One in a zillion

(On recent Amy Winehouse's death)

Some rare stars
-just too bright-
uncontrollable quite,
give away glaring light.

Though unstable by cradle,
-it's a part of their fable-
they can touch and relabel
what the rest are unable.

When they 'd shed all their heart
they will just fall apart.
Not an end, a restart,
each of us getting part.

You can say and it's right,
every time they ignite,
they provide hope to fight
the sad darkness of night.

~

Remember, a supernova is the only way
that we can get heavy matter.
We need them.
The universe would be just
so boring without them,
possibly without life as we know it...

Απείρου συνείδηση

Ερώτηση:

Πεπερασμένοι άνθρωποι,
δυνατότητες,
ανάγκες, υπόσταση, ζωή.
Φραγμένοι εκ κατασκευής.

Κι εκείνο απέραντο.
Μεγαλύτερο από κάθε τι μεγάλο.
Όσο κι αν το αγγίξουμε,
όσο κι αν αποπειραθούμε
να το τροποποιήσουμε,
πάλι αγέρωχα απαραλλαχτο μένει.

Τι δουλειές
έχουμε άραγε
εμείς με το Άπειρο;

Απάντηση:

Το άπειρο δεν είναι
παρά μόνο
ένα μεγάλο σύνολο
κι εμείς μέσα του.
Είμαστε κομμάτι του.
Είναι κομμάτι μας.
Είμαστε ένα.

Τόσο απλά.

Αρκεί να γυρίσετε
και να νιώσετε γύρω σας
και μέσα σας.
Το άπειρο σας περιβάλλει,
σας περιέχει, το περιέχετε.
Κάθε στιγμή,
με κάθε βλέμμα, με κάθε άκουσμα
με κάθε αναπνοή,
μέ κάθε σκέψη.

Προς Ανατολάς

"Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ..."
(Νίκος Καββαδίας, Λύχνος του Αλαδδίνου)

Ταξιδεύω σε γλώσσες άγνωστες και εξωτικές
ψάχνοντας να βρω ρίζες κοινές,
να εξιχνιάσω ιστορίες
ερωτικές και πολεμικές,
γιορτές και καταστροφές.

Ταξιδεύω σε ακατάληπτες γραφές και αλφάβητα,
βυθίζομαι σε τονικά συστήματα
και δυσκολοπρόφερτους φθόγγους.

Σφήνες χαραγμένες στον πηλό,
ζωγραφιές σε πάπυρο,
σκουληκάκια σε δέρμα καμήλας,
διγράμματα στη σειρά ενωμένα με γραμμή,
σχήματα κάθετα σε ρυζόχαρτο.

Ονόματα Θεών, αυτοκρατόρων και δυναστειών
ανασταίνονται στα νεανικά χείλη,
τα μελαμψά, τα στρογγυλοπρόσωπα, τα λοξομάτικα.

Δίχως να το καταλαβαίνουν
έχουν ιστορία και δόξα
συνοψισμένη
στην πρώτη σελίδα
των διαβατηρίων τους.

Κι από κει ταξιδεύω στις καρδιές τους,
στις αγάπες, στα περίεργα τραγούδια τους,
στα χρώματα των ντόπιων ρούχων τους,
στη γεύση των μπαχαρικών τους,
στη μυρωδιά του ιδρώτα τους.

Κι όσο περιδιαβαίνω,
τόσο τους γνωρίζω,
γελάω και κλαίω μαζί τους.

Παραξενεύονται κι εκείνοι
όταν αναγνωρίζω λέξεις,
βότσαλα που παράσυρε και λείανε η θάλασσα,
απ' του Ομήρου τις αμμουδιές.

Γιατί όσο μακριά και να ταξιδέψω,
πάντα -κάπως-
εκεί καταλήγω.

(Δείτε επίσης)

Υ.Γ.: Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη, αν το παρόν δεν αφιερωνόταν σε όλους τους φίλους μου σε τούτη 'δώ τη μικρή κοσμογωνιά που χτίζουμε τα λίγο-πολύ κοινά μας όνειρα...

Επανόρθωση

Κάποια στιγμή
Εκείνος σκέφτηκε:
"Μου φαίνεται
πως αδίκησα
τις Βόρειες χώρες
στη μοιρασιά."

Πήρε λοιπόν
το Γαλανό Ουρανό
που αντιστοιχούσε,
τον έκοψε κομμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μάτια των κοριτσιών.

Ύστερα πήρε τον Ήλιο
που αντιστοιχούσε,
τον έκανε δεμάτια-δεμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μαλλιά τους.

Τέλος, για να ολοκληρώσει,
πήρε από τη Ζέστη των Τροπικών,
τη χώρισε φλογίτσες-φλογίτσες
και έβαλε από λίγο
(βαθιά) μέσα στην καρδούλα τους.

"Κάπως καλύτερα τώρα", είπε.

Πρωτομηνιά

Ας μην ξεχνάμε:
Κάθε τόσο
οι μετρητές της ζωής
καλό είναι να μηδενίζουν.

Σε τακτά ή άτακτα χρονικά διαστήματα
να γίνεται μια μικρή εκκαθάριση
να παραγράφονται τα λάθη
-και τα πάθη-
και μένουν τα διδάγματα.

Σαρώνουμε τη σκόνη,
απορρίπτουμε τα περιττά,
ελευθερώνουμε χώρο.

Σωστή συντήρηση
ίσον καλύτερη λειτουργία.