Σε βλέπω στην κοινωνική δικτύωση.
Κάνεις σιγά-σιγά
ανεπαίσθητες ρυτίδες.
Δένουν όμορφα
με το χαμόγελό σου
όπως τα κυματάκια
-προβατάκια-
στην ήρεμη θάλασσα.
Κι εγώ βγάζω σιγά-σιγά
γκρίζες τρίχες.
Δεν είναι πολλές,
είναι όμως αρκετές
για να παρατηρήσει κανείς
τουλάχιστον την ύπαρξή τους.
Δεν είναι κακό που μεγαλώνουμε
αργά-αργά, γλυκά-γλυκά,
(αλλά και αμείλικτα),
είναι μάλλον φυσιολογικό.
Αυτό που με λυπεί
είναι που μεγαλώνουμε χώρια.
Στα μισά του δρόμου της ζωής
βρέθηκα σε δάσος σκοτεινό
με τις φωνές των πολιορκημένων
μακρυσμένα ουρλιαχτά, ίσα ν' ακούγονται
στα βάθη του μυαλού μου,
μπερδεμένα με ήχους βορεινούς
σύμφωνα παχιά, φωνήεντα δασέα.
Εδώ δε φτάνει το φως του Φοίβου
υπάρχει μόνο η διαπεραστική δροσιά
του αιώνιου φθινοπώρου,
ημίφως και υγρασία που ευνοούν τις ζυμώσεις,
με επικίνδυνα μανιτάρια να ξεφυτρώνουν
στις πτυχώσεις του μυαλού.
Απόκοσμη ησυχία.
Που πήγαν οι μπυροπότες,
τα ξανθά γένη - κούκλες χλωμές;
Πού πήγαν οι Λατίνοι, οι Ασιάτες, οι μελαμψοί
τόσο κοντά και τόσο μακριά,
τόσο μακριά και τόσο κοντά;
Σ' αυτό το δάσος όμως,
είναι μόνο η σκέψη μου
-ούτε καν εγώ, δεν υπάρχει εγώ-
κι αναζητά μονάχη
το ίδιο πάντα Απόκρυφο Μυστικό.
Ρυθμικά χτυπάει το λάστιχο
πάνω στο κόκκινο τούβλο.
ακολουθεί την αναπνοή.
Πάνε κι έρχονται σπιτάκια με στέγες
σαν από κοριστίστικες παιδικές ζωγραφιές.
Κι αναρωτιέμαι αν μπορούν
να χτιστούν όνειρα [με στέρεες στέγες]
πάνω σε κόκκινο τούβλο
όπως χτίστηκαν σε λευκό μάρμαρο.
Αν μπορεί η πέτρα η χορτα[ρια]σμένη
ν' αντιπαλέψει τη πικρή,
τη δοκιμασμένη, την ξερη.
Τι είναι πιο αδίστακτο άραγε,
ο ήλιος ο άσβεστος
που αποξεραίνει κάθε χυμό
ή η βροχή που διαπερνά,
που διαβρώνει μέχρι τα μύχια;
Νερό, νερό στάσιμο, νερό ρέον,
προορισμένο να καταλήξει
σε θάλασσες κρύες, βόρειες, λασπερές.
Ακολουθώ τη γραμμή του νερού,
που με πάει;
Αν είμαι ρυάκι,
ή έστω παραπόταμος,
-για περισσότερα, ποιος ξέρει-
σε ποια Θάλασσα μου γράφεται να εκβάλλω;
Τρέχω, τρέχω, μέσα στη νύχτα
μέσα στο δάσος
χωρίς να φοβάμαι
-είσαι ασφαλής εδώ, λένε-
χωρίς να ξέρω που ακριβώς πάω
αλλά και χωρίς να μπορώ να χαθώ.
Μακρινές ακούγονται πια
οι σχολαστικές καμπάνες,
του Λούθηρου η συμβολή
στο κινέζικο μαρτύριο του Χρόνου.
Γνωρίζουν καλά οι δρομείς
-όπως κι οι ποδηλάτες-
από ένα σημείο και μετά
δεν υπάρχει πια κούραση,
υπάρχει μόνο Ψυχή και Δρόμος
που γίνονται ένα.
Τα πόδια με το δρόμο,
ο δρόμος με τα δέντρα και το ρυάκι,
η γη και το σκοτάδι της νύχτας
όλα ένα.
Ένας είναι ο Σκοπός,
ψάξε, βρες Τον.
Στ' αυτιά μου αντηχούν
οι κανονιές του Μεσολογγιού
ψηφιακά επεξεργασμένες,
σύγχρονα πολεμικά ανακοινωθέντα
ενός αναίμακτου, στημένου, βρωμερού πολέμου.
Ανταποκρίσεις απ' τη Δύση και την Ανατολή
για την ίδια μοντέρνα τραγωδία
κι οι μηχανές για τη Λύση
από καιρό κομματιασμένες.
Ψάλλει ο καθένας το δικό του κομμάτι
στο μεγάλο παράφωνο χορικό.
Τρέχω, τρέχω,
μέσα στη νύχτα ενός φθινοπώρου
μιας ενδιαφέρουσας εποχής.
Δίνω το στίγμα μου,
είμαι κάπου εδώ
κι ας είναι το εδώ εκεί
λίγο πιο έξω,
αλλά πάντα
μέσα στον ευρύτερο κύκλο
του δράματος.
...
Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα της επιστροφής.
Μεταβολή και μαρς
ένα ντους και πίσω στον πεζό προσωπικό αγώνα.
Τους ζυγούς επαναδέσατε...
Κι όμως κάπου εκεί βαθιά
η μυρωδιά της δροσιάς με κυνηγάει,
ένα κομμάτι του νου μου έμεινε στο Δάσος.
Όταν θα πέσω ψόφιος
στο χαμηλό μεγάλο μου κρεβάτι
δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο
-απ' ευθείας σύνδεση
με τη δροσιά της νύχτας-
κάπου προς τα κει θα ταξιδέψω...
(On recent Amy Winehouse's death)
Some rare stars
-just too bright-
uncontrollable quite,
give away glaring light.
Though unstable by cradle,
-it's a part of their fable-
they can touch and relabel
what the rest are unable.
When they 'd shed all their heart
they will just fall apart.
Not an end, a restart,
each of us getting part.
You can say and it's right,
every time they ignite,
they provide hope to fight
the sad darkness of night.
~
Remember, a supernova is the only way
that we can get heavy matter.
We need them.
The universe would be just
so boring without them,
possibly without life as we know it...
Ερώτηση:
Πεπερασμένοι άνθρωποι,
δυνατότητες,
ανάγκες, υπόσταση, ζωή.
Φραγμένοι εκ κατασκευής.
Κι εκείνο απέραντο.
Μεγαλύτερο από κάθε τι μεγάλο.
Όσο κι αν το αγγίξουμε,
όσο κι αν αποπειραθούμε
να το τροποποιήσουμε,
πάλι αγέρωχα απαραλλαχτο μένει.
Τι δουλειές
έχουμε άραγε
εμείς με το Άπειρο;
Απάντηση:
Το άπειρο δεν είναι
παρά μόνο
ένα μεγάλο σύνολο
κι εμείς μέσα του.
Είμαστε κομμάτι του.
Είναι κομμάτι μας.
Είμαστε ένα.
Τόσο απλά.
Αρκεί να γυρίσετε
και να νιώσετε γύρω σας
και μέσα σας.
Το άπειρο σας περιβάλλει,
σας περιέχει, το περιέχετε.
Κάθε στιγμή,
με κάθε βλέμμα, με κάθε άκουσμα
με κάθε αναπνοή,
μέ κάθε σκέψη.
"Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ..."
(Νίκος Καββαδίας, Λύχνος του Αλαδδίνου)
Ταξιδεύω σε γλώσσες άγνωστες και εξωτικές
ψάχνοντας να βρω ρίζες κοινές,
να εξιχνιάσω ιστορίες
ερωτικές και πολεμικές,
γιορτές και καταστροφές.
Ταξιδεύω σε ακατάληπτες γραφές και αλφάβητα,
βυθίζομαι σε τονικά συστήματα
και δυσκολοπρόφερτους φθόγγους.
Σφήνες χαραγμένες στον πηλό,
ζωγραφιές σε πάπυρο,
σκουληκάκια σε δέρμα καμήλας,
διγράμματα στη σειρά ενωμένα με γραμμή,
σχήματα κάθετα σε ρυζόχαρτο.
Ονόματα Θεών, αυτοκρατόρων και δυναστειών
ανασταίνονται στα νεανικά χείλη,
τα μελαμψά, τα στρογγυλοπρόσωπα, τα λοξομάτικα.
Δίχως να το καταλαβαίνουν
έχουν ιστορία και δόξα
συνοψισμένη
στην πρώτη σελίδα
των διαβατηρίων τους.
Κι από κει ταξιδεύω στις καρδιές τους,
στις αγάπες, στα περίεργα τραγούδια τους,
στα χρώματα των ντόπιων ρούχων τους,
στη γεύση των μπαχαρικών τους,
στη μυρωδιά του ιδρώτα τους.
Κι όσο περιδιαβαίνω,
τόσο τους γνωρίζω,
γελάω και κλαίω μαζί τους.
Παραξενεύονται κι εκείνοι
όταν αναγνωρίζω λέξεις,
βότσαλα που παράσυρε και λείανε η θάλασσα,
απ' του Ομήρου τις αμμουδιές.
Γιατί όσο μακριά και να ταξιδέψω,
πάντα -κάπως-
εκεί καταλήγω.
(Δείτε επίσης)
Υ.Γ.: Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη, αν το παρόν δεν αφιερωνόταν σε όλους τους φίλους μου σε τούτη 'δώ τη μικρή κοσμογωνιά που χτίζουμε τα λίγο-πολύ κοινά μας όνειρα...
Κάποια στιγμή
Εκείνος σκέφτηκε:
"Μου φαίνεται
πως αδίκησα
τις Βόρειες χώρες
στη μοιρασιά."
Πήρε λοιπόν
το Γαλανό Ουρανό
που αντιστοιχούσε,
τον έκοψε κομμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μάτια των κοριτσιών.
Ύστερα πήρε τον Ήλιο
που αντιστοιχούσε,
τον έκανε δεμάτια-δεμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μαλλιά τους.
Τέλος, για να ολοκληρώσει,
πήρε από τη Ζέστη των Τροπικών,
τη χώρισε φλογίτσες-φλογίτσες
και έβαλε από λίγο
(βαθιά) μέσα στην καρδούλα τους.
"Κάπως καλύτερα τώρα", είπε.
Ας μην ξεχνάμε:
Κάθε τόσο
οι μετρητές της ζωής
καλό είναι να μηδενίζουν.
Σε τακτά ή άτακτα χρονικά διαστήματα
να γίνεται μια μικρή εκκαθάριση
να παραγράφονται τα λάθη
-και τα πάθη-
και μένουν τα διδάγματα.
Σαρώνουμε τη σκόνη,
απορρίπτουμε τα περιττά,
ελευθερώνουμε χώρο.
Σωστή συντήρηση
ίσον καλύτερη λειτουργία.
