...πάνε στον Παράδεισο

Ξημερώματα Κυριακής. Με φίλους. Με μουσική και με μια παράξενη διάθεση. Συζήτηση επί παντός. Ένα παλιό τραγούδι ξυπνάει μνήμες "στου μυαλού τ' αυλάκια". Είναι η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα:

...because the night belongs to lovers
because the night belong to love...

Φαντάσματα από παλιές αγάπες. Αγάπες που γεννήθηκαν με προβλήματα, μεγάλωσαν με δυσκολία, έζησαν λίγο και πρόσφεραν δυσανάλογα πολύ πόνο. Αγάπες που τελικά πέθαναν και τάφηκαν με όλες τις τιμές πριν πολλά χρόνια.

Είχαν μέχρι πριν λίγο ξεχαστεί κάτω από ένα παχύ στρώμα γης. Μα είναι η ώρα που η παλιά πληγή στην καρδιά ρίχνει μια σουβλιά... Έχει κλείσει πια, αλλά ένα αδιόρατο σημάδι έχει μείνει. Ίσως είναι λίγο δύσκολο να το δεις, αλλά το νιώθεις ότι είναι εκεί. Και μια νύχτα σαν κι αυτή, σου θυμίζει την ύπαρξή του...

Τα φαντάσματα γυρνούν μελαγχολικά για να θυμίσουν... Είναι απλά θλιβερά. Και το συναίσθημα που μεταδίδουν δεν είναι άλλο από μια μελαγχολία. Μια μελαγχολία είναι που ταιριάζει στις παλιές αγάπες που πεθάναν και πήγαν στον Παράδεισο. Κι ένα αναδρομικό δάκρυ που θα κυλήσει γι' αυτές δεν είναι παρά ένα τρισάγιο στη μνήμη τους...