Πίσω και μπρος

Οι Κατσιμιχαίοι
για το Βερολίνο τους.
Έτσι λοιπόν,
ξεκινάνε οι συνειρμοί:

Cafe May στο Sankt Pauli,
το γωνιακό,
δύο στενά από τα κλαμπ
και τα στριπτιτζάδικα.
Κάθε δεύτερη Κυριακή εκεί.

Το Cafe Literaire
tranquilo, dulce, pequeñito,
στο Sankt Gayorg
κι ο Ιρανός χοντρούλης
μουστάκιας ιδιοκτήτης
με τα τσάγια Granatapfel.

Πώς λεγόταν εκείνο
το καφεστιατόριο
στο Planten un Blomen,
εκεί που πρωτογνώρισα την ...;
Δε θυμάμαι πια,
δεν ξαναπήγαμε από τότε.

Και ο Alex
δίπλα στο Alster
που είχε κάθε Τρίτη βράδυ latin party
και πηγαίναμε και χορεύαμε με τις ...;

Επίσης, η Grosse Freiheit 36.
Χιχί, θυμήθηκα το Raul
και τα δυο κορίτσια
από το Ecuador!

Και στο Sausalitos
κάθε Πέμπτη happy hour
με καλό κόσμο πάντα.

Το κυριλέ Meyer Lansky
στο Gänsemarkt
με τα gratis φυστίκια του
κι ο Ian που το αποκαλεί GmB-Bar
-θα σας πω όμως άλλη φορά
γιατί και πως-.

Τα ξέφρενα ξενυχτάδικα
στο Reeperbahn,
οι πόρτες που τρώγαμε
καμιά φορά,
τα döner kebab
που τρώγαμε σχεδόν πάντα,
φεύγοντας το ξημέρωμα.

Το μονίμως φίσκα Katze
στο αναρχικό Schantze,
και το αγαπημένο Zoë
με τους καναπέδες.

Ο Luigi με τις τεράστιες πίτσες του,
το Sushi Bar που τελικά δεν πήγαμε ποτέ,
το common room της Schüttstrasse
που γίνονταν τα φοιτητικά πάρτυ.

Η σταθερή αξία των Caspari
και Irish Pub στο Harburg
και φυσικά να μην ξεχάσω
το Paros Imbiss του κυρ Γιώργη
με το καλύτερο σουβλάκι της πόλης.

~

Σε όλα αυτά πήγα και ξαναπήγα,
τόσες και τόσες φορές.
Με τους ίδιους
και με διαφορετικούς ανθρώπους.
Σε διαφορετικές περιστάσεις,
με διαφορετική διάθεση και σκοπό.

Και πέρασα όμορφα,
γοητεύτικα,
ερωτεύτηκα,
απογοητεύτικα,
ξέχασα,
θυμήθηκα,
μέθυσα.

Γνώρισα ανθρώπους
από όλο τον κόσμο,
και φυσικά και από την Ελλάδα.
Οι άνθρωποι που γνώρισα
αυτά τα δύο χρόνια
μου άλλαξαν
για μια ακόμα φορά τη ζωή μου,
με γέμισαν από τις εικόνες
και τις λέξεις τους,
τα χαμόγελά τους,
τις μυρωδιές τους.
Με έκαναν δικό τους
και τους έκανα δικούς μου.

Όχι, δεν είναι μελαγχολία,
είναι μάλλον
συνειδητοποίηση της αξίας
αυτού που δεν είναι πια άμεσα διαθέσιμo
και φυσικά του τέλους μιας εποχής.

Μακριά από τις πεπατημένες οδούς,
νέες παρθένες *strasse
περιμένουν τον εξερευνητή
με το machete του
να χαράξει μονοπάτια.

Κι ας μη συγκρίνουμε τα ανόμοια.
Απλά ας προσθέσουμε κι άλλα δωμάτια
στο οικοδόμημα της καρδιάς.
Και η δική μου
-δόξα τω Θεώ-
είναι μεγάλη
και χωράει.

Και φυσικά,
δεν τελειώσαμε με το Αμβούργο.
Η πόλη αυτή μου χρωστάει
και της χρωστάω.
Έχουμε ανοιχτούς
καρδιακούς λογαριασμούς,
οι οποίοι ελπίζω
να παραμείνουν ανοιχτοί :)