«Μακριά εκεί ο ορίζοντας παύει πια να ορίζει
και γίνεται ένα θαλασσα και ουρανός»
(Νίκος Παπάζογλου, «Σύνεργα»)
Μ' αυτό το μοτίβο θα σας αποχαιρετήσω για λίγες μέρες.
Ξεκούρασης, φυγής, γαλήνης, ψυχικής αναγέννησης.
Ραντεβού ξανά στις αρχές Σεπτεμβρίου, με μπόλικο Ήλιο στις αποσκευές...
Αν κοιτάξουμε ένα πίνακα
που ζωγραφίστηκε στην Αναγέννηση
θα δούμε στα μάτια των ανθρώπων
τις ίδιες ανησυχίες
τα ίδια συναισθήματα
που βλέπουμε και σήμερα.
Άνθρωποι που έζησαν πριν εκατοντάδες χρόνια
με τα ίδια προβλήματα
τους ίδιους φόβους
τις ίδιες μεταφυσικές ανησυχίες.
Να χαίρονται, να απογοητεύονται
να ερωτεύονται, να πονούν
να ζουν, να πεθαίνουν.
Μ' αρέσει να κοιτάω αυτά τα μάτια
Μ' αρέσει να κοιτάω απ' ευθείας την αιωνιότητα
και να την οικτίρω:
"Δεν είσαι παρά μια χίμαιρα.
Δεν πέρασαν αιώνες.
Οι άνθρωποι αυτοί είμαι Εγώ.
Ζουν μέσα μου, ζουν ακόμα."
-Είχα κι έκρυβα εδώ κοντά, σε μια σπηλιά, ένα λιάπη που τον κυνηγούσαν οι νιζάμηδες. Το παιδί μου δεν είχε να φάει, αυτός είχε· το παιδί μου δεν είχε να σκεπαστεί, αυτός είχε. Μπήκε σπίτι μου ένας μουλιαζίμης με τους νιζάμηδές του. «Θα σκοτώσω το μοναχογιό σου, μωρή Κουμπελίνα, αν δε μου παραδώσεις το λιάπη, μου κάνει. -Δεν τον παραδίνω, αποκρίθηκα, κάμε ό,τι θες· μα να ξέρεις, εγώ η γριά Κουμπελίνα σου το λέω, και να μου το θυμάσαι, ο πόνος της Κρήτης θα φάει την Τουρκιά, βάζω την κεφαλή μου. Βάζεις στοίχημα; Εγώ βάζω την κεφαλή μου!» Λύσσαξε ο σκύλος. Την ώρα εκείνη -Θεού κατάρα!- έμπαινε ο γιος μου στο σπίτι· τον άρπαξαν οι νιζάμηδες, τον κόλλησαν στον τοίχο. Σήκωσαν τα τουφέκια, με κοίταξε ο μουλιαζίμης. «Μην τον προδώσεις μάνα!, μου φώναξε ο γιος μου. -Δεν τον προδίνω και μη φοβάσαι παιδί μου, έχε γεια!» Τον σκότωσαν· έβαλαν φωτιά στο παντέρμο μου κι έφυγαν.
-Γιατί το 'καμες αυτό, κυρούλα; φώναξε ο Κοσμάς και σηκώθηκε απάνω, δεν τον χωρούσαν τα χαλάσματα ετούτα.
-Το 'καμα, αποκρίθηκε ήσυχα η γριά, γιατί κάτεχα πως πέρα, σ' ένα χωριό της Ρούμελης, είχε κι ο λιάπης αυτός μάνα· και κατέχω τι θα πει πόνος μάνας.
Το πρωί που σηκώθηκαν κι αποχαιρετούσαν, η γριά έσκυψε, ξεσφήνωσε από την αυλή μια πέτρα, γεμάτη κόκκινα πιτσιλίσματα, την έδωκε στον Κοσμά.
-Άλλο ρεγάλο δεν έχω να σου κάμω, είπε· να, πάρε αυτή την πέτρα, να θυμάσαι. Να θυμάσαι την Κρήτη.
Και δείχνοντας τις μαυροκόκκινες βούλες¨
-Τα αίματα του γιου μου...
(Νίκου Καζαντζάκη, «Ο καπετάν Μιχάλης»)
-Γεια σου.
Είμαστε Οι Φωνές...
Ήρθαμε να σε ανησυχήσουμε και πάλι.
Πες μας γιατί ψάχνεις την α-λήθεια*.
Δεν το ξέρεις ότι η α-λήθεια
είναι ένα πράγμα πολύ επικίνδυνο;
Η α-λήθεια μπορεί να σε σκοτώσει.
Η α-λήθεια είναι μια πόρτα
που πίσω της υπάρχει
φωτιά, άβυσσος
μυρωδιά σαπίλας
πνιγμένα ουρλιαχτά.
Η α-λήθεια είναι ένα κλειστό κουτί της Πανδώρας
που εσύ προσπαθείς να παραβιάσεις.
Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να φανταστείς
τι θα βρεις εκεί μέσα.
Πες μας,
γιατί θέλεις να προσθέσεις και τη δική σου ψυχή
στις ψυχές εκείνων που πέθαναν για την α-λήθεια;
* Αλήθεια άλφα στερητικό + λήθη.
Όταν θυμόμαστε την πραγματική κατάσταση,
το ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει.
Όλα αυτά, δηλαδή που έχουν φροντίσει να ξεχάσουμε...
Αυτή τη φορά, κατ' εξαίρεση, ας ασχοληθούμε με τα μηδέν και τα ένα και τη στάση μου απέναντί τους, όπως και το αντίστροφο.
Ξανά για το θέμα της δουλειάς.
Ας μονολογήσω για άλλη μια φορά γεγονότα.
(Με ηδονίζει, τελικά, αυτός ο τρόπος γραφής... :-ρ)
Τρία χρόνια πέρασαν κιόλας από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.
Τους Ολυμπιακούς που δεν είδα, δεν έζησα, δεν πήρα καν μυρωδιά.
Δεν το επέλεξα αυτό, μου επεβλήθη.
Υπηρετούσα τη θητεία μου στην (κατά τα άλλα :-ρ) όμορφη Ξάνθη.
Λίγες μέρες άδειας στα τέλη Ιουλίου, απλά δεν ήταν αρκετές.
Και ήρθε ο καιρός των αγώνων.
Και πέρασε ο καιρός των αγώνων.
Και σ' εμάς εκεί πάνω,
ανάμεσα στη στρατιωτική ρουτίνα, υπηρεσίες, αγγαρίες, εξόδους,
δεν έφτασε παρά μόνο ένας μακρινός απόηχος.
Λυπάμαι πολύ,
είπα τότε -εκ των υστέρων, όταν κατάλαβα τι έχασα-
και το ξαναλέω τώρα.
Λυπάμαι πολύ που δεν ήμουν εδώ.
Που έχασα το Μεγάλο Πανηγύρι.
Τους νόμους να εφαρμόζονται στην Ελλάδα (έστω και ελέω αστυνόμευσης).
Το Ωραίο, το Μεγάλο και τ' Αληθινό (κι ας πουλάει καλά για τους Χορηγούς).
Την πολιτισμική πανσπερμία που κατέκλυσε την Αθήνα.
Το κλίμα των ημερών.
Εν ολίγοις, αυτό που ύστερα από 108 χρόνια επέστρεψε για λίγο
κάτι που, πολύ πιθανό να μην ξανασυμβεί όσο ζεί η γενιά μας.
Μια που δεν έχω λοιπόν τίποτα να θυμηθώ
ξεκινάω αυτή τη στιγμή ένα παιχνίδι
για να προκαλέσω τις δικές σας αναμνήσεις.
Γράψτε ό,τι νομίζετε ότι είναι άξιο λόγου για την περίοδο των Ολυμπιακών
και παραδώστε τη σκυτάλη παραπέρα.
Τίτλος: "Αθήνα 2004, τρία χρόνια μετά: Οι αναμνήσεις"
Ο αφέτης μόλις πυροβόλησε.
Οι θεατές αγωνιούν στο κατάμεστο στάδιο.
Το αγώνισμα ξεκινάει με τους αθλητές charoulita, ντροπαλό, nam3l3ss, severin, nakupenda
Με αφορμή κάποια ανάρτηση της elgalla
Κάπου εκεί μέσα, βαθιά
βρίσκεται το Συρτάρι του Κάποτε.
Κλειδωμένο.
Αραχνιασμένο.
Ξεχασμένο.
Έχει μέσα ό,τι θέλησες
να λησμονήσεις
να απωθήσεις
να σβήσεις.
Μα πότε-πότε
το συρτάρι ξεκλειδώνει
κι ανοίγει τρίζοντας.
Ώσπου η αποφορά από την αποσύνθεση
σε αναγκάσει να το κλείσεις...
Πού βρίσκονται λοιπόν τόσοι κόσμοι σιγής και γαλήνης που πλένε και χαμογελούν στα μάτια Σου τα μεγάλα; Σκύβω απάνω των και κοιτάζω. Οι σκέψεις Σου σαν ήμερα κρίνα γέρνουν και συλλογούνται στις ατάραχτες λίμνες των ματιών Σου. Παράξενοι ουρανοί χωρίς βροντές και νέφαλα μόνο γεμάτοι φως και αρμονία - γεμάτοι Θεό - καθρεφτίζονται και κρυφομιλούν στα νερά των ματιών Σου.
(Νίκου Καζαντζάκη, «Όφις και κρίνο»)
Κάποια νύχτα επέστρεφα κουρασμένος σπίτι.
Ποδηλατούσα στον ανήφορο και ήμουν στεναχωρημένος
γιατί πίστευα ότι κάποια πράγματα στη ζωή μου
δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.
Ώσπου ξαφνικά, "κάτι" έγινε.
Οι Νεράιδες της Νύχτας με λυπήθηκαν.
Με πλησίασαν, αόρατες,
κι άρχισαν να μου ψιθυρίζουν στ' αυτί.
«Θα σου πούμε τώρα Τα Πιο Μεγάλα Μυστικά:
Σου δόθηκε το Δώρο της Ζωής
κι εσύ τι κάνεις;
Μην είσαι αχάριστος.
Το άνοιξες; Το ξετύλιξες;
Άρχισες να το χρησιμοποιείς;
Βάλε τους στόχους σου.
Χάραξε την πορεία σου
Ακολούθα τη.
Το πιο σημαντικό στη πορεία αυτή
είναι να μπορείς να συνεχίζεις
αψηφώντας προβλήματα κι εμπόδια.
Άλλαξε τον εαυτό σου
κι έπειτα τον κόσμο.
Μπορείς. Ναι, μπορείς. (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ!!!)
Να εκπέμπεις γενναιόδωρα το δικό σου Φως
κι ας χάνεται στο Άπειρο.
Μήπως και τ' αστέρια, το ίδιο δεν κάνουν;
Κι όμως, κάποια μάτια θα το δουν αυτό το Φως...
Μάθε τους Ανθρώπους.
Κοίταξε βαθιά μέσα στα Μάτια τους
μέχρι την Καρδιά τους
κρατήστε μαζί απ' το χέρι ό,τι πιο Αληθινό.
Περπάτα με γυμνά πόδια στο Χώμα.
Νιώσε τις προαιώνιες δονήσεις.
Πάρε δύναμη από τη Γη και τον Ουρανό.
Λάτρεψε κάθε τι το Ζωντανό.
Τραγούδα τη Ζωή.»
Αυτά μου είπαν οι Νεράιδες της Νύχτας στο αυτι
κι εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα.
Έκλαιγα.
«...κι ήρθ' ένας Αύγουστος ζεστός που ξαναγύρισα
χωρίς τα νιάτα μου που ξόδεψα στα μακρινά λιμάνια
κανείς δε με περίμενε
κι όσους βαθιά αγάπησα
για πάντα είχανε φύγει...»
(Μάνθος Αρμπελιάς, «Αμέρικα»)
Εχω ήδη πάρει σύνεργα τα Μάτια και την Καρδιά μου
κι έχω φύγει για τα Μεγάλα Ταξίδια
και ταξιδεύω θαλασσοδέρνοντας την ψυχή μου.
Θα 'ρθει κάποτε μια μέρα που θα γυρίσω
χωρίς να με περιμένει κανείς.
Θα πατήσω τα πόδια μου στο Χώμα που με γέννησε
και δε θα το αναγνωρίζω πια.
Οι δρόμοι δε θα 'ναι οι ίδιοι
οι διαβάτες θα είναι πρόσωπα άγνωστα
που, θαρρείς, μιλούν κάποια άλλη γλώσσα.
Σπίτια, μαγαζιά, λεωφόροι σε άλλες θέσεις.
Μα το πιο τρομαχτικό
θα είναι κοιτάζοντας ψηλά
όταν ο ίδιος ο Ήλιος
θα φαίνεται διαφορετικός.
Μα θα 'ναι όλα αυτά μόνο μια ψευδαίσθηση.
Γιατί τίποτα δε θα 'χει αλλάξει.
Μόνο μέσα μου θα έχει γκρεμιστεί
και ξαναχτιστεί ο κόσμος...
Κυριακή βράδυ.
Από εκείνα τα ήρεμα βράδια Κυριακής.
Μια παράξενη ησυχία πλανάται.
Από το παράθυρο ακούγονται
οι ήχοι της γειτονιάς,
εκείνοι που δεν προσέχεις τις καθημερινές.
Ο αέρας θροίζει τα φύλλα των δέντρων
και φέρνει στα χείλη μου στίχους του Μάλαμα:
"...έξω φυσάει αγέρας κι όμως μέσα μου..."
Το σώμα είναι χορτασμένο ξεκούραση από το Σαββατοκύριακο.
Θα φάω κάτι ελαφρύ και θα πέσω νωρίς.
Θα διαβάσω καμιά ώρα στο κρεβάτι
και ξέρω ότι δε θα με πάρει ο ύπνος από την κούραση
όπως μου συμβαίνει μεσοβδόμαδα.
Κι από αύριο πάλι το εξαντλητικό ωράριο του γραφείου.
Δεν αισθάνομαι όμως κάποιο κόμπο στο λαιμό γι' αυτό.
Θαρρώ πως επιτέλους έχω συμφιλιωθεί με τα Κυριακάτικα βράδια...
20 Ιουλίου 1982, ανήμερα του Προφήτη Ηλία. Είμαι τεσσάρων χρονών.
Τι νομίζετε ότι είναι ένα μουσικό οργανο;
Ένα άψυχο αντικείμενο, φτιαγμένο από ξύλο ή μέταλλο;
Λάθος.
Είναι ένα άκρως μαγικό πράγμα φτιαγμένο από υλικό ονείρων.
Είναι συμπυκνωμένη ουσία, από αυτή που έχουμε μέσα μας.
Είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να μετατρέψει τα συναισθήματά του σε ήχους.
Είναι προέκταση της ψυχής, δονείται συντονιζόμενο πάνω της και δακρύζει νότες.
Οι φίλοι μου, που με γνωρίζουν καλά έχουν διαπιστώσει κάτι περίεργο: Όποτε μιλάνε για ξένοι μουσική, εγώ τους ακούω σαν χαζός, μην καταλαβαίνοντας τίποτα.
Ποτέ δεν άκουγα ξένη μουσική, είναι αλήθεια. Μεγάλωσα με έντεχνο και λαικό ελληνικό τραγούδι, τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μου. Μεγαλώνοντας, "άνοιξα" φυσικά τα ακούσματά μου, πάντα όμως στα πλαίσια του ελληνικού ρεπερτορίου.
Είναι και η εμμονή που έχω στο στίχο, σε συνδυασμό με τον έρωτά μου για τη γλώσσα μας. Πολύ δύσκολα θα "μιλήσει" μέσα μου ο ξένος στίχος. Γι' αυτό και τα ξενόγλωσσα μουσικά μου ακούσματα είναι ελάχιστα.
Με προβλημάτιζε και με προβληματίζει αυτό το γεγονός. Είναι σα να κρατώ μέσα μου ένα ζευγάρι παρωπίδες, ένα φίλτρο που αφήνει να περάσουν μόνο συγκεκριμένα ερεθίσματα, αγνοώντας το υπόλοιπο κομμάτι του κόσμου.
Άκουγα και ακούω τους ίδιους σταθμούς εδώ και χρόνια (κυρίως Μελωδία και Δεύτερο προγραμμα), οι οποίοι προφανώς ανα αναμασούν το ίδιο και το ίδιο ρεπερτόριο.
Δεν είναι σα να έχεις στον κήπο σου μόνο ένα είδος λουλουδιού; Πόσο πιο όμορφος δε θα ήταν γεμάτος χρώματα και διαφορετικές μυρωδιές;
Φυσικά, στο χέρι μου είναι να τα αλλάξω όλα αυτά σιγά-σιγά. Οι πόρτες είναι πάντα εκεί, κλειστές, και περιμένουν το χέρι μου να τις ανοίξει και να ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο πίσω τους.
