Μύρισες την Ανάσταση...

[Για λόγους ανωτέρας βίας, το ιστολόγιο θα σταματήσει για μερικές ημέρες. Μαζί ξανά κάπου μέσα στο Μάιο, από καινούρια έδρα]


Μια και είμαστε λίγο πριν το Πάσχα, δεν μπορώ να αντισταθώ να αντιγράψω τους αιώνιους στίχους του αγαπημένου υμνητή του γαλάζιου και των μελτεμιών:

Πάρθηκεν από Μάγους * το σώμα του Μαγιού

Το 'χουνε θάψει σ' ένα * μνήμα του πέλαγου

Σ' ένα βαθύ πηγάδι * το 'χουνε κλειστό

Μύρισε το σκοτάδι * κι όλη η Άβυσσο

Θέ μου Πρωτομάστορα * μέσα στις πασχαλιές Και Συ

Θέ μου Πρωτομάστορα * μύρισες την Ανάσταση!

Καλή αντάμωση.

Η Δοτική

Δοτική πτώση δεν υπάρχει πια, εδώ και πολλά χρόνια.
Δοτική, όπως δίνω, δίνομαι.
Το καταργήσαμε κι αυτό.

Αντικαταστάθηκε από τη γενική κτητική, ίσως;

Ρομαντισμός στην καθημερινότητα

«Είναι ωραίος ο ρομαντισμός
όταν δεν βιώνεις τις καταστάσεις
ή τις βιώνεις λίγες ημέρες τον χρόνο ως τουρίστας.»

γράφει εδώ ο ντροπαλός και έχει δίκιο.

Το επόμενο στοίχημα είναι:
Μπορούμε να κατανικήσουμε
την καθημερινότητα
και να βγάλουμε ρομαντισμό από κει;

Μποορύμε να μετατρέψουμε
τη ρουτίνα
σε κάτι συναρπαστικό;

Σκεφτείτε το πως.
Ο καθένας το ξέρει καλύτερα
για τον εαυτό του.

Μόνο ότι, #2

Έγραψα πιο παλιά αυτό. Να συμπληρώσω:

-Τι είναι πολύτιμο;

-Μόνο ό,τι κέρδισες με πόνο και μόχθο.

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #23

[...] όλο το μυστικό της αντριγιάς δεν είναι να 'χεις θεόρατο και δυνατό κορμί, παρά να 'χει η ψυχή σου τη δύναμη να παίρνει απόφαση. Μια αλογόμυγα που παίρνει απόφαση μπορεί να βάλει κάτω ένα αναποφάσιστο βόδι. Ψυχή 'ναι η αντριγιά, δεν είναι κορμί.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου

«Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι μας είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.»
(Ανδρέας Εμπειρίκος)


Σαν ποδηλάτης από χρόνια
δεν μπορώ
παρά να μη χαμογελάσω.

Στίλβον ποδήλατο.
Που μας ταξιδεύει
στους κακοτράχαλους δρόμους
του μέσα μας.

Μας εκπαιδεύει
μας θρέφει.

Οι δρόμοι έχουν περιεχόμενο
ομορφιά και πράματα να πουν
«αν έχεις μάτια να τα δεις,
αν έχεις χέρια να τ᾽ αγγίξεις»[1].

Κι η εκδρομή αυτή
σιγάει, μόνο όταν σιγήσει κι η καρδιά.
Γιατί όσο χτυπάει η καρδιά
θα ανασαίνει στίχους.

~~~

[1] Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα: «Το δώμάτιο»
σε ποίηση της Λένας Παππά.

Το Πρότυπο

Το ξέρατε ότι η πρύτανης της Σορβόνης
είναι Ελληνιδα;

Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
είναι από εκείνα τα θαυμαστά μυαλά
που διαπρέπουν στο εξωτερικό
τόσο με την αξία
όσο και με τη σεμνότητά τους.

Γιατί πολεμήσαν;

«...στρατιώτες έρχονται πάνε
ρωτάνε γιατί πολεμήσαν...»

(Μάνου Λοίζου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Μη με ρωτάς»)


Μια επισήμανση
για όποιον
(νομίζει ότι) αγωνίζεται
για κάτι που αξίζει τον κόπο:

Έχε την καρδιά σου ανοιχτή
και το μυαλό «πάρα πόδας»
και πάντα στο νου σου
να γνωρίζεις το γιατί
και το πως πολεμάς.

Ας μην είναι ποτάμι ο αγώνας
να σε παρασύρει.
Ας είναι ανηφόρα
που ανεβαίνεις
με συνείδηση και προσπάθεια.


(Με αφορμή τη χθεσινή ποδηλατοπορεία στο κέντρο.
Ήμουν κι εγώ εκεί και σκεφτόμουν αν πολεμάω επί ματαίω...)

Ο ζητών

«πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει, καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει, καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται»
(Κατά Λουκάν, 11:10)

Πιο πεζά:
Όποιος προσπαθεί,
μεγιστοποιεί τις πιθανότητές του,
όσο μικρό κι αν είναι αυτό το μέγιστο.

Τι άλλο
μπορούμε να κάνουμε
εξάλλου;

Παραφροσύνη

Σάββατο 29 Μαρτίου και ώρα 17:00, σε φανάρι προς είσοδο κεντρικής λεωφόρου.

Τροχονόμος έχει αποκλείσει την είσοδο προς τον κεντρικό, όπου η κυκλοφορία είναι ομαλή και αραιή. Σε λίγα λεπτά θα περάσει από κει η Ολυμπιακή Φλόγα.

Τα αυτοκίνητα στο φανάρι περιμένουν επί τουλάχιστον 15᾽ και έχουν σχηματίσει μια ουρά 500 μέτρων.

Σαν ποδηλάτης, φτάνω τελικά μπροστά-μπροστά, κάθομαι στο πλάι και περιμένω να μας αφήσει ο τροχονόμος να περάσουμε.

Κοιτώντας γύρω μου και δε μπορούσα να πιστέψω. Η παραφροσύνη σε όλο της το μεγαλείο.

Έχετε δει ανθρώπους να κορνάρουν ασταμάτητα όλοι μαζί, να βγαίνουν από τα αυτοκίνητά τους κόκκινοι από οργή, να τσακώνονται μαζί του και να εκστομίζουν βρισιές για τα θεία και την οικογένεια του τροχονόμου, ο οποίος, στην τελική, απλά εκτελεί εντολές;


Μερικές φορές, ντρέπομαι τόσο,
μα τόσο,
που είμαι Έλληνας...

Αυτοκτονία

Το Εγώ
πήρε ένα τσεκούρι
κι άρχισε να χτυπάει το Εμείς.

Δε σταμάτησε
παρά μόνο μετά
το φονικό χτύπημα.

Και σκέφτηκε:
«Επιτέλους, τώρα
θα είμαι μόνο Εγώ»

Μα πριν προλάβει να χαρεί
είδε το αίμα να τρέχει ποτάμι
κι από το ίδιο του το σώμα.

Δεν είχε καταλάβει
ότι τόση ώρα χτυπούσε
τον ίδιο του τον εαυτό.

Πρωινό ρόφημα

Για πρωινό μου κάθε μέρα

η δροσιά
που αργοκρυστάλλωνε
όλο το βράδυ
στα φύλλα των δέντρων

η καθαρή αύρα
της αυγής

και μια γερή μερίδα
ζεστές ηλιαχτίδες
φρεσκοψημένες
στο φούρνο του Ήλιου.

Πλήρης αγωγή.