Ο πρωταγωνιστής της ζωής

Ένας ξάδερφός μου κάποτε, την ώρα που τάιζε το τρίχρονο κοριτσάκι του, είπε κάτι πολύ σοφό.

Είπε: "Από τη στιγμή που κάνεις ένα παιδί, δεν είσαι πια ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, είναι εκείνο."

Συν-ποδηλάτρες

Πριν λίγο καιρό, μέσω των "σύντεκνων" αγαπημένων bookcrossers στα Χανιά έπεσα πάνω σ΄ αυτό το ιστολόγιο.

Οι συγγραφείς είναι μια ομάδα που ονομάζει τον εαυτό της ποδηλάτρες και οργανώνουν διάφορες δραστηριότητες και κινητοποιήσεις σχετικές τα ποδήλατα στα Χανιά και γενικότερα στην Κρήτη.

Καθώς γνωρίζω (και γνωρίζετε κι εσείς) τη νοοτροπία του κόσμου και των οδηγών στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Κρήτη, που ευτυχώς ή δυστυχώς είναι και τόπος καταγωγής μου, οι ποδηλάτρες έχουν μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Αυτό φαίνεται εξ' άλλου και από τις δυσκολίες που καταγράφουν στο ιστολόγιό τους.

Τους εύχομαι από εδώ που βρίσκομαι τα καλύτερα και στέλνω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου (ή μάλλον τα αγωνιστικά κουδουνίσματά μου (-:).

Κυριακάτικο

Μέρα

• ηρεμίας
  
• ξεκούρασης
  
• απολογισμού

Ξεδιπλώνεις το Μεγάλο Χάρτη, στο Επιτελικό Γραφείο του Μυαλού σου.
Ξαναχαράσσεις Πορεία, κάνοντας μικρές ή μεγάλες διορθώσεις.
Σημειώνεις λάθη στρατηγικής, μάχες, απώλειες, εφεδρίες που απομένουν.

Κι από αύριο, πίσω στην Πρώτη Γραμμή...

Το τρίτο μάτι

Θα έχετε, φαντάζομαι, ακούσει για το τρίτο μάτι που λένε που μπορούν και ενεργοποιούν κάποιοι Βουδιστές μοναχοί.

Λένε ότι όποιος το ανοίξει, καταφέρνει να δει τους ανθρώπους όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως φαίνονται.

Κι εγώ σκέφτομαι: Για ποιο λόγο να θέλει κανένας να το κάνει κάτι τέτοιο;

Θα πρέπει να είναι δυσβάσταχτο φορτίο να μπορείς να βλέπεις έτσι μές στην ψυχή των ανθρώπων. Πόση ασχήμια, πόσον εγωισμό, πόσες κακές σκέψεις θα μπορεί να βλέπει ο "τυχερός" υποψήφιος...

Ars magna...

(Αφιερωμένο στον κ. Π.Μ., προϊστάμενό μου στο γραφείο)

Αν πιστεύετε πως δεν είναι Τέχνη:

• να μετατρέπεις σε Υποδομή το Απόλυτο Χάος
  
• να επικοινωνείς
  
• να συντονίζεις
  
• να ανακαλύπτεις τη Χαμένη Πληροφορία
  
• να βρίσκεις γρήγορες αλλά αποτελεσματικές λύσεις
  
• να ιεραρχείς το βουνό από υποχρεώσεις
  
• να βρίσκεις χρόνο για όλους και για όλα
  
• να κάνεις τη δουλειά σου παιχνίδι
  
• να έρχεσαι στις 6 το πρωί για να δουλέψεις τρεις ώρες με ησυχία
  
• να έχεις και μια οικογένεια από πίσω

μάλλον κάνετε λάθος (-;

Φως

Καλοκαίρι, για μένα, θα πει πρώτα απ' όλα ΦΩΣ.

Οι πρώτες πρωινές ακτίνες που τρυπώνουν από τα σκούρα του παραθύρου, εισβολείς που σε ξεσηκώνουν:
"Τιι; Μα ακόμα εδώ είσαι; Έξω ξημέρωσε ήδη άλλη μια καλοκαιρινή ημέρα. Τσακίσου και βγες να τη χαρείς."

Ανταύγειες.
Λάμψεις
Φωτοσκιάσεις

Τα πάντα λουσμένα στο καλοκαιρινό φως.
Ο ουρανός, ένα συνεχές διάφανο γαλάζιο πανί.

Φως ίσον θερμότητα.
Νιώθεις πάνω σου τη ζωογόνο εξίσωση.

Μέσα στη λαύρα και την ησυχία του μεσημεριού στην εξοχή,
θαρρείς πως μπορείς ν' ακούσεις τις ακτίνες του ήλιου να κατεβαίνουν.

Το απόγευμα, βράδυ, καθώς ο ήλιος γέρνει αποκαμωμένος πια, η φύση τον χαιρετάει νιώθοντας ακόμα τα σημάδια του πάνω της.

Το ηλιοβασίλεμα δεν είναι παρά μια όμορφη, μια πανέμορφη υπόσχεση:
"Φεύγω τώρα, μα θα ξανάρθω. Ραντεβού αύριο, πάλι στην Ανατολή".

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #4

-Ε κακομοίρη άνθρωπε, είπε δυνατά, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις· το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, με 'ναι πια πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μια φωνή, μπορεί να μας ακούσουν!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Τα πιο όμορφα πράσινα μάτια

Τα πιο όμορφα πράσινα μάτια του κόσμου είναι αυτά που αντίκρυσα μαζί με το πρώτο φως της ημέρας.

Είναι τα μάτια της μάνας μου, που με κοιτούσαν, με κοιτούν και θα με κοιτούν μέσα από έναν ωκεανό μητρικής αγάπης.

Κανείς δεν είναι τέλειος φυσικά. Πολλές φορές, αγαπάω, σημαίνει παιδεύω, κουράζω με την αγάπη μου.

Είμαι σίγουρος όμως, ότι όσα της προσάπτω μερικές φορές, θα τα βρω στο ακέραιο από τα δικά μου παιδιά. Τι πιο φυσικό από το να είναι η νέα γενιά τελείως διαφορετική από την παλιά;

Όμορφά μου μάτια, που δε διαβάζετε ιστολόγια, ούτε καν έχετε ιδέα τι θα πει αυτός ο όρος, να ξέρετε ότι ένα μικρό δάκρυ στα δικά μου μάτια καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είναι ένας ελάχιστος, συμβολικό φόρος τιμής απέναντί σας.

Κατοικία ή φυλακή;

Κατοικία:

• Χρειάζεται αρκετό κόπο και χρόνο για να χτιστεί, αλλά κρατάει πολύ, σχεδόν για μια ζωή.
  
• Πολλές φορές δεν τη διαλέγουμε, μας προσφέρεται και δεν έχουμε επιλογή, πρέπει να την αποδεχτούμε, με τα όποια μειονεκτήματα/ ελλατώματά της.
  
• Περνάμε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας.
  
• Μας προσφέρει ένα καταφύγιο, μια ζεστή γωνιά το χειμώνα που μας προφυλάσσει από τον καιρό.
  
• Τη διαμορφώνουμε όπως εμείς θέλουμε, ώστε να μας είναι ευχάριστο να ζούμε εκεί μέσα.
  
• Είναι στο χέρι μας να τη φροντίζουμε, να την έχουμε όμορφη, περιποιημένη, σε καλή κατάσταση, πράγμα που είναι προφανώς καλό για την υγεία μας.
  
• Ταυτόχρονα είναι και μία δέσμευση. Παρά τα όσα μας προσφέρει, μας στερεί ένα κομμάτι ελευθερίας, πράγμα που συχνά το αποδεχόμαστε.

Τα ίδια ισχύουν για το σώμα και την ψυχή.
Το σώμα είναι κατοικία, αλλά και φυλακή της ψυχής.
Προσφέρει ένα απάγκιο, ένα καταφύγιο, ταυτόχρονα όμως περιορίζει το πνεύμα.
Το πνεύμα ζητάει την ελευθερία του.

Αναρωτιέμαι αν το πνεύμα βρίσκει την ελευθερία του όταν εγκαταλείπει το σώμα.
Θα το μάθουμε ίσως όταν έρθει εκείνη η ώρα;

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #3

-Όσο υπάρχουν στον κόσμο λουλούδια και παιδιά και πουλιά, μη φοβάσαι, φράτε Λεόνε, μου 'πε μια φορά· όλα θα πάνε καλά.

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο φτωχούλης του Θεού»)

Η κατσαρίδα και το οικοσύστημα

Ένα βράδυ πριν όχι και πολύ καιρό, είδα μια κατσαρίδα κάτω από το κρεβάτι μου. Πιθανόν να είχε μπει από το μπαλκόνι. Τι έκανα λοιπόν; Έκλεισα την πόρτα και το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και ψέκασα καλά κάτω από το κρεβάτι με κατσαριδοκτόνο. Φυσικά δεν κοιμήθηκα εκεί το βράδυ.

Το επόμενο πρωί, η κατσαρίδα βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι με τα πόδια προς τα πάνω, ψόφια. Άνοιξα καλά τα παράθυρα και το ίδιο βράδυ κοιμήθηκα ήσυχος στο κρεβατάκι μου.

Μετά όμως, κάθησα και σκέφτηκα λίγο. Ω, ναι, το έχω αυτό το τρομερό ελλάτωμα, χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να σκέφτομαι...

Όλοι γνωρίζουμε πόσο ανθεκτικά ζώα είναι οι κατσαρίδες. Έλλειψη νερού, τροφής, ούτε η ραδιενέργεια δεν τις πτοεί. Μπορούν να ζήσουν ακόμα και χωρίς κεφάλι για αρκετό καιρό.

Κι όμως, το κατσαριδοκτόνο τις σκοτώνει. Πόσο ισχυρά τοξικά χημικά να έχει, ώστε να καταφέρνει να τις κάνει να ψυχορραγούν;

Έχετε σκεφτεί ποτέ τη δράση του εντομοκτόνου στην τροφική αλυσίδα; Επεμβαίνει και αφαιρεί βάρβαρα έναν ολόκληρο κρίκο της. Έτσι απλά. Χωρίς δεύτερη κουβέντα και σκέψη.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα πει "οικοσύστημα"; Ένα σύνολο από ζώα και φυτά που εξαρτάται το ένα από το άλλο. ΑΝΤΙπαράδειγμα: η ανθρώπινη κατοικία. Το μόνο ζωντανό ον που επιτρέπεται εκεί είναι ο άνθρωπος. Έχουμε συνηθίσει να θέλουμε τις κατοικίες μας αποστειρωμένες.

Θα μου πείτε τι να κάνουμε; Να κάνουμε τα σπίτια μας ζούγκλες;

Όχι, αλλά μια παντόφλα αντί για εντομοκτόνο, μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε... Αυτό κάνω κι εγώ από εκείνο το συμβάν και μετά. (-:

Ερωταπόκριση

-Ποιος είμαι;
Από που έρχομαι;
Πού πάω;
Ποιο το νόημα;

-Είσαι μια πεταλούδα
από κείνες που ζουν μια μέρα
μονάχα.

Πέτα στον κάμπο
με τα πολύχρωμα λουλούδια
πριν τελειώσει η μέρα σου.

Disclaimer

Επ' ευκαιρίας των 64 ποστ (στρογγυλός αριθμός), είπα να αναρτήσω το disclaimer μου...

• Για την έλλειψη φωτογραφιών: Δεν έχετε δει μέχρι τώρα καμιά φωτογραφία σ' αυτό το ιστολόγιο κι ούτε θα δείτε. Δεν είναι παράλειψη. Είναι επιλογή. Ταιριάζει ίσως και στη μινιμαλιστική μου ιδιοσυγκρασία. Λένε ότι μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, εγώ λέω όμως ότι υπό προϋποθέσεις, λίγες λέξεις μπορεί να είναι ισοδύναμες με χιλιάδες εικόνες.


• Για το μικρό μέγεθος των ποστ: Προτιμώ τα σύντομα ποστ, που λένε ότι έχουν να πουν εν συντομία και διαβάζονται εύκολα. Αυτό ξεκινάει κι από μενα τον ίδιο, αφού μην έχοντας πολύ χρόνο σαν αναγνώστης, με κουράζουν τα μεγάλα ποστ. Με αυτή τη λογική, προσπαθώ κι εγώ να μην κουράζω τους (όποιους) αναγνώστες μου.


• Για το "ποιητικό" κλίμα που επικρατεί: Όπως έχω ξαναγράψει στο πρώτο-πρώτο ποστ, αυτό το ιστολόγιο βγάζει προς τα έξω τις (ουκ ολίγες, θέλω να πιστεύω) ευαισθησίες ενός τετράγωνου, μαθηματικού μυαλού. Ενός μυαλού που την υπόλοιπη μέρα ασχολείται με το να κωδικοποιεί την πληροφορία του πραγματικού κόσμου σε στοιχειώδη 0 και 1 τα μόνα που μπορεί να καταλάβει μια ντετερμινιστική μηχανή, ένας υπολογιστής. Ενός μυαλού που έχει χρόνια τρέλα με κάθε είδους μαθηματικά, που συχνά αναλώνεται στο να αναλύει μέχρι αηδίας την κάθε λεπτομέρεια των πραγμάτων. (Σ' αυτό το σημείο, κάποιο "γκρινιάρικο" προσωπάκι που αρχίζει από Α. σίγουρα θα χαμογελάει (-;)


• Για την έμπνευση και τη θεματολογία: Οι ιδέες που έχω για ποστ είναι πάρα πολλές. Έρχονται πότε σε σχετικές, πότε σε άσχετες στιγμές. Πολλές καλές ιδέες μου έχουν έρθει κάνοντας ποδήλατο και ακούγοντας αγαπημένη μουσική (ταξιδεύει το μυαλό). Άλλες με αφορμή κάποια συζήτηση με φίλους ή γνωστούς. Άλλες από την επικαιρότητα.


• Για το χρόνο συγγραφής σε σχέση με το χρόνο δημοσίευσης: Από τη στιγμή που θα μου έρθει μια ιδέα, τη δουλεύω νοερά κι όταν είναι σχετικά έτοιμη και έχω και χρόνο, κάθομαι στον υπολογιστή και την καταγράφω. Συνήθως, λόγω έλλειψης χρόνου, κάθομαι 1-2 φορές την εβδομάδα, όταν βρω λίγο χρόνο και γράφω αρκετά ποστ, τα οποία παίρνουν σειρά και τα δημοσιεύω αρκετές μέρες αργότερα.


• Για το περιβάλλον συγγραφής: Γράφω στο λινουξάκι μου, αυστηρά και μόνο σε vi (-; και πολύ συχνά σε γραμμή εντολής, όπως έχω ήδη δηλώσει και εδώ


• Για τη λίστα με τους συν-ιστολόγους αναφέρονται εδώ: Ναι, τους διαβάζω όλους αυτούς και θεωρώ ότι όποιος με διαβάζει μπορεί να τους βρει επίσης ενδιαφέροντες. Για τον ίδιο λόγο, βάζω πρώτους στη λίστα εκείνους που διάβασα πιο πρόσφατα ή/και μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ότι είμαστε λίγο-πολύ μια κλίκα, είναι ήδη γνωστό έτσι κι αλλιώς.


• Για την αναγνωσιμότητα: Τα νούμερα δε με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (αλήθεια (-;) Ξέρω οτί υπάρχετε και με διαβάζετε (μου σπιουνεύει και ο Google Analytics), σας ευχαριστώ όσοι κι αν είστε. Ελπίζω να σας ανοίγω κάποιες πόρτες του μυαλού σας, όπως κι εμένα μου ανοίγουν αυτοί που διαβάζω.


• Τελικά: Το ότι έχω κάπου να βάζω τις σκέψεις μου με κάνει να αισθάνομαι όμορφα για πολλούς λόγους. Όταν τελειώνω τη συγγραφή των ποστ αισθάνομαι πιο ανάλαφρος. Σα να φεύγει ένα βάρος, σα να καθαρίζει προσωρινά το μυαλό και η ψυχή μου από σκέψεις, ανανεωμένο για να ξαναγεννήσει αργότερα με καινούρια όρεξη.

Ήλιε μου

Αφιερωμένο:

Σ' εκείνες τις νύχτες του Σαββάτου που τόσο γρήγορα περνούν...
Στις παρέες, στις κιθάρες, στα τσιγάρα και στα ποτά.
Στ' αστέρια που όσο τα κοιτάς στον ουρανό, τόσο περισσότερα βλέπεις.

Στα υγρά μάτια,
στις σκόρπιες νότες.
Στα πουλιά που κοροιδεύουν τα κλουβιά.
Στις σκέψεις που χωρίζουν,
στα φιλιά, στις ανάσες, στα χείλη, στις καρδιές.

Στον Τσάρλι των Poll που πρόωρα μας άφησε.

Και τέλος, φυσικά, στον Ήλιο μας,
που τραγουδάμε πιο όμορφα γι' Αυτόν, με την απουσία Του.

~~~

Ήλιε μου (Poll)

Φρέσκο το χώμα, βροχή έχει πέσει,
τα φύλλα ξερά.
Υγρά τα μάτια μου είναι,
νομίζω πως θέλω να κλάψω.
Με λίγες νότες τραγούδι έχω γράψει
να σου τραγουδώ.
Όταν θα βλέπεις πουλιά μακριά σου
να φεύγουν στον ήλιο.
Κοροιδεύουν τα κλουβιά.

Είναι καιρός που φέρνει τον έναν
στον άλλον κοντά.
Είναι καιρός που χωρίζουν οι σκέψεις
και μένουμε μόνοι.
Πόσο ανάγκη έχω τώρα
από ένα δικό σου φιλί.
Πόσο μου λείπει η ζεστή σου ανάσα
που χειλή θεριεύει.
Ζωντανεύει τη καρδιά.

Ήλιε μου, ήλιε μου...
Έλα ήλιε μου...
Ήλιε μου, ήλιε μου...
Έλα ήλιε μου...

Δυστύχημα

Ο πατέρας ενός συναδέλφου από το γραφείο, καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό του ένα βράδυ, συγκρούστηκε με μια μηχανή. Κάνω απλή καταγραφή γεγονότων:

• Η μηχανή πήγαινε κατά μήκος μιας λεωφόρου με κόκκινο, ενώ το αυτοκίνητο διέσχιζε τη λεωφόρο από έναν κάθετο δρόμο, έχοντας πράσινο.


• Η μηχανή έτρεχε με τουλάχιστον 200 χιλιόμετρα την ώρα (εκτίμηση της Τροχαίας).


• Η μηχανή είχε πάνω τρεις επιβάτες.


• Κανένας από αυτούς δεν φορούσε κράνος.


• Τα φώτα της μηχανής ήταν σβηστά.


• Ο οδηγός της μηχανής δεν είχε δίπλωμα.



• Ο οδηγός του αυτοκινήτου, και δε με εκπλήσσει ιδιαίτερα αυτό, δεν είδε τη μηχανή να έρχεται.



• Στην ανάκριση που διεξήγε αργότερα η Τροχαία, ένας από τους επιβάτες της μηχανής είπε ότι είχαν σβηστά τα φώτα για να μην τους δει η Τροχαία, αφού δεν είχαν δίπλωμα.



• Και οι τρεις επιβάτες της μηχανής μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο τραυματισμένοι σοβαρά.


• Ένας από αυτούς εξέπνευσε ύστερα από πολυήμερη νοσηλεία στην εντατική σε κώμα.


• Οι άλλοι δύο επέζησαν με σοβαρά κατάγματα.



• Ο πατέρας του συναδέλφου έπαθε τεράστιο σοκ, από το οποίο δεν έχει συνέλθει ακόμα.



• Το δικαστήριο για το δυστύχημα θα γίνει, κατά τα γνωστά, μετά από μερικά χρόνια.

Κανένα δικαστήριο όμως δε θα φέρει πίσω τη ζωή που χάθηκε.

Κανένα περαιτέρω σχόλιο.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Παίζοντας με τις έλξεις

Η έλξη.
Απλά μια λέξη.
Που έχουμε διαλέξει.
Για να περιγράψει μια έξη.

Έρωτα αγόνου. [παθογόνου;]
βάσει Αντιστρόφου Τετραγώνου.
Θεμελιώδες το φυσικό μέγεθος του πόνου.

~~~

Η αμοιβαία έλξη.
Μια αμφίδρομη θέλξη.
Μια απλή, συμμετρική σχέση.

Έρωτα γόνιμου.
Επιλύσιμου κι επώνυμου.
Και με το Άπιαστο συνώνυμου.

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον, #2

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο βραχόκηπος»)

Το κυπαρίσι και η Αόρατη Ομορφιά

Περπατώντας κάποιο βράδυ στο πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου πολύ κοντά στο σπίτι μου, πρόσεξα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια: Ένα πανύψηλο, θεόρατο κυπαρίσι. Είναι πανέμορφο. Είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί. Περνάω πολύ συχνά, ποτέ όμως δεν είχα σηκώσει το βλέμμα μου για να δω πόσο ψηλά φτάνει.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές, πόσο τυφλοί είμαστε και δεν το ξέρουμε;
Πόσα πράγματα είναι μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπουμε;
Πόση ομορφιά παραβλέπουμε κοιτώντας χαμηλά;

Σε σένα

Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε σένα.

Σε σένα, λουλουδάκι ανθισμένο.
Που άνθισες κι ομόρφυνες.
Και στο ολάνθιστο λιβάδι που βρίσκεσαι, ξεχωρίζεις καλά πια.

Ακούω ήδη τα ξένοιαστα ζουζούνια να στριφογυρίζουν γύρω σου
να ρουφήξουν τους χυμούς σου.

Μη φοβηθείς τον ήλιο, μη φοβηθείς τον άνεμο,
μη φοβηθείς να σκορπίσεις τη γύρη σου,
μη φοβηθείς, αφέσου.

Φωνή βοώντος...

Είμασταν εκεί. Ναι, είμασταν εκεί.
Και είδαμε. Και είδαμε τον κόσμο να συρρέει κατά χιλιάδες.
Τον αγανακτισμένο κόσμο.
Να φωνάζει αποδοκιμαστικά, να σφυρίζει, να διαμαρτύρεται.

Κοιτούσα το Άπειρο κι αναρωτιόμουν:
Μπορεί να αλλάξει μια τρίχα μόνο αυτού του κόσμου;
Μπορεί αυτή η "φωνή βοώντος" να είναι μια μικρή αρχή;

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι,
όταν θα πάνε σπίτια τους να μην ξεχάσουν
αυτό που έγινε απόψε στο κέντρο της Αθήνας;

Είναι δυνατό να το θυμούνται;
Να το θυμούνται και αύριο και κάθε αύριο;
Να έχουν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά τους;
Να πάψουν να ανέχονται;

Να έρθουν αντιμέτωποι με το Θηρίο.
Με τακτική κι επιμονή. Με αρετή και τόλμη.
Να του κόβουν σιγά-σιγά τα κεφάλια
μέχρι να το ρίξουν κάτω;

Είναι δυνατόν;
Πείτε μου.
Είναι δυνατόν;

Περικοπές από το κατά Καζαντζάκη Ευαγγέλιον

-Παππού, είπε, πιάνοντας το χέρι του γέρου, έχω ακουστά, έζησες σαν το μεγάλο δρυ, έφαες μπόρες, πόνεσες, χάρηκες, πολέμησες, δούλεψες εκατό χρόνια. Πώς σου φάνηκες η ζωή, παππού, στα εκατό τούτα χρόνια;

-Σαν ένα ποτήρι κρύο νερό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο γέρος.

-Και διψάς ακόμα παππού;

Σήκωσε αψηλά το μπράτσο του ο γέρος, έπεσε το φαρδύ μανίκι του πουκαμίσου και ξεσκέπασε, ως τον ώμο, το κοκαλιάρικο κουφαλιασμένο μπράτσο.

-Ανάθεμά τον, είπε, με βαριά φωνή σα να καταριόταν, ανάθεμά τον που ξεδίψασε!

(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)

Αφιερωμένο

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους σιωπηρούς επι ερειπίων αγωνιστές του πικρού τούτου κόσμου...


Σταύρος Ξαρχάκος - Νίκος Γκάτσος
Με την ασύλληπτη φωνή του -συγχωρεμένου- Τάκη Μπίνη:

Στης Σαλαμίνας τα νερά
καράβι ταξιδεύει
κι ένα κορίτσι στη στεριά
τη μάνα του γυρεύει.

Ρίχνει σταυρό στη θάλασσα
πετροβολάει το χώμα
δώδεκα χρόνια πέρασαν
και τη θυμάται ακόμα.

Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνεια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη.

Στης Σαλαμίνας τα νερά
κοιμάται το φεγγάρι
κι ένα κορίτσι στη στεριά
για τ' όνειρο σαλπάρει.

Βλέπει της Σμύρνης τη φωτιά
του Κορδελιού τη στάχτη
κι ένα λουλούδι που άνθιζε
στου κήπου τους τον φράχτη.

Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνεια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη...

Παιδικές φωτογραφίες

Σ' έναν τοίχο της κουζίνας της -συγχωρεμένης πια- γιαγιάς μου, υπάρχουν δυο φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος.

Τραβήχτηκαν πριν τριάντα περίπου χρόνια και εικονίζουν τις δυο ξαδέρφες μου σε παιδική ηλικία.

Δυο μικρά κοριτσάκια, περίπου 5-7 χρονών, κοιτάζουν το φακό φορώντας βυσσινί καλοκαιρινά φανελάκια. Στα παιδικά μάτια τους η αθωότητα (ή τέλος πάντων, αυτό που νομίζουμε αθωότητα, γιατί, καθώς φαίνεται, κι αυτό ένας μύθος είναι). Στα χείλη τους ένα αδιόρατο αινιγματικό χαμόγελο, σαν αυτό της Μόνα Λίζα.

Πολλές φορές, περνώντας από το δωμάτιο, έχω σταθεί και παρατηρήσει για αρκετή ώρα τα κάδρα.

Τι να προσπαθούν να μου πουν άραγε τα δυο αυτά κοριτσάκια, απαθανατισμένα σ' αυτό το παιδικό στιγμιότυπο από το φωτογραφικό φακό;

Σκυτάλη

"...και φεύγει ο αιώνας τώρα τσακισμένος
παραμιλάει γέρος και τρελός
κι οι νοσοκόμες τον δουλεύουν όλη μέρα
κι όταν νυχτώνει σβήνουνε στο θάλαμο το φως..."

(Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, «Τρύπιες σημαίες»)

Στην τράπουλα των Ταρώ (όπου υποτίθεται ότι κάθε χαρτί αντιστοιχεί σε έναν αιώνα της ανθρωπότητας), το χαρτί του 20ου αιώνα δείχνει έναν τρελό που βαδίζει ανέμελα κι απερίσκεπτα προς μιαν άβυσσο.

Πετυχημένη, θα έλεγα, αναπαράσταση του αιώνα που έφυγε. Ο άνθρωπος έγινε πραγματικά τρελός. Ποτέ οι πόλεμοι δεν έγιναν τόσο παράλογοι και τόσο καταστρεπτικοί, η δύναμη από τη γνώση δε χρησιμοποιήθηκε τόσο άτσαλα, βάρβαρα, ασυλλόγιστα. Ποτέ οι επεμβάσεις στη φύση δεν ήταν τόσο εκτεταμένες. Ποτέ οι πράξεις του δεν έγιναν με τόση άγνοια των συνεπειών για το αύριο...

Και κάποια στιγμή, όταν ήρθε η ώρα του, μισότρελος, εκατοχρονίτης, τυφλός κι ανήμπορος, με τις τύψεις και το βάρος των κακουργημάτων, μας άφησε. Μας άφησε μέσα σε φωταψίες και πυροτεχνήματα, ροή σαμπάνιας και ξεφάντωμα.

Και ήρθε να πάρει τη θέση του ο διάδοχός του, το αγνό κι αθώο μωράκι. Το μωράκι που κληρονόμησε τα κακά γονίδια των προγόνων του.

Το μωράκι που δεν πρόλαβε να γίνει δύο χρονών κι προσβλήθηκε από μια καινούρια τρομερή αρρώστια, την Τρομοκρατία (φορείς και ξενιστές της τα γνωστά παθογόνα μικρόβια της εξουσίας, των συμφερόντων, του φανατισμού και της χειραγώγησης των λαών), η οποία στιγμάτισε ανεπανόρθωτα το παιδικό κορμάκι του. Κι εκτός φυσικά από αυτή, νόσησε και νοσεί από τις ίδιες ασθένειες που προσέβαλαν και τον προκάτοχό του: Πόλεμους, Πείνα, Εκμετάλλευση. Ο δρόμος που ακολουθεί φαίνεται να είναι ο ίδιος που χάραξαν οι προηγούμενοί του.

Γιατί πού αλλού μπορεί να πέσει το μήλο, εκτός από κάτω απ' τη μηλιά;

Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;

Από τα συγκλονιστικότερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2007 ήταν το περί τυφλότητας του βραβευμένου με νόμπελ Ζοζέ Σαραμάγκου

Η υπόθεση:

Μια παράξενη και άγνωστη ασθένεια που τυφλώνει αστραπιαία κυκλοφορεί.

Με τα πρώτα κρούσματα, το Κράτος θορυβείται και μαντρώνει τους πρώτους ασθενείς σε κάποιο εγκαταλειμένο ψυχιατρείο. Εκεί είναι τελείως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και τελείως μόνοι τους. Η έξοδος τιμωρείται με θάνατο. Το μόνο που έρχεται απ' έξω είναι φαγητό -σε μη επαρκείς- ποσότητες και όλο και περισσότεροι ασθενείς. Η έλλειψη των στοιχειωδών και οι τραγικές συνθήκες τους αποκτηνώνουν σιγά-σιγά.

Κάποια στιγμή, το κτίριο καίγεται και όσοι έγκλειστοι επιζούν βγαίνουν επιτέλους έξω. Ο κόσμος με τον οποίο έρχονται σε επαφή είναι ένα χάος. Ολόκληρος ο πληθυσμός έχει τυφλωθεί. Ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε έχει σχεδόν καταρρέυσει. Χιλιάδες πεινασμένοι τυφλοί σέρνουν το βήμα τους στους δρόμους, ανάμεσα σε βουνά από σκουπίδια, ακαθαρσίες και πτώματα μισοφαγωμένα από σκυλιά και γιγάντιους αρουραίους σε αναζήτηση τροφής.

Προσπαθούν πρώτα να κρατηθούν ζωντανοί κι ύστερα απ' αυτό προσπαθούν να κρατηθούν άνθρωποι.

Η συνέχεια επί των ...σελιδών. Δε θέλω να γράψω περισσότερα, γιατί ήδη είμαι στα όρια του spoiler.


Η σύντομη κριτική:

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναλύει μία-μία τις συνέπειες της τραγωδίας στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι άνθρωποι υπό αυτές τις συνθήκες αντιδρούν σύμφωνα με το χαρακτήρα και τα βιώματα και φυσικά τα ένστικτά τους.

Η γραφή του είναι σχεδόν ψυχρή, σχεδόν μαθηματική η πλοκή. Μου θύμισε το δικό μας -έξοχο- Σαμαράκη.

Για τον κόσμο μας και πάλι

Με αφορμή την επικαιρότητα, τη φωτιά που κατέκαψε τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής.

Άλλη μια Πόλη έπεσε.
Απ' αυτές που πέφτουν κάθε μέρα.
Καταδικασμένη από την αδιαφορία μας.
Αφημένη στην τύχη της.
Προσπαθώντας μάταια να αποκρούσει τους βάρβαρους.


Ένα μήνα ακριβώς μετά την ημέρα μνήμης για την Αμαλία, οι φωνές δεν έχουν σταματήσει.

Οι φωνές ουρλιάζουν μέσα μου:

Υπεύθυνοι...
Είστε όλοι υπεύθυνοι...
Και πρώτος εσύ...
Όσο δεν παίρνετε την Τύχη στα χέρια σας...
Όσο συναινείτε σιωπηρά...
Όσο γύρω σας τα πάντα καταρρέουν ενώ εσείς ασχολείστε με πράγματα ασήμαντα, ευτελή.
Τα Εργαλεία τα έχετε μέσα στο μυαλό σας.
Tη Δύναμη την έχετε μέσα στην καρδιά σας.
Μα τι περιμένετε; Δεν ακούτε τις φωνές;