Η πομπή του Θανάτου

Πριν λίγο καιρό, σε μουσείο του εξωτερικού, μου έκανε ιδιαιτερη εντύπωση ένας πίνακας. Απεικόνιζε μια θλιβερή πομπή.

Οδηγός της ο Θάνατος αυτοπροσώπως, αποκρουστικός σκελετός, ντυμένος με μακριά κάπα.

Πίσω του, ατέλειωτο ετερόκλιτο πλήθος: Νέοι, γέροι, πατέρες, μάνες, παιδιά, γεροί και άρρωστοι, φτωχοί και πλούσιοι, χωρικοί και βασιλιάδες, απλοί μοναχοί κι επίσκοποι. Κι όλοι ανεξαιρέτως να κλαίνε και να οδύρονται. Κανείς δε θέλει το Θάνατο...

Από το πλήθος ξεχωρίζει ένας χτυπημένος σε μάχη στρατιώτης. Τον ακολουθεί η αγαπημένη του. Μα γρήγορα θα κουραστεί.

Μια γριά, βασανισμένη, ντυμένη με κουρέλια, παρακαλεί το Θάνατο να την πάρει μαζί της. Εκείνος την αγνοεί. Η ώρα της δεν έχει έρθει ακόμα.

Το πλήθος προχωρεί κι από κάθε χωριό που περνάει μαζεύει κι όλο μαζεύει καινούριους...

Για την Πόλη. Για την κάθε Πόλη

Εάλω.

Το πιο τραγικό δεν είναι ότι έπεσε η Πόλη.
Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι κάθε μέρα που περνάει, πέφτει κι από μια Πόλη.
Την αφήνουν να πέσει.
Την αφήνουμε να πέσει.
Την παραδίδουμε μόνοι μας.
Σιωπηρά.
Αναίσχυντα.
Με την αδιαφορία μας.
Φορώντας τις παρωπίδες της καθημερινότητάς μας.
Αδυνατώντας να δούμε τον Κίνδυνο δίπλα στα μάτια μας.

Ασώματος κεφαλή πια η Πόλη. Ένα φάντασμα, μια σκιά.

Και έρχεται το πλήρωμα του Χρόνου. Ο νεαρός φιλόδοξος σουλτάνος κατασκηνώνει με το ασκέρι του έξω από τα τείχη.

Τραγική φιγούρα κι οι τελευταίοι υπερασπιστές. Τραγικός κι ο στερνός αυτοκράτορας. Οι Θερμοπύλες Θα ξαναζήσουν.

Εγκαταλειμμένη στην τύχη της η Πόλη, φάντασμα του εαυτού της. Εγκαταλειμμένη κι από τη Δύση, κι από συμμάχους, κι από όλους.

Στις επάλξεις του από χιλιετίας ασυντήρητου τείχους, οι πυροβολητές σέρνουν τα λιγοστά πυρομαχικά τους.

Σε μυστικά υπόγεια, οι Μυημένοι ετοιμάζουν για τελευταία φορά το Υγρό Πυρ.

Στην Υπέρλαμπρη Εκκλησιά, ο πατριάρχης λειτουργεί για τελευταία φορά. Οι πιστοί ικετεύουν την "Υπέρμαχο Στρατηγό" να κάνει το θαύμα της για άλλη μια φορά.

-Μα κανένα Θαύμα γι' αυτούς που καταδίκασαν οι ίδιοι τον εαυτό τους.-

Και να που, Μαγιού ξημέρωμα, το γιουρούσι αρχίζει. Το ασκέρι ορμάει προς την Πόλη.

Το μεγάλο πυροβόλο σφυροκοπά και πληγώνει τα γέρικα τείχη. Από τώρα πένθιμη καμπάνα οι εκρήξεις του.

Οι υπερασπιστές σταυροκοπιούνται.
Ζητούν βοήθεια.
Βοήθεια που δεν θα 'ρθει ποτέ.
Γιατί δεν τους ακούς;
Γιατί δεν τους ακούς;
Γιατί κλείνεις ο ίδιος τα μάτια και τ' αυτιά σου;
Γιατί αφήνεις τη Φλόγα να σβήσει;
Γιατί αφήνεις κάθε μέρα που περνά, μια Πόλη να πέφτει;
Στα χέρια των Βαρβάρων. Με τη δική σου σιωπηρή συναίνεση.

Χαλαρώνοντας

Πολλές φορές μου έχει συμβεί τα πρωινά του Σαββάτου (ή σπανιότερα της Κυριακής), να ξυπνώ από συνήθεια νωρίς και να κείτομαι στο κρεβάτι μη μπορώντας να ξανακοιμηθώ λόγω της υπερέντασης της εβδομάδας. Προσπαθώ να χαλιναγωγήσω το μυαλό, αλλά αυτό δεν υπακούει. Η σκέψη πετάει σε χίλια πράγματα κι ο ύπνος πάει περίπατο.

Μια πολύ απλή τακτική χαλάρωσης που εφαρμόζω είναι η εξής: Προσπαθώ να χαλαρώσω τμηματικά το σώμα, συγκεντρώνοντας τη σκέψη σε ένα τμήμα του κάθε φορά. Αρχίζω από τα πόδια. Σκέφτομαι: "Τώρα θα χαλαρώσω τα πόδια μου" και προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο αυτό. Δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά πιάνει. Και πιάνει γιατί έχεις ένα συγκεκριμένο πράγμα να σκεφτείς χωρίς να πετάει το μυαλό σαν πίθηκος από κλαδί σε κλαδί. Μετά από λίγο λοιπόν, τα ποδαράκια έχουν χαλαρώσει και αυτό το καταλαβαίνω από ένα ευχάριστο ελαφρύ μούδιασμα. Ύστερα προχωρώ με τον ίδιο τρόπο προς τα πάνω, συνεχίζοντας για όλο το σώμα.

Λίγα λεπτά αργότερα, αισθάνομαι χαλαρός και ήδη πολύ καλύτερα. Μπορεί να ξανακοιμηθώ, μπορεί και όχι. Ο χρόνος που περνάω από κει και πέρα στο κρεβάτι όμως, είναι πραγματικός χρόνος ξεκούρασης.

Αν έχετε παρόμοιο πρόβλημα υπερέντασης, δοκιμάστε το!

Η κλεψύδρα

Η ζωή μας θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια κλεψύδρα.

Οι κόκκοι της άμμου είναι τα πράγματα που κάναμε ή που σχεδιάζουμε να κάνουμε.

Το παρελθόν είναι το κάτω μισό της κλεψύδρας.

Το μέλλον είναι το πάνω μισό της κλεψύδρας.

Και το παρόν; Το παρόν δεν είναι παρά μια στενή τρυπούλα, από την οποία περνάει κάθε στιγμή ένας κόκκος άμμου. Από το μέλλον περνάει στο παρελθόν.

Κάθε στιγμή, μόνο ένας κόκκος μπορεί να περάσει. Μόνο ένας κόκκος, μόνο μια δουλειά, μόνο ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε κάθε στιγμή.

Κι όμως εμείς είμαστε τόσο ανόητοι που στοιβάζουμε ένα βουνό άμμου στο πάνω μέρος της κλεψύδρας. Κι αυτό βαραίνει. Το βάρος της άμμου σπρώχνει τους κόκκους που προσπαθούν να περάσουν με μεγαλύτερη κι ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα.

Το βάρος όλης αυτής της άμμου εκεί ψηλά, κινδυνεύει να ανατρέψει την κλεψύδρα κάνοντάς την ασταθή.

Κι ακόμα χειρότερα, όλο αυτό το βάρος πρέπει να το σηκώσει εκείνο το πολύ λεπτό κομμάτι γυαλιού που βρίσκεται στο κέντρο της, στο στενό, αδιόρατο σημείο μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Πόσο βάρος ακόμα μπορούμε να του φορτώσουμε;

Μέσα στα μάτια μου

Κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια μου.

Όλα τα μέρη που έχω γυρίσει,
όλες οι πολιτείες που έχω αφήσει,
όλοι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει.

Όλα τα κορίτσια που έχω ποθήσει,
τα χείλη που έχω φιλήσει,
οι αγκαλιές που έχω ζητήσει,
όλα τα χέρια που μ' έχουν χτυπήσει.

Βουνά και θάλασσες που έχω ατενίσει,
σχέδια κι όνειρα που έχω κυοφορήσει,
όλα αυτά που έχω τολμήσει,
καθώς κι αυτά που έχω απωθήσει.

Δρόμοι που έχω περπατήσει,
μουσικές που έχω τραγουδήσει,
βιβλία που έχω ξεφυλλίσει.

Μές στα μάτια μου μπορείς να δεις,
όλο το τοπίο μιας ανθρώπινης ψυχής,
που ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής,
κρατώντας σφιχτά το νήμα της κάθε στιγμής...

Ψυχαναγκασμός του τηλεφώνου;

Το πιο ψυχαναγκαστικό πράγμα στο σπίτι μου θεωρώ πως είναι το τηλέφωνο. Το ενοχλητικό κουδούνισμα ακούγεται. Μπορεί να είναι μεσημέρι Σαββατοκύριακου και να έχω ξαπλώσει.
Μπορεί να κάθομαι στον υπολογιστή και να γράφω. Το κουδούνισμα όμως είναι σα να μου λέει: "Παράτα ότι κάνεις και τσακίσου να με σηκώσεις!"

Συμφωνείτε; Όχι, ελπίζω. Τα παραπάνω είναι απλά μια λάθος θεώρηση. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα κακής χρήσης της τεχνολογίας. Είναι μια ακόμα από τις εμμονές που μας
έχουν κληροδοτήσει οι γονείς μας μεγαλώνοντάς μας.

Γιατί απλούστατα το τηλέφωνο διαθέτει αναγνώριση κλήσης. Μπορείς αργότερα να δεις την κάθε μη απαντημένη κλήση μαζί με τον αριθμό του καλούντα στην οθόνη. Έτσι δεν έχεις
χάσει τίποτα.

Οι εμμονές όμως συνεχίζουν: "Μα, αν είναι κάτι επείγον;"

Ε, πόσο επείγον είναι; Αν γίνεται σεισμός ή πόλεμος (ή η Δευτέρα Παρουσία :-Ρ) μάλλον θα το καταλάβω και χωρίς να με ενημερώσουν τηλεφωνικά... Αν είναι πραγματικά
επείγον, θα ξαναπάρουν. Μπορούν, μάλιστα, να πάρουν στον κινητό, το οποίο το έχω συνήθως δίπλα μου. Όταν κοιμάμαι όμως, το κλείνω. Το ίδιο θα κάνω από 'δω και μπρος και
με το σταθερό.

Γιατί η ησυχία και η ψυχική ηρεμία μου προέχουν. Και το τηλέφωνο εφευρέθηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο κι όχι το αντίθετο...

Το πιο όμορφο

Σας έχει συμβεί ποτέ, ακούγοντας κάποιο πολύ ωραίο κομμάτι να σας αρέσει τόσο πολύ ώστε να σκεφτείτε: "Θέλω να ξεψυχήσω μέσα σε μια μουσική έκσταση, ακούγοντας αυτό το κομμάτι";

Εμένα μου συνέβη πριν χρόνια, ακούγοντας τα ορχηστρικά κομμάτια από το "Χαμόγελο της Τζοκόντα", και ειδικά το κομμάτι "Χορός με τη σκιά μου". Ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω το σοκ. Ναι, είναι η πιο όμορφη μουσική που άκουσα ποτέ μου. Μετά από τόσα χρόνια, της δηλώνω ακόμα πιστός...

Πραγματικότητα;

Τι είναι η ζωή;

Όποιος πει, "μα τι άλλο από αυτό που βλέπω, ακούω, μυρίζω, γεύομαι, αγγίζω", είναι μάλλον πολύ γελασμένος. Οι καημένες οι αισθήσεις, πασχίζουν να μας μεταφέρουν μια όσο πιο ακριβή γίνεται εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει. Το μυαλό όμως, σοφός γέροντας, ξεδιαλέγει, φιλτράρει, δίνει προτεραιότητα εκεί που πρέπει. Κι αυτό που τελικά είναι η ζωή μας, δεν είναι η πραγματικότητα. Είναι η αίσθησή μας για την πραγματικότητα. Ο καθένας μας, τελικά, ζει στη δική του. Εκείνη που βρίσκεται μέσα στο μυαλό του.

Ο καθένας μας, δηλαδή, προχωράει φορώντας τη δική του προσωπική παρωπίδα. Την παρωπίδα που διάλεξε ο ίδιος και βάσει της οποίας χαράσσει την πορεία του. Άλλων η παρωπίδα είναι πιο στενή, αφήνοντας πιο λίγα ερεθίσματα να περάσουν, άλλων είναι πιο πλατειά, αφήνοντας περισσότερα. Γενικά, όσο πιο πλατειά, τόσο το καλύτερο, και στο χέρι μας να την πλατύνουμε όσο μπορούμε. Η παρωπίδα όμως χρειάζεται για να προχωρήσεις. Κι αυτό γιατί τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά, που το μυαλό του ανθρώπου, απλά θα καιγόταν αν προσπαθούσε να τα επεξεργαστεί όλα μαζί.

Βλέπει λοιπόν αυτά που θέλει να δει, ακούει αυτά που θέλει να ακούσει, και ούτω καθ' εξής. Και ζει την πραγματικότητα που θέλει να ζήσει.

Οι αγκαλιές

Νομίζω ότι μου λείπουν οι αγκαλιές... Πρέπει να αγκαλιάζω πιο συχνά τους ανθρώπους. Τι πιο ωραίο από το να εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου;

Θα αρχίσω από σήμερα κιόλας!

Υ.Γ.: Για την ακρίβεια, άρχισα κατ' ευθείαν, από τη στιγμή που έγραψα το ποστ, πολύ πριν το δημοσιεύσω εδώ.

Γυναικέιες φωνές που λάτρεψα

Σας έχει συμβεί ποτέ να ακούσετε ένα μόνο τραγούδι και να ερωτευτείτε τη φωνή του τραγουδιστή;

Πολύ συχνά αυτή η φωνή έχει συνδεθεί μόνο με το συγκεκριμένο τραγούδι και δεν ξέρουμε κανένα άλλο του ίδιου καλλιτέχνη. Όμως, αυτό το ένα αρκεί...

Φωνές που ερωτεύτηκα μ' αυτό τον τρόπο:

Σεμέλη Ταγαρά (Καπνός)
Νατάσα Μποφίλιου (Ασπιρίνη)
Σοφία Τσέρου (Ερωτικό [Έλα πάρε με])
Αργυρώ Δημητριάδη (Λουλουδάκι του χειμώνα)

Ταξιδιάρικο...

Ταξιδεύω σε μέρη μακρινά ψάχνοντας να βρω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κομμάτια του βρίσκονται σκορπισμένα στις τέσσερεις γωνιές του κόσμου:

• Στην ξερή λάβα της Πομπηίας, ξύπνησαν γωνιές του μυαλού μου που αγνοούσα την ύπαρξή τους.
  


• Ανατολικά του Ρεθύμνου, καρφωμένο σφιχτά στη γραμμή του ορίζοντα, εκεί που το Κρητικό πέλαγο συναντά τον ουρανό, άπλωσα το χέρι μου κι έπιασα ένα κομματάκι της καρδιάς μου.
  


• Στο κρύο μαντεμένιο ρείθρο της γέφυρας του Spree, κοντά στο σταθμό της Friedrichstrasse στο συννεφιασμένο Βερολίνο, άγγιξα ένα δάκρυ μου, που η βροχή το είχε προσεκτικά τοποθετήσει εκεί.
  


• Στο κατάστρωμα του πλοίου για τη Σαντορίνη, μια αχτίδα γαλάζιου με περιμένει για να μου ζεστάνει το σώμα.
  


• Ξέρω καλά πως σε κάποια σχάρα ποδηλάτου, στο υγρό και αμαρτωλό Άμστερνταμ, θα βρω μια χαμένη αποσκευή της καρδιάς μου.
  


• Στα δροσερά νερά κάποιου συντριβανιού της Βαρκελώνης θα ψάξω το νόμισμα που έριξε μια Πονεμένη αγάπη μου.
  


• Μια χούφτα χιόνι από τις όχθες του Νέβα στην παγωμένη Πετρούπολη κλείνει μέσα της ένα κρυμμένο όνειρό μου.
  


• Στα μακρυσμένα βουνά του Θιβέτ, υπάρχει κάποιο μοναστήρι, που οι μοναχοί του με ξέρουν καλύτερα απ' τον καθένα.
  


• Ανοιχτά της θάλασσας της Κίνας, κολυμπάει κάποιο ψάρι που ταξιδεύει ένα χαμένο δαχτυλίδι μου.
  

Και πόσα ακόμα μέρη, πόσα κομμάτια μου, που περιμένουν...

Απουσία

Τις λίγες μέρες της απουσίας, σας έλειψα καθόλου;

Απ' έξω αναρτημένο με μεγάλα γράμματα, "κλειστό λόγω ανακαίνισης". Το μέσα ανοικοδομείται. Ο ιδιοκτήτης έφυγε μακριά για να συγκεντρώσει νέες εμπειρίες, νέες σκέψεις, νέα πραμάτεια.

Εν τω μεταξύ, μαστόροι καταχτυπούν, γκρεμίζουν και ξαναχτίζουν. Γιατί ζωντανή προσωπικότητα δεν είναι παρά μόνο αυτή που είναι διαρκώς "υπό κατασκευή". Φοβού τη σκόνη, τη μούχλα, το στάσιμο.

Μα τώρα τελείωσαν οι εργασίες, έπεσαν τα πανώ και οι σκαλωσιές και ο ιδιοκτήτης επέστρεψε. Κι απ' έξω, το κατάστημα φαίνεται ίδιο. Όμως, εκείνοι που γνωρίζουν, μπαίνοντας μέσα θα παρατηρήσουν αλλαγές στη διάταξη και στο περιεχόμενο.

Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν.

Γαλήνια εικόνα

Καλοκαιρινό βραδάκι. Γυρίζοντας αργά σπίτι. Θερμοκρασία ανεκτή, κάνει και λίγο ψυχρούλα.

Περνώντας από τις γειτονιές. Οι κήποι, τα γιασεμιά μυρίζουν νυχτερινή δροσιά.

Από ανοιχτά παράθυρα φαίνονται, ακούγονται, μυρίζονται μικρές δόσεις οικογενειακής ευτυχίας.

Η ελαφριά αύρα της νύχτας κυκλοφορεί. Το άγγιγμά της, ανάλαφρο σα χάδι.

Το φεγγάρι αχνοφαίνεται πίσω από λιγοστά σύννεφα.

Εδώ κι εκεί, περαστικοί επιστρέφουν στα σπίτια τους.

Γλυκειά κούραση βαραίνει τα μέλη. Το σώμα αναζητεί την ανάπαυση.

Αύριο πάλι...

Τα βιβλία ταξιδεύουν

Αν κάποτε βρείτε ένα βιβλίο σε κάποιο παγκάκι, κάθισμα του μετρό, ή δημόσιο χώρο γενιικά, μη βιαστείτε να συμπεράνετε ότι κάποιος το ξέχασε ή το παράτησε εκεί. Κοιτάξτε το καλά πρώτα. Μπορεί να έχει στο εξώφυλλο μια ετικέτα που να λέει κάτι σαν: "Δεν έχω χαθεί. Ταξιδεύω!". Και κοιτώντας στο εσώφυλλο, μπορεί να βρείτε άλλη μια ετικέτα που να λέει κάτι σαν: "Γεια σου! Είμαι ένα ξεχωριστό βιβλίο. Με άφησαν επίτηδες εκεί που με βρήκες, για να γνωρίσω νέους φίλους/αναγνώστες".

Σας φαίνεται παράδοξο; Κι όμως σε αυτό ακριβώς συνίσταται το book crossing. Αυτοί που το εξασκούν, οι bookcrossers δηλαδή, αφήνουν βιβλία σε δημόσιους χώρους, τα απελευθερώνουν όπως λένε οι ίδιοι, για να τα βρουν άλλοι άνθρωποι που αγαπούν το διάβασμα, να τα διαβάσουν κι αυτοί κι ύστερα να τα απελευθερώσουν κι αυτοί! Έτσι, τα βιβλία περνούν από χέρι σε χέρι. Ταξιδεύουν.

Οι bookcrossers πιστεύουν ότι έιναι κρίμα ένα καλό βιβλίο να σκονίζεται στα ράφια μιας βιβλιοθήκης. Προτιμούν να το στερηθούν οι ίδιοι για να μπορεί να το χαρεί ο καθένας. Έτσι τα βιβλία περνούν από το εγώ στο εμείς! Το site του bookcrossing δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθεί κανείς την πορεία του βιβλίου από αναγνώστη σε αναγνώστη. Οι bookcrossers λένε ότι έιναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα να μαθαίνεις ότι κάποιος άλλος διαβάζει το βιβλίο σου, μπορεί σε άλλη πόλη, μπορεί ακόμα και στο εξωτερικό. Έχεις ακόμα τη δυνατότητα να διαβάσεις και τα σχόλιά του!

Οι απελευθερώσεις φυσικά είναι εθελοντικές. Κανένας δεν υποχρεώνει κανέναν για τίποτα κι αυτό είναι το πιο καλό στο bookcrossing. Κι αν σας φαίνεται κάπως δύσκολο να αποχωριστείτε τα βιβλία σας, το επιχείρημα των bookcrossers είναι ότι από τη στιγμή που άρχισαν να ασχολούνται, περνούν τόσα βιβλία από τα χέρια τους που δεν τους νοιάζει πια.

Οι bookcrossers δεν αρκούνται στο να απελευθερώνουν βιβλία. Επειδή είναι άνθρωποι που τα αγαπούν τόσο, συζητούν μεταξύ τους γι' αυτά, ανταλλάσσουν απόψεις κι ανοίγουν τους ορίζοντές τους σε σχέση με την ανάγνωση [και όχι μόνο]. Τους αρέσει, επίσης, να μαζεύονται πότε-πότε, και να κάνουν εκδηλώσεις σχετικές με το βιβλίο. Οι Έλληνες bookcrossers έχουν οργανώσει με μεγάλη επιτυχία δύο πανελλήνια συνέδρια, ένα στη Θεσσαλονίκη πέρυσι κι ένα στην Αθήνα πριν λίγο καιρό, στα οποία bookcrossers από όλη την Ελλάδα ήρθαν σ' επαφή, πέρασαν όμορφα και απελευθέρωσαν πολλά-πολλά βιβλία.

Αν αγαπάτε τα βιβλία, είναι πολύ πιθανό να ενθουσιαστείτε με την ιδέα του book crossing. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ. Και υπάρχει και το ελληνικό φόρουμ, στο οποίο οι έλληνες bookcrossers ανταλάσσουν ηλεκτρονικά τις απόψεις τους.

Γαλάζιο

Γαλάζιο.

Το γαλάζιο της θάλασσας. Το γαλάζιο του ουρανού. Αχνογάλάζα βουνά ή νησάκια που ίσα ξεχωρίζουν στο βάθος. Κι η γραμμή του ορίζοντα, άπιαστο σύνορο ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό.

Κι ο ήλιος πότε στην Ανατολή, πότε μεσουρανώντας, πότε στη Δύση, να δίνει αποχρώσεις στο γαλάζιο: Πότε ανοίγει, πότε σκουραίνει, πότε προσθέτει πινελιές από κόκκινο ή χρυσό. Και στη θάλασσα, να διακόπτεται από αφρισμένες δαντέλες η γαλανή συνέχεια.

Ποτέ δεν το χόρτασα αυτό το γαλάζιο. Ποτέ, όσο κι αν, μικράκι, άπλωνα τα χέρια μου να πιάσω τον ουρανό, όσο κι αν έριχνα το κορμί μου στη θάλασσα και τη ρουφούσα. Το γαλάζιο ήταν πάντα εκεί, ατέλειωτο, απέραντο, γαλήνιο, μια αιωνιότητα και μια σοφία.

Το γαλάζιο πάντα με καλούσε. Να μπω μέσα του, να μπει μέσα σε κάθε κύτταρό μου, να με διαποτίσει και να με εξαγνίσει περνώντας μέσα από την ψυχή μου. Να γίνουμε ένα εγώ κι αυτό. Να μην υπάρχει τίποτα εκτός από γαλάζιο, μόνο ομορφιά και γαλήνη στον κόσμο.

Κι εγώ από τη μεριά μου, δεν το πρόδωσα ποτέ το γαλάζιο. Ξέρω πως ένα κομματάκι του βρίσκεται πάντα μέσα μου κι ακτινοβολεί. Φωτίζει τους χειμώνες και προσμένει την άνοιξη, να ενωθεί και πάλι με το μητρικό στοιχείο...

Συγνώμη γιαγιά...

Έχω μια συνήθεια όταν τρώω: Να καθαρίζω καλά το πιάτο μου. Όταν τελειώνω μαζί του, σχεδόν δε θέλει πλύσιμο (-;

Αυτή τη συνήθεια, λίγο-πολύ την είχα πάντα, απλά τα τελευταία χρόνια την εξασκώ με μεγαλύτερη ενδελέχεια. Είναι μια μικρή ιεροτελεστία που μου αρέσει, και το βρίσκω και λίγο σαν παιχνίδι.

Ταιριάζει στην όλη σκέψη/νοοτροπία και στάση μου απέναντι στη ζωή, το να εκτιμώ πόσο μπορώ να φάω και να βάζω στο πιάτο μου τη σωστή ποσότητα. Πιστεύω ότι η ορθολογική χρήση των πόρων (ενεργειακών, γαστρονομικών και όχι μόνο) βοηθάει στο να έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής, οικονομία, καθώς και λιγότερο επιβαρυμένο πλανήτη.

Οι ρίζες της συνήθειας πρέπει μάλλον να αναζητηθούν στην κρητικιά γιαγιά μου και στις ιστορίες από τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Τότε που οι άνθρωποι έπρεπε από ανάγκη να καθαρίζουν το πιάτο τους. Κι όταν πέρασαν εκείνα τα χρόνια, οι παππούδες κι οι γιάγιάδες μας, διατηρώντας την ανάμνηση, φρόντιζαν να μη σπαταλούν φαγητό.

Και φυσικά, υπάρχει και το επιχείρημα: Φάε το φαγητό σου, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. Χαζό ίσως. Προσωπικά δε βλέπω σχέση μεταξύ των δύο περιπτώσεων. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο εύκολο να δώσω το φαγητό που δεν μπορώ/θέλω να φάω σ' εκείνους που πεινούν...

Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν πριν μερικές ημέρες, βγαίνοντας έξω για φαγητό, δεν μπόρεσα να καθαρίσω το πιάτο μου. Η ποσότητα φαγητού ήταν παραπάνω από αρκετή και προτίμησα να αφήσω τη διαδικασία ημιτελή, παρά να ζορίσω το στομάχι μου και να μη μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το βάρος. Ήταν μια μικρή παρασπονδία.

Συγνώμη γι' αυτή τη φορά, γιαγιά. Ελπίζω ότι θα με συγχωρέσεις από κει ψηλά που κοιτάς τώρα...

n + 1

Νι συν ένα θα πει απλά: ένα παραπάνω. Ένα παραπάνω από: Εσένα. Ένα παραπάνω από αυτό που έχεις φτάσει, από αυτό που έχεις χτίσει, από αυτό που έχεις καταφέρει.

Πάντα προσπαθούσα στη ζωή μου να προσθέτω διαστάσεις στο οικοδόμημα του μυαλού μου. Πάντα προσπαθούσα να ανεβαίνω σιγά-σιγά τα σκαλιά και να προσπαθώ να κοιτάω το τοπίο από πιο ψηλά, ώστε να βλέπω περισσότερα. Πάντα ανακάλυπτα καινούρια πράγματα.

Μα πάντα υπάρχει ένα σκαλί παραπάνω, από το οποίο βλέπεις ακόμα περισσότερα. Ποτέ δεν μπορείς να δεις όλο το τοπίο ολοκάθαρα. Πάντα έχεις καινούρια πράγματα να δεις. Πάντα υπάρχει το νι συν ένα... Ο ωκεανός είναι ατέλειωτος για να μπορέσεις να γευτείς την αρμύρα του στην ολότητά της. Κι η γραμμή του ορίζοντα ποτέ δεν πλησιάζει, όσο κι αν προχωράς.

Πάντα υπάρχει κάποιος ή κάτι που θα σου βάλει τα γυαλιά. Πάντα ανακαλύπτεις καινούριες διαστάσεις, λάθη προφανή που δεν τα έβλεπες. Επίπεδα που θα προσπαθήσεις για πολύ να φτάσεις. Άνθρωποι από τους οποίους έχεις πολλά να διδαχτείς. Καταστάσεις που ζητούν διαφορετικές προσεγγίσεις.

Κάποτε κουράζεσαι. Σταματάς. Κοιτάς λίγο πίσω. Αυτά που έχεις καταφέρει, τον κόπο που κατέβαλες για να τα κατακτήσεις. Κοιτάς πιο πολύ μπροστά. Εκείνα που έρχονται, άγνωστα, επίφοβα, που περιμένουν κι αυτά τη σειρά τους. Ξαποσταίνεις, να πάρεις λίγο δύναμη. Μαζεύεις τα σύνεργά σου και εξακολουθείς...

Απωθημένα;

Περι απωθημένων ο λόγος.

Γεια σου! Είμαστε τα απωθημένα σου:

• Είμαστε τα πράγματα που δεν έκανες.


• Είμαστε τα βιβλία που δεν διάβασες, οι ταινίες που δεν είδες, οι συναυλίες που δεν πήγες.


• Είμαστε τα κορίτσια που δεν φίλησες, οι γυναίκες που δεν αγκάλιασες, τα σώματα που δεν χαίδεψες.


• Είμαστε οι τόποι που δεν ταξίδεψες, οι θάλασσες που δεν όργωσες, οι δρόμοι που δεν περπάτησες.


• Είμαστε τα φαγητά που δεν γέυθηκες, τα λουλούδια που δε μύρισες, τα χρώματα που δεν θαύμασες.


• Είμαστε οι στιγμές που δεν έζησες, οι ώρες που κάθισες άπραγος, τα χρόνια που πέρασαν έτσι, δίχως νόημα.

Μα, ω ναι, δεν υπάρχουν απωθημένα σ' ένα νέον άνθρωπο. [1] Υπάρχουν μόνο όνειρα. Όνειρα που είναι μόνο στο χέρι σου να πραγματοποιήσεις.

Είμαστε οι στιγμές που δεν έζησες. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια για μας.

Μπορείς να κάνεις όμως πολλά. Για τη στιγμή που ήρθε, που είναι τώρα εδώ. Πιάσε την πριν πετάξει και γίνει στιγμή που πέρασε...


[1]: Ευχ-αριστίες για ένα σχόλιο, με αφορμή το οποίο έγραψα το ποστ αυτό.