούσε από το κορμάκι του.
Τότε ήταν που σκέφτηκα το εξής: Να ένα γνήσιο δείγμα, αληθινής αγάπης. Το σκυλάκι χαίρεται τόσο πολύ που σε βλέπει και στο δείχνει με τον πιο απλό και ειλικρινή τρόπο. Αν είχε φωνή θα έλεγε: Χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω που αν μπορούσα θα ξεκολλούσα την ψυχούλα μου από το τομάρι μου και θα την πέταγα στα πόδια σου.
Πάντα πίστευα ότι πρέπει να παίρνουμε μαθήματα από την ίδια τη φύση. Πόσοι άνθρωποι από μας είναι ικανοί να αγαπήσουν τόσο δυνατά, τόσο απλοϊκά όσο αγαπάει ένα πιστό σκυλί τον αφέντη του;
