Προς Ανατολάς

"Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ..."
(Νίκος Καββαδίας, Λύχνος του Αλαδδίνου)

Ταξιδεύω σε γλώσσες άγνωστες και εξωτικές
ψάχνοντας να βρω ρίζες κοινές,
να εξιχνιάσω ιστορίες
ερωτικές και πολεμικές,
γιορτές και καταστροφές.

Ταξιδεύω σε ακατάληπτες γραφές και αλφάβητα,
βυθίζομαι σε τονικά συστήματα
και δυσκολοπρόφερτους φθόγγους.

Σφήνες χαραγμένες στον πηλό,
ζωγραφιές σε πάπυρο,
σκουληκάκια σε δέρμα καμήλας,
διγράμματα στη σειρά ενωμένα με γραμμή,
σχήματα κάθετα σε ρυζόχαρτο.

Ονόματα Θεών, αυτοκρατόρων και δυναστειών
ανασταίνονται στα νεανικά χείλη,
τα μελαμψά, τα στρογγυλοπρόσωπα, τα λοξομάτικα.

Δίχως να το καταλαβαίνουν
έχουν ιστορία και δόξα
συνοψισμένη
στην πρώτη σελίδα
των διαβατηρίων τους.

Κι από κει ταξιδεύω στις καρδιές τους,
στις αγάπες, στα περίεργα τραγούδια τους,
στα χρώματα των ντόπιων ρούχων τους,
στη γεύση των μπαχαρικών τους,
στη μυρωδιά του ιδρώτα τους.

Κι όσο περιδιαβαίνω,
τόσο τους γνωρίζω,
γελάω και κλαίω μαζί τους.

Παραξενεύονται κι εκείνοι
όταν αναγνωρίζω λέξεις,
βότσαλα που παράσυρε και λείανε η θάλασσα,
απ' του Ομήρου τις αμμουδιές.

Γιατί όσο μακριά και να ταξιδέψω,
πάντα -κάπως-
εκεί καταλήγω.

(Δείτε επίσης)

Υ.Γ.: Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη, αν το παρόν δεν αφιερωνόταν σε όλους τους φίλους μου σε τούτη 'δώ τη μικρή κοσμογωνιά που χτίζουμε τα λίγο-πολύ κοινά μας όνειρα...