20/7/07

Κατοικία ή φυλακή;

Κατοικία:

  • Χρειάζεται αρκετό κόπο και χρόνο για να χτιστεί, αλλά κρατάει πολύ, σχεδόν για μια ζωή.
  • Πολλές φορές δεν τη διαλέγουμε, μας προσφέρεται και δεν έχουμε επιλογή, πρέπει να την αποδεχτούμε, με τα όποια μειονεκτήματα/ ελλατώματά της.
  • Περνάμε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
  • Μας προσφέρει ένα καταφύγιο, μια ζεστή γωνιά το χειμώνα που μας προφυλάσσει από τον καιρό.
  • Τη διαμορφώνουμε όπως εμείς θέλουμε, ώστε να μας είναι ευχάριστο να ζούμε εκεί μέσα.
  • Είναι στο χέρι μας να τη φροντίζουμε, να την έχουμε όμορφη, περιποιημένη, σε καλή κατάσταση, πράγμα που είναι προφανώς καλό για την υγεία μας.
  • Ταυτόχρονα είναι και μία δέσμευση. Παρά τα όσα μας προσφέρει, μας στερεί ένα κομμάτι ελευθερίας, πράγμα που συχνά το αποδεχόμαστε.
Τα ίδια ισχύουν για το σώμα και την ψυχή.
Το σώμα είναι κατοικία, αλλά και φυλακή της ψυχής.
Προσφέρει ένα απάγκιο, ένα καταφύγιο, ταυτόχρονα όμως περιορίζει το πνεύμα.
Το πνεύμα ζητάει την ελευθερία του.

Αναρωτιέμαι αν το πνεύμα βρίσκει την ελευθερία του όταν εγκαταλείπει το σώμα.
Θα το μάθουμε ίσως όταν έρθει εκείνη η ώρα;

4 σχόλια:

cropper είπε...

Το σώμα, σίγουρα.
Η ψυχή, ίσως, δεν είμαι σίγουρος.
Το πνεύμα, όμως, ποτέ.

Το πνεύμα δεν φυλακίζεται, αγαπητέ πιγκουϊνάνθρωπε. Αντίθετα, μπορεί να σε φυλακίσει. Γιατί είναι μοβόρικο και μισερό, σαν το σκοτάδι. Ικανό για όλα...

ΥΓ. Κατά την ταπεινή μου άποψη.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει και η θεωρία της συνύπαρξης και των δύο και έχω την εντύπωση ότι αυτήν πρεσβεύει ο Χριστιανισμός (φυσικά άλλες θρησκείες και άλλες φιλοσοφίες, είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν)

zero2one είπε...

@cropper:

Δε συμφωνείς όμως ότι περιορίζεται; Με την έννοια του ότι πρέπει να αφιερώνεται σε ένα βαθμό στα "γήινα", όπως π.χ. στη συντήρηση του σώματος.

cropper είπε...

Η καθημερινή "ρουτίνα" της συντήρησης του σώματος, αναγκαστικά απασχολεί το "πνεύμα", αλλά δεν το περιορίζει. Το πνεύμα δεν αφιερώνεται στη συντήρηση ή στην επιβίωση. Το κατ' εξοχήν "πεδίο δράσης του" είναι έξω απ' το σώμα.

Ένα σημαδιακό παράδειγμα από τη λογοτεχνία: Πόσο το πνεύμα του Αχαάβ ήταν περιορισμένο ή αφιερωμένο στο σώμα του; Και τί συμβολίζει το (προσωπικό του) κυνήγι της φάλαινας;

Ξέρω ότι φιλοσοφική συζήτηση "δια σχολίων" δεν είναι εφικτή, ωστόσο κάπου μπορεί να διασταυρωθούν οι σκέψεις μας (άλλη εκδοχή της έννοιας του πνεύματος αυτές).