Κύλα, ω ποτάμι της ζωής

Μεγαλώνω. Αλλάζω. Εξελίσσομαι.

Βλέπω τα πράγματα με καινούρια μάτια. Βλέπω εκείνα που δεν έβλεπα, βλέπω αλήθειες και ψέματα. Βλέπω χρώματα και σχήματα, στο μυαλό μου ασαφή νοήματα. Νιώθω ερεθίσματα, γλυκά κελαηδίσματα.

Βλέπω αλλιώς τους ανθρώπους. Μέσα στα μάτια τους, τα τοπία αλλάζουν, μεταμορφώνονται, παραμορφώνονται. Πότε ξεχωρίζουν, πότε ξαναθολώνουν. Μάσκες μπαίνουν και βγαίνουν. Φίλοι έρχονται, μένουν. Αγάπες γεννιούνται, πεθαίνουν.

Προσπαθώ να καταλάβω απο που ξεκίνησα, ποιος είμαι, τι θα γίνω. Κοιτάω μέσα μου και προσπαθώ να διακρίνω. Μες στο σκοτάδι με αυτοανακρίνω.

Κάθε λεπτό που περνάει, διαφορετικός. Το ποτάμι κυλάει διαρκώς. Κι εγώ τι είμαι; Πλοηγός...

Διαμαρτυρία

Εκκλησία. Τόπος προσευχής, περισυλλογής, καταφυγίου.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι εκκλησίες θα έπρεπε να είναι συνέχεια ανοιχτές κι όχι να κλείνουν τις ώρες που δεν έχουν λειτουργία.

Δυστυχώς, στον πραγματικό κόσμο, για διάφορους λόγους, αυτό δε συμβαίνει...

life-todo

Έχω ένα αρχείο στα έγγραφά στον υπολογιστή στο οποίο σημειώνω τα πράγματα τα οποία σκοπεύω/σχεδιάζω/θέλω/πρέπει να κάνω. Σημειώνω επίσης την πορεία κάθε task καθώς και λεπτομέρειες που θέλω να θυμάμαι. Από το ραντεβού για καθαρισμό στον οδοντίατρο, μέχρι ένα ταξίδι που σχεδιάζω να κάνω στο εξωτερικό. Ακόμα και πιο μικρά πράγματα, που δε θέλω να ξεχάσω, όπως να ψωνίσω το τάδε επιστρέφοντας το απόγευμα από το γραφείο ή να επισκεφτώ τον δείνα δικτυακό τόπο. Ταινίες ή δίσκοι που θέλω να ακούσω, ιδέες για ποστ στο παρόν blog και άλλα πολλά. Το αρχείο αυτό με συνοδεύει πάντα, σε όποιον υπολογιστή καθήσω, χάρη στο μικρό μου usb memory stick.

Και το όνομα αυτoύ του αρχείου: lifetodo. Πράγματα προς πραγματοποίηση στη ζωή σου. Το αρχείο αυτό είναι ...μεγάλο. Το αρχείο αυτό μεγαλώνει καθημερινά με καινούριες εγγραφές. Η ιεράρχησή τους είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της όλης δουλειάς.

Πολλά τα tasks, λίγος ο χρόνος, σύντομη η ζωή. Τι μπορούμε να κάνουμε; ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ. Αυτό που είναι πιο σημαντικό να μετακινείται προς τα πάνω. Τι είναι σημαντικό και τι όχι; Αυτό κι αν είναι δύσκολη ερώτηση. Ο καθένας, βαθιά μέσα του ξέρει τι είναι τελικά σημαντικό και πόσο περισσότερο σημαντικό είναι από τα άλλα tasks, χρειάζεται όμως μια κάποια αυτοεκπαίδευση για να μάθει κανείς να ιεραρχεί σωστά.

Επί δύο (οικολογικών) τροχών

Χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια για τις μετακινήσεις μου στην πόλη ένα μάλλον ασυνήθιστο όχημα: Ποδήλατο.

Τα 17 χιλιόμετρα που κάνω καθημερινά από και προς το γραφείο, μπορεί να φαίνονται πολλά, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Η διαδρομή είναι περίπου μισής ώρας και σιγά-σιγά συνηθίζει κανείς, γυμνάζεται κι αποκτά αντοχή. Αν βάλουμε και την κυκλοφοριακή συμφόρηση, τελικά πάω με την ίδια μέση ταχύτητα που θα πήγαινα και με το αυτοκίνητο. Χωρίς νεύρα, κάνοντας και λίγο καλό στο περιβάλλον, κάνοντας και λίγη οικονομία. Δε με σταματάει ούτε το κρύο, ούτε η βροχή, είμαι ποδήλατο παντός καιρού (-;.

Ναι, είναι επικίνδυνο, αν λογαριάσουμε τις ελλείψεις των δρόμων και την κακή παιδεία των οδηγών. Όμως η ίδια η ζωή είναι ένας κίνδυνος. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτό και να κάνεις ό,τι μπορείς: πολλή προσοχή στο δρόμο, κράνος, φωτάκια κι ανακλαστήρες, καθρεφτάκι.

Ο κύριος λόγος που το κάνω είναι το ότι μου αρέσει. Γουστάρω το αεράκι που μου χαιδεύει το πρόσωπο. Ενθουσιάζομαι με το αίσθημα ελευθερίας που μου προσφέρει το δίκυκλο. Χαίρομαι για την καλής ποιότητας αερόβια γυμναστική που κάνω και την ευκολία με την οποία ξεγλιστράω στο μποτιλιάρισμα, καθώς και την εύκολη στάθμευση.

Ναι, πολλές φορές, οι άνθρωποι στο δρόμο με κοιτούν σαν αξιοπερίεργο. Τους καταλαβαίνω. Δεν έχουν συνηθίσει. Δεν πειράζει, θα συνηθίσουν... Ο κόσμος βελτιώνεται σιγά-σιγά, νομίζω ότι βλέπω τώρα περισσότερα ποδήλατα παρά πριν δύο χρόνια. Και ελάχιστοι -για δείγμα-, ποδηλατόδρομοι υπάρχουν πια στην Αθήνα. Θα γίνουν ακόμα περισσότεροι... Και στον ΗΣΑΠ επιτρέπεται -εστω και με εξευτελιστικούς όρους- η επιβίβαση ποδηλάτων. Ο αγώνας συνεχίζεται. Θα επιτραπεί και στο μετρό, που θα πάει...

Παραπομπές:
podilates.gr
Cyclist Friends

Παίξε βραχή μου φυσαρμόνικα

Ένα (ακόμα) από τα απωθημένα μου ήταν να μάθω να παίζω φυσαρμόνικα. Το γιατί ειδικά αυτό το όργανο, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά-καλά κι ο ίδιος. Ίσως είναι ο βραχνός, μελαγχολικός της ήχος. Ίσως είναι το μικρό της μέγεθος που επιτρέπει να την έχεις πάντα μαζί σου. Ίσως είναι η αγάπη μου για τους αδερφούς Κατσιμίχα που τη χρησιμοποιούν συχνά στα τραγούδια τους.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, πήρα σαν καθυστερημένο δώρο γενεθλίων μια φυσαρμόνικα. Είναι μια Hohner, της κλίμακας του Ντο.

Όχι, δεν είναι απλά ένα μικρό-μικρό οργανάκι, απίστευτα χαριτωμενο, που βγάζει ένα βραχνό, περίεργο ήχο. Είναι ένα ζωντανό πλάσμα με ψυχή. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να κατακτήσω, να μάθω να μιλάω τη γλώσσα του, να τον κάνω προέκταση της ψυχής μου, να του δοθώ ολοκληρωτικά και να τον κάνω να μου δοθεί ολοκληρωτικά. Κι όπως σε πολλά άλλα πράγματα, είναι ακριβώς αυτή η διαδικασία της μύησης που είναι από τα πιο όμορφα κομμάτια της όλης εμπειρίας...

...πάνε στον Παράδεισο

Ξημερώματα Κυριακής. Με φίλους. Με μουσική και με μια παράξενη διάθεση. Συζήτηση επί παντός. Ένα παλιό τραγούδι ξυπνάει μνήμες "στου μυαλού τ' αυλάκια". Είναι η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα:

...because the night belongs to lovers
because the night belong to love...

Φαντάσματα από παλιές αγάπες. Αγάπες που γεννήθηκαν με προβλήματα, μεγάλωσαν με δυσκολία, έζησαν λίγο και πρόσφεραν δυσανάλογα πολύ πόνο. Αγάπες που τελικά πέθαναν και τάφηκαν με όλες τις τιμές πριν πολλά χρόνια.

Είχαν μέχρι πριν λίγο ξεχαστεί κάτω από ένα παχύ στρώμα γης. Μα είναι η ώρα που η παλιά πληγή στην καρδιά ρίχνει μια σουβλιά... Έχει κλείσει πια, αλλά ένα αδιόρατο σημάδι έχει μείνει. Ίσως είναι λίγο δύσκολο να το δεις, αλλά το νιώθεις ότι είναι εκεί. Και μια νύχτα σαν κι αυτή, σου θυμίζει την ύπαρξή του...

Τα φαντάσματα γυρνούν μελαγχολικά για να θυμίσουν... Είναι απλά θλιβερά. Και το συναίσθημα που μεταδίδουν δεν είναι άλλο από μια μελαγχολία. Μια μελαγχολία είναι που ταιριάζει στις παλιές αγάπες που πεθάναν και πήγαν στον Παράδεισο. Κι ένα αναδρομικό δάκρυ που θα κυλήσει γι' αυτές δεν είναι παρά ένα τρισάγιο στη μνήμη τους...

Περί ψόφιας γάτας

Τις τελευταίες μέρες βλέπω στη μέση μιας λεωφόρου μια ψόφια γάτα. Έπεσε θύμα των αυτοκινήτων πριν λίγο καιρό κι έμεινε εκεί, να ισοπεδώνεται καθημερινά όλο και περισσότερο από τις ρόδες. Διαλύεται σιγά-σιγά μέχρι να γίνει ένα με την άσφαλτο.

Σκεφτήτε την θέση και την τύχη αυτού του ζώου. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον ξένο, εχθρικό και αφιλόξενο που το αναγκάζει να αποστρέφεται την ίδια τη φύση του. Τα γονίδιά του το προστάζουν να κάνει πράγματα που δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει (να κυνηγήσει, να σκαρφαλώσει σε δέντρα και άλλα). Προσπαθεί να επιβιώσει όπως-όπως. Κανένας δε νοιάζεται γι' αυτό. Στο τέλος, βρίσκει τραγικό θάνατο από κάτι τελείως άγνωστο που δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει. Πεθαίνοντας αφήνεται απλά να σαπίσει.

Τώρα αλλάξτε το ζώο αυτό με έναν άνθρωπο. Θα έχετε αμέσως-αμέσως και τη θέση και την τύχη των ανθρώπων στις πόλεις μας...

Make my day... Εvery day...

Τι είναι αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε; Πολλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η μουσική.

Πηγαινοερχόμενος στο γραφείο -κρατάει μισή και μισή ώρα κάθε μέρα- ακούω ραδιόφωνο. Πολύ συχνά λαμβάνω το δωράκι μου για εκείνη την ημέρα.

Είναι εκείνα τα 3-4 λεπτά που συνειδητοποιείς ότι είναι όμορφο που είσαι ζωντανός και γερός και που ο ουρανός είναι γαλάζιος. Είναι τότε που νιώθεις για λίγες στιγμές πραγματικά ευτυχισμένος, που αισθάνεσαι παντοδύναμος, σα να μη μπορεί τίποτα να σου αντισταθεί... Δεν υπάρχουν όρια σ' αυτά που μπορείς να κάνεις, στις κορυφές που μπορείς να κατακτήσεις, αρκεί να βρεις τη δύναμη να αγωνίζεσαι για κάθε μια από αυτές... Και τη δύναμη αυτή την έχεις, και το νιώθεις αυτό δυνατά, σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, σε κάθε ίνα της ψυχής σου...


Το δωράκι μου για σήμερα ήταν αυτό:

Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' το πολύ το δάκρυ
στην πλάτη του φορτώθηκε
του κόσμου τον καημό.
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
πατρίδα πια δεν έχω
καμιά πατρίδα δεν χωρά
ολόκληρο ουρανό.

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι αυτό σας ανασταίνω.

Παλιό τραγούδι κι άγιασε
απ' την πολύ αγάπη
έγινε ρούχο του φτωχού
του μόνου συντροφιά.
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει
τα χρόνια μου δεν ξέρω
ποιος ξέρει πότε ράγισε
πρώτη φορά καρδιά.

Βαφτίστηκα στο άχτι σας
στην πίκρα, στο γινάτι σας
και πιο ψηλά ανεβαίνω.
Είμαι το πρώτο γάλα σας
η μυρωδιά της μάνας σας
γι αυτό σας ανασταίνω.

Καλή εβδομάδα;

Κάποτε μου άρεσε να εύχομαι "καλή εβδομάδα" όταν αποχαιρετούσα φίλους την Κυριακή το βράδυ, γυρίζοντας συνήθως από κάποια βόλτα.

Τώρα τελευταία άλλαξα γνώμη, γιατί μου φαίνεται κάπως μελαγχολική ευχή, σκεπτόμενος την πενταήμερη εργάσιμη ακολουθία που ξεκινάει. Προτιμώ να λέω απλά "καλό βράδυ" ή "καλή ξεκούραση".

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε πάντως, ήταν αρκετά γεμάτο, και νομίζω ότι έχω φορτίσει τις μπαταρίες αρκετά για όλη την εβδομάδα!