Τι είναι αυτό που κάνει ένα μυαλό ζωντανό;
Τι είναι αυτό που μας αποδεικνύει
ότι είμαστε ακόμα ενεργοί, ικανοί;
Κατά τη γνώμη μου,
είναι το πόσο εύκολα αλλάζουμε συνήθειες.
Πόσο εύκολα απεκδυόμαστε τις παλιές
και υιοθετούμε καινούριες.
Πόσο εύκολα ξεκολλάμε
και κοιτάμε ευθεία μπροστά
αλλάζοντας εν πτήσει
κομμάτια ενός δυναμικού συστήματος...
Ποιο είναι το πιο άσχημο πράγμα στη ζωή;
Ίσως το να είσαι γέρος, άρρωστος και μόνος.
Και ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι είναι και τα τρία ανίατα...
"Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία"
(Άλκη Αλκαίου, «Φθινοπωρινό»)
Ίσως ναι, ίσως όχι.
Φθινόπωρο θα πει
να συμφιλιώνεσαι
μ' αυτό που έφυγε
μα [ελπίζεις ότι] θα ξανάρθει.
Θα πει βροχή στο από μήνες διψασμένο χώμα.
Να ξεπλυθούν οι δρόμοι από τη γλίτσα,
να ξεπλυθεί ο αέρας,
να ξεπλυθούν κι οι σκέψεις.
Θα πει καινούρια σχέδια
καινούρια όνειρα
καινούριοι αγώνες
μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα.
Θα πει αλλαγή.
Στα πλαίσια
της αιώνιας (εν)αλλαγής
της οποίας είσαι αναπόσπαστο κομμάτι...
-Βίρα! Βίρα! φώναζε στους εργάτες· ομπρός, παιδιά, να φάμε το βουνό! Άνθρωποι είμαστε, μεγάλα θεριά, ο Θεός μας βλέπει και τον πιάνει τρομάρα. Εσείς Κρητικοί, εγώ Μακεδόνας, θα φάμε το βουνό, δε θα μας φάει! Την Τουρκιά, μωρέ, τη φάγαμε, και το βουναλάκι αυτό θα φοβηθούμε; Βίρα!
(Νίκου Καζαντζάκη, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)
"Είμαστε ακόμα εδώ
ψάχνοντας στα τυφλά
καινούριους τρόπους..."
(Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, «Είμαστε ακόμα εδώ»)
Να 'μαστε και πάλι σε ένα στρογγυλό νούμερο.
Εκατόν εικοσι οκτώ αναρτήσεις.
Εξηντατέσσερεις από τον τελευταίο απολογισμό.
Έξι μήνες από τη στιγμή που βγήκε αυτό το ιστολόγιο στον αέρα.
Και είμαι ακόμα εδώ.
Με τις σκέψεις μου,
τους προβληματισμούς μου,
τα κολλήματά μου.
Άλλοτε χαρούμενος,
άλλοτε μελαγχολικός.
Και με τον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο μου.
Δυστυχώς, εδώ και μερικές εβδομάδες, έχω σταματήσει να διαβάζω άλλα ιστολόγια, ελλείψει χρόνου.
Το google reader περιμένει με ένα σωρό αναρτήσεις.
Ελπίζω σύντομα να ξεπήξω και να επιστρέψω.
Μου λείπουν οι σκέψεις των ...συναδέλφων (-:
Εξακολουθώ να γράφω τα κείμενά μου τα βράδια.
Με ησυχία, στο ασπρόμαυρό μου xterm.
Έχοντας πρώτα από μέρες (ή και εβδομάδες) βάλει σε τάξη νοερά τις σκέψεις.
Έχοντας προετοιμάσει το έδαφος, ώστε όταν έρθει η ώρα, οι σκέψεις κυλάνε σα νερό στο πληκτρολόγιο.
Και μετατρέπονται σε ψηφιακά δεδομένα, σε μηδέν και ένα...
Για άλλη μια φορά, ευχαριστώ όσους είναι ακόμα εδώ και διαβάζουν.
Το google analytics διατείνεται, ότι αν και λίγοι, είστε σχετικά σταθερό ...κοινό.
Η πορεία μας θα συνεχίσει.
Με άγνωστο προορισμό.
Με προσήλωση στο ωραίο ταξίδι.
Βίρα, λοιπόν...
Διάβαζα πριν λίγο καιρό για το πως αντιμετωπίζουν κάποια συγκεκριμένα φυτά τους εισβολείς που δε μπορούν να εξοντώσουν.
Τα φυτικά κύτταρα που βρίσκονται γύρω από το προσβεβλημένο απονεκρώνονται και σχηματίζουν με συγκεκριμένη διαδικασία ένα αδιαπέραστο τείχος προστασίας.
Έτσι ο εισβολέας απομονώνεται και δε μπορεί να μολύνει κι άλλα κύτταρα του φυτού.
Η αυταπάρνηση των λίγων σώζει το σύνολο.
Χωρίς παράπονα και γκρίνιες.
Χωρίς υπεκφυγές και «παραθυράκια».
Κάνουν απλά το χρέος τους
στο βαθμό που θα χρειαστεί
τη στιγμή που θα ζητηθεί
για το καλό όλων...
Αν με ρωτούσε κάποιος, ποια θα θεωρούσα για μένα την ενδεκάτη εντολή, (χωρίς να σχολιάσω την ύπαρξη των πρώτων δέκα και/ή το Χριστιανισμό κλπ, αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης), τότε θα του απαντούσα χωρίς δισταγμό:
Ου λησμονήσεις.
"Με τα αποσιωπητικά (...) δείχνουμε ότι αποσιωπούμε κάτι από συγκίνηση ή γιατί δε θέλουμε να το πούμε."
(Από τη νεοελληνική γραμματική)
Επαυξάνω:
Καθώς και όταν
αυτά που θέλουμε να πούμε
που έχουμε στο μυαλό μας
αισθανόμαστε
ότι είναι πολύ περισσότερα
απ' όσα μπορούν να εκφραστούν
με λέξεις...
-Μωρέ, τι μηχανή είναι ο άνθρωπος! Της βάζεις ψωμί, κρασί, ψάρια, ραπανάκια, και βγαίνουν αναστεναγμοί, γέλια κι ονείρατα. Εργοστάσιο! Μέσα στο κεφάλι μας είναι, θαρρώ, ένας κινηματογράφος από κείνους που μιλούνε.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»)
Το μεγαλύτερο έγκλημα
που κάνουν οι άνθρωποι
είναι το να μη σκέφτονται.
Να μη χρησιμοποιούν το μυαλό τους,
να κλείνουν τα μάτια
να βουλώνουν τ' αφτιά.
Να μη γεύονται το σάπιο.
Να μη μυρίζουν την αποφορά.
Να αγγίζουν και να μην αντιλαμβάνονται
την άρρωστη σάρκα.
Όχι γιατί δεν μπορούν,
αλλά γιατί δε θέλουν...
Ας πω κι εγώ τη μικρή μου κουβέντα σήμερα, μέρα που έιναι...
Έγραψα πριν λίγο καιρό σαν σχόλιο στην αγαπητή SilentSoul, η οποία προέτρεπε για αλλαγή νοοτροπίας όσον αφορά το περιβάλλον:
Πολλοί άνθρωποι λένε διαβάζοντας αυτές ή παρόμοιες συμβουλές: "Σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ μ' όλα αυτά. Έχω χιλιάδες άλλα πράγματα να κάνω..."
Πόσο άδικο έχουν... Ακριβώς αυτή η διαδικασία της ευαισθητοποίησης και της δημιουργίας συνείδησης είναι που σε αλλάζει, που σε κάνει να βρίσκεις -όταν θέλεις- χρόνο και περιβαλλοντικά ευαίσθητος να είσαι, και να απορείς κάποια στιγμή με το πως η καταναλωτική σκέψη είχε φθείρει το μυαλό σου, και να βλέπεις τις απλές ομορφιές της ζωής και της φύσης και να αγανακτείς με την κακοποίηση και των δύο...
Είναι ένα ταξίδι, ένα μαγικό ταξίδι. Οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται να ξεκουνήσουν. Κάθε ταξίδι, όσο μεγάλο κι αν είναι, αρχίζει όμως με ένα μικρό βήμα... Κάντε το τώρα λοιπόν. Αποφασίστε το. Και η διαδρομή θα σας δείξει τη συνέχεια...
Ο σιδηρουργός εργάζεται.
Ετοιμάζει το κράμα.
Χύνει στο καλούπι το ρευστό μέταλλο.
Σαν στερεοποιηθεί, είναι όμως ακόμα μαλακό, σφυρηλατεί.
Κι ύστερα, το δουλεύει με τη φωτιά.
Πρώτα στη φωτιά κι ύστερα κατ' ευθείαν στο ψυχρό νερό.
Για να σκληρύνει.
Για να αντέχει την καταπόνηση.
Ελαστικότητα και σκληρότητα στη σωστή αναλογία.
Αντοχή στη σκουριά.
Ζωτική η προετοιμασία της Φωτιάς...
...πάνε στον Παράδεισο.
Και μένουν εκεί για αιώνες,
θαμμένες,
ξεχασμένες στη Λήθη
και στην ομίχλη του Χρόνου.
Πληγές που αφού προξένησαν
ακατάσχετη αιμορραγία
κάποτε έγιαναν
κι άφησαν ένα αδιόρατο σημαδάκι.
Μα κάποια μέρα,
- τελείως τυχαία; -
επιστρέφουν.
Επιστρέφουν
κρατώντας τα δώρα του Χρόνου.
Τη Σοφία, την Πείρα, τη Φθορά.
Επιστρέφουν
και σου λένε
ότι δεν άλλαξες.
Μα εσύ ξέρεις
ότι σχεδόν όλα έχουν αλλάξει:
Οι ισορροπίες, η οπτική γωνία, οι αντοχές
οι συνθήκες, οι προσφορές, οι απαιτήσεις.
Το μέσα και το έξω.
Κι όμως πολύ βαθιά
σε κάποια -άλλοτε- κατάλευκη σελίδα της καρδιάς
έχει μείνει καταγεγραμμένο
κι ακόμα ζωντανό
ένα τσίμπημα,
ένα πρώτο σκίρτημα.
Αυτό δεν έχει αλλάξει.
Γιατί δε θα αλλάξει.
Ποτέ...
Γυρνώντας αυτό το καλοκαίρι από τις διακοπές, η Αθήνα μου φαινόταν διαφορετική. Μου φαινόταν άσχημη.
Οι δρόμοι, η κίνηση, τα γκρίζα κτίρια-κουτιά.
Το νέφος, η μόλυνση. Κυκλοφορώ στο δρόμο και μου βρωμάει.
Οι άνθρωποι τρέχουν, τρέχουν να προλάβουν τι;
Μαζικός παραλογισμός, κοινή τρέλα.
Πώς ζούμε εδώ, πώς το συνηθίσαμε, πώς το πήραμε για δεδομένο αυτό το συλλογικό έγκλημα;
Οι γιατροί μας λένε ότι
για να είσαι ζωντανός
πρέπει να χτυπάει η καρδιά σου.
Οι Ποιητές όμως
που ξέρουν πιο καλά
ν' ακούν την καρδιά,
μας λένε ότι για να είσαι
αληθινά ζωντανός,
πρέπει η καρδιά να χτυπάει
πιο δυνατά, πιο ακανόνιστα,
και να μονοπωλεί μυαλό και σώμα
με τις προσταγές της...
-Πέθανε, παπα-Γιάνναρε, του φώναξε, πέθανε κι αυτό, άε να το πεις του αφεντικού σου! Δεν είχε, μωρέ, ένα κομματάκι ψωμί να του δώσει; Δεν είναι, λέει, Παντοδύναμος, δεν έιναι, λέει, Πανάγαθος, δεν είχε ένα κομματάκι ψωμί να του δώσει;
Ο παπα-Γιάνναρος δε μιλούσε· κοίταζε το χλωμοπράσινο μικρό κορμάκι, με την πρησμένη τούμπανο κοιλιά, με το σκελεθρωμένο λαιμουδάκι, με το τεράστιο όλο κόκκαλα κεφάλι...
(Νίκου Καζαντζάκη, «Οι αδερφοφάδες»)
Οι Φωνές ξαναγύρισαν απόψε.
-Τι είσαι;
-Φυσαλίδα Φωτός που προσπαθεί να αναδυθεί. Φυσική της τάση, μα δεν είναι εύκολο. Πολλά τα εμπόδια, μεγάλη η προσπάθεια για να γνωρίσει το μητρικό Φως του Ήλιου.
-Ξανά. Τι είσαι;
-Συναισθήματα που πέρασαν από ένα ψηφιακό ζωνοπερατό φίλτρο και επιβίωσαν αλώβητα, ίσως και διδαγμένα από τους μετασχηματισμούς.
-Εξακολούθει. Τι είσαι;
-Τροχός 700'' από μέταλλο και καουτσούκ. Σχεδιάστηκε για να κυλάει και αυτό κάνει. Αψηφάει τον κακοτράχαλο δρόμο, τις λακκούβες και τα τετράτροχα μεγαθήρια που το απειλούν και ανεβαίνει την ανηφόρα του.
-Δε με έπεισες ακόμα. Τι είσαι;
-Σκουλήκι, από τα αμέτρητα που σέρνονται σε ένα φύλλο αιωνόβιου δέντρου. Ξεχώρισα γιατί κοίταξα από την άκρη του φύλλου για μια στιγμή το Άπειρο. Από τότε, το φύλλο δε με χωράει...
Η ώρα για την τελετή έφτασε:
Το μυριοσκάλιστο κασελάκι περιμένει καθαρό
ντυμένο με κάτασπρο λινό ύφασμα.
Μάζεψε το Καλοκαίρι,
συρρικνώθηκε.
Τώρα θα μπει στο κρεβάτι του
θα κοιμηθεί για έξι μήνες,
θα τραφεί με το χιόνι του Χειμώνα
ώσπου να θεριέψει ξανά.
Το κασελάκι κλείνει.
Θα ξανανοίξει όταν θα είναι ο καιρός του.
Απο δω και μπρος
οι μέρες θα είναι μικρότερες.
Το Σκοτάδι θα πάρει τη θέση του Φωτός.
Η παγωνιά θ' αντικαταστήσει τη ζέστη.
Μα δεν ανησυχούμε.
Βαθιά μέσα στο πλουμιστό κασελάκι,
το Καλοκαίρι προετοιμάζεται αθόρυβα
για την επόμενη στέψη Του...
Καβαλάς ένα άλογο και το βάζεις να τρέξει.
Τρέχει γρήγορα, μα είσαι άπληστος.
Το φορτώνεις κι άλλο
και το σπηρουνίζεις να τρέξει πιο γρήγορα.
Κι εκείνο, το καημένο, κάνει ό,τι μπορεί.
Λαχανιασμένο, ξελιγωμένο, πληγωμένο.
Δίνει την ψυχή του, μα δε θ' αντέξει για πολύ.
Κι εσύ δεν ακούς τον σφυγμό του.
Δε νιώθεις την αγωνία του.
Δε σε νοιάζει για τον πόνο του.
Το φορτώνεις κι άλλο, κι άλλο.
Το σπηρουνίζεις ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή θα φτάσει στο έσχατο όριό του.
Θα σωριαστεί κάτω
και μαζί του κι ΕΣΥ.
Καλά, πόσο ανόητος είσαι;
ΞΥΠΝΑ!
Άλλαξε τρόπο, συνήθειες, νοοτροπία
πριν να είναι αργά.
Το άλογο ήδη τρεκλίζει.
Δεν το νιώθεις;
