Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;

Από τα συγκλονιστικότερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2007 ήταν το περί τυφλότητας του βραβευμένου με νόμπελ Ζοζέ Σαραμάγκου

Η υπόθεση:

Μια παράξενη και άγνωστη ασθένεια που τυφλώνει αστραπιαία κυκλοφορεί.

Με τα πρώτα κρούσματα, το Κράτος θορυβείται και μαντρώνει τους πρώτους ασθενείς σε κάποιο εγκαταλειμένο ψυχιατρείο. Εκεί είναι τελείως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και τελείως μόνοι τους. Η έξοδος τιμωρείται με θάνατο. Το μόνο που έρχεται απ' έξω είναι φαγητό -σε μη επαρκείς- ποσότητες και όλο και περισσότεροι ασθενείς. Η έλλειψη των στοιχειωδών και οι τραγικές συνθήκες τους αποκτηνώνουν σιγά-σιγά.

Κάποια στιγμή, το κτίριο καίγεται και όσοι έγκλειστοι επιζούν βγαίνουν επιτέλους έξω. Ο κόσμος με τον οποίο έρχονται σε επαφή είναι ένα χάος. Ολόκληρος ο πληθυσμός έχει τυφλωθεί. Ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε έχει σχεδόν καταρρέυσει. Χιλιάδες πεινασμένοι τυφλοί σέρνουν το βήμα τους στους δρόμους, ανάμεσα σε βουνά από σκουπίδια, ακαθαρσίες και πτώματα μισοφαγωμένα από σκυλιά και γιγάντιους αρουραίους σε αναζήτηση τροφής.

Προσπαθούν πρώτα να κρατηθούν ζωντανοί κι ύστερα απ' αυτό προσπαθούν να κρατηθούν άνθρωποι.

Η συνέχεια επί των ...σελιδών. Δε θέλω να γράψω περισσότερα, γιατί ήδη είμαι στα όρια του spoiler.


Η σύντομη κριτική:

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναλύει μία-μία τις συνέπειες της τραγωδίας στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι άνθρωποι υπό αυτές τις συνθήκες αντιδρούν σύμφωνα με το χαρακτήρα και τα βιώματα και φυσικά τα ένστικτά τους.

Η γραφή του είναι σχεδόν ψυχρή, σχεδόν μαθηματική η πλοκή. Μου θύμισε το δικό μας -έξοχο- Σαμαράκη.