Δουλειά, δουλειά, δουλειά...

Τα μηδέν και τα ένα μ' έχουν σχεδόν συνθλίψει τους τελευταίους μήνες. Έχω κυριολεκτικά λιώσει στη δουλειά.

Πριν λίγο καιρό είχα μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική πρόταση. Μικρός είμαι, είπα, γιατί όχι; Ας παίξουμε. Έτσι άφησα τη σίγουρη δουλειά μου με το οκτάωρο, οκτάωρο και το μέτριο μισθό και ακολούθησα τη μοίρα μου σε μια καινούρια τηλεπικοινωνιακή εταιρεία. Το ήξερα τι συνεπαγόταν η επιλογή μου: Περισσότερα χρήματα, νέες γνώσεις, νέες ευκαιρίες, _αλλά_ πολλή δουλειά.

4 μήνες μετά, έχω να πω ότι οι προσδοκίες μου επαληθεύτηκαν. Όλα τα παραπάνω που περίμενα όντως συνέβησαν. Το πολλή δουλειά βέβαια δε λέει τίποτα. Πρέπει να το ζήσει κανείς για να καταλάβει τι σημαίνει.

Ο άνθρωπος όμως προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Όταν δουλεύεις 10 και 12 ώρες την ημέρα, και πολλές φορές παραπάνω, προσαρμόζεις το πρόγραμμά σου ανάλογα. Οργανώνεις τις δουλειές σου και τη ζωή σου. Κι ο χρόνος που είναι (ακόμα) πιο λίγος, επιβάλλει να γίνει ιεράρχηση των δραστηριοτήτων. Ό,τι δεν χωράει απλά κόβεται. Τελεία. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα.

Είναι, απλά, μια φάση της ζωής μου. Προσπαθώ να πάρω όσο μπορώ πιο πολλά από αυτή, όπως προσπαθώ κι απ' τη ζωή γενικότερα.