(Ακούστε αυτό την ώρα που διαβάζετε)
Μια σταλιά έχει γίνει ο κόσμος
από καιρό πια,
μια μικρή γαλάζια σφαίρα
ίσα με μια σταγόνα της βροχής.
Και τα χρόνια
ίσα με κοφτές αναπνοές,
και μια ζωή ολόκληρη
όσο ένα ζεϊμπέκικο.
Καταλύθηκαν πια τα σύνορα
του χώρου και του χρόνου...
Μαύρη σοκολάτα
μαύρη καλλονή,
γλυκόπικρη η σου γεύση
σαν την ίδια τη Ζωή.
Σχέση πάθους, μίσους,
εξάρτησης κι αγάπης
καθημερινή,
στου στιβου τον αγωνα,
σθενος κι υπομονή.
Αρχαία των Αζτέκων
χρυσαφένια συνταγή,
Cortés και Montezuma,
αίμα και σφαγή.
Μαύρη σοκολάτα
για το αεί και νυν,
σ' εσέν' allein* χρωστάμε
το ζην και το ευ ζην.
Holzminden, Niedersachsen, Γερμανία.
30.11.2013
~
*μονάχα
Οι Κατσιμιχαίοι
για το Βερολίνο τους.
Έτσι λοιπόν,
ξεκινάνε οι συνειρμοί:
Cafe May στο Sankt Pauli,
το γωνιακό,
δύο στενά από τα κλαμπ
και τα στριπτιτζάδικα.
Κάθε δεύτερη Κυριακή εκεί.
Το Cafe Literaire
tranquilo, dulce, pequeñito,
στο Sankt Gayorg
κι ο Ιρανός χοντρούλης
μουστάκιας ιδιοκτήτης
με τα τσάγια Granatapfel.
Πώς λεγόταν εκείνο
το καφεστιατόριο
στο Planten un Blomen,
εκεί που πρωτογνώρισα την ...;
Δε θυμάμαι πια,
δεν ξαναπήγαμε από τότε.
Και ο Alex
δίπλα στο Alster
που είχε κάθε Τρίτη βράδυ latin party
και πηγαίναμε και χορεύαμε με τις ...;
Επίσης, η Grosse Freiheit 36.
Χιχί, θυμήθηκα το Raul
και τα δυο κορίτσια
από το Ecuador!
Και στο Sausalitos
κάθε Πέμπτη happy hour
με καλό κόσμο πάντα.
Το κυριλέ Meyer Lansky
στο Gänsemarkt
με τα gratis φυστίκια του
κι ο Ian που το αποκαλεί GmB-Bar
-θα σας πω όμως άλλη φορά
γιατί και πως-.
Τα ξέφρενα ξενυχτάδικα
στο Reeperbahn,
οι πόρτες που τρώγαμε
καμιά φορά,
τα döner kebab
που τρώγαμε σχεδόν πάντα,
φεύγοντας το ξημέρωμα.
Το μονίμως φίσκα Katze
στο αναρχικό Schantze,
και το αγαπημένο Zoë
με τους καναπέδες.
Ο Luigi με τις τεράστιες πίτσες του,
το Sushi Bar που τελικά δεν πήγαμε ποτέ,
το common room της Schüttstrasse
που γίνονταν τα φοιτητικά πάρτυ.
Η σταθερή αξία των Caspari
και Irish Pub στο Harburg
και φυσικά να μην ξεχάσω
το Paros Imbiss του κυρ Γιώργη
με το καλύτερο σουβλάκι της πόλης.
~
Σε όλα αυτά πήγα και ξαναπήγα,
τόσες και τόσες φορές.
Με τους ίδιους
και με διαφορετικούς ανθρώπους.
Σε διαφορετικές περιστάσεις,
με διαφορετική διάθεση και σκοπό.
Και πέρασα όμορφα,
γοητεύτικα,
ερωτεύτηκα,
απογοητεύτικα,
ξέχασα,
θυμήθηκα,
μέθυσα.
Γνώρισα ανθρώπους
από όλο τον κόσμο,
και φυσικά και από την Ελλάδα.
Οι άνθρωποι που γνώρισα
αυτά τα δύο χρόνια
μου άλλαξαν
για μια ακόμα φορά τη ζωή μου,
με γέμισαν από τις εικόνες
και τις λέξεις τους,
τα χαμόγελά τους,
τις μυρωδιές τους.
Με έκαναν δικό τους
και τους έκανα δικούς μου.
Όχι, δεν είναι μελαγχολία,
είναι μάλλον
συνειδητοποίηση της αξίας
αυτού που δεν είναι πια άμεσα διαθέσιμo
και φυσικά του τέλους μιας εποχής.
Μακριά από τις πεπατημένες οδούς,
νέες παρθένες *strasse
περιμένουν τον εξερευνητή
με το machete του
να χαράξει μονοπάτια.
Κι ας μη συγκρίνουμε τα ανόμοια.
Απλά ας προσθέσουμε κι άλλα δωμάτια
στο οικοδόμημα της καρδιάς.
Και η δική μου
-δόξα τω Θεώ-
είναι μεγάλη
και χωράει.
Και φυσικά,
δεν τελειώσαμε με το Αμβούργο.
Η πόλη αυτή μου χρωστάει
και της χρωστάω.
Έχουμε ανοιχτούς
καρδιακούς λογαριασμούς,
οι οποίοι ελπίζω
να παραμείνουν ανοιχτοί :)
Και μην ξεχνάτε:
Ο ήλιος άρχισε ήδη να ανεβαίνει,
το σκοτάδι νικήθηκε ήδη,
χάνει αργά και σταθερά έδαφος
από το Φως.
Κι αν ο χειμώνας μπήκε επίσημα,
η άνοιξη είναι στο δρόμο,
οι σπόροι για τα χρώματα
και τ' αρώματά της
θρέφουν καλά στο χώμα.
Αυτό ακριβώς
είναι που τελικά
-ή μάλλον εξ' αρχής-
γιορτάζουμε αυτές τις μέρες,
πολύ πριν καν υπάρξει Χριστός:
Την Ελπίδα και την Προσμονή
ότι η φύση θα ξυπνήσει
κι η ζωή που αγωνίζεται
να κρατηθεί τώρα
στο μένος του χειμώνα
θα μπορέσει να χαρεί
το ξανθό Φως του καλοκαιριού.
Ναι, θα μπορέσει!
Είναι χρέος μας να μπορέσει...
Κουρασμένος, απογοητευμένος, στενοχωρημένος
στο τραίνο της επιστροφής
από τον καθημερινό αγώνα,
με το τηλέφωνο στοργική μουσική συντροφιά.
Κατά την έξοδο από το βαγόνι
-κακιά ώρα-
μου φεύγει από το χέρι
και πέφτει προς το διάκενο τραίνου-αποβάθρας,
κρεμάμενο μόνο από το καλώδιο των ακουστικών.
Το βλέπω να οδεύει προς το βάραθρο
σαν σε αργή κίνηση
χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα,
και να πέφτει μέσα.
-Όοοοοχι!...
Κι ύστερα το τραίνο να ξεκινάει
με μεγάλη ταχύτητα.
Απομένω σα χαμένος στην αποβάθρα.
Το πλήθος είναι παντού γύρω μου
αλλά είναι σα να μην υπάρχει.
Τον είδα που ήρεμα πιο δίπλα χαμογελούσε,
νομίζοντας ότι περιγελά.
Ήρθε προς το μέρος μου όμως,
και μου είπε σε άπταιστα ελληνικά:
-Πιστεύετε στα θαύματα;
Δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω
όταν με ρωτάει ένας κουρελής ξανθός νεαρός
με μισοξυρισμένο κεφάλι και σκουλαρίκια
σε γλώσσα που δύσκολα συνδέεις μαζί του.
Πριν προλάβω να σκεφτώ περισσότερο,
απλώνει το χέρι του προς στις γραμμές
εμφανώς διαλογιζόμενος
και -ω του θαύματος-
η συσκευή ανυψώνεται στον αέρα
και καταλήγει ανέπαφη στο χέρι μου.
-"Θυμηθείτε,
τα πιο ενδιαφέροντα θαύματα
δεν είναι θεαματικά σαν αυτό,
αλλά γίνονται ήρεμα, κρυφά, μέσα μας!
Auf Wiedersehen!"
Είπε, χαμογέλασε ξανά
και χάθηκε την ίδια στιγμή,
σα να εξανεμίστηκε.
Απέμεινα εντελώς χαμένος
κυκλωμένος από το πλήθος,
που δεν είχε προσέξει τίποτα
σα να είμασταν κι οι δυο μας οπτασίες.
~
Δεν είμαι σίγουρος αν το έζησα
ή αν το ονειρεύτηκα,
όχι, δεν είμαι σίγουρος.
Αλλά μήπως κάνει διαφορά;
Altona, Hamburg.
27 Αυγούστου 2012
Είδηση -> Συνείδηση
Γνώση -> Επίγνωση
Απόπειρα -> Πείρα
Επίδραση -> Αντίδραση -> Απόδραση
Αποστροφή -> Μεταστροφή -> Αντιστροφή -> Καταστροφή
Κατάσταση -> Στάση -> Απόσταση -> Διάσταση -> Ανάσταση
Κτήση -> Κατάκτηση -> Ανάκτηση
Πρόταση -> Ανάταση
(Ακούστε αυτό την ώρα που διαβάζετε)
Αρχέγονου πόθου σύμβολο
κι ελπιδοφόρα απάντηση.
Πώς μπορεί να σηκωθεί
ψηλά στα συννεφα
ένα σώμα βαρύ,
ένα σώμα γήινο;
Κι όμως μπορεί.
Με κατανόηση
και σωστή χρήση
της δύναμης του ανέμου.
Αν είναι φτιαγμένο σωστά,
ελαφρύ και ανθεκτικό,
ν' αντέχει στις καταπονήσεις.
Αν έχει τα κατάλληλα ζύγια,
-αν έχει ζυγίσει σωστά το βάρος του-.
Αν έχει την πολύτιμη ουρά,
ώστε να κρατάει ορθή κι αγέρωχη
τη στάση του
απέναντι στον αέρα.
Το μακρύ σπάγκο,
την ανεκτίμητη χορδή
που τον κρατάει γερά συνδεδεμένο
με το έδαφος,
με τις ρίζες.
Και τέλος, τα δυο άξια χέρια
που θα το σηκώσουν
και θα τρέξουν κόντρα στον άνεμο,
θα τραβήξουν το σπάγκο
και θ' αμολήσουν καλούμπα
όταν πρέπει.
Γιατί η πιο πολλή προσπάθεια
είναι να πρωτανέβεις,
να ξεκολλήσεις από το έδαφος.
Καλή πτήση λοιπόν,
στο γαλάζιο τ' ουρανού
και προσοχή στα ηλεκτρικά σύρματα!
Σε βλέπω στην κοινωνική δικτύωση.
Κάνεις σιγά-σιγά
ανεπαίσθητες ρυτίδες.
Δένουν όμορφα
με το χαμόγελό σου
όπως τα κυματάκια
-προβατάκια-
στην ήρεμη θάλασσα.
Κι εγώ βγάζω σιγά-σιγά
γκρίζες τρίχες.
Δεν είναι πολλές,
είναι όμως αρκετές
για να παρατηρήσει κανείς
τουλάχιστον την ύπαρξή τους.
Δεν είναι κακό που μεγαλώνουμε
αργά-αργά, γλυκά-γλυκά,
(αλλά και αμείλικτα),
είναι μάλλον φυσιολογικό.
Αυτό που με λυπεί
είναι που μεγαλώνουμε χώρια.
Στα μισά του δρόμου της ζωής
βρέθηκα σε δάσος σκοτεινό
με τις φωνές των πολιορκημένων
μακρυσμένα ουρλιαχτά, ίσα ν' ακούγονται
στα βάθη του μυαλού μου,
μπερδεμένα με ήχους βορεινούς
σύμφωνα παχιά, φωνήεντα δασέα.
Εδώ δε φτάνει το φως του Φοίβου
υπάρχει μόνο η διαπεραστική δροσιά
του αιώνιου φθινοπώρου,
ημίφως και υγρασία που ευνοούν τις ζυμώσεις,
με επικίνδυνα μανιτάρια να ξεφυτρώνουν
στις πτυχώσεις του μυαλού.
Απόκοσμη ησυχία.
Που πήγαν οι μπυροπότες,
τα ξανθά γένη - κούκλες χλωμές;
Πού πήγαν οι Λατίνοι, οι Ασιάτες, οι μελαμψοί
τόσο κοντά και τόσο μακριά,
τόσο μακριά και τόσο κοντά;
Σ' αυτό το δάσος όμως,
είναι μόνο η σκέψη μου
-ούτε καν εγώ, δεν υπάρχει εγώ-
κι αναζητά μονάχη
το ίδιο πάντα Απόκρυφο Μυστικό.
Ρυθμικά χτυπάει το λάστιχο
πάνω στο κόκκινο τούβλο.
ακολουθεί την αναπνοή.
Πάνε κι έρχονται σπιτάκια με στέγες
σαν από κοριστίστικες παιδικές ζωγραφιές.
Κι αναρωτιέμαι αν μπορούν
να χτιστούν όνειρα [με στέρεες στέγες]
πάνω σε κόκκινο τούβλο
όπως χτίστηκαν σε λευκό μάρμαρο.
Αν μπορεί η πέτρα η χορτα[ρια]σμένη
ν' αντιπαλέψει τη πικρή,
τη δοκιμασμένη, την ξερη.
Τι είναι πιο αδίστακτο άραγε,
ο ήλιος ο άσβεστος
που αποξεραίνει κάθε χυμό
ή η βροχή που διαπερνά,
που διαβρώνει μέχρι τα μύχια;
Νερό, νερό στάσιμο, νερό ρέον,
προορισμένο να καταλήξει
σε θάλασσες κρύες, βόρειες, λασπερές.
Ακολουθώ τη γραμμή του νερού,
που με πάει;
Αν είμαι ρυάκι,
ή έστω παραπόταμος,
-για περισσότερα, ποιος ξέρει-
σε ποια Θάλασσα μου γράφεται να εκβάλλω;
Τρέχω, τρέχω, μέσα στη νύχτα
μέσα στο δάσος
χωρίς να φοβάμαι
-είσαι ασφαλής εδώ, λένε-
χωρίς να ξέρω που ακριβώς πάω
αλλά και χωρίς να μπορώ να χαθώ.
Μακρινές ακούγονται πια
οι σχολαστικές καμπάνες,
του Λούθηρου η συμβολή
στο κινέζικο μαρτύριο του Χρόνου.
Γνωρίζουν καλά οι δρομείς
-όπως κι οι ποδηλάτες-
από ένα σημείο και μετά
δεν υπάρχει πια κούραση,
υπάρχει μόνο Ψυχή και Δρόμος
που γίνονται ένα.
Τα πόδια με το δρόμο,
ο δρόμος με τα δέντρα και το ρυάκι,
η γη και το σκοτάδι της νύχτας
όλα ένα.
Ένας είναι ο Σκοπός,
ψάξε, βρες Τον.
Στ' αυτιά μου αντηχούν
οι κανονιές του Μεσολογγιού
ψηφιακά επεξεργασμένες,
σύγχρονα πολεμικά ανακοινωθέντα
ενός αναίμακτου, στημένου, βρωμερού πολέμου.
Ανταποκρίσεις απ' τη Δύση και την Ανατολή
για την ίδια μοντέρνα τραγωδία
κι οι μηχανές για τη Λύση
από καιρό κομματιασμένες.
Ψάλλει ο καθένας το δικό του κομμάτι
στο μεγάλο παράφωνο χορικό.
Τρέχω, τρέχω,
μέσα στη νύχτα ενός φθινοπώρου
μιας ενδιαφέρουσας εποχής.
Δίνω το στίγμα μου,
είμαι κάπου εδώ
κι ας είναι το εδώ εκεί
λίγο πιο έξω,
αλλά πάντα
μέσα στον ευρύτερο κύκλο
του δράματος.
...
Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα της επιστροφής.
Μεταβολή και μαρς
ένα ντους και πίσω στον πεζό προσωπικό αγώνα.
Τους ζυγούς επαναδέσατε...
Κι όμως κάπου εκεί βαθιά
η μυρωδιά της δροσιάς με κυνηγάει,
ένα κομμάτι του νου μου έμεινε στο Δάσος.
Όταν θα πέσω ψόφιος
στο χαμηλό μεγάλο μου κρεβάτι
δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο
-απ' ευθείας σύνδεση
με τη δροσιά της νύχτας-
κάπου προς τα κει θα ταξιδέψω...
(On recent Amy Winehouse's death)
Some rare stars
-just too bright-
uncontrollable quite,
give away glaring light.
Though unstable by cradle,
-it's a part of their fable-
they can touch and relabel
what the rest are unable.
When they 'd shed all their heart
they will just fall apart.
Not an end, a restart,
each of us getting part.
You can say and it's right,
every time they ignite,
they provide hope to fight
the sad darkness of night.
~
Remember, a supernova is the only way
that we can get heavy matter.
We need them.
The universe would be just
so boring without them,
possibly without life as we know it...
Ερώτηση:
Πεπερασμένοι άνθρωποι,
δυνατότητες,
ανάγκες, υπόσταση, ζωή.
Φραγμένοι εκ κατασκευής.
Κι εκείνο απέραντο.
Μεγαλύτερο από κάθε τι μεγάλο.
Όσο κι αν το αγγίξουμε,
όσο κι αν αποπειραθούμε
να το τροποποιήσουμε,
πάλι αγέρωχα απαραλλαχτο μένει.
Τι δουλειές
έχουμε άραγε
εμείς με το Άπειρο;
Απάντηση:
Το άπειρο δεν είναι
παρά μόνο
ένα μεγάλο σύνολο
κι εμείς μέσα του.
Είμαστε κομμάτι του.
Είναι κομμάτι μας.
Είμαστε ένα.
Τόσο απλά.
Αρκεί να γυρίσετε
και να νιώσετε γύρω σας
και μέσα σας.
Το άπειρο σας περιβάλλει,
σας περιέχει, το περιέχετε.
Κάθε στιγμή,
με κάθε βλέμμα, με κάθε άκουσμα
με κάθε αναπνοή,
μέ κάθε σκέψη.
"Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ..."
(Νίκος Καββαδίας, Λύχνος του Αλαδδίνου)
Ταξιδεύω σε γλώσσες άγνωστες και εξωτικές
ψάχνοντας να βρω ρίζες κοινές,
να εξιχνιάσω ιστορίες
ερωτικές και πολεμικές,
γιορτές και καταστροφές.
Ταξιδεύω σε ακατάληπτες γραφές και αλφάβητα,
βυθίζομαι σε τονικά συστήματα
και δυσκολοπρόφερτους φθόγγους.
Σφήνες χαραγμένες στον πηλό,
ζωγραφιές σε πάπυρο,
σκουληκάκια σε δέρμα καμήλας,
διγράμματα στη σειρά ενωμένα με γραμμή,
σχήματα κάθετα σε ρυζόχαρτο.
Ονόματα Θεών, αυτοκρατόρων και δυναστειών
ανασταίνονται στα νεανικά χείλη,
τα μελαμψά, τα στρογγυλοπρόσωπα, τα λοξομάτικα.
Δίχως να το καταλαβαίνουν
έχουν ιστορία και δόξα
συνοψισμένη
στην πρώτη σελίδα
των διαβατηρίων τους.
Κι από κει ταξιδεύω στις καρδιές τους,
στις αγάπες, στα περίεργα τραγούδια τους,
στα χρώματα των ντόπιων ρούχων τους,
στη γεύση των μπαχαρικών τους,
στη μυρωδιά του ιδρώτα τους.
Κι όσο περιδιαβαίνω,
τόσο τους γνωρίζω,
γελάω και κλαίω μαζί τους.
Παραξενεύονται κι εκείνοι
όταν αναγνωρίζω λέξεις,
βότσαλα που παράσυρε και λείανε η θάλασσα,
απ' του Ομήρου τις αμμουδιές.
Γιατί όσο μακριά και να ταξιδέψω,
πάντα -κάπως-
εκεί καταλήγω.
(Δείτε επίσης)
Υ.Γ.: Θα ήταν σοβαρότατη παράλειψη, αν το παρόν δεν αφιερωνόταν σε όλους τους φίλους μου σε τούτη 'δώ τη μικρή κοσμογωνιά που χτίζουμε τα λίγο-πολύ κοινά μας όνειρα...
Κάποια στιγμή
Εκείνος σκέφτηκε:
"Μου φαίνεται
πως αδίκησα
τις Βόρειες χώρες
στη μοιρασιά."
Πήρε λοιπόν
το Γαλανό Ουρανό
που αντιστοιχούσε,
τον έκοψε κομμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μάτια των κοριτσιών.
Ύστερα πήρε τον Ήλιο
που αντιστοιχούσε,
τον έκανε δεμάτια-δεμάτια,
και τον τοποθέτησε
στα μαλλιά τους.
Τέλος, για να ολοκληρώσει,
πήρε από τη Ζέστη των Τροπικών,
τη χώρισε φλογίτσες-φλογίτσες
και έβαλε από λίγο
(βαθιά) μέσα στην καρδούλα τους.
"Κάπως καλύτερα τώρα", είπε.
Ας μην ξεχνάμε:
Κάθε τόσο
οι μετρητές της ζωής
καλό είναι να μηδενίζουν.
Σε τακτά ή άτακτα χρονικά διαστήματα
να γίνεται μια μικρή εκκαθάριση
να παραγράφονται τα λάθη
-και τα πάθη-
και μένουν τα διδάγματα.
Σαρώνουμε τη σκόνη,
απορρίπτουμε τα περιττά,
ελευθερώνουμε χώρο.
Σωστή συντήρηση
ίσον καλύτερη λειτουργία.
Παρένθεση και εξηγήσεις:
Τα μηδέν και τα ένα
πριν λίγους μήνες με έσπρωξαν βίαια
να εγκαταλείψω τη σκονισμένη τραπεζική ανία
ενός γραφε(ιοκρατε)ίου.
Στο λβ᾽ κεφάλαιο της ζωής
αποφάσισα να πραγματοποιήσω
ένα από τα παλιά όνειρα:
σπουδές στο εξωτερικό.
Υπόθεση λίγων μηνών
οι αιτήσεις και οι διατυπώσεις.
Χάρη σ' αυτά τα ίδια
τα μηδέν και τα ένα
υπάρχει και η αποταμιευμένη δυνατότητα
για κάποιον καιρό
να ξαναγίνω φοιτητής.
Αμ΄ έπος, αμ᾽ έργον, λοιπόν.
Συνεχίζεται...
Τι να πει κανείς τόσον καιρό μετά;
Ένας άλλος άνθρωπος
σε άλλα μήκη και πλάτη
κάθεται σε άλλον υπολογιστή
να κρατήσει ημερολόγιο του πλοίου
ενός άλλου ταξιδιού
κάτω από άλλον ήλιο
"και τ' άστρα κάποιων / αγνωστών σας ουρανών" (1)
μα σαφώς με τα ίδια όνειρα!
Σαλπάραμε από καιρό.
Και κοιτώντας από την πρύμνη
τον ορίζοντα
δε βλέπω παρά μόνο θάλασσα.
Όσο για το τι βλέπω από την πλώρη,
θα μείνετε μαζί μου στο ταξίδι
για να το μάθετε;
~
(1) Στίχος από το ποίημα "Casbah", του -ποιου άλλου φυσικά;- Νίκου Καββαδία.
